Βλέπεις ροζ , μονόκερους και ουράνια τόξα.Μπορεί απλά να μην είναι έτσι και να αυταπατάσαι.Μπορεί να μην είναι έτσι και να έχεις ανεβάσει πυρετό.Ή να ονειρεύεσαι.Ή να είσαι πολύ κουρασμένος και να έχεις παραισθήσεις.Μπορεί να είσαι ερωτευμένος.Μπορεί φυσικά και να είναι έτσι.Να είσαι ένας τυχερός μαγκλ , άνθρωπος , όπως θες πες το , και να αποφάσισαν όλα αυτά τα μαγικά να σου εμφανιστούν σε όλη τους την μεγαλοπρέπεια.Μπορεί και να είναι έτσι , ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα.
Έστω πως είσαι σε αυτή την κατάσταση.Τι κάνεις τότε?Μπορείς να τρέξεις και να χωθείς μέσα στο ροζ , στο χρώμα και το χνουδωτό λευκό τρίχωμα.Κανείς δεν θα μπορέσει να σε εμποδίσει να ακουλουθήσεις τον δρόμο σου.Εδώ που τα λέμε , θα ήταν πολύ δειλό εκ μέρους σου να στρίψεις στην πρώτη βαρετή γωνία.Δειλό και ανούσιο.
Λένε πως η πορεία του ανθρώπου καθορίζεται μέσα από τις αρνήσεις του.Επιμένουν να μας το επαναλαμβάνουν αυτό για να μας συνετίσουν.Δεν πολυχρειάζεται.Όσοι από έμας διαθέτουμε λίγο φαιά ουσία καταλαβαίνουμε την αλήθεια αυτής της φράσης.Αν δε είμαστε λιγάκι ενοχικοί και ανασφαλείς , τ ό μ π ο λ α.Δεν χρειάζεται φαντάζομαι να πω τι συμβαίνει αν εκτός από έξυπνος , ενοχικός και ανασφαλής είσαι και λιγάκι αργής καύσης ως άνθρωπος ή μαγκλ...Τίποτα that is.Το τίποτα απλά δεν είναι αποδεκτό.Προχώρα μπροστά.
Ας πάρουμε τώρα την περίπτωση κατά την οποία βλέπεις όλα αυτά τα όμορφα και αμέσως ενθουσιασμένος τρέχεις να τα χαρείς.Είσαι αυτό που λένε παρορμητικός.Τι μπορεί να σου συμβεί τότε?Μια απάντηση που τα συνοψίζει όλα είναι ''πολλά''.Ενδεικτικά σου λέω πως μπορεί να σου πέσει ο πυρετός , να ξυπνήσεις , να ξελαμπικάρεις , να ξενερώσεις , να δολοφονηθείς από τον μονόκερο.Να σου πω πως μπορεί να συνειδητοποιήσεις πως είσαι ένας πολύ τυχερός μαγκλ ή θα σε σοκάρω?Κάνε πως δεν το διάβασες αυτό