Φοβόμουν

Είναι 4 το βράδυ και θα έπρεπε , το λιγότερο , να με νανουρίζω σε ένα σκοτεινό δωμάτιο , αντιθέτως έχω ανάψει το πολύφωτο , τα κίτρινα χριστουγεννιάτικα φωτάκια , την νεκρή δίχως αποκωδικοποιητή τηλεοραση μου και ακούγοντας Dean Martin γράφω αυτές εδώ τις σειρές.Όλα όσα έμοιαζαν να με φοβίζουν κατά καιρούς είναι πολύ χαζά τελικά.Εντατική βιβλιοφαγία , ένα βεβιασμένο καφεδάκι με μια από τις πιο αγαπημένες μου φίλες , όνειρα για το μέλλον , η πολυτέλεια απομάκρυνσης από αντιπαθητικές μορφές , ο ήλιος , ο σκύλος , ο γάτος , εσύ που πάντα με αγαπάς , η δίδυμη ρόζ ζακέτα η χαρισμένη από την μαμά , μικρές δόσεις αστρόσκονης..Ο χρόνος κυλά παράδοξα και αυτά που νόμιζα για δεδομένα και με φόβιζαν τώρα μοιάζουν με ρετρό αστείο.Θέλω να πάρω ρίσκα ξανά και δεν φοβάμαι την προετοιμασία για να ανοίξω τα φτερά μου.Ακατάπαυστες ευχάριστες σκέψεις με κατακλύζουν και τίποτα τελικά δεν μπορεί να τις δικαιολογήσει αν δεχτούμε τον άνθρωπο σαν φύσει απαισιόδοξο.Γυρνάω στην φυσική μου κατάσταση.Είναι τόσο σαχλή αυτή η ανάρτηση , νυστάζω λίγο , σβήνω τα πολύ προσωπικά.Χαμογελάω με τις σκέψεις μου.Πόσο εύκολα σχηματίζουν οι ωραίες αναμνήσεις γαϊτανακι στο μυαλό.Δεν περιγράφω άλλο..