βιομηχανικος μελανισμος

''Βιομηχανικός μελανισμός ονομάζεται το φαινόμενο της αλλαγής του χρωματικού προτύπου του πληθυσμού των εντόμων το οποίο παρατηρείται σε είδη εντόμων που διαβιούν σε βιομηχανικές περιοχές.''

Πριν από πολλά χρόνια , κατά την βιομηχανική επανάσταση , στις περιοχές εκείνες όπου οι καμινάδες των πρώτων βιομηχανικών μονάδων έβγαζαν μαύρο καπνό οι λευκές πεταλούδες σταδιακά εξαφανίστηκαν.Οι μαύρες πεταλούδες έγιναν πλειοψηφία και αυτό συνέβη γιατί ο μαύρος καπνός από τα εργοστάσια με τους μαυρισμένους από τον καπνό εργάτες μαύρισε τους κορμούς των δέντρων και έτσι οι άσπρες πεταλούδες έκαναν ''μπαμ'' πάνω τους αποτελώντας αρχικά εύκολη λεία για τους θηρευτές τους και τελικά τραγικά θύματα του λευκού τους χρωματισμού.Ένα κλασικό παράδειγμα φυσικής επιλογής ..

Αυτό που δεν μου έμαθαν ποτέ , ίσως δικαίως μιας και οι μαθηματικές έννοιες δεν μου πάνε , είναι το πόσο κοντά στο φουγάρο πρέπει να βρίσκεσαι για να μαυρίσει ο κορμός από τον οποίο εξαρτάσαι και για να καταδικαστείς και εσύ στην πραγματικότητα του ''αλλάζουμε ή βουλιάζουμε''.Θέλω να μάθω γιατί στο δωμάτιο μου έχω και εγώ ένα μαύρο φουγάρο.Στο δωμάτιο μου έχω μια τηλεόραση.

ΠΟΣΟ ΚΟΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΟΝΤΑ ?

ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2010

Ήρθε ένας μικρούλης πρόσφατα στο δωμάτιο μου , ο Νίκος το τλιαμισάχλονο.Ήθελε να δει ένα dvd το γλυκό μου και του έβαλα δυστυχώς ότι βρήκα μέσα σε ένα κουτί με τα δωρεάν dvd τα οποία δίνονται με εφημερίδες.Δαβίδ και Γολιάθ λεγόταν.Μέσα σε 5 μόλις λεπτά προβολής είδαμε κινούμενα σχέδια να αλληλοσκοτώνονται , δίψα για εξουσία , χρυσάφι , γυναίκες..Το τλιαμισάχλονο μου ζητούσε να δούμε το dvd ξανά και ξανά ανά ενότητες.Υπάκουσα μηχανικά σκεπτόμενη πως πρέπει να σημειώσω να κάτσω μια μέρα να σκεφτώ τι πρέπει να κάνω άλλη φορά σε ανάλογη περιπτώση.Σιγά σιγά παρακολουθώντας τον Δαβίδ να μαθαίνει τι εστί μοιχός θυμήθηκα πως και εγώ το ίδιο έκανα μικρή , έβλεπα δηλαδή ξανά και ξανά τις κασέτες μου ώσπου να τις μάθω απ' έξω ή να χαλάσουν.

