2010 ?2011 calling

Κοντεύουν Χριστούγεννα.Η εποχή με τα πολύχρωμα λαμπάκια , το δέντρο , τα γλυκά , το αντάμωμα των ανθρώπων και την υπόσχεση στον εαυτό μας να γίνουμε πιο συνεπείς με τα θέλω μας , πιο αντικειμενικοί με τα πρέπει μας , ικανότεροι για ουσιαστική επικοινωνία με τον εαυτό μας και τους γύρω μας πλησιάζει.Η χρονιά αυτή η οποία κοντεύει να τελειώσει με βρίσκει όπως πάντα σε ένα μεταίχμιο.Τίποτα το συνταρακτικό ευτυχώς.Νομίζω για την ηλικία μου έχω ζήσει πολλά συνταρακτικά ως τώρα , τα οποία και επιδίωξα ως επί το πλείστον.Τώρα ζητώ την ηρεμία μέσα από μικρές καθημερινες ιεροτελεστίες τις οποίες τείνω να καθιερώσω στον μικρόκοσμο μου.Με δυσκολία μπορώ να θυμηθώ την εποχή που αυτά τα απλοικά τα κορόιδευα.Αυτή η χρονιά η οποία σε λίγο θα τελείωσει μου έμαθε πιο πολύ από το οτιδήποτε πως τα νεόκοπα όνειρα μου πέρασαν σε άλλο επίπεδο , έγιναν πιο άμεσα , πιο απλοϊκά.Δεν είναι μόνο πως μεγαλώνω και προφανώς κατά κάποιο τρόπο ωριμάζω.Δεν είναι μόνο αυτό και συνεπώς δεν φοβάμαι πως βαδίζω γοργά στο μονοπάτι του σαπίζω-μέσα-στην-απελπισία-της-καθημερινότητας-ξεχνώντας-τα-παιδικά-και-εφηβικά-μου-όνειρα-χαρίζοντας-σε-ανήλικα-χέρια-τα-σκονισμένα-μου-παραμύθια-και-τις-βιντεοκασέτες-μου.Απλά πέρασα το σημείο κατά το οποίο αμφισβητούσα τα τρελά μου όνειρα ως μη πραγματοποιήσιμα και έπειτα πίστεψα σε αυτά και σε έμενα ξεφυσώντας πλέον μόνο για τα απλοϊκα και ακίνδυνα.Κατάλαβα πως κουβαλάω τα μεγάλα μου όνειρα τόσο καιρό τώρα και με τόση μανία που αν ξεκίνησαν σαν άπιαστες εκλάμψεις απλώς συμβατές μαζί μου έγιναν πια κομμάτια μου.Είδα τον εαυτό μου ψύχραιμα και έμοιαζα λίγο σαν τον σκύλο που κυνηγάει ανελέητα την ουρά του.Αστεία εικόνα την οποία εδώ και λίγο καιρό την άφησα πίσω μου.Το μεταίχμιο πάνω στο οποίο ισορροπώ δεν είναι άξιο λόγου , είναι σημείο της κίνησης μου μέσα στην ζωή , η οποία πάντα θα κυλά και θα μας παρασύρει σε καταστάσεις , ιδιότητες και εποχές.
Τα χριστούγεννα θα μας θυμίζουν πάντα την εποχή που ήμασταν παιδιά.Το λατρεύω αυτό το αίσθημα.Ο ρομαντικός ιδεαλισμός και ο ιδεαλιστικός ρομαντισμός στο πικ τους πασχίζουν να συναντηθούν με την πραγματικότητα.Τα παιδικά μας χρόνια ξαναζούν μπροστά στα μάτια μας και με λίγη φαντασία παίρνουν νέες διαστάσεις και μας αναδιαμορφώνουν.Η ντουλάπα - είσοδος σε έναν φανταστικό κόσμο οδηγεί όχι σε ένα χιονισμένο τοπίο δράσης ενάντια στην βασιλεία μιας μάγισσας μα σε ένα ζεστό κρεβάτι παρέα με κάποιον αγαπημένο νιώθοντας ευτυχία που ξεπέρασες τους σκόπελους της ημέρας και σχεδιάζοντας ηρωικά το σαββατοκύριακο σου.Η νυχτερινή πτήση παρέα με τον Πήτερ και η προσγείωση στην Χώρα του Ποτέ μεταφράζεται σε ανάλαφρα όνειρα κατά τα οποία κολυμπάς στον αέρα με στύλ πρόσθιο πάνω από γνώριμα ηλιόλουστα μέρη και προσγειώνεσαι πρωί στο κρεβάτι σου γνωρίζοντας πως είδες το αγαπημένο σου όνειρο και αυτό είναι ένα από τα αγαπημένα σου δώρα σε όλο το σύμπαν.Πέφτεις όχι σε μια λαγουδένια τεράστιων διαστάσεων σκοτεινή τρύπα , μα με τα μούτρα σε παλιές φωτογραφίες και παλιά τηλέφωνα με σκοπό να μην αναβάλλεις άλλο την συνάντηση με αγαπημένα πρόσωπα.Οι γιορτές είναι σχεδόν εδώ και ο νέος χρόνος μας περιμένει στην γωνία , εύχομαι πραγματοποιώντας πολλά από τα όνειρα μας και εμπνεύοντας μας νέα.Όσα όνειρα δεν θα πραγματοποιηθούν δεν θα χαθούν απαραιτήτως σε έναν στρόβιλο σκοτεινής ανυπαρξίας μα ανάλογα με το πόσο αποτέλεσαν κομμάτια μας ή ήταν καπρίτσια ξενικά από την ιδιοσυγκρασία μας θα μας περιμένουν κάπου στο μέλλον ίδια έως παραλλαγμένα λιγάκι ή θα μας προσπεράσουν αγέρωχα καθιστώντας μας κουτούς αν θα τρέξουμε πίσω τους , ψιθυρίζοντας μας ''έι,ψιτ δεν πρέπει να ονειρεύεσαι με όνειρα ξένα''...

Φοβόμουν

Είναι 4 το βράδυ και θα έπρεπε , το λιγότερο , να με νανουρίζω σε ένα σκοτεινό δωμάτιο , αντιθέτως έχω ανάψει το πολύφωτο , τα κίτρινα χριστουγεννιάτικα φωτάκια , την νεκρή δίχως αποκωδικοποιητή τηλεοραση μου και ακούγοντας Dean Martin γράφω αυτές εδώ τις σειρές.Όλα όσα έμοιαζαν να με φοβίζουν κατά καιρούς είναι πολύ χαζά τελικά.Εντατική βιβλιοφαγία , ένα βεβιασμένο καφεδάκι με μια από τις πιο αγαπημένες μου φίλες , όνειρα για το μέλλον , η πολυτέλεια απομάκρυνσης από αντιπαθητικές μορφές , ο ήλιος , ο σκύλος , ο γάτος , εσύ που πάντα με αγαπάς , η δίδυμη ρόζ ζακέτα η χαρισμένη από την μαμά , μικρές δόσεις αστρόσκονης..Ο χρόνος κυλά παράδοξα και αυτά που νόμιζα για δεδομένα και με φόβιζαν τώρα μοιάζουν με ρετρό αστείο.Θέλω να πάρω ρίσκα ξανά και δεν φοβάμαι την προετοιμασία για να ανοίξω τα φτερά μου.Ακατάπαυστες ευχάριστες σκέψεις με κατακλύζουν και τίποτα τελικά δεν μπορεί να τις δικαιολογήσει αν δεχτούμε τον άνθρωπο σαν φύσει απαισιόδοξο.Γυρνάω στην φυσική μου κατάσταση.Είναι τόσο σαχλή αυτή η ανάρτηση , νυστάζω λίγο , σβήνω τα πολύ προσωπικά.Χαμογελάω με τις σκέψεις μου.Πόσο εύκολα σχηματίζουν οι ωραίες αναμνήσεις γαϊτανακι στο μυαλό.Δεν περιγράφω άλλο..

Wtf

Wtf με τους υποψηφίους τους ναι μεν ανεξάρτητους αλλά παράλληλα έχοντες την στήριξη κάποιου κόμματος?Τι να σημαίνει αυτό άραγε?Υπάρχει κάποια ελπίδα να σημαίνει κάτι περισσότερο από την λογική του ''είμαι κόμμα κατάλαβα για πόσο ξεφτίλα με έχει ο κοσμάκης και δεν κατεβάζω υποψήφιο παρά μόνο δηλώνω την στήριξη μου σε κάποιον με στόχο και να έχω δικό μου άνθρωπο στα πράγματα αλλά και αν αυτός χάσει να μην μπορούν να μου προσάψουν την ήττα οι αντίπαλοι''?Υπάρχει περίπτωση να μας περνάνε για υπερμαλάκες?Λέω εγώ τώρα..Ο αντίστοιχος υποψήφιος νιώθει άραγε βαθιά δημοκράτης και συνεπακόλουθα περήφανος που δέχεται την στήριξη και αλιεύει ανενόχλητος ψήφους κομματικές ενώ παράλληλα δηλώνει σθεναρά την ανεξάρτητη συμμετοχή του?
Το παράδοξο αυτό που φέτος έγινε μόδα αποτελεί ύμνο στην προσαρμοστικότητα αποδεικνύοντας τις απόψεις μου περί αδυναμίας των κομμάτων να ακολουθήσουν την κοινωνική πραγματικότητα τρελά άστοχες.Το σύστημα σήμερα και δημιουργεί την εποχή και προσαρμόζει σιλικόνη στις φανερές αστοχίες του.Η φαντασία στην εξουσία σε όλο της το μεγαλείο.Πόσο τους ταιριάζει τελικά η παλιά μαμαδίστικη συμβουλή ''δεν ασχολείσαι καλύτερα με κάτι εποικοδομητικό αντί με αυτές τις βλακείες?''..΄Πόσο δεν την ακολουθούν αυτή την κλασική συμβουλή και πόσο μαύρισμα θα φάνε αύριο..

Οι δημοκρατικές διαδικασίες των φίλων μας των ζώων

Δημοκρατία αυτός ο άγνωστος.Προυποθέτει την παιδεία , την τόλμη , το ήθος , την αγάπη για το ανθρώπινο είδος και τελικά την ελευθερία στο μυαλό.Πλειοψηφία τέτοιας ποιότητας δεν υπήρξε ποτέ για αυτό και ποτέ η δημοκρατία δεν δόθηκε απλόχερα σε όλους , τέτοια πλειοψηφία δεν υπήρξε ποτέ για αυτό και δεν κατακτήθηκε ποτέ απ' όλους.Πάντα μια μειονότητα στην γωνία τιμωρία λες και τα ματωμένα λάφυρα του πολιτισμένου κόσμου δεν είναι αρκετά για να μας θρέψουν όλους και από την άλλη μεριά εμείς με μια ψήφο στο χέρι μα να νιώθουμε κουλοί.Ανθρώπινο είδος σου λέει μετά..
Με ρώτησες αν μου φάνηκε περίεργο όταν πρωτομπήκα στο πανεπιστήμιο το γεγονός της τόσο πάγιας επικράτησης των μεγάλων κομμάτων.Σου απάντησα με ένα ξερό όχι.Προφανώς δεν θα άντεχα για πολύ , είναι εξοργιστικό ακούς να γίνεται δίπλα σου μια τέτοιου ειδους συζήτηση από απόφοιτους και τελειόφοιτους ανώτατων πανεπιστημιακών ιδρυμάτων.Συζήτηση περί δικομματισμού , κοιμισμένων φοιτητών , κομματικής προπαγάνδας , συνδικαλισμού , παρατάξεων κ.ο.κ.Τόσο προφανή όλα αυτά , τόσο ξεγυμνωμένα στα μάτια και του τελευταίου άσχετου απολιτίκ νέου αν τυχόν διαθέτει και μισή μερίδα μυαλού και λίγη αξιοπρέπεια.''Και η ελπίδα?''Πετάχτηκε η παλαίμαχη της ΠΑΣΠ , η κουρασμένη απο τις ατελείωτες πολιτικές συζητήσεις κατά δήλωση της.''Ένας νέος με ελπίδα και ιδανικά δεν μπορεί παρά να στραφεί στον συνδικαλισμό για να καλυτερέψει τα πράγματα''.Τόσοι οι χαρακτηρισμοί τους οποίους θα μπορούσα να της προσάψω , τόση επιχειρηματολογία στην άκρη της γλώσσας μου..Κάποιος ευγενικά μου έδωσε τον λόγο και τότε μόνο συνειδητοποίησα πως για ώρα μουρμούριζα εκνευρισμένη.Ήθελα να πω πολλά , να βρίσω , να την δαγκώσω αλλά γνωρίζοντας πως οι πολιτικές συζητήσεις αλλά και η ανθρωποφαγία δεν ενδείκνυνται για πάρτυ γενεθλίων περιορίστηκα στην εξιστόρηση ενός περιστατικού το οποίο και βίωσα στην αρχή των σπουδών μου στην aula της φιλοσοφικής σχολής σε μια συνέλευση σχετικά με τις επερχόμενες καταλήψεις.
Διάλεξα αυτή την ιστορία μεταξύ άλλων γιατί είναι η πιο δυνατή και βιωμένη για εμένα απόδειξη πως όλες οι κομματικές παρατάξεις έχουν διαστρεβλώσει την όποια πολιτικη συνειδηση των ήδη αλλοτριωμένων νέων μην αφήνοντας τα ελάχιστα περιθώρια σε μια συνέλευση πανεπιστημιακή όχι για πολιτικό διάλογο , πολιτικές ζυμώσεις και αλλαγή από το πανεπιστήμιο προς τα έξω μα ούτε καν περιθώριο να ψηφίσει ένας φοιτητής κάτι εκτός της πάγιας κομματικής αντζέντας!
Η ιστορία πάει ως εξής , βρίσκομαι στο κεντρικό αμφιθέατρο της φιλοσοφικής σχολής του καποδιστριακού πανεπιστημίου Αθηνών για να ψηφίσω υπέρ ή κατά της κατάληψης.Ακόμη δεν ξέρω τι να ψηφίσω.Είμαι μπερδεμένη όπως μπερδεμένη είμαι σχεδόν πάντα σε αντίστοιχες περιπτώσεις κατά τις οποίες κάποιος άνθρωπος , κάποιο κόμμα ή μια ιδέα ζητά την ψήφο μου.Φαντάζομαι πως αυτό θα συμβαίνει και σε άλλους ανθρώπους οι οποίοι συνειδητοποιούν την σοβαρότητα των δημοκρατικών διαδικασιών και προσπαθούν ασύνδετοι με οποιαδήποτε χρυσή ρώγα να προσφέρουν με την ψήφο τους στο κοινωνικό σύνολο σκεπτόμενοι λογικά.Για να είμαι ειλικρινής δεν φαντάζομαι απλώς , γνωρίζω και άλλους τέτοιους ανθρώπους.Ζητήματα ηθικά , αξιοπιστίας , πολιτικού προσανατολισμού , προσωπικής κοσμοθεωρίας , θεώρησης της πραγματικότητας εμπλέκονται δημιουργώντας μια πνευματική σαβούρδα πρώτης ποιότητος..
Μάλλον θα ψηφίσω κατά της κατάληψης.Δεν θεωρώ πως τελικά ξαφνικά θα ιδρώσει το αυτί κανενός βολεμένου σε καρέκλα ιθύνοντα αν τυχόν τα παιδιά των μικρομεσαίων χάσουν ένα εξάμηνο σπουδών.Όχι δεν θα ίδρωνε το αυτί κανενός , μόνο ο πωπός μας θα ίδρωνε στην επερχόμενη διπλή εξεταστική , μόνο εμείς θα ιδρώναμε τελικά στον αγώνα για την απόκτηση του πρακτικά απαξιωμένου χαρτιού που για την πλειονότητα αποτελεί το πρώτο φαντασιακό εξκάλιμπερ της ενηλικίωσης.Όχι νομίζω χάρη θα τους κάναμε αν θα το κλείναμε.Θα τους δίναμε τα κατάλληλα επιχειρήματα για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια έτοιμα να σερβιριστούν σε κάθε σπουδαγμένο στα ιδιωτικά κολλέγια και στα εξωτερικά , στον παππού μου στο χωριό , στον κομματόσκυλο οδηγό ταξί που ο γιος του έβγαλε με το ζόρι το λύκειο αλλά το κολλέγιο το έβγαλε , θεέ μου τι έκπληξις , στα 3 χρόνια ακατέβατα και μάλιστα με βαθμό μα και στην μοβόρα γειτόνισσα της οποίας η κόρη διάλεξε στα 18 να αμολήσει το πρώτο κουτσούβελο και προσπαθεί να περάσει την ανάγκη για επιλογή.Καθόμουν σε μια θέση πίσω ψηλά μαζί με μια φίλη μου και της έλεγα πόσο θα ήθελα να υπάρχει και μια τρίτη επιλογή να ψηφίσουμε , κάτι λιγότερο της λογικής το μη χείρον βέλτιστο.Οι προτάσεις εναλλάσσονταν μα ο διπολισμός καλά κρατούσε.Σύναδελφους μας προσφωνούσαν οι αντιπρόσωποι των παρατάξεων οι οποίοι ηδονικά τώρα χρησιμοποιούσαν το ίδιο μικρόφωνο με πρυτάνεις , καθηγητές και βοηθούς μα πάω στοίχημα πως πρόβατα εννοούσαν.
Κάποια στιγμή ανέβηκε ένας τυπάς ο οποίος δήλωσε ανεξάρτητος και πρότεινε να μην κάνουμε κατάληψη αλλά να κατέβουμε όλοι στους δρόμους να διαδηλώσουμε ξανά και ξανά , εκτός ωρών μαθημάτων , δείχνοντας έτσι την δύναμη μας όλοι μαζί ως φοιτητές πέρα από παρατάξεις.Ενθουσιάζομαι.Βρίσκω στην ιδέα του την έκφραση του πραγματικά θετικού αγώνα όπου κανείς μας δεν θα έπαιζε τον ρόλο του οσιομάρτυρα , απαρνούμενος του δικαιώματος του στην παιδεία έστω και για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου.Δεν δίνω σημασία στις αντιδράσεις των υπολοίπων.Αυτό θα ψηφίσω λέω στην φίλη μου.Καλό ακούγεται μου λέει και αυτή , αν και δεν την βλέπω πρόθυμη να ψηφίσει γενικώς..Έρχεται η ώρα της ψηφοφορίας και σηκώνω το κουλό μου για την ιδέα του ανεξάρτητου τύπου.Μέσα σε μια αίθουσα με ας πούμε 1000 άτομα σηκώσαμε χέρι μόνο τρεις νομίζω.Το τι επακολούθησε δεν λέγεται.Γέλια , γιούχα ,φωνές να κατεβάσω επιτέλους το χέρι μου γιατί είμαι μια χαζή η οποία δεν καταλαβαίνει πως ο τύπος είναι δαπίτης και θέλει να πάρει με το μέρος του τους αναποφάσιστους.Κράτησα πεισματικα το χέρι μου ψηλά για ώρα , χωρίς να με νοιάζει η ντροπή της φίλης μου και οι αντιδράσεις στην αίθουσα...
Η απόφαση πάρθηκε δημοκρατικά και είναι συχνές η παρόμοιας υφής καταστάσεις οι οποίες μας δίνουν το δικαίωμα να περιγράφουμε την κάθε παράταξη συμφωνώντας στην ουσία πως αποτελούν δομές απόλυτα προβλέψιμες , στατικές μέχρι αηδίας και δυστυχώς ομάδες οι οποίες συνειδητά διαλέγουν να μην προσαρμόζονται παρά μόνο να σχηματίζουν συνειδήσεις φτιάχνοντας στρατούς από παπαγαλάκια..Αποφασίσαμε κατάληψη λοιπόν..Μια αίθουσα κομματικά κοπάδια γεμισμένη.Νέοι απογοήτευση , κομματικοποιημένοι μα διόλου πολιτικοποιημένοι , με μηδενική συνείδηση της ισχύος που τους δίνει η όποια ψήφος τους , αφοσιωμένοι στο κόμμα , στην ένταση και στην ηδονή της στιγμής.Ασεβείς ως προς την ίδια την διαδικασία αν αυτή ξεφύγει από την γραμμή την επιτρεπόμενη απ΄το κόμμα και ας πάει αυτή να ξεφύγει με στόχο τον εκδημοκράτισμό της ξεφτιλισμένης τους προ πολλού δημοκρατικής διαδικασίας.Παπαγαλάκια , γόνοι παπαγάλων.Αδύναμοι χαρακτήρες.Ονειροπόλοι εγκλωβισμένοι σε μια λαϊκη ετυμηγορία συμφωνημένη προ πολλού να περιμένει σκονισμένη να αναδυθεί με την ίδια μορφή που είχε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα , αδιαφορώντας για το σήμερα και την δημοκρατία σαν δομή.Οι μέχρι χθες ''δεν ξέρω/δεν απαντώ'' φοιτητές προσυλητισμένοι πλέον , προσπαθούν να ικανοποίησουν τις τάσεις τους.Τάση για εξουσία , για προβολή , για κοινωνικοποίηση.Άτομα τα οποία ψηφίζουν για να αποδείξουν το πόσο τελικά άξιζαν τελικά τις κομματικές σημειώσεις.Άλλοι για μια εκδρομή.Άλλοι γιατί προτιμούν να έχουν μια δικαιολογία για καθισιό , ανίκανοι φυσικά να αναλάβουν τις απλούστερες των ευθυνών τους , μα τυπικώς ικανοί για να ψηφίσουν.Άλλοι για να αποδειχθούν καλοί σύντροφοι.Όχι λοιπόν ήδη τότε δεν μου φάνηκε περίεργη η επιμονή της μάζας στο να ακολουθεί για άλλη μια φορά τσοπάνηδες.
Σαν ένα κοπάδι πρόβατα που τους φωνάζεις για να μαζευτούν ξανά μέσα στο μαντρί έχοντας σύμμαχο την γκλίτσα σου και το σκυλί σου , έτσι σε θέλουν να νιώθεις και εσύ πρόθυμα υποτάσσεσαι.Χαμένος μέσα στο συλλόγικό πνεύμα του κοπαδιού κάνεις αυτό το οποίο σου φωνάζει ο βοσκός , αυτό που σου γαβγίζει το σκυλι , αυτό που σου υποδεικνύει η γκλίτσα.Δεν σου είναι δύσκολο να φοράς την προβιά σου περιμένοντας την ώρα της βοσκής και πάντα νομίζεις πως υπάρχουν πιο άτυχοι από εσένα οι οποίοι θα πάνε άκλαφτοι πριν της ώρας τους.Έχεις ακούσει να λένε για την ισορροπία του τρόμου μα δεν πιστεύεις πως φοβάσαι εκείνες τις ώρες που σε πλησιάζει το αφεντικό , όχι τουλάχιστον όσο θα φοβόσουν στην θέα ενός λύκου ή στο άκουσμα ενός δυνατού μπαμ.Μπα , δεν είναι φόβος , θα πεις στον προβάτινο εαυτό σου επιστρατεύοντας την δημοφιλή προβάτινη ψυχολογία , μούδιασμα από δέος μπροστά στην μεγαλόκαρδα ελέγξιμη δύναμη του είναι.Μούδιασμα..Όχι φόβος.Μούδιασμα συνοδευόμενο από ένα αίσθημα υπερβατικό, σαν να βγαίνεις λίγο έξω από τον εαυτό σου , κοιτώντας από ελάχιστα ψηλότερα προσπαθώντας να μαντέψεις ποιος απ'ολα αυτά τα ζώα τα αλαφιασμένα είσαι.Αυτό ναι , φυσικά και δεν σου αρέσει και τόσο σαν αίσθημα , είναι λίγο αγωνιώδες , θες πάραυτα να επιστρέψεις στο εγώ σου και ανυπομονείς να μαντρωθείς στον γνώριμο σου εκείνο χώρο όπου σε αφήνουν την νύχτα ή και σε έναν ακόμη πιο στενό αυτή την φορά.Είσαι έτοιμος για υποχωρήσεις φτάνει να τελειώσει αυτό το περίεργο μούδιασμα το οποίο σε αφήνει να αιωρείσαι λίγο πάνω από την γη , μην γνωρίζοντας ποιος ή τι είσαι.Μούδιασμα το λες , όχι φόβο.Ένα τυχαίο γεγονός συνδεδεμένο με την διαδικασία του μαντρώματος του δικού σου και της ομάδας σου από τον βοσκό σας.Τελικά γρήγορα αισθάνεσαι πολύ καλύτερα όταν η ασφυξία την οποία σου προκαλεί ο τόσο στενός συγχρωτισμός με τα άλλα πρόβατα την ώρα του μαντρώματος τελικά σε ξυπνά κατά κάποιο τρόπο από αυτό το μούδιασμα , αναγκάζοντας σε να στραφείς στα άμεσα ένστικτα σου και να πάρεις δύναμη για να επιζήσεις από τα άμεσα προβλήματα , δηλαδή από τα σπρωξίματα , την μυρωδιά του σκατού , τα βελάσματα τα δικά σου και των άλλωνΕυτυχώς τελικά δεν έχω αγοραφοβία σκέφτεσαι.Τι είδους πρόβατο θα ήμουν διαφορετικά?.Δεν μπορείς να υποπτευθεις την αλήθεια.
Όταν μια μέρα θα εμφανιστεί η ενσάρκωση των φόβων σου , ο ανεξέλεγκτος από την πείνα κακός λύκος, εσύ δεν θα προλάβεις να πετάξεις την προβιά από πάνω σου , θα βελάζεις για λίγο φρικαλέα ζητώντας βοήθεια μα το κοπάδι θα έχει ήδη αποτραβηχτεί σε μια ασφαλέστερη γωνία μαζεμένο σαν κουβάρι προσπαθώντας να ηρεμήσει ενώ το αφεντικό σου θα κοιμάται.H ψυχή σου βγαίνοντας θα εύχεται να υπάρχει μια δεύτερη ευκαιρία και λίγη θεία δίκη.Μια δεύτερη ευκαιρία σε μια ζωή πιο δίκαιη με την αφεντιά σου.Εύχεσαι να ήσουν εσύ αφεντικό.Εντάξει δέχεσαι και πρόβατο σε μια άλλη καλύτερη στάνη , με καλύτερο σεκιούριτι.Δεν μπορείς να ξεφύγεις από τις εικόνες σου , από την πραγματικότητα σου , μα θα μπορούσες..
Σε περιγράφω ίσως ευνοϊκά , μιας και αυτές τις ημέρες ενόψει εκλογών αισθάνομαι πάλι ανεπαρκής παρ΄όλες μου τις προσπάθειες να συμμαζέψω το μυαλό μου , να σκεφτώ εκτός του κουτιού και να βρω μια λύση.Δεν φαντάζομαι να είμαι ξανά τυχερή όπως τότε στην φιλοσοφική να βρεθεί κάτι έστω την τελευταία στιγμη , έτσι ώστε να νιώσω μια κάποια ανακούφιση πως έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα.Γνωρίζοντας πως οι συνθήκες απαιτούν πολλά περισσότερα απ' όλους μας , μα ίσως μην έχοντας το σθένος και την ψυχική ισορροπία να δω καθαρά το φως το αληθινό ή έστω κάτι παραπλήσιο αισθάνομαι όσο πλησιάζει αυτο το σαββατοκύριακο πιο επιεικής με πάσης φύσεως κοπάδια.

δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε ρε παιδιά

Όταν ήμουν παιδί τους γονείς μου τους φώναζα '' παιδιά '' , πιο συγκεκριμένα , '' ρε παιδιά ''.Μάλωνα λοιπόν με την αδερφή μου , με τα ξαδέρφια μου , με τους φίλους μου και πάντα μου έλεγαν ''τα παιδιά'' '' να μην είσαι εγωίστρια , δεν έχεις τίποτα να χωρίσεις με ..τον εκάστοτε.. ''.Επίσης μου έλεγαν ''τα παιδια'' ''μην είσαι περίεργη γιατί έτσι όπως το πας θα καταλήξεις να μείνεις μόνη σου ''.Ε ρε τι ψυχολογικό εκβιασμο τράβηξα το παιδάάάκι..Αχ!πάλι καλά που βγήκα τόσο τέλεια.

Στην προεφηβεία μου κατάλαβα τι εννοούσαν και το ενστερνίστηκα.Όσο μπορούσα φυσικά , γιατί τα νεύρα μου τότε δεν ήταν στην καλύτερη κατάσταση (ποιος ξέρει γιατί , ίσως οι ορμόνες ).Δεν είχαμε τίποτα να χωρίσουμε.Κανείς με κανένα.Και αν δεν ήθελα να μείνω μόνη σαν το λεμόνι , θα έπρεπε να είμαι θετική , να δίνω ευκαιρίες κτλ κτλ...

Παρ 'όλα αυτά κατά καιρούς μάλωσα και ξέκοψα με πολλούς φίλους.Και συγγενείς.Η φύση βλέπετε..Μάλωνα και ξέκοβα παρά τις παραινέσεις της οικογένειας μου , η οποία δεν με θέλει και τόσο επαναστάτρια και αντιδραστική όσο τους βγήκα.Μάλωνα και ξέκοβα ενώ έβλεπα τους γύρω μου να πολλαπλασιάζουν φίλους σαν κηπάκο με γενετικά τροποποιημένες ντομάτες.Εγώ πάντα ήμουν +1 -2 όσον αφορά στους φίλους μου σε σχέση με την πάροδο του χρόνου.

Επαναστάτρια και αντιδραστική ήμουν γιατί εκτός των άλλων , για εμένα το ρήμα ''μαλώνω'' , δίχως ταμπού , αν χρειάζεται θα ακολουθήσει το ρήμα ''ξεκόβω'' όσον αφορά στις σχέσεις.Τα τελευταία χρόνια μάλιστα έπαψα να δίνω έναν ξεκάθαρα εγωκεντρικό τόνο στην λήξη των σχέσεων μου μέσω της ανάλογης συζήτησης - ξεκαθαρίσματος την οποία και διέκοψα.Προχωρώ στην διακοπή σχέσεων χωρίς καν να ενημερώσω τον εκάστοτε ενδιαφερόμενο για το πως και το γιατί.Νιώθω πια πως οι πολλές , πολλές εξηγήσεις δεν χρειάζονταν παρά μόνο σε εμένα.Τις χρησιμοποιούσα για να κάνω μια εντυπωσιακή ηρωική έξοδο από την όποια κατάσταση και δυστυχώς τις λίγες φορές τις οποίες ήθελα αυτές οι εξηγήσεις να δώσουν και στον απέναντι έναν λόγο να μην είναι τόσο μαλάκας με τον συνάνθρωπο την επόμενη φορά που θα πάει για καφεδάκι με στόχο ''θέλεις να γίνουμε φίλοι'' , ουσιαστικά έκανα μια τρύπα στο νερό.Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.Εξελίσσονται.

Την παραπάνω στάση μου σχετικά με το τελειωτική και απότομη πολλές φορές εθελούσια έξοδο μου από σχέσεις καταστάσεις την δικαιολογώ με βάση δυο άλλες χαρακτηριστικές μου στάσεις.Την χαζοβιολοσύνη μου να μην είμαι καχύποπτη με τις νέες γνωριμίες και το έμφυτο άγχος μου μήπως και αδικήσω κάποιον από τις πρώτες συναντήσεις μας.Τα δύο παραπάνω με κάνουν να τραβώ σαν μαγνήτης γύρω μου άτομα απίθανα , συνήθως με αρνητικό τρόπο απίθανα , τα οποία βιώνουν μέχρι και έναν ελαφρύ κοινωνικό αποκλεισμό για τα κουσούρια τα οποία εγώ στην αρχή της γνωριμίας μας αποφάσιζω να παραβλέψω.Φυσικά άμεσο επακόλουθο του να δίνει κανείς σημασία σε κάποιον ο οποίος έχει τόσα προβλήματα κοινωνικής προσαρμογής ώστε να ενοχλεί κάποιον τον οποίο μόλις γνώρισε και αντάλλαξε τηλέφωνα κάθε μέρα για το πότε θα βγουν εκείνο το καφεδάκι γιατί του έλειψες,είναι να φτάνεις στο σημείο να μην απαντάς σε κλήσεις.Ποτέ πια.Και δίχως τύψεις.

Κατά καιρούς με οδήγησα σε απίστευτης γελοιότητας συζητήσεις και καταστάσεις των οποίων η διάρκεια ποικίλλει από λεπτά έως και μήνες και τις οποίες θα μπορούσα να έχω αποφύγει πανεύκολα με το να εμπιστευτώ αυτό το οποίο λέμε ένστικτο , ή αλλιώς ''για κάποιο λόγο δεν μου γουστάρει η φάτσα του''.

Δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε ρε παιδιά.Ναι.Μα , συχνά , δεν έχουμε και τίποτα ουσιαστικό να ενώσουμε.Μόλις καταλάβουμε πως ο απέναντι μας δημιουργεί προβλήματα πιο πολλά ή πιο έντονα από τις ευχάριστες στιγμές τις οποίες μας προσφέρει το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να την κάνουμε.Αντίστοιχα και όποιος δεν μας πολυγουστάρει , από ..εδώ πανε και οι άλλοι..Ο καθένας όπως μπορεί και όπως θέλει.Αλλά πραγματικά το καλύτερο που έχει κάποιος να κάνει είναι να φύγει από όπου δεν βρίσκει ηρεμία.Δεν χρειάζεται να μένουμε κάπου και να μην περνάμε καλά για οποιαδήποτε λόγο.Λόγοι όπως ..Συμφέρον?Βρε καημένο ξεκόλλα , με το να μένεις κάπου για το όποιο συμφέρον υποβιβάζεις τον εαυτό σου με αποτελέσματα εξόχως όξινα για την ψυχολογία σου.Μοναξιά?Μεγαλύτερη μοναξιά δεν είναι η παρέα με άτομα τα οποία δεν μπορούν να σε γεμίσουν άραγε?Συνήθεια?Ε, κάνε το βήμα να φύγεις και θα συνηθίσεις στο απο μακρια και αγαπημένοι.

Το κλου?

Πάντα λυπάμαι αυτούς οι οποίοι μαθαίνουν στις τοξικές σχέσεις και τις αποδέχονται σαν κάτι από το οποίο δεν μπορεί κανείς να ξεφύγει.Προσωπικά , συνεχίζω να πιστεύω στο δόγμα των γονιών μου πως δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα μα πιστεύω παράλληλα και στο ότι δεν είμαστε όλοι συμβατοί.Καθένας μας , από μια ηλικία και μετά , κουβαλά τις δικές του τοξίνες , την δική του χημεία.Όποιος εκτιμά τον εαυτό του και δεν θέλει να γίνεται κομμάτια για υποτιθέμενους αγαπημένους φίλους και γνωστούς με το καλό να κάτσει να τους ανέχεται.Εγώ προτιμώ μόνη παρά με άτομα τα οποία δεν εκτιμώ..Δεν μου αρέσει ο ρόλος του θύματος , ούτε εκείνος του Μεσσία.Την πατάω συχνά και πλέον έχω καταλάβει και το γιατί την πατάω , μα με την ίδια ευκολία εξαφανίζομαι και δεν έχω καθόλου τύψεις.Για το μόνο που μετανιώνω κάποιες φορές είναι που παραέδωσα χρόνο σε άτομα τα οποία δεν τον άξιζαν , αλλά σκεπτόμενη λίγο καλύτερα πάντα καταλήγω πως αυτά ουσιαστικά τα περιστατικά είναι που μου έμαθαν τα περισσότερα και με οδήγησαν να γίνω αυτή που είμαι.(Κατά το ''γίνε αυτό που είσαι'' του Νίτσε)Και γράφοντας τις τελευταίες σειρές μου έρχεται να κανονίσω καφεδάκι με μια φίλη που μου έχει λειψει πολυ.

συγνώμη κύριε ποιος είστε?

'Οταν πια έχεις ξεχάσει ονόματα παλίων φίλων και ερώτων , αυτό συνιστά ''αρχή πορτοκαλάδας'' (που έλεγε και ο γέρος στο Κωνσταντίνου και ελένης) ή μήπως αυτό είναι το τελευταίο σημάδι ότι εκείνοι δεν σε άγγιξαν ποτέ πραγματικά?
Όλο και πιο συχνά βρίσκω τον εαυτό μου να δυσκολεύεται να ονομάσει πλήρως άτομα τα οποία πέρασαν από την ζωή μου με την ιδιότητα φίλου , ή ανεκπλήρωτου έρωτα στις ονειροπολήσεις μου κατά την διάρκεια της μέρας.Συνήθως θυμάμαι απλά το μικρό τους όνομα.Το επώνυμο , τελικά , είναι μια άλλη ιστορία..
Ημουν θυμάμαι γυμνάσιο όταν άρχισαν να με ρωτούν οι γονείς μου για τα επώνυμα των διάφορων φίλων μου οι οποίοι ξεφύτρωναν εκτός σχολικής τάξης , ή και σχολικού περιβάλλοντος.''Καλά πλάκα μου κάνετε?'' απαντούσα.''Και τι σημασία έχει το επώνυμο?'' σκεφτόμουν.
Το επώνυμο άρχισε να έχει μια κάποια σημασία εκεί γύρω στο τέλος γυμνασίου.'Επρεπε να γνωρίζεις το επώνυμο του αγοριού το οποίο σου άρεσε για να μπορείς να διασταυρώνεις πληροφορίες πιο άκοπα αλλά και πιο εμπεριστατωμένα.Άσε που ένα εύηχο επώνυμο μπορούσε λίγο να διορθώσει το γεγονός ότι τον καλό σου τον είχαν βαπτίσει Ιωάννη και έπειτα τον φώναζαν με το πολύ εξωτικό όνομα Γιάννη...Κατά τα άλλα πάντως τα επώνυμα δεν με πολυενδιέφεραν τότε και όσα μάθαινα τα μάθαινα είτε για λόγους ιδιοτέλειας όπως και προανέφερα είτε μέσω της επανάληψης μέσα στην σχολική τάξη.
Αρχές πανεπιστημίου και η ανάγκη για γνώση του επιθέτου μεγαλώνει.Μαρίες , Ελένες , Λίνες και λοιπά πρέπει να έχουν και επώνυμο αν θέλω να τις ξεχωρίσω στο κινητό μου.Φυσικά , είναι κάποιοι λίγοι καλοί φίλοι των οποίων μέχρι και σήμερα το επώνυμο αγνοώ.Κυρίως αυτοί με τα σπάνια ονόματα το επώνυμο των οποίων δεν φρόντισα να τοποθετήσω στη λίστα ονομάτων του κινητού μου στην αρχή της γνωριμίας μας..Δεν βιάζομαι πάντως να τα μάθω. ίσως γιατί κάτι μου λέει πως θα τους ανέχομαι για πολύ ακόμη..(πλακίτσα)
Όπως και να ΄χει πάντως κάποια επίθετα τα έμαθα και ενώ πίστευα κάποτε πως δεν θα τα ξέχναγα ποτέ , τώρα πια δεν μπορώ με τίποτα να τα θυμηθώ.Φίλη με την οποία έκανα πολύ στενή παρέα 2 χρόνια και με την οποία ξέκοψα μια και έξω όταν έδειξε πως είναι ο κλασικός τύπος καλοπερασάκια δίχως αξίες.Έρωτας κεραυνοβόλος λυκειακός και πλατωνικός με τον οποίο ταλαιπωρήθηκα σχεδόν 2 χρόνια.Φίλες και φίλοι με τους οποίους έκανα παρέα πριν 4 χρόνια για κανένα χρόνο κ.ο.κ.Τα επώνυμα σας δεν τα θυμάμαι , συγνώμη.Ίσως αν είστε τυχεροί δεν θα θυμάστε και το δικό μου.
Πάντα ήξερα πως έχω μια επιλεκτική μνήμη , ακόμη και επιλεκτική αντίληψη (μια άλλη μεγάλη ιστορία) , αλλά αυτό το πράγμα δεν το περίμενα!Μάλλον θα πρέπει να ευχαριστώ το τυχερό μου άστρο για το σημάδι πως τα περιττά σιγά σιγά τα αφήνω πίσω τυλιγμένα με το σκοτάδι της λήθης.Το μόνο που θέλω είναι να μην ξεχάσω ποτέ τους λόγους για τους οποίους επέλεξα την δική μου διαδρομή και έτσι να ελαχιστοποιήσω την πιθανότητα να ξανακάνω τα ίδια ή παρόμοια λάθη.Υπάρχουν άλλωστε τόσα άλλα επώνυμα για να ξεχάσει κανείς..
Μαμά , μπαμπά συγνώμη μα εμμένω στις απόψεις μου.Το επώνυμο δεν χρειάζεται να το ξέρεις πάντοτε.Αν θέλεις να εκθειάσεις έναν φίλο για ιδιότητες σπάνιες , πολύτιμες οι οποίες υποδεικνύουν σίγουρα το καλούπι της οικογένειας από το οποίο ξεπήδησε.Αν θέλεις να μάθεις πως θα σε πουν αν κάποτε παντρευτείς το αντικείμενο του πόθου σου.Αν είσαι στο στάδιο της εκλογίκευσης και θες να μάθεις για ποιον λόγο ο απέναντι είναι σκάρτος.Αν θες να καταγγείλεις τον πρώην φίλο , εραστή , συνάδελφο ή εργοδότη σου.Αν θες να κράξεις πρώην φίλο , εραστή , συνάδελφο ή εργοδότη σου.Αν θες να κρατάς κάτι σαν νοητή ατζέντα με πιθανώς μελλοντικά ωφέλιμες γνωριμίες.Αν θες να στείλεις επίσημες προκλήσεις.Αν θες να δηλώσεις μια εξαφάνιση.Αν θες να κάνεις μια επίσημη προσφώνηση.Στα παραπάνω , ναι , το επώνυμο χρειάζεται.Σε άλλες περιπτώσεις απλά φορτώνεις τελικά το μυαλουδάκι σου με τυπικούρες που κατα πάσα πιθανότητα δεν θα χρειαστεί και για πολύ καιρό και τελικά θα ξεράσει στις όχθες του ασυνείδητου.

Η σφαγή των Ρομανώφ

Ιούλιος του 1918


''Το Σοβιέτ των Ουραλίων αρνείται κατηγορηματικά την ευθύνη μεταφοράς του Νικολάου Ρομανώφ στη Μόσχα.Αντίθετα , υποστηρίζει ότι είναι αναγκαία η εκκαθάριση του.Υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να χρησιμοποιήθεί ο πολίτης Ρομανώφ από τους Τσεχοσλοβάκους και τους αντεπαναστάτες..Η οικογένεια του τέως τσάρου και όσοι με την θέληση τους αποφάσισαν να παραμείνουν ύπο τις διαταγές του , πρέπει επίσης να εκκαθαριστούν ταυτόχρονα.. Εάν οι σύντροφοι της Κεντρικής Επιτροπής θεωρούν ότι οι λόγοι που ανάγονται στην εξωτερική πολιτική επιβάλλουν την απόλυτη μυστικότητα για την εξόντωση των μεγάλων δουκισσών και της τέως τσαρίνας , το περιφερειακό Σοβιέτ των Ουραλίων δηλώνει ότι είναι σε θέση να οργανώσει την εκτέλεση με τρόπο ώστε να παραμείνει απόλυτα μυστική.''

Από την απόφαση του περιφερειακού Σοβιέτ των Ουραλίων


Η παραπάνω απόφαση του περιφερειακού Σοβιέτ των Ουραλίων αφορά στην εκτέλεση του τσάρου Νικόλαου Β΄, της τσαρίνας Αλεξάντρας Φεοντόροβνας , των μεγάλων δουκισσών της Ρωσίας Όλγας (23 ετών) , Τατιάνας ( 21 ετών) , Μαρίας ( 19 ετών ) , Αναστασίας ( 17 ετών) , του τσάρεβιτς Αλέξιου ( 14 ετών ) , του γιατρού της αυλής Γεβγκένι Σεργκέγιεβιτς Μπότκιν , της θαλαμηπόλου Άννας Στεφάνοβνα Ντεμίντοβα , του υπηρέτη Τρούπ και του Ιβάν Μιχαήλοβιτς Χαριτόνωφ του μάγειρα της αυλής.

Με λίγα λόγια .

Η πρώην αυτοκρατορική οικογένεια της Ρωσίας βρίσκεται αιχμάλωτη στην έπαυλη Υπάτιεφ στην πόλη Αικατερίνμπουργκ.Ο Νικόλαος β΄ έχει παραιτηθεί από κάθε αξίωμα ήδη από τις 2 Μαρτίου του 1917 υπέρ του αδερφού του Μιχαήλ και όχι υπερ του φιλάσθενου και ανήλικου γιου του Αλέξιου όπως υπολόγιζε αρχικά.Το παραπάνω γεγονός αποτελεί κατά την γνώμη μου μια αδιάσειστη απόδειξη πως ο τσάρος είχε πλέον αποδεχτεί το τέλος της μοναρχίας για την Ρωσία και βλέποντας το κύμα της επανάστασης και της οργής του λαού να φουντώνει επιθυμεί μια όσο το δυνατόν πιο ανώδυνη λύση για αυτόν και την οικογένεια του.

Η παραίτηση του φυσικά συνοδευόταν από τις ανάλογες διαβεβαιώσεις για εξορία τους , πιθανότατα στην Αγγλία μιας και η τσαρίνα είναι η αγαπημένη εγγονή της βασίλισσας Βικτωρίας.Η πραγματικότητα φυσικά ήταν αυτή η οποία τους οδήγησε όχι έκπτωτους αυτοκράτορες σε κάποιο πολυτελές παραχωρηθέν από το αγγλικό στέμμα οίκημα μα στο Τομπόλσκ της Σιβηρίας αρχικά και έπειτα στα Ουράλια στην πόλη Αικατερίνμπουργκ όπου και θα τους εκτελούσαν.
Βρίσκονται λοιπόν στην έπαυλη Υπάτιεφ της πόλης Αικατερίνμπουργκ αιχμάλωτοι , με μόνη πολυτέλεια έναν θησαυρό από χρυσαφικά ραμμένο μέσα στις φόδρες των ρούχων τους και κάποια βιβλία.Οι συνθήκες κράτησεις σχετικά αξιοπρεπείς.Το φαγητό το οποίο τους προσφέρεται είναι ανάλογο με αυτό το οποίο προσφέρεται στους δεσμοφύλακες τους.Η σωματική άσκηση απαγορεύεται με εξαίρεση έναν εικοσάλεπτο περίπατο στον κήπο ο οποίος σύντομα περιορίστηκε στα 5 λεπτά.Ο πρίγκηπας Αλέξιος φυσικά εξαιρούνταν αυτής της πολυτέλειας μιας και ακόμη και η παραμικρή γρατζουνιά θα μπορούσε να καταστεί μοιραία για την ζωή του.Ο Αλέξιος έπασχε από αιμοφιλία και ήταν ένα ιδιαίτερα ασθενικό παιδί το οποίο για κάμποσα χρόνια σύμμαχους στον αγώνα του για ζωή είχε τον περιβόητο Ρασπούτιν , την φροντίδα πλήθους υποτακτικών , την οικογένεια του και ιδιαίτερα την αφοσιωμένη σε αυτόν θρησκόληπτη τσαρίνα.Όπως είναι φυσικό οι σχετικά καλές συνθήκες κράτησης δεν ήταν αρκετά καλές για τον 14χρονο τσάρεβιτς ο οποίος σύμφωνα με την κατάθεση του πρωτόπαπα Στορόβιεφ είχε καταλήξει κατά την κράτηση του στην έπαυλη Υπάτιεφ να δίνει την εντύπωση ''άρρωστου στα τελευταία του'' μιας και ''η όψη του ήταν ωχρή σαν διάφανη''.Τέλος , άλλο ένα πρόβλημα το οποίο συνοψίζεται στο ρητό ''πυρ , γυνή και θάλασσα'' ακολουθούσε την αυτοκρατορική οικογένεια σε όλη την διάρκεια της κράτησης τους.Οι καημένες οι μεγάλες δούκισσες έπρεπε να υπομένουν τις άσεμνες εκδηλώσεις των δεσμοφυλάκων οι οποίες φυσικά προέρχονταν από ανάμεικτα αισθήματα μίσους και απαγορευμένου πάθους.
Παρ'όλα τα προβλήματα επικρατεί μια συγκρατημένη αισιοδοξία καθ 'όλη την διάρκεια της αιχμαλωσίας τους.Τηρούν οι πάντες ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα μελέτης , προσευχής , περιπάτου , γευμάτων..Μόνο η τσαρίνα φαίνεται να έχει αφεθεί κάπως , έχει αδυνατίσει και έχει γκριζάρει και δεν ακολουθεί τους υπόλοιπους στους σύντομους περιπάτους προτιμώντας να κάθεται δίπλα στον μικρό Αλέξιο.Οι μεγάλες δούκισσες είναι εξόχως ευδιάθετες , γελούν , παίζουν , είναι ευγενικές , σιωπήλες και υπομονετικές μπροστά σε κάθε προσβολή.Ο τσάρος και αυτός πράος , ευγενικός και πάντα πρόθυμος για κουβέντα με όλους.Ακόμη και στον τσάρεβιτς παρά την επισφαλή υγεία του μπορεί να διακριθεί περιέργεια και δίψα για ζωή στην ματιά του.Αν και χάθηκαν οι ελπίδες τους για παρέμβαση της Αγγλίας , της σύμμαχης Γαλλίας και τέλος της πατρίδας της Αλίκης της Έσσης και μετέπειτα μετονομασμένης σε Αλεξάντροβνα τσαρίνας Γερμανίας δεν έπαψαν ποτέ να πιστεύουν στην απελευθέρωση τους από τους Λευκούς , δηλαδή τον πιστό στον πρώην τσάρο στρατό.Άλλωστε με την πρόφαση αυτής της απελευθέρωσης τελικά τους οδήγησαν κάποια μεσάνυχτα στο άδειο δωμάτιο όπου και θα τους δολοφονούσαν.

16 Ιουλίου 1918

Η τσαρίνα γράφει στο ημερολόγιο της

''Ο μπέμπης αρπάζει ένα μικρό κρυολόγημα.Η Τατιάνα μου διαβάζει την Αγία Γραφή .Σήμερα διάβασε το βιβλίο του προφήτη Αμώς.Κάθε πρωί ο διοικητής έρχεται στο δωμάτιο μας , έφερε και λίγα αβγά για τον μπέμπη.Στις 8 δειπνήσαμε και παίξαμε χαρτιά με τον Νικόλαο.''

Ήταν η τελευταία τους παρτίδα.

Η απόφαση έχει ήδη παρθεί.Οι λεπτομέρειες του φονικού έχουν αποσαφηνιστει.Έχει συμφωνηθεί να ακολουθήσουν οι πάντες το καθημερινό πρόγραμμα μέχρι κεραίας ως την τελευταία στιγμή.Τα μεσάνυχτα η ώρα έχει φτάσει.Ο Γιουρόφσκι ο επίτροπος της δικαιοσύνης του Σοβιέτ των Ουραλίων και αργότερα διοικητής της ''οικίας ειδικού προορισμού'' όπου κρατούνταν οι Ρομανώφ ανεβαίνει στον πάνω όροφο και ενημερώνει τον τέως τσάρο πως ''προετοιμάζεται επίθεση κατά του σπιτιού και πρέπει να κατεβείτε στο ισόγειο για μεγαλύτερη ασφάλεια''.Ο Νικόλαος συγκατανεύει και κλείνει την πόρτα.Ο Γιουρόφσκι περιμένει έξω από την πόρτα γνωρίζοντας πως οι Ρομανώφ αργούν γιατί κρύβουν τα διάφορα κοσμήματα που τους έχουν απομείνει στα εσώρουχα τους.Μετά από λίγο η οικογένεια μαζί με τον γιατρό Μποτκιν , την Ντεμίντοβα , τον Τρούπ και τον Χαριτόνωφ ήρεμη κατεβαίνει συνοδευόμενη στο υπόγειο σε ένα δωμάτιο της έπαυλης το οποίο έχει γυμνωθεί από έπιπλα νωρίτερα.Ο Νικόλαος β' έχει πάρει αγκαλιά τον τσάρεβιτς , ο οποίος μόνο με καροτσάκι μπορεί να μετακινηθεί πλέον , η Αναστασία κρατά τον Τζάμμυ , οι μεγάλες δούκισσες και η Ντεμίντοβα από ένα μαξιλάρι.Μπαίνοντας στο άδειο δωμάτιο εκδηλώνεται έντονη αμηχανία μιας και δεν υπάρχει ούτε ένα κάθισμα.Ο Γιουρόφσκι διατάζει τον Μενβιέντεφ να φέρει τρία καθίσματα.Ο Μενβιέντεφ , ο διοικητής του εργατικού αποσπάσματος της ''οικίας ειδικού προορισμού'' επιστρέφει με τα καθίσματα στα οποία κάθονται ο Νικόλαος β' , η Αλεξάντροβνα και ο Αλέξιος.Μάζί με τον Μενβιέντεφ στο δωμάτιο αυτη την φορά μπαίνουν ο Βοικώφ ο οποίος ειναι πρόεδρος επισιτισμου των Ουραλίων , ο Ερμάκωφ δηλαδή ο πρόεδρος της Τσεκά των Ουραλίων και οι ''λεττονοί'' στρατιώτες και όλοι μαζί περιμένουν το σύνθημα.

φωτο1 Γιάκωβ Μιχαήλοβιτς Σβερντλωφ , πρόεδρος της VZIK Πανρωσικής Κεντρικής Εκτελέστικής Επιτροπής

φώτο2 Γιάκοβ Μιχαήλοβιτς Γιουρόβσκι , επίτροπος της δικαιοσύνης του Σοβιέτ των Ουραλίων και αργότερα διοικητής της ''οικίας ειδικού προορισμού''

Το σύνθημα δεν θα αργήσει να δωθεί..

Η ώρα είναι μια και μισή και ο Γιουρόφσκι πλησιάζει τον ''πολίτη Ρομανωφ'' και του διαβάζει βιαστικά την απόφαση εκτέλεσης του.''Νικόλαε Αλεξάντροβιτς , με απόφαση του περιφερειακού Σοβιέτ των Ουραλίων είστε καταδικασμένος σε θάνατο.''Ο τσάρος προλαβαίνει να ψελλίσει ''πως?Δεν θα μας μεταφέρετε λοιπόν?'' και ο επίτροπος του απαντά ''Οι δικοί σας προσπάθησαν να σας απελευθερώσουν..Η επανάσταση πεθαίνει..Πεθαίνετε και εσείς μαζί της..''Αρχίζουν τότε οι πυροβολισμοί..

Πρώτα πυροβολούν τον Νικόλαο β' , επικρατεί πανικός μα σύντομα όλα θα έχουν τελειώσει.Κάθε στρατιώτης γνωρίζει τον στόχο του από πριν , όλα είναι οργανωμένα ως την τελευταία λεπτομέρεια.Η Ντεμίντοβα η θαλαμηπόλος ως εκ θαύματος γλυτώνει από τις σφαίρες τρέχοντας δεξιά αριστερά αγκαλιά με το μαξιλάρι της , στην συνέχεια όμως θα πληγωθεί θανάσιμα και εκείνη.Οι πυροβολισμοί σταματούν.Η Αναστασία αιμορραγεί μα είναι ακόμη ζωντανή θα την αποτελειώσει κάποιος στρατιώτης με την ξιφολόγχη του , το ίδιο θα συμβεί και με τον Αλέξιο.Το αγαπημένο σκυλάκι της Αναστασίας , ο Τζάμμυ , δεν χτυπήθηκε από καμία σφαίρα , βρέθηκε όμως πρόθυμος στρατιώτης να το χτυπήσει στο κρανίο με τον υποκόπανο μέχρι θανάτου.Η διαταγή άλλωστε είναι σαφής , πρέπει να εκκαθαριστούν οι πάντες..

Τα πτώματα μεταφέρθηκαν από την βίλλα Υπάτιεφ με ένα φορτηγό Φίατ στην τοποθεσία τέσσερα αδέρφια.Εκεί γυμνώθηκαν για να βρεθούν τα κρυμμένα κοσμήματα , στη συνέχεια κατακρεουργήθηκαν με τσεκούρια και έπειτα πετάχτηκαν στην φωτιά ξανά και ξανά ώσπου να μην μείνει σχεδόν τίποτα..Χαρακτηριστικό είναι πως όταν οι Λευκοί κατέφθασαν στην περιοχή και διενέργησαν έρευνα μέσω του δικαστή Σοκόλωφ (23 Μαίου -17 Ιουνίου 1919) κοσκινίζοντας το χώμα και τις στάχτες των Ρομανώφ δεν βρέθηκαν παρα μόνο ίχνη κοκκάλων , δυο φάλαγγες δακτύλου γυναίκας μέσης ηλικίας , σχεδόν άθικτο το σώμα του σπανιέλ της Αναστασίας Τζάμμυ και διάφορα μικροπράγματα όπως κουμπιά , εικονίσματα , αγκράφες , κοσμήματα ..

Τα σχόλια νομίζω περιττεύουν για τις απαρχές της ρωσικής επανάστασης..Αν και δεν κρατιέμαι, θα σχολιάσω.Είναι τραγελαφικό το πόσο μίζερα ανασφαλείς θα πρέπει να αισθάνονταν οι μεγάλοι επαναστάτες να είναι τόσοι πολλοι , τόσο αποφασισμένοι και να πιστεύουν ότι θα μπορούσαν να κινδυνεύουν από έναν πρώην βασιλιά όχι ιδιαίτερα λαοφιλή , ο οποίος έχει παραιτηθεί από τον θρόνο του και από μια βασίλισσα την οποία μισούσε η πλειοψηφία του ρωσικού λαού κατηγορώντας την σαν πόρνη του Ρασπούτιν , ραδιούργα προδότρα γερμανίδα και αιτία των βασάνων του κάθε εργάτη.Το αυτοκρατορικό ζεύγος ήταν ένοχο στα μάτια του λαού και ως αποδείξεις ενοχής τους βάραιναν η άρνηση του τσάρου για ουσιαστικό εκδημοκρατισμό της αυτοκρατορίας , η ήττα από την Ιαπωνία σε πόλεμο στον οποίο ο ίδιος ο τσάρος ενέπλεξε την χώρα δηλώνοντας επεκτατισμό , οι φήμες για προδοσία μέσω της τσαρίνας υπέρ της Γερμανίας κατά την διάρκεια του 1ου παγκοσμίου πολέμου , η οικονομία της χώρας η οποία χειροτέρευε με έντονους ρυθμούς ιδιαίτερα σε εμπόλεμες περιόδους , η αιματηρή κατάπνιξη διαφόρων διαδηλώσεων ήδη από την τελετή στέψης του τσάρου Νικόλαου β' , οι άθλιες συνθήκες στις οποίες διαβιούσε η πλειοψηφία του ρωσικού λαου , τα γλέντια και οι χοροί τα οποία διοργάνωναν οι τσάροι και τα οποία δεν στερούνταν ποτέ μεγαλοπρέπειας και πολυτέλειας παρ 'όλη την δυσχερή οικονομική κατάσταση της αυτοκρατορίας , οι κραιπάλες του Ρασπούτιν και η περιβόητη επιρροή του στην τσαρίνα η οποία συχνά παρεξηγούνταν σε σημείο να υπονοείται ερωτική σχέση μεταξύ των δυο..Αυτά και πολλά άλλα ήταν γνωστά και μη εξαιρεταία σε όλη την χώρα , ανοίγοντας τον δρόμο για την ανατροπή των τσάρων. Δεν χρειαζόταν να φονευθεί το αποκούμπι όσων πίστευαν στους παλιούς τρόπους , δεν υπήρχε κανένας κίνδυνος για παλινόρθωση..Ακόμη φυσικά περισσότερο δεν χρειαζόταν να φονευθούν τα τέκνα του , η υπηρεσία του και το σκυλί του.Το πιο αστείο είναι ότι θεωρητικά αυτοί οι επαναστάτες πρέσβευαν την ισότητα μεταξύ όλων των ανθρώπων ανεξαρτήτως το από που κρατούσε η σκούφια τους!Ήταν πολύ υπεράνω αυτοί οι επαναστάτες τελικά..Για άλλη μια φορά μια καλή ιδέα έπεσε θύμα του bad timing και των λάθος προσώπων.Αλί , αλί και τρισαλί!

βιομηχανικος μελανισμος

''Βιομηχανικός μελανισμός ονομάζεται το φαινόμενο της αλλαγής του χρωματικού προτύπου του πληθυσμού των εντόμων το οποίο παρατηρείται σε είδη εντόμων που διαβιούν σε βιομηχανικές περιοχές.''

Πριν από πολλά χρόνια , κατά την βιομηχανική επανάσταση , στις περιοχές εκείνες όπου οι καμινάδες των πρώτων βιομηχανικών μονάδων έβγαζαν μαύρο καπνό οι λευκές πεταλούδες σταδιακά εξαφανίστηκαν.Οι μαύρες πεταλούδες έγιναν πλειοψηφία και αυτό συνέβη γιατί ο μαύρος καπνός από τα εργοστάσια με τους μαυρισμένους από τον καπνό εργάτες μαύρισε τους κορμούς των δέντρων και έτσι οι άσπρες πεταλούδες έκαναν ''μπαμ'' πάνω τους αποτελώντας αρχικά εύκολη λεία για τους θηρευτές τους και τελικά τραγικά θύματα του λευκού τους χρωματισμού.Ένα κλασικό παράδειγμα φυσικής επιλογής ..

Αυτό που δεν μου έμαθαν ποτέ , ίσως δικαίως μιας και οι μαθηματικές έννοιες δεν μου πάνε , είναι το πόσο κοντά στο φουγάρο πρέπει να βρίσκεσαι για να μαυρίσει ο κορμός από τον οποίο εξαρτάσαι και για να καταδικαστείς και εσύ στην πραγματικότητα του ''αλλάζουμε ή βουλιάζουμε''.Θέλω να μάθω γιατί στο δωμάτιο μου έχω και εγώ ένα μαύρο φουγάρο.Στο δωμάτιο μου έχω μια τηλεόραση.

ΠΟΣΟ ΚΟΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΟΝΤΑ ?

ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2010

Ήρθε ένας μικρούλης πρόσφατα στο δωμάτιο μου , ο Νίκος το τλιαμισάχλονο.Ήθελε να δει ένα dvd το γλυκό μου και του έβαλα δυστυχώς ότι βρήκα μέσα σε ένα κουτί με τα δωρεάν dvd τα οποία δίνονται με εφημερίδες.Δαβίδ και Γολιάθ λεγόταν.Μέσα σε 5 μόλις λεπτά προβολής είδαμε κινούμενα σχέδια να αλληλοσκοτώνονται , δίψα για εξουσία , χρυσάφι , γυναίκες..Το τλιαμισάχλονο μου ζητούσε να δούμε το dvd ξανά και ξανά ανά ενότητες.Υπάκουσα μηχανικά σκεπτόμενη πως πρέπει να σημειώσω να κάτσω μια μέρα να σκεφτώ τι πρέπει να κάνω άλλη φορά σε ανάλογη περιπτώση.Σιγά σιγά παρακολουθώντας τον Δαβίδ να μαθαίνει τι εστί μοιχός θυμήθηκα πως και εγώ το ίδιο έκανα μικρή , έβλεπα δηλαδή ξανά και ξανά τις κασέτες μου ώσπου να τις μάθω απ' έξω ή να χαλάσουν.

2010 και κάνω το ίδιο , βλέπω friends , 10η εντολή , sex and the city και όποια βλακεία υπάρχει στην τηλεόραση μου ξανά και ξανά και ξανά όσες φορές και αν τα έχω δει σαν ψυχαναγκαστικό.Βλέπω επίσης εκπομπές , ριάλιτι , κουτσομπολίστικα , ντοκυμαντέρ , βιντεοκλιπ , τηλεπωλήσεις , Λιακόπουλο , ειδήσεις και ό,τι , ό,τι , ό,τι άκυρο υπάρχει.Η τηλεόραση είναι ο φίλος τον οποίο ανέχομαι χαζό.Είναι ο γείτονας τον οποίο τρελαίνομαι να κουτσομπολεύω.Είναι η συντροφιά που δεν θα βγάλει κιχ αν την βρίσω , αν την πάψω , αν την αγνοήσω.Η τηλεόραση γεννά ανθρώπους οι οποίοι με νανουρίζουν ακόμη και με τις πιο φρικιαστικές ιστορίες.Βγάζει σενάρια αληθινά , παράλογα , πιθανά , οικτρά , γελοία.Χρώματα όλων των ειδών τα οποία μου κάνουν παρέα σχεδόν καθημερινά..Τελικά είναι μια συντροφιά που δεν θα διάλεγα ποτέ με την μορφή ανθρώπου πραγματικού με σάρκα και οστά αλλά που με την μορφή κουτιού με ξετρελαίνει.

Παρενέργειες...

Οι γνωστές.Μην μου κάνει κανείς τον ανήξερο τώρα θα νευριάσω.Λίγη αφηρημάδα , λίγη τρέλα , λίγη απώλεια χρόνου , λίγο χάσιμο της πραγματικότητας , λίγα παράλογα άγχη , λίγα νεύρα , λίγα γέλια.Είπαμε , σαν μια συντροφιά που δεν θα διάλεγες ποτέ υπό μορφή ανθρώπου με σάρκα και οστά.Παρενέργειες οι οποίες εν τέλει μοιάζουν όχι με παράγωγα αλλά με αίτια.Ένας φαύλος κύκλος.

ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΑ πιθανή και εν προκειμένω εξεταζόμενη για το αληθές της _

Κάποιοι με οικτίρουν για την κακή μου συνήθεια , κάποιοι με συμβουλεύουν φιλικά επιχειρηματολογώντας.''Να το κόψεις πριν σου καεί ο εγκέφαλος'' μου λένε , ''Μα καλά δεν καταλαβαίνεις πως η τηλεόραση μετατρέπει τα άτομα σε άβουλα υποχείρια?'' ''Εγώ δεν βλέπω ποτέ τηλεόραση '' μου λένε..Και εγώ κάποτε τελικά φοβήθηκα πως ίσως σαν τις πεταλούδες δεν θα επιβιώσω αν συνεχίσω να αναπνέω από το φουγάρο.Ήρθε ο Νίκος στο δωμάτιό μου και άρχισα να φοβάμαι για το παιδί που ήμουν κάποτε και νόμιζα πως είμαι ακόμη.Ήξερα ώς τότε πως οι άνθρωποι δεν άλλάζουν , μόνο εξελίσσονται σε αυτό που πάντα έπρεπε και συνεπώς ήθελαν να γίνουν , άρχισα να φοβάμαι όμως.Μήπως το μαύρο κουτί με τα χίλια χρώματα θα με ρουφήξει μέσα του και θα με φτύσει έπειτα δίνοντας μου μια αλλιώτικη μορφή?

Άρχισα να φοβάμαι γιατι θυμάμαι στο δημοτικό με έμαθαν πως όταν βάλεις τα χρώματα όλου του κόσμου μαζί αυτά φτιάχνουν τελικά μαύρο.Και τόσα χρόνια εγώ είδα κάθε χρώμα στην τηλεόραση μου.Θυμήθηκα τα φουγάρα τα οποία έφτιαξαν μια στρατιά μαύρων πεταλούδων.Και τρόμαξα.

Ξυπνησα ένα πρωί χαρούμενη και ήρεμη.Εγώ την τηλεόραση μου την βλέπω με ανοιχτό το φως ως επί των πλείστων ,εκτός και αν θέλω να παραμυθιαστώ με κανένα πητερ παν , εγώ την τηλεόραση μου την χρησιμοποιώ για να ξορκίζω τον κακό μου εαυτό.Ο άνθρωπος δεν αλλάζει , ναι.Αν εσύ σάπισες , μην με λοξοκοιτάς , εγώ δεν θα σαπίσω.Επιλογές είναι τα πάντα.Αυτό προτίμησα να συγκρατήσω από τα θρησκευτικά , αυτό από την ζωή , αυτό από την ιστορία.Επιλογές είναι τα παντα και ας μην μπορεί κανεις να τις βάλει κάτω και να αποφασίσει.Εγώ λοιπόν, την τηλεόραση μου , την καμμένη , την βλεπω με ανοιχτό το φως και σε περίπτωση που θες να μάθεις πόσο κοντά είναι το μακριά θα σου πω ''τουλάχιστον 3 μέτρα''.

μην πατάτε το γκαζόν

το κατσιάζετε και δεν θα έχω που να πετάξω το περιτύλιγμα από τα τσιγάρα μου , τα χαρτάκια από τις τσίχλες μου , τις τσίχλες μου , τα άχρηστα φυλλάδια που μου δίνουν οι διάφοροι προωθητές στον δρόμο , το διαφανές προστατευτικό από τα καλαμάκια μου , το κουτί από το depon που καταπίνω κάθε όταν με πήζουν στην δουλειά , τα χρησιμοποιημένα προφυλακτικά μου , την οδοντογλυφίδα που με συντροφεύει στις μοναχικές μου διαδρομές μέσα στην πόλη, το περιτύλιγμα από τις σοκολάτες μου και τα πατατάκια μου.Μην πατάτε το γκαζόν λοιπόν.Είναι κρίμα , τώρα που μπήκε η άνοιξη.

Που να χάθηκαν άραγε όλες εκείνες οι παλιές καλές γαλάζιες ταμπέλες ''ΜΗΝ ΠΑΤΑΤΕ ΤΟ ΓΚΑΖΟΝ''?Τις θυμάμαι σε όλο το κέντρο παλιότερα και ειδικά στον εθνικό κήπο και ήταν πράγματι χρήσιμες ταμπέλες , χρήσιμες και αληθινά αποτρεπτικές για κάθε Έλληνα άνω των 7 ετών.Με το γαλάζιο το ελληνί τους και τα άσπρα κεφαλαία τους γράμματα μιλούσαν ίσως στην εθνική μας υπερηφάνεια και υπακούαμε όλοι αυτομάτως.Εκεί που υπήρχε γκαζόν , εκεί που υπήρχαν θάμνοι και λουλούδια φυτωρίου εκεί και θα έβρισκες και αυτές τις ταμπέλες οι οποίες θα σου φώναζαν σιωπηλά ''εδώ το ελληνικό κράτος φρόντισε να υπάρχει κάτι το ξεχωριστό μην το κατσιάζεις λοιπόν με το να το πατάς βρε αχρείε''.Όχι τους κατανοώ τους αρμόδιους , αν μη τι άλλο , μετά από τους πολυάριθμους εξωραϊσμούς των δήμων ανά 4ετία κατά την τελευταία 20ετία δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να βάλουν ταμπέλες πάνω σε κάθε νησίδα γκαζόν στην πόλη μας...Απλά ερωτώ , αν λείπουν οι σιωπηλές φωνές των πινακίδων πως θα συγκρατηθεί ο βιαστικός όχλος να μην πατήσει την πολύτιμη κρυψώνα των απορριμάτων μου?Πρέπει να γίνω επαρχιώτης δηλαδη?Να έχω γύρω μου διαθέσιμα βουνά και λαγκάδια , ποταμάκια και όχθες για να πετώ αυτά τα οποία με βαραίνουν χωρίς άμα την επιστροφή μου σε αυτά να βλέπω όσα πέταξα και να χαλάει η αισθητική μου?Πρέπει να ζω στην ζούγκλα για να βρω λίγη φουντωτή πρασινάδα?Δεν υπάρχει κανένας λοιπόν να φροντίζει να υπάρχει μη κατσιασμένο πράσινο στις πόλεις μας?Ασυνειδησία..

Όνειρα αληθινά

Φτιάξε όνειρα και ακολούθησε τα , ή μην τα ακολουθήσεις , δεν είναι απαραίτητο.Απλά ναι γλυκέ μου είναι απαραίτητο να φτιάξεις όνειρα , από αυτά τα όνειρα που τα φτιάχνεις ξύπνιος με το εγώ σου ολοκληρωτικά παρόν.Είναι το μεγαλύτερο μάθημα που πήρα ποτέ.Δεν γνωρίζω ποιος μου το χάρισε , αν μου το χάρισε κάποιος.Η προέλευση του άγνωστη λοιπόν και κάτι μου λέει ότι δεν υπάρχουν και ούτε θα υπάρξουν διεπιστημονικές έρευνες για το κατά πόσο είναι κάτι με το οποίο γεννιέσαι ή κάτι το οποίο καλλιεργείται.Δεν συμφέρει μια τέτοια έρευνα.Υπάρχει έρευνα που μιλά για την ελπίδα που βρίσκει ο θρήσκος στον θεό και την ώθηση για ζωή που του προσφέρει αυτή του η πίστη.Φυσικά και θα υπήρχε.Το ''η θρησκεία είναι το όπιο του λαού'' δεν είναι κάτι το οποίο θα έμενε αναπάντητο και δικαίως δεν έμεινε.Ο λόγος φέρνει αντίλογο και ο διάλογος συνεχίζεται αέναα..Για αυτό ανησύχησα περισσότερο.Ποτέ δεν άκουσα ότι πρέπει να ονειρεύομαι ή ότι δεν πρέπει.Κανείς δεν ασχολείται με τα όνειρα που βλεπεις να ξετυλίγονται μέσα απο τις πτυχές τις κουρτίνας του δωματίου σου.Θα ασχοληθούν εφόσον τα μετατρέψεις σε στόχους και μόνο τότε.Είναι απογοητευτικό αυτό.Όι περισσότεροι εκεί έξω μετράνε με μονάδες εξόχως υποκειμενικής πραγματικότητας.Αν βάλεις για παράδειγμα στόχο να τελειώσεις κάποιες σπουδές όλοι αρχίζουν να μετράνε αντίστροφα καταμετρώντας κάθε σου επιτυχία κάθε αποτυχία κάθε καθυστέρηση στην επίτευξη του δηλωθέντος στόχου.Μετρούν ότι πέφτει στην αντίληψη τους..Αν πεις ότι ονειρευόσουν χθες επί τρεις ώρες πόσο ωραία θα ήταν να φύγεις να πας να δουλέψεις σερβιτόρος στο εξωτικό για τα μέτρα της Ελλάδας Εδιμβούργο το πως θα ξύπναγες εκεί , τι θα έτρωγες , πως θα διασκέδαζες το πιο ανώδυνο που θα ακούσεις θα είναι το ''καλά τώρα , τελείωσε πρώτα την σχολή βρες καμιά καλή δουλειά και άσε τα εδιμβούργα και εδώ καλά είναι τι σου λείπει?''Σε κάνει να αναρωτιέσαι.Τι κάνει τους άλλους να πιστεύουν ότι ο όποιος στόχος σου είναι σημαντικότερος ή πιο αληθινός από το όποιο ονειρό σου?Μήπως δεν γνωρίζουν ότι τα όνειρα γεννούν την πιο φωτεινή πραγματικότητα?Το παραπάνω σενάριο υποδεικνύει φυσικά την έμφαση που δίνεται από την κοινωνία στους στόχους που θα εκφράσεις δημοσίως.΄Εμφαση αντιστρόφως ανάλογη αυτής που δίνεται στα όποια όνειρα που θα κάνεις σε όλη σου την ζωή.Νομίζω ότι το υπερεγώ , η κοινωνία , μας εκπαιδεύει έτσι για να διατηρήσει την απεχθή υπόσταση της.Στηριζόμενη στο γεγονός ότι όταν κάποιος δεσμεύεται δημοσίως με έναν στόχο κατά 99 τοις εκατό έχει ένα επιτεύξιμο και κοινωνικώς αποδεκτό σχέδιο δράσης κατά νου μας προτρέπει να τον ακολουθήσουμε.Οι στόχοι μας μπορούν να μας δεσμεύσουν σε έναν τόπο , σε ένα φορολογικό σύστημα , σε μια αγορά.Είναι λοιπόν χρήσιμοι.Τα όνειρα δεν έχουν αυτήν την δύναμη.Τα όνειρα είναι αχρονικά , αλληλοσυγκρουόμενα , άλογα πολλές φορές.Τα όνειρα τα οποία κάνεις χαιδεύοντας τον σκύλο σου θα λέγονταν κάπως αλλιώς αν δεν έμοιαζαν με αυτά τα οποία κάνεις όταν κοιμάσαι και αυτό ακριβώς είναι αυτό που τα καθιστά περιττά στην σύγχρονη κοινωνια ,στις μέρες μας [έτσι ξεκίναγε κάθε έκθεση της μια ψυχή] δεν έχει ακόμη ανακαλυφθεί ο τρόπος να δουλεύεις ενώ κοιμάσαι..Όταν έχεις όνειρο να δουλέψεις με την greenpeace κάπου έξω από την Ιαπωνία και σου τύχει να το κάνεις πραγματικότητα , τελικώς μη ανεκτή , κανείς δεν θα σε κακολογήσει όταν τελικά το παρατήσεις αυτό.Αντιθέτως , όλοι θα μείνουν για κάποια δευτερόλεπτα με το στόμα ανοιχτό ώσπου να το κλείσουν και να αρχίσουν να σε πατρονάρουν για το γεγονός ότι φεύγεις για την ιαπωνία να κανεις τι?Να σώσεις φάλαινες..Χα..Αστειότητες.Σε τι θα χρησιμεύσει αυτό?Αν πεις ονειρευόμαι τελευταία εμένα σε μια σκηνή ως διάσημη τραγουδίστρια να ερμηνεύω τραγούδια καμπαρέ κάποιοι θα γελάσουν σιωπηλά και κάποιοι ηχηρά πάντως κανείς δεν θα γυρίσει την κλεψύδρα του για εσένα.Αν όμως πεις θέλω να παντρευτώ σε 7 χρόνια γιατί τότε μου είπε η Άση Μπήλιου ότι τα άστρα θα με ευνοήσουν.Αν πεις θέλω να πάρω το ECDL.Όλα αυτά είναι στόχοι λογικοί και επιτεύξιμοι και αν ακόμη δεν είναι μέσα σου παγιωμένοι θα φροντίσουν οι γύρω σου για αυτό.Στα επόμενα γενέθλια σου θα ακούσεις ''άντε και σε 6 χρόνια νυφούλα'' και ''πήρες το ECDL?''.Το να είσαι κρυψίνους δεν βοηθά.Είναι κοινό μυστικό ότι όλοι βάζουμε στόχους και το να τους κρύβεις απλώς σε καθιστά στα μάτια του κοινωνικού συνόλου δειλό , αδύναμο να πάρεις την ευθύνη της θρυλικής δημόσιας δέσμευσης..Πίκρα.
Φοβού τους πνευματικά ασταθείς
Πόση πλύση εγκεφάλου μπορεί να περάσει απαρατήρητη ανά άτομο , ανά κοινωνία ?''Καλά χάζεψες?'' σου λένε ο τάδε και ο δίνα όταν σε συναντούν να ονειροπολείς σε ένα καφέ όσο περιμένεις την φίλη σου να γυρίσει από το WC.Φίλε μου τα όνειρα τα οποία κάνουμε ξύπνιοι υπάρχουν όσο υπάρχουμε εγώ και εσύ.Όχι δεν χάζεψα , ονειροπολώ.Φτιάχνω εικόνες με το μυαλό μου , εικόνες που μπορεί να τις ξεχάσω μέσα σε ένα μισάωρο και άλλες που μπορεί να με συνοδέψουν μια ζωή ως δημιουργημένη πραγματικότητα πια.Βέβαια που να το πεις και ποιος να σε πιστέψει έτσι όπως έχουμε γίνει..Μόνο κάποιοι φίλοι προσεκτικά διαλεγμένοι και λίγο από το αίμα σου.Οι άλλοι απλά μένουν να αναρωτιούνται πως γίνεται να σου πηγαίνουν κάποια θέματα αυτό που λέμε δεξια.''Απλά ξέρω να ονειρεύομαι'' απαντάς.Φυσικά έπειτα απλώς ζηλεύουν , ποτέ δεν αναρωτιούνται.Μου κάνει εντύπωση.Ίσως δεν θα έπρεπε , άλλωστε το ''πίστευε και μη ερεύνα'' το ξέρει και η κουτσή Μαρία.Τις ονειροπολήσεις πάλι απ ' ότι φαίνεται τις ξέρουν μόνο οι χαζεμένοι και οι πνευματικά ασταθείς.Είναι κρίμα γιατί , αν μη τι άλλο , το μέγεθος των ονείρων μας δεν δρα επιβαρυντικά στην ραχοκοκκαλιά του μυαλού μας ,στο κέντρο δηλαδή των συναισθημάτων μας , όπως τόσα και τόσα άλλα αληθινά μεγέθη με τα οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι καθημερινά..
Πως τους έπεισαν λοιπόν?
Πως τους έπεισαν ότι τα όνειρα δεν υπάρχουν?
Μήπως κάποιοι διαλέγουν να πείσουν τους εαυτούς τους γιατί φοβούνται να ονειρευτούν?
Νομίζουν ίσως ότι ακόμη και στα όνειρα υπάρχει έλεγχος λογοκρισία και αντίστροφη μέτρηση?
Μα στις μέρες μας το να ονειρεύεσαι σε καθιστά εξ ορισμού τρελάρα και πείτε μου ποιος θα ασχοληθεί με έναν τρελό?

η φαντασία μου δεν ξεπερνά την πραγματικότητα

απλά την προλαμβάνει..

πολύ μου αρεσει αυτό (βλ. φοροεισπρακτική ψυχολογία κ΄ρουφιάνους με μπόνους)

in dubio pro reo

Ακόμη δεν υπάρχουν ικανές αποδείξεις.

Είμαστε μόνο 22.Όσο και να μας φοβερίζουν οι αστικοί μύθοι , οι ιστορίες του μεσήλικα της διπλανής πόρτας , η τηλεόραση , οι εφημερίδες , τα προσωποκεντρικά blogs.Όσο και να μας φοβερίζουν οι πρώτες μας επαφές με αυτό που λέγεται δουλειά , με αυτό που λέγεται σπουδές , με αυτό που λέγεται προσπάθεια-να-φύγω-από-το-πατρικό-μου.Όσο και να μας φοβερίζουν , το κράτος , αυτόν τον άγνωστο, μας έμαθαν να το σεβόμαστε ως κάτι το γιγαντιαίο. Το κράτος με την γιγαντιαία ιστορία , με το γιγαντιαία όμορφο φως , με τη γιγαντιαία θάλασσα θα μας βγάλει κάποτε ασπροπρόσωπους.Αυτό δεν πιστεύουμε?Αλλιώς τι καθόμαστε και λιώνουμε εδώ?Αυτό πιστεύουμε.Για αυτό και μένουμε εδώ.Ακόμη δεν υπάρχουν ικανές αποδείξεις για την επέλαση της απόλυτης εξαθλίωσης.
Παρελάσεις , αριστεία , επισκέψεις στην βουλή , στα μουσεία , στην ακρόπολη , στους δελφούς , ονόματα όπως μέγας Αλέξανδρος , Κολοκοτρώνης , Σωκράτης , Κοραής , Αριστοτέλης , μάχες ιστορικές , φιλικές εταιρείες και το ηρωικό Πολυτεχνείο όλα τα παραπάνω τα κάναμε-μάθαμε-ακούσαμε άλλοι δυστυχώς λιγότερο και άλλοι περισσότερο.Φτάσαμε 22 ετών και ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι ο μέγας Αλέξανδρος και ο Χριστός πέθαναν στα 33 αυτό δεν μας αγχώνει ιδιαιτέρως.Προλαβαίνουμε.Το προσδώκιμο ζωής στην Ευρώπη [όχι την μυθική βασιλοπούλα , όχι την ήπειρο που σώσαμε κάποτε από τους ασιάτες αλλά εκείνη που απαρτίζεται από κράτη μέλη μιας οργάνωσης που όλοι συντομογραφικά γνωρίζουμε ως Ε.Ε] είναι υψηλό , πολύ υψηλότερο από τότε που ακόμη και βασιλείς της γης και του ουρανού δύσκολα ξεπερνούσαν τα 40.Τώρα είσαι άρχοντας στο υποθηκευμένο σπιτάκι σου ως τα 80.Δεν μας φοβερίζουν εμάς.Ναι θα περάσουμε και δυσκολίες.Δεν θα πολεμησουμε όμως και στα βουνά..8ωρο θα δουλεύουμε και θα κάνουμε και λίγες υπερωρίες.Στα 30 κοντά εκείνοι ατένιζαν Ινδίες και μέσες ανατολές από εκεί που βρίσκονταν.Εμείς πάλι μόλις που θα ατενίζουμε ένα διαμέρισμα 100 υποθηκευμένων τετραγωνικών μέτρων και θα είμαστε και ευχαριστημένοι.Ουκ εν τω πολλώ το ευ αλλά εν το πολύ.Άραγε εμείς θα είμαστε άραγε πολύ ευτυχισμένοι τότε?
Αμφιβάλλω.Όσο αμφιβάλλω και με την τρομολαγνεία με την οποία μας μπανιάρει ηδονικά ο περίγυρος καθημερινά.Είναι δεδομένο ότι θα επιβιώσουμε και όπως ξαναμάθαμε τα επιτραπέζια και τις συγκεντρώσεις στα πατρικά μας θα μάθουμε η εξόχως καλομαθημένη μας γενιά να ζούμε ακόμη και με 2 ευρώ την μέρα ,ίσως και με 1 .Αν χρειαστεί.Αν χρειαστεί κάνει πολλά ο άνθρωπος.Και αν κάποιοι αυτοκτονούν κάνοντας μπαμ αθόρυβα ή εκκωφαντικά [βλ. τύπο που όρμηξε με το αεροπλανάκι του κατά της εφορίας στο USA] αυτοί θα είναι η τραγική μειοψηφία.
Αυτό που με τριβελίζει όμως τον τελευταίο καιρό είναι το εξής.Είμαστε κάμποσοι.Νέοι εννοώ.Νέοι οι οποίοι μεγαλώσαμε εδώ στην Ελλάδα.Διαβάσαμε στο σχολείο διηγήματα , ποιήματα , αποσπάσματα μυθιστορημάτων.Διαβάσαμε ιστορία , ''πηγές'' , βιογραφίες.Ακόμη και αν κάποιοι βαριόντουσαν , ξυνόντουσαν , κοιμόντουσαν , δεν γίνεται , το μάτι τους θα έπεσε στα διάφορα εισαγωγικά ή στα διάφορα περιληπτικά πλαίσια που αναφέρονταν στη ζωή του εκάστοτε ήρωα , λογοτέχνη , ποιητή , κυβερνήτη , ζωγράφου , φιλόσοφου.Η πλειοψηφία τους είχε ένα κοινό.Ταξίδεψε.Ταξίδεψε τότε που το ίδιο το ταξίδι δεν διαρκούσε μια μέρα το περισσότερο.Τότε που το ταξίδι και μόνο ήταν σαν μετοίκηση.Τρίμηνα , τετράμηνα το απλό ταξιδάκι.Και οι περισσότεροι δεν έκαναν ένα απλό ταξιδάκι.Έζησαν στο εξωτερικό.Μήνες , χρόνια.Έζησαν σε πολλά μέρη.Έκαναν πολλά πράγματα όχι μόνο όσα τους προσφέρονταν εδώ.Οι πιο πολλοί από τους μεγάλους δεν είπαν θα βρω π.χ. μια τρύπα σε ένα λαγούμι και αφού από εδώ μπορώ να εκδώσω τα ποιήματα μου με ασφάλεια εδώ και θα πεθάνω.Ναι ήταν δύσκολες οι εποχές.Πόλεμοι , λιμοί , ελονοσία , εμφύλιοι , χούντες και τα τοιαύτα.Δεν ήταν καλές μέρες για την Ελλάδα.Και πότε είναι οι καλές μέρες και που θα μου πείτε.Απλά υπήρχαν εποχές εδώ που η διαβίωση και μόνο ήταν ένα όνειρο τρελό , όνειρο απατηλο , ήταν τότε που η λέξη διαβίωση είχε να κάνει μόνο με τις πρωτογενείς ανάγκες ενός ανθρώπου.Τότε λοιπόν όσοι ήξεραν και κάτι περισσότερο απο μαμ κακά και νάνι και μπορούσαν την έκαναν έστω για κάποια χρόνια.Δεν ήταν ανθελληνική πράξη αυτό , ανθελληνική ήταν και συνεχίζει να είναι η κατάσταση στην χώρα μας.Σεβόμενοι λοιπόν κυρίως την ιδέα τους περί ελληνικότητας οδηγούνταν στο εξωτερικό [βλ.Βενιζέλος].Κάποιοι φυσικά ξαναγύρισαν και από αυτούς άλλοι το πλήρωσαν ακριβά [βλ.Καποδίστριας] ενώ άλλοι απλά μας έκαναν περήφανους και από το πήγαινε - έλα τους μόνο καλό βγήκε [βλ.Σεφέρης] και για εκείνους και για την χώρα μας.
Σήμερα ζώντας τα δύσκολα όλη την χρονιά και ερχόμενοι τα καλοκαίρια σε επαφή με ανέμελους μαθητές , δίκαια φορολογούμενους ενήλικες , 30ρηδες με 2 τέκνα και επιδόματα , μεσήλικους ταξιδευτές ανά τον κόσμο , σήμερα που εμείς τα τέκνα των μικρομεσαίων θεωρούμε ότι αξιοπρεπής διαβίωση είναι αυτή που καθιερώθηκε σε κάθε ανεπτυγμένη δυτική κοινωνία εδώ και δεκαετίες και η οποία απέχει έτη φωτός από κάθε πρωτογενή ανάγκη , αλίμονο , κανείς δεν το κουνάει ρούπι από εδώ παρά μόνο για σπουδές , πληρώμένες καθ'ολοκληρίαν από τους γονείς. Με προβληματίζει αυτό.
Σήμερα που πληρώνεσαι 700 ευρώ και πληρώνεις την όποια πολυτέλεια [εστιατόριο , σινεμά , συναυλία κτλ] υπερπολλαπλάσια από όσο την πληρώνει ο όποιος ευρωπαίος ή βορειοαμερικάνος , ενώ αυτά για τα οποία υποτίθεται έγιναν όλοι οι πρόσφατοι αγώνες στην χώρα [εκπαίδευση , νοσοκομεία] είναι ανύπαρκτα υπό την μορφή κρατικής παροχής παρόλο που πληρώνεις φόρους , εσύ , δεν σκέφτεσαι να φύγεις για τα ξένα.Τι σόι προπαγάνδα έχουμε φάει και το πιο λογικό πράγμα στον κόσμο δεν το σκεφτόμαστε καν ως επιλογή?

''Να φύγεις για τα ξένα'' σαν κατάρα σου ακούγεται.Φταίνε για αυτό οι παππούδες σου οι οποίοι εκτός από το κατοχικό σύνδρομο , σου κληρονόμησαν και το σύνδρομο του Καζαντζίδη.Μην ακούσεις ''εξωτερικό'' νεοέλληνα πλέον του 5ήμερου ταξιδιού αναψυχής ή των σπουδών πριν τα 30 , σε αντίθετη περίπτωση τραντάζονται τα σπλάχνα σου από ότι φαίνεται.Φυσικά , αλλιώς θα είχες φύγει.

Προσωπικά αυτό που λέτε ξενιτιά δεν με τρομάζει , το αντίθετο μάλιστα.Νομίζω είναι ότι καλυτερο μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου όταν αποφασίσεις να ενηλικιωθείς πραγματικά και να προχωρήσεις στην ζωή που περιμένεις και σε περιμένουν να κάνεις γύρω στα 30 , έτσι όπως είναι η κατάσταση σήμερα.Όχι , νωρίτερα δεν χρειάζεται και δεν σου πρέπει.Είσαι παιδί , σύμφωνα με τα δεδομένα της Ελλάδας , και τα παιδιά ως γνωστών έχουν αντοχές και γουστάρουν τα δύσκολα..Παράλληλα , η Ελλάδα ενδείκνυται για νέους μεταξύ 20 και 30.Σορτς , μίνι , κλαμπ , θάλασσα , καφεδιές.Που να μενεις σε καμιά Γερμανία και να είσαι νέος και να μην έχεις να πας το καλοκαίρι να πιεις καφεδάκι δίπλα στην παραλία.Φυσικά η Ελλάδα ενδείκνυται υπό προυποθέσεις , άλλωστε όλα στην ζωή έχουν και ένα κάποιο τίμημα.Είσαι τυχερός αν είσαι νέος , υγιής , σχετικά μορφωμένος , γουστάρεις να μένεις με τους γονείς σου , δεν θες να κανεις γάμους και παιδιά , δεν σε νοιάζουν τα ένσημα , δεν έχει πρόβλημα το αμόρε σου να συναντιέστε στο εξώτικο παιδικό σου δωμάτιο , εσύ και οι φίλοι σου μπορείτε να πάρετε άδεια να πάτε όλοι μαζί σε καμιά παραλία την ίδια περίοδο , δεν δίνεις τον μισό σου μισθό στους χρεωμένους για την επόμενη εκατονταετία γονείς σου ,δεν έχεις αποφασίσει να σπουδάζεις και παράλληλα να δουλεύεις , δεν είσαι κανένας υποχόνδριος να θες εξετάσεις κάθε μια 5ετία και λίγο απασχολώντας το πολυάσχολο δημόσιο.Αν δεν σε αφορούν τα παραπάνω είσαι μια χαρά.Καλώς μένεις Ελλάδα.Αν σε αφορούν καλό θα ήταν να σκεφτείς τις επιλογές που σου δίνει η υδρόγειος σφαίρα για ανταλλαγή των όποιων πτυχίων , εργασιακής εμπειρίας και προσόντων διαθέτεις όχι με την καθήλωση σε μια κοινωνία τραγελαφικά επαναλαμβανόμενη αλλά με την μετάβαση σε ένα κράτος που προσεγγίζει πιο σοβαρά αυτό που μάθαμε στην κοινωνιολογία ως κράτος πρόνοιας.

Δηλαδή με λίγα λόγια , μιας και μεγαλώσαμε σε μια κοινωνία που ο ινστρουμενταλισμός δηλαδή η εργαλειοποίηση του εαυτού μας και των δυνατοτήτων μας βασιλεύει [ούτε Αγγλία να ήμασταν ] και δώθηκε με αγάπη σε όλους μας μαζί με το γάλα στο μπιμπερό ας πάμε σε καμιά επαγγελματική εργαλειοθήκη όπου θα μας αξιοποιήσουν πιο σωστά και θα μας συντηρούν με λίγο λαδάκι που και που.Νομίζω πως κρα κάνουν πολλές από τις λεγόμενες ανεπτυγμένες χώρες για παιδιά με πτυχία σε 2 σε 3 και 4 ξένες γλώσσες , με πτυχία ανώτατα , προυπηρεσίες και τα τοιαύτα.

Ίσως αν ζήσουμε την πιο παραγωγική μας ηλικία μεταξύ δηλαδή 30 και 50 σε μια χώρα που θα μας αξιοποιήσει σωστά έπειτα η μέση ηλικία θα έρθει με δώρο ένα αίσθημα πληρότητας και υγιούς δοτικότητας και αλτρουισμού [βλ.Eric Erikson ] και όχι με μιζέρια στην ψυχή , ντοκτορά στην λαμογιά και ενδόμυχη ζήλια για τα ίδια μας τα παιδιά και την δική τους χρυσή ηλικία.Ας πάμε εκεί απ ' όπου θα εμπνευστούμε μια πιο βιώσιμη κοινωνία και ας μην είναι ευλογημένη με την ιστορία μας , με τα νησιά μας , με το φως μας.Ας είναι καλά το καλοκαίρι...Να γυρίσουμε λοιπόν μετά στα -ηντα να τα διδάξουμε , να τα απαιτήσουμε , να γίνουμε το εργαλείο για μια νέα κοινωνία όχι με την ορμή και την φαντασία των νιάτων μας που τόσο έχουν κατηγορηθεί αλλά με την σιγουριά και την ωριμότητα της μέσης ηλικίας και της ζωής που ήδη θα έχουμε ζήσει.

Ακόμη πάντως δεν υπάρχουν ικανές αποδείξεις για το πόσο χαζοί είμαστε οι νέοι στην Ελλάδα που δεν πάμε να εξαργυρώσουμε τα χρόνια σπουδών μας σε μια λιγότερο παράλογη χώρα.Όταν και αν θα έχουμε χάσει όλα μας τα δοντάκια εδώ αγαλματάκια ακούνητα στο σικέ μεγαλείο της χώρας μας ναι τότε θα κριθούμε ένοχοι για βλακεία.