be careful what you wish for

Βλέπεις ροζ , μονόκερους και ουράνια τόξα.Μπορεί απλά να μην είναι έτσι και να αυταπατάσαι.Μπορεί να μην είναι έτσι και να έχεις ανεβάσει πυρετό.Ή να ονειρεύεσαι.Ή να είσαι πολύ κουρασμένος και να έχεις παραισθήσεις.Μπορεί να είσαι ερωτευμένος.Μπορεί φυσικά και να είναι έτσι.Να είσαι ένας τυχερός μαγκλ , άνθρωπος , όπως θες πες το , και να αποφάσισαν όλα αυτά τα μαγικά να σου εμφανιστούν σε όλη τους την μεγαλοπρέπεια.Μπορεί και να είναι έτσι , ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα.
Έστω πως είσαι σε αυτή την κατάσταση.Τι κάνεις τότε?Μπορείς να τρέξεις και να χωθείς μέσα στο ροζ , στο χρώμα και το χνουδωτό λευκό τρίχωμα.Κανείς δεν θα μπορέσει να σε εμποδίσει να ακουλουθήσεις τον δρόμο σου.Εδώ που τα λέμε , θα ήταν πολύ δειλό εκ μέρους σου να στρίψεις στην πρώτη βαρετή γωνία.Δειλό και ανούσιο.
Λένε πως η πορεία του ανθρώπου καθορίζεται μέσα από τις αρνήσεις του.Επιμένουν να μας το επαναλαμβάνουν αυτό για να μας συνετίσουν.Δεν πολυχρειάζεται.Όσοι από έμας διαθέτουμε λίγο φαιά ουσία καταλαβαίνουμε την αλήθεια αυτής της φράσης.Αν δε είμαστε λιγάκι ενοχικοί και ανασφαλείς , τ ό μ π ο λ α.Δεν χρειάζεται φαντάζομαι να πω τι συμβαίνει αν εκτός από έξυπνος , ενοχικός και ανασφαλής είσαι και λιγάκι αργής καύσης ως άνθρωπος ή μαγκλ...Τίποτα that is.Το τίποτα απλά δεν είναι αποδεκτό.Προχώρα μπροστά.
Ας πάρουμε τώρα την περίπτωση κατά την οποία βλέπεις όλα αυτά τα όμορφα και  αμέσως ενθουσιασμένος τρέχεις να τα χαρείς.Είσαι αυτό που λένε παρορμητικός.Τι μπορεί να σου συμβεί τότε?Μια απάντηση που τα συνοψίζει όλα είναι ''πολλά''.Ενδεικτικά σου λέω πως μπορεί να σου πέσει ο πυρετός , να ξυπνήσεις , να ξελαμπικάρεις , να ξενερώσεις , να δολοφονηθείς από τον μονόκερο.Να σου πω πως μπορεί να συνειδητοποιήσεις πως είσαι ένας πολύ τυχερός μαγκλ ή θα σε σοκάρω?Κάνε πως δεν το διάβασες αυτό το τελευταίο αν δεν σου πάει και μην διαβάσεις την επόμενη παράγραφο.
 Έστω ότι όλα είναι αληθινά , δηλαδή έπεσες στην καλύτερη των περιπτώσεων.Είσαι ενθουσιώδης , τρέχεις δίχως σκέψη και ξαφνικά τυλίγεσαι από ροζ , από πάνω σου αχνοφαίνεται ένα ουράνιο τόξο ενώ αγκαλιάζεις σφιχτά έναν μεγάλο μονόκερο.Θα περάσουν πόσο , 10 λεπτά ή 20?Μια ώρα?Μια μέρα?Θα πεινάσεις , θα σε πιάσει κατούρημα , ο μονόκερος από τόσο κοντά θα μοιάζει με τίποτα άλλο από ένα μεγάλο λευκό άλογο με κέρατο και η ροζ ομίχλη θα σε εκνευρίσει θυμίζοντας σου την εποχή που η εμμονή σου στο γαλάζιο χρώμα φάνταζε παράταιρη για ένα εξάχρονο κορίτσι.Το ουράνιο τόξο θα σε αποτελειώσει γιατί θα στέκεται από πάνω σου σαν μια αέναη αψίδα  που θα σε εμποδίζει να προσανατολιστείς για να επιστρέψεις.Θα κάθεσαι οκλαδόν πάνω στο τίποτα θαυμάζοντας το φαινομενικά αδιανόητο να στέκεται πλάι σου και θα εύχεσαι κάτι άλλο , ίσως να είχες τηλεφωνήσει στους δικούς σου πριν χωθείς εκεί μέσα.Με λίγα λόγια όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν.
Και φτάνουμε στην σωτήρια συμβουλή για όταν όλα μοιάζουν να πηγαίνουν ξαφνικά ανέλπιστα καλά.Όχι , μην προτρέχεις , δεν είναι η λύση να κρατάς μικρό καλάθι.Διευκρινίζω πως ο στόχος μου δεν είναι να σου εμφανίσω μια μαγική συνταγή κατά την οποία θα αποφεύγεις τις κακοτοπιές.Δεν την έχω άλλωστε.Η συμβουλή μου έχει να κάνει με το πως θα ευχαριστηθείς όσο το δυνατον περισσότερο την όλη διαδικασία κάθε όταν θα αποφασίζεις να ακολουθείς τον μαγικό αυλό του προσωπικού σου κόσμου.
Η λύση κρύβεται στο να συμπεριφέρεσαι όπως ο πρωταγωνιστής σε μια από τις αγαπημένες μου ταινίες το Vanilla Sky του Cameron Crowe.Ο David λοιπόν είναι ένας γνήσιος pleasure delayer όπως ο ίδιος διατείνεται.(Πως μεταφράζεται τώρα αυτό?Κάτι σαν τύπος που καθυστερεί την απόλαυση?Κατι τέτοιο.)
-Dr. Curtis McCabe: And you didn't immediately wanna sleep with her?
-David: Well, you know, I'm a pleasure delayer.
Ο David δεν πρόκειται ποτέ να πει όχι σε μια καλή περιπέτεια , σε μια καλή πιθανότητα.Έτσι βέβαια τελικά το έφαγε το κεφάλι του αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.Είναι παρορμητικός ενίοτε ο νέος.Μα το θέμα είναι πως λίγο πριν ορμήξει με τα μούτρα στο άγνωστο στέκεται εκεί που πρωτοσυνάντησε την πρόκληση θαυμάζοντας την στιγμή και εντείνοντας την απόλαυση.Ξέρει να ευχαριστιέται την στιγμή πριν από την δράση.Να παίρνει χαρά από τις πιθανότητες που στροβιλίζονται στο μυαλό του βλέποντας μια ανέφελη ελκυστική εικόνα.
Ο αυθεντικός pleasure delayer δεν κωλυσιεργεί χάζεύοντας.Βιώνει στιγμές γνήσιας ευτυχίας , ξεχυλώνει τον χρόνο , γνωρίζοντας ότι ανά πάσα στιγμή όλα μπορούν να πάνε κατά διαόλου.Θέλει και μπορεί να εκμεταλλευτεί κάθε δευτερόλεπτο πριν από το μεγάλο βήμα προς το άγνωστο.Σε καμία περίπτωση δεν χρησιμοποιεί τις στιγμές όπου οι προσδοκίες γιγαντώνονται για να προβληματιστεί ή να αγωνιά για το μέλλον.
Καθυστερεί την απόλαυση , ζει την στιγμή.Περνά τόσο καλά που εκμηδενίζει την πιθανότητα να πει έπρεπε να προσέξω τι ευχόμουν.Ακόμη και αν το επόμενο δευτερόλεπτο ξυπνήσει από τα τρυπάνια στον πάνω όροφο και δει το ξυπνητήρι να γράφει 8.00 το πρωί και η μέρα να είναι Σάββατο ξέρει πως πήρε ό,τι περισσότερο μπορούσε από την κάθε στιγμή ονείρου.Δεν ξεπετά την τύχη του προσπερνώντας την επιδεικτικά όπως οι περισσότεροι από εμάς.Ξέρει πως για να κάνει το παραμικρό βήμα εμπρός πρέπει να έχει εμπεδώσει το παρόν όσο το δυνατόν πιο εποικοδομητικά.Ξέρει πως ένα βήμα μπροστά μπορεί να σημάνει το τέλος.Αλλά έχει την δύναμη να προχωρά.Τον λένε ανώριμο αλλά ακόμη πιο συχνά τρελό.Καταλαβαινεις τι θέλω να πω έτσι?

Υ.Γ Δείτε την ταινία.Είναι ρομαντική , θρίλλερ επιστημονικής φαντασίας και πάνω απ' όλα διδακτική όπως θα έλεγε και η γιαγιά μου.Οι χαρακτήρες είναι όλοι σχεδιασμένοι απόλυτα ρεαλιστικά ενώ το περιβάλλον στο οποίο κινούνται κυμαίνεται μεταξύ σκληρής πραγματικότητας , εφιαλτικού δεν-ξέρω-τι και ουρανού βανιλάτου.Χρήμα , έρωτας , φιλία , ζωή και θάνατος , στυγνός καπιταλισμός ,`προσωπεία , ηθικά διλήμματα , οι στιγμές που μας καθορίζουν και η .. θνητότητα σαν οικιακή διασκέδαση.Έχει βασικό σάουντρακ το γραμμένο από το αγαπημένο μου σκαθάρι Paul mcCartney ''vanilla sky'' `και μουσική επιμέλεια τύφλα να έχει ο Παπακαλιάτης.Σκηνοθεσία ζωγραφιά.Η Νέα Υόρκη δίνεται τόσο όμορφα μέσα από τον φακό που νομίζεις ότι βλέπεις Παρίσι.Οι ηθοποιοί φτιαγμένοι για τους ρόλους τους.Το τέλος δραματικό μα και ανοιχτό συνάμα για να ικανοποιήσει κάθε ευαίσθητη ψυχή αλλά και κάθε λογικό και ανήσυχο πνεύμα.Με λίγα λόγια το τέλος που δεν μας προσέφερε ο τελευταίος κύκλος του Lost.Οι διάλογοι σχεδόν φιλοσοφικοί , σίγουρα με έναν υποβόσκοντα τόνο λυρικο.Τι Άλλο?Η Sofia Serrano φορά ένα από τα πιο ωραία παλτό που έχω δει ποτέ μου , έχει φανταστικά μαλλιά και είναι χορεύτρια.

 Ακολουθούν αγαπημένες στιγμές από την ταινία που μπορεί να λειτουργήσουν και ως spoilers.

David: Do you remember what you told me once? That every passing minute is a another chance to turn it all around.
Sofía: I'll find you again.
David: I'll see you in another life... when we are both cats.

Sofía: Holy God. This is going to change my life in a zillion different ways. I must be nuts.

Rebecca Dearborn: This is a revolution of the mind.

Brian: Just remember, the sweet is never as sweet without the sour, and I know the sour.


David: Look at us. I'm frozen and you're dead, and I love you.
Sofía: It's a problem.
David: I lost you when I got in that car. I'm sorry.

Sofía: But I just think good things will happen, if you are a good person with a good attitude, don't you think?

David: The little things... there's nothing bigger, is there?

Dr. Curtis McCabe: I'm real. I'm... I'm... mortality as home entertainment? THIS CANNOT BE THE FUTURE. Can it? CAN IT?

Edmund: You were missed, David. It was Sofia who never fully recovered. It was she who some how knew you best... and like you, she never forgot that one night where true love seemed possible.

Brian: We almost died, man... And do you know what I saw?
David: What?
Brian: Your all life flashing in front of me...
David: And how was it?
Brian: Almost worth dying for...

καλοκαίρι 2011

Το καλοκαίρι φέτος δεν κύλησε , το έσπρωξα με πείσμα , το σπρώχνω με πείσμα ακόμη , μα δεν λέει να τσουλήσει.Είναι εκεί , πίσω από την κουρτίνα στο δωμάτιο μου και εισβάλλει στο δωμάτιο μου απρόσκλητο.

Τρία κουτσουρεμένα σαββατοκύριακα όλα κι όλα , να τρέχω να προλάβω κτελ μετά την δουλειά και να οδηγώ κάνοντας διαλείμματα εικοσάλεπτα στην εθνική οδό για να καταπολεμήσω την νύστα.Θάλασσα με μέτρο.Σινεμά σχεδόν δεν πήγα.Για ποτάκι με φίλους ούτε καν.

Που θα ξεσπάσει λοιπόν ο blogger?Στο blog του θα ξεσπάσει.Θα ανεβάσει φωτογραφίες από τα καλύτερα του καλοκαιριού και θα τις αφήσει εκεί να τις θαυμάζει όλο τον χρόνο που θα σέρνεται μεταξύ υποχρεώσεων.Θα σου πει και τα όσα έζησε φέτος το καλοκαίρι.

Μια πανσέληνος του Αυγούστου χλωμή , καχεκτική σχεδόν μπροστά σε κάτι πορτοκαλένιες λαχταριστές περασμένες που θυμάμαι , ανακούφιση να την βλέπω από εκεί που της αξίζει.Απο την ταράτσα του σπιτιου μου.Όχι που θα με κορόιδευε εμένα αυτή η πονηρή να τρέχω να την βλέπω από παραλίες και αρχαιολογικούς χώρους..

Ένα κομμάτι από την βιτρίνα ενός παλαιοπωλείου στο Ναύπλιο.Ετοιμάζεται να το κλείσει η ιδιοκτήτρια μετά από είκοσι περίπου χρόνια.Ποιος αγοράζει πια παλιομοδίτικα μπιζού , καθρέπτες από τον μεσοπόλεμο , παλιά βιβλία και ημερολόγια , μικρά μπουκαλάκια , κουτιά , νομίσματα και παιχνίδια απλοϊκά..

Η Μήδεια στην Επίδαυρο.Όπως έπρεπε.

Σημεία του κήπου.Να κάθεσαι να αράζεις κάθε όταν μπουχτίζεις ή και λιγάκι πιο πριν.

Μια εντυπωσιακή ομπρέλα θαλάσσης.Πάει πακέτο με μια ιστορία επεκτατισμού στα όρια της ύβρις από το μέρος ενός επηρμένου ζευγαριού που κατόρθωσε σιγά σιγά να αγοράσει σχεδόν ολόκληρη μια τουριστικότατη παραλία και τα πέριξ της , μα και που τελικά κατάφερε να διώξει μαζί με δυο τρεις άλλους εξίσου ψωνισμένους μπουρτζόβλαχους τις ορδές παραθεριστών που το πλημμύριζαν κάθε καλοκαίρι με την αγένεια και την αγνωμοσύνη τους.

Το Ναύπλιο.

Υπήρξαν περισσότερα από τα παραπάνω.

Παιχνίδια στο νερό.

Εξομολογήσεις.

Πολλές ταινίες.

Βιβλία για το κέφι μου , χιλιοδιαβασμένα και αγαπημένα. ''Το δεύτερο φύλο'' Σιμόν ντε Μπωβουάρ , ''Η τροφή των θεών'' Χερμπέρτ Τζωρτζ Γουέλς , Ηροδότου Ιστορίαι

Βιβλία για την περιέργεια. ''Μέγας Αλέξανδρος , το μυστικό του τάφου του'' Βαλέριο Μάσιμο Μανφρέντι , ''Ο Μυστηριώδης θάνατος του μεγάλου Αλεξάνδρου'' Πωλ Ντόχερτυ , ''Η δίκη του Αλέξανδρου Παναγούλη'' Λεάνδρου Ε. Καραμφυλλίδη

Βιβλία για την ρημάδα την σχολή. ''Σχολεία που προάγουν την ψυχική ανθεκτικότητα'' , ''Προγράμματα προαγωγής της ψυχικής υγείας και της μάθησης- κοινωνική και συναισθηματική αγωγή στο σχολείο'' ,'' η διδακτική των αρχαίων ελληνικών'' , ''η διδακτική μεθοδολογία του πεζού λογοτεχνήματος''

Βιβλία νέες αγάπες.''Οι φύλακες της παιδικής μας ηλικίας'' Αlice Miller , ''Χαμένα Κορμιά'' Π.Πικρού

Μαγείρεμα.Θαλασσινά και μακαρόνια με κόκκινη σάλτσα.

Τηλεόραση.Ένα ντοκυμαντέρ για τον εξορκισμό σε αντιπαράθεση με τις σύγχρονες ψυχοθεραπευτικές μεθόδους.Μια γυναίκα να ομολογεί μπροστά στην κάμερα πως μετά τον εξορκισμό μόνο κατάφερε να τις φύγει το βάρος από μέσα της .Λέει πως απόδειξη για την ίαση της αποτέλεσε το γεγονός πως ο άντρας της με το που την είδε κατάλαβε από το ύφος της πως εκείνη ήταν πλέον καλα.Από το ύφος της..Δηλαδή από το αποτυπωμένο στο πρόσωπο της συναίσθημα της ανακούφισης και της νεοαποκτηθείσας υπερηφάνιας μετά από την τσαρλατανική διαδικασία που της χάρισε την διαβεβαίωση πως τα πνεύματα δεν θα την ξαναενοχλούσαν.Εγώ πάλι , σε ένα σκοτεινό δωμάτιο ,να υποκλίνομαι στην δύναμη της υποβολής και στην προνοητικότητα του εκπαιδευτικού μας συστήματος να μην μας μαθαίνει να σκεφτόμαστε.Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι αδέλφια μου...

Τηλεόραση και τέχνη.Πάει ένας άντρας σε κατάστημα ηλεκτρικών ειδών.Ζητάει να δει τις μεγάλες τηλεοράσεις.Βρίσκει μια να του κάνει.Λέει λοιπόν ανακουφισμένος στον πωλητή ''Πάλι καλά που την βρήκα αυτή φίλε μου γιατί της κόλλησε της γυναίκας μου να αγοράσουμε έναν μεγάλο πίνακα να βάλουμε στο σαλόνι σε ένα σημείο που είναι κενός ο τοίχος.Τώρα θα βάλουμε την τηλεόραση εκεί να παίζει διάφορες εικόνες να ησυχάσει και αυτή..''Και η Ελλάδα προς την δόξα τραβά , με τους μικροαστούς να ξεφεύγουν από την αιώνια προβληματική του τι χρώματος πίνακα να αγοράσουν για να πηγαίνει ασορτί με την σομόν κουρτίνα.

Η γιαγιά.Όχι η γιαγιά μου.Μια άλλη πιο αθυρόστομη και μοντέρνα.Την συνάντησα στον ηλεκτρικό.Πήγαινε Ηράκλειο και με παρακάλεσε να την ειδοποιήσω μόλις θα φτάναμε στην στάση για να μην ξεχαστεί.Είχε ξεκούμπωτο το φλοράλ πουκάμισο της τόσο που φαίνονταν τα βυζιά της ενώ και η ασορτί φούστα της γλίστραγε λιγάκι και την μάζευε κάθε τρεις και λίγο με τα χέρια.Αξιολύπητο θέαμα.''Ε μου φυγε η κόπιτσα και έγινα ρεζίλι'' μου δικαιολογήθηκε.''Τώρα με τα γεράματα κατάπεσα.Να ταν τα νιάτα δυο φορές , τα γηρατειά καμία.Και δεν είμαι και μεγάλη.Μα κατάπεσα.'' Πιάσαμε την κουβέντα.Για να της ανεβάσω λίγο το ηθικό και γνωρίζοντας πως οι γέροι συχνά καταπιάνονται με τα του θανάτου έως και εικοσαετία πριν να επέλθει το μοιραίο της είπα το κλασσικό '' κανείς δεν ξέρει πότε θα έρθει η ώρα του , μην σας απασχολούν αυτά τα ζητήματα.'' Άρχισε να με εξορκίζει να μην λέω τέτοια λόγια , πως είμαι μικρή εγώ για να σκέφτομαι έτσι κ.τ.λ. Περνώντας γρήγορα από την παραίνεση αναρχικού '' ΜΗ ΜΟΥ ΤΟ ΖΕΝ ΤΑΡΑΤΕ'' γραμμένη με σπρέυ στις κερκίδες μιας πλατείας συνέχισα να την ακούω.Άρχισε να μου λέει πως εκείνη την έζησε την ζωή της.Είχε πολλούς γκόμενους.Να μην ακούω αυτά που μας λένε πως παλιά δεν γίνονταν τα ίδια και πως ήταν καλύτερα και πιο ηθικά.''Μόνο να..'' είπε και έδειξε τα μπούτια μου ''εμείς δεν φορούσαμε τέτοια.Για να σε γδύσει ο γκόμενος ήταν δύσκολο.Φορούσαμε κάτι βράκες ως το γόνατο.Και κάλτσες μακριές.Όχι όπως τώρα.Τότε δείχναμε την παρθενιά στην πεθερά , κακό χρόνο να χει.Πολύ με βασάνισε η κακόψυχη...Να ζήσεις τώρα την ζωή σου που είσαι νέα.Αλλά όταν παντρευτείς να μην τραβιέσαι δεξιά και αριστερά γιατί τα παιδιά ψυχολογίζονται.'' ''Ναι , ναι δεν είναι σωστό.'' της λέω.Επόμενη στάση Ηράκλειο.Η γιαγιά κατεβαίνει ζαλισμένη από το τρένο.

Μαγεία.Αγία Παρασκευή πάνω στην Μεσογείων.Περιμένοντας πεζή να ανάψει το φανάρι ακούω ένα ''Ψιτ καλέ εσύ!''. Γυρνάω και βλέπω μια τσιγγάνα μέσης ηλικίας να μου κάνει νόημα να πάω κοντά της.Αυθόρμητα γυρνάω μπροστά μου κάνοντας παράλληλα μια γκριμάτσα αποδοκιμασίας.Από μέσα μου όμως , γιατί είμαι και καλός άνθρωπος , με αρχές , σκέφτομαι πως δεν είναι ευγενικό το να την αγνοώ και πως η μικρή πιθανότητα να μην με θέλει για να την χαρτζιλικώσω ή για κάτι άλλο τρισχειρότερο αξίζει μια ευκαιρία.Άλλωστε , αν μη τι άλλο δεν θέλω να σπρώξω με την στάση μου άλλον ένα άνθρωπο πιο βαθειά στο περιθώριο.Μπορεί απλά να θέλει να με ρωτήσει την ώρα , όπως οι μέθυσοι και οι ναρκομανείς .Πάω κοντά της.''Ορίστε.Τι θέλετε?'' -''Κορίτσι μήπως ξέρεις που ναι η μαγεία?'' Μην μπορώντας να καταλάβω τι ακριβώς εννοεί έμεινα να την κοιτάζω. ''Που ναι η μαγεία?'' με ξαναρωτά..''Δεν ξέρω'' της λέω. ''Εδώ ήταν στον πρώτο όροφο.Έφυγε.Που πήγε?'' Πιο σουρεάλ δεν είχα για εκείνη την ημέρα σας το ορκίζομαι..

Οι καστανιές.Αυτό δεν θυμάμαι που έγινε.Μίλαγε ένας τύπος στο κινητό του και έλεγε σε κάποιον πως έχει δυο μεγάλες καστανιές στον κήπο του.Και τι να τις κάνει?Έλα μου ντε!Άμα είναι και βρεθεί αγοραστής θα τις κόψει να τις πουλήσει.

Στον Περισσό από την άλλη μεριά , παρατήρησα μια μέρα κάτι το πολύ ενθαρρυντικό.Ένας νέος εργάτης έχει στήσει στην ταράτσα ενός παλιού μονώροφου κτηρίου έναν μικρό λαχανόκηπο.Τον πέτυχα λοιπόν τον τύπο να ποτίζει , τις ντοματιές νομίζω , κάτω από τον μεσημεριανό ήλιο με παρκαρισμένο δίπλα το μηχανάκι του.Κάθε φορά που περνάω από εκεί ρίχνω μια ματιά στον θεριεμένο λαχανόκηπο του και γεμίζω αισιοδοξία.

Βοσκόπουλος.Περιμένω τον επόμενο συρμό στο μετρό και ακούω κάπου από το βάθος Βοσκόπουλο.Δεν δίνω σημασία.Μπαίνω λοιπόν στο βαγόνι ανυποψίαστη.Απέναντι μου κάθεται ένας άντρας γύρω στα τριανταπέντε , ίσως και σαράντα.Ψηλός , αδύνατος με μπουκλάκια και χρυσό σταυρό στο δασύτριχο του στήθος.Τα '80ς σε ομοβροντία.Και όχι μόνο.Ο τύπος ήταν ο απόλυτος μίμος του βοσκόπουλου.Ξαφνικά στα καλά καθούμενα άρχισε να τραγουδά ένα ποτ πουρί από τις μεγάλες επιτυχίες του σταρ.Όσο ξαφνικά ξεκίναγε , τόσο απότομα σταματούσε.Ήταν αστείο να παρατηρείς τον κόσμο που έμπαινε στο βαγόνι σε κάθε σταθμο , πόσο ξαφνιάζονταν κάθε όταν ξεκίναγε να τραγουδήσει ο ψευδοτόλης.Ακόμη πιο αστείο αλλά και ενδιαφέρον συνάμα ήταν πως ο άντρας αυτός , ενώ βρισκόταν ξεκάθαρα στην κοσμάρα του κατάφερνε να κάνει έναν άτυπο διάλογο με τον κόσμο στο βαγόνι.Για παράδειγμα , ρώταγε μια κυρία ''Φτάνουμε Γιώργο?'' και απάνταγε ο ψευδοτόλης σε κλάσματα δευτερολέπτου ''Πριν χαθεί το όνειρο μας..''.

Περί αισθητικής.Ναι , το ξέρω πως δεν ανακάλυψα την Αμερική.Προφανώς η έλλειψη διακοπών δεν με βοηθα και οι αφίσες νυχτερινών κέντρων ανά την Αθήνα μου φαίνονται πιο κακόγουστες από ποτέ.Πραγματικά δεν θέλω καν να περιγράψω το κακό χάλι τους.Αλλά μπορώ να μοιραστώ μαζί σας δυο σκέψεις μου πολύ έντονες για να τις απωθήσω.Πρώτον , ο Γονίδης για την αφίσα , εύχομαι μόνο για την αφίσα , του νυχτερινού κέντρου που εμφανίζεται φέτος το καλοκαίρι έχει μεταμφιεστεί σε Δημήτρη Πουλικάκο.Δεύτερον , η Αγγελική Ηλιάδη πάσχει ίσως από ένα ελαφρύ σύνδρομο της Ηλέκτρας.Όπως όλοι ξέρουμε πρώτο μάνατζερ - καλλιτεχνικό επιμελητή είχε τον μπαμπά της.Ναι καλά που δεν το ξέρεις.Μάλωσαν και τον αντικατέστησε με τον άντρα της.Τώρα καλλιτεχνικός επιμελητής στο σχήμα στο οποίο τραγουδά είναι ο σύντροφος της , όπως πληροφορήθηκα από την σχετική αφίσα.Tου μένι κοϊσιντενσις!

Τρέλα σφινομένη πεισματικά στο λεκανοπέδιο Αττικής.Και ο καιρός δεν λέει να δροσίσει ακόμη..