2010 και κάνω το ίδιο , βλέπω friends , 10η εντολή , sex and the city και όποια βλακεία υπάρχει στην τηλεόραση μου ξανά και ξανά και ξανά όσες φορές και αν τα έχω δει σαν ψυχαναγκαστικό.Βλέπω επίσης εκπομπές , ριάλιτι , κουτσομπολίστικα , ντοκυμαντέρ , βιντεοκλιπ , τηλεπωλήσεις , Λιακόπουλο , ειδήσεις και ό,τι , ό,τι , ό,τι άκυρο υπάρχει.Η τηλεόραση είναι ο φίλος τον οποίο ανέχομαι χαζό.Είναι ο γείτονας τον οποίο τρελαίνομαι να κουτσομπολεύω.Είναι η συντροφιά που δεν θα βγάλει κιχ αν την βρίσω , αν την πάψω , αν την αγνοήσω.Η τηλεόραση γεννά ανθρώπους οι οποίοι με νανουρίζουν ακόμη και με τις πιο φρικιαστικές ιστορίες.Βγάζει σενάρια αληθινά , παράλογα , πιθανά , οικτρά , γελοία.Χρώματα όλων των ειδών τα οποία μου κάνουν παρέα σχεδόν καθημερινά..Τελικά είναι μια συντροφιά που δεν θα διάλεγα ποτέ με την μορφή ανθρώπου πραγματικού με σάρκα και οστά αλλά που με την μορφή κουτιού με ξετρελαίνει.

Παρενέργειες...

Οι γνωστές.Μην μου κάνει κανείς τον ανήξερο τώρα θα νευριάσω.Λίγη αφηρημάδα , λίγη τρέλα , λίγη απώλεια χρόνου , λίγο χάσιμο της πραγματικότητας , λίγα παράλογα άγχη , λίγα νεύρα , λίγα γέλια.Είπαμε , σαν μια συντροφιά που δεν θα διάλεγες ποτέ υπό μορφή ανθρώπου με σάρκα και οστά.Παρενέργειες οι οποίες εν τέλει μοιάζουν όχι με παράγωγα αλλά με αίτια.Ένας φαύλος κύκλος.

ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΑ πιθανή και εν προκειμένω εξεταζόμενη για το αληθές της _

Κάποιοι με οικτίρουν για την κακή μου συνήθεια , κάποιοι με συμβουλεύουν φιλικά επιχειρηματολογώντας.''Να το κόψεις πριν σου καεί ο εγκέφαλος'' μου λένε , ''Μα καλά δεν καταλαβαίνεις πως η τηλεόραση μετατρέπει τα άτομα σε άβουλα υποχείρια?'' ''Εγώ δεν βλέπω ποτέ τηλεόραση '' μου λένε..Και εγώ κάποτε τελικά φοβήθηκα πως ίσως σαν τις πεταλούδες δεν θα επιβιώσω αν συνεχίσω να αναπνέω από το φουγάρο.Ήρθε ο Νίκος στο δωμάτιό μου και άρχισα να φοβάμαι για το παιδί που ήμουν κάποτε και νόμιζα πως είμαι ακόμη.Ήξερα ώς τότε πως οι άνθρωποι δεν άλλάζουν , μόνο εξελίσσονται σε αυτό που πάντα έπρεπε και συνεπώς ήθελαν να γίνουν , άρχισα να φοβάμαι όμως.Μήπως το μαύρο κουτί με τα χίλια χρώματα θα με ρουφήξει μέσα του και θα με φτύσει έπειτα δίνοντας μου μια αλλιώτικη μορφή?

Άρχισα να φοβάμαι γιατι θυμάμαι στο δημοτικό με έμαθαν πως όταν βάλεις τα χρώματα όλου του κόσμου μαζί αυτά φτιάχνουν τελικά μαύρο.Και τόσα χρόνια εγώ είδα κάθε χρώμα στην τηλεόραση μου.Θυμήθηκα τα φουγάρα τα οποία έφτιαξαν μια στρατιά μαύρων πεταλούδων.Και τρόμαξα.

Ξυπνησα ένα πρωί χαρούμενη και ήρεμη.Εγώ την τηλεόραση μου την βλέπω με ανοιχτό το φως ως επί των πλείστων ,εκτός και αν θέλω να παραμυθιαστώ με κανένα πητερ παν , εγώ την τηλεόραση μου την χρησιμοποιώ για να ξορκίζω τον κακό μου εαυτό.Ο άνθρωπος δεν αλλάζει , ναι.Αν εσύ σάπισες , μην με λοξοκοιτάς , εγώ δεν θα σαπίσω.Επιλογές είναι τα πάντα.Αυτό προτίμησα να συγκρατήσω από τα θρησκευτικά , αυτό από την ζωή , αυτό από την ιστορία.Επιλογές είναι τα παντα και ας μην μπορεί κανεις να τις βάλει κάτω και να αποφασίσει.Εγώ λοιπόν, την τηλεόραση μου , την καμμένη , την βλεπω με ανοιχτό το φως και σε περίπτωση που θες να μάθεις πόσο κοντά είναι το μακριά θα σου πω ''τουλάχιστον 3 μέτρα''.

μην πατάτε το γκαζόν

το κατσιάζετε και δεν θα έχω που να πετάξω το περιτύλιγμα από τα τσιγάρα μου , τα χαρτάκια από τις τσίχλες μου , τις τσίχλες μου , τα άχρηστα φυλλάδια που μου δίνουν οι διάφοροι προωθητές στον δρόμο , το διαφανές προστατευτικό από τα καλαμάκια μου , το κουτί από το depon που καταπίνω κάθε όταν με πήζουν στην δουλειά , τα χρησιμοποιημένα προφυλακτικά μου , την οδοντογλυφίδα που με συντροφεύει στις μοναχικές μου διαδρομές μέσα στην πόλη, το περιτύλιγμα από τις σοκολάτες μου και τα πατατάκια μου.Μην πατάτε το γκαζόν λοιπόν.Είναι κρίμα , τώρα που μπήκε η άνοιξη.

Που να χάθηκαν άραγε όλες εκείνες οι παλιές καλές γαλάζιες ταμπέλες ''ΜΗΝ ΠΑΤΑΤΕ ΤΟ ΓΚΑΖΟΝ''?Τις θυμάμαι σε όλο το κέντρο παλιότερα και ειδικά στον εθνικό κήπο και ήταν πράγματι χρήσιμες ταμπέλες , χρήσιμες και αληθινά αποτρεπτικές για κάθε Έλληνα άνω των 7 ετών.Με το γαλάζιο το ελληνί τους και τα άσπρα κεφαλαία τους γράμματα μιλούσαν ίσως στην εθνική μας υπερηφάνεια και υπακούαμε όλοι αυτομάτως.Εκεί που υπήρχε γκαζόν , εκεί που υπήρχαν θάμνοι και λουλούδια φυτωρίου εκεί και θα έβρισκες και αυτές τις ταμπέλες οι οποίες θα σου φώναζαν σιωπηλά ''εδώ το ελληνικό κράτος φρόντισε να υπάρχει κάτι το ξεχωριστό μην το κατσιάζεις λοιπόν με το να το πατάς βρε αχρείε''.Όχι τους κατανοώ τους αρμόδιους , αν μη τι άλλο , μετά από τους πολυάριθμους εξωραϊσμούς των δήμων ανά 4ετία κατά την τελευταία 20ετία δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να βάλουν ταμπέλες πάνω σε κάθε νησίδα γκαζόν στην πόλη μας...Απλά ερωτώ , αν λείπουν οι σιωπηλές φωνές των πινακίδων πως θα συγκρατηθεί ο βιαστικός όχλος να μην πατήσει την πολύτιμη κρυψώνα των απορριμάτων μου?Πρέπει να γίνω επαρχιώτης δηλαδη?Να έχω γύρω μου διαθέσιμα βουνά και λαγκάδια , ποταμάκια και όχθες για να πετώ αυτά τα οποία με βαραίνουν χωρίς άμα την επιστροφή μου σε αυτά να βλέπω όσα πέταξα και να χαλάει η αισθητική μου?Πρέπει να ζω στην ζούγκλα για να βρω λίγη φουντωτή πρασινάδα?Δεν υπάρχει κανένας λοιπόν να φροντίζει να υπάρχει μη κατσιασμένο πράσινο στις πόλεις μας?Ασυνειδησία..