Κοντεύουν Χριστούγεννα.Η εποχή με τα πολύχρωμα λαμπάκια , το δέντρο , τα γλυκά , το αντάμωμα των ανθρώπων και την υπόσχεση στον εαυτό μας να γίνουμε πιο συνεπείς με τα θέλω μας , πιο αντικειμενικοί με τα πρέπει μας , ικανότεροι για ουσιαστική επικοινωνία με τον εαυτό μας και τους γύρω μας πλησιάζει.Η χρονιά αυτή η οποία κοντεύει να τελειώσει με βρίσκει όπως πάντα σε ένα μεταίχμιο.Τίποτα το συνταρακτικό ευτυχώς.Νομίζω για την ηλικία μου έχω ζήσει πολλά συνταρακτικά ως τώρα , τα οποία και επιδίωξα ως επί το πλείστον.Τώρα ζητώ την ηρεμία μέσα από μικρές καθημερινες ιεροτελεστίες τις οποίες τείνω να καθιερώσω στον μικρόκοσμο μου.Με δυσκολία μπορώ να θυμηθώ την εποχή που αυτά τα απλοικά τα κορόιδευα.Αυτή η χρονιά η οποία σε λίγο θα τελείωσει μου έμαθε πιο πολύ από το οτιδήποτε πως τα νεόκοπα όνειρα μου πέρασαν σε άλλο επίπεδο , έγιναν πιο άμεσα , πιο απλοϊκά.Δεν είναι μόνο πως μεγαλώνω και προφανώς κατά κάποιο τρόπο ωριμάζω.Δεν είναι μόνο αυτό και συνεπώς δεν φοβάμαι πως βαδίζω γοργά στο μονοπάτι του σαπίζω-μέσα-στην-απελπισία-της-καθημερινότητας-ξεχνώντας-τα-παιδικά-και-εφηβικά-μου-όνειρα-χαρίζοντας-σε-ανήλικα-χέρια-τα-σκονισμένα-μου-παραμύθια-και-τις-βιντεοκασέτες-μου.Απλά πέρασα το σημείο κατά το οποίο αμφισβητούσα τα τρελά μου όνειρα ως μη πραγματοποιήσιμα και έπειτα πίστεψα σε αυτά και σε έμενα ξεφυσώντας πλέον μόνο για τα απλοϊκα και ακίνδυνα.Κατάλαβα πως κουβαλάω τα μεγάλα μου όνειρα τόσο καιρό τώρα και με τόση μανία που αν ξεκίνησαν σαν άπιαστες εκλάμψεις απλώς συμβατές μαζί μου έγιναν πια κομμάτια μου.Είδα τον εαυτό μου ψύχραιμα και έμοιαζα λίγο σαν τον σκύλο που κυνηγάει ανελέητα την ουρά του.Αστεία εικόνα την οποία εδώ και λίγο καιρό την άφησα πίσω μου.Το μεταίχμιο πάνω στο οποίο ισορροπώ δεν είναι άξιο λόγου , είναι σημείο της κίνησης μου μέσα στην ζωή , η οποία πάντα θα κυλά και θα μας παρασύρει σε καταστάσεις , ιδιότητες και εποχές.
Τα χριστούγεννα θα μας θυμίζουν πάντα την εποχή που ήμασταν παιδιά.Το λατρεύω αυτό το αίσθημα.Ο ρομαντικός ιδεαλισμός και ο ιδεαλιστικός ρομαντισμός στο πικ τους πασχίζουν να συναντηθούν με την πραγματικότητα.Τα παιδικά μας χρόνια ξαναζούν μπροστά στα μάτια μας και με λίγη φαντασία παίρνουν νέες διαστάσεις και μας αναδιαμορφώνουν.Η ντουλάπα - είσοδος σε έναν φανταστικό κόσμο οδηγεί όχι σε ένα χιονισμένο τοπίο δράσης ενάντια στην βασιλεία μιας μάγισσας μα σε ένα ζεστό κρεβάτι παρέα με κάποιον αγαπημένο νιώθοντας ευτυχία που ξεπέρασες τους σκόπελους της ημέρας και σχεδιάζοντας ηρωικά το σαββατοκύριακο σου.Η νυχτερινή πτήση παρέα με τον Πήτερ και η προσγείωση στην Χώρα του Ποτέ μεταφράζεται σε ανάλαφρα όνειρα κατά τα οποία κολυμπάς στον αέρα με στύλ πρόσθιο πάνω από γνώριμα ηλιόλουστα μέρη και προσγειώνεσαι πρωί στο κρεβάτι σου γνωρίζοντας πως είδες το αγαπημένο σου όνειρο και αυτό είναι ένα από τα αγαπημένα σου δώρα σε όλο το σύμπαν.Πέφτεις όχι σε μια λαγουδένια τεράστιων διαστάσεων σκοτεινή τρύπα , μα με τα μούτρα σε παλιές φωτογραφίες και παλιά τηλέφωνα με σκοπό να μην αναβάλλεις άλλο την συνάντηση με αγαπημένα πρόσωπα.Οι γιορτές είναι σχεδόν εδώ και ο νέος χρόνος μας περιμένει στην γωνία , εύχομαι πραγματοποιώντας πολλά από τα όνειρα μας και εμπνεύοντας μας νέα.Όσα όνειρα δεν θα πραγματοποιηθούν δεν θα χαθούν απαραιτήτως σε έναν στρόβιλο σκοτεινής ανυπαρξίας μα ανάλογα με το πόσο αποτέλεσαν κομμάτια μας ή ήταν καπρίτσια ξενικά από την ιδιοσυγκρασία μας θα μας περιμένουν κάπου στο μέλλον ίδια έως παραλλαγμένα λιγάκι ή θα μας προσπεράσουν αγέρωχα καθιστώντας μας κουτούς αν θα τρέξουμε πίσω τους , ψιθυρίζοντας μας ''έι,ψιτ δεν πρέπει να ονειρεύεσαι με όνειρα ξένα''...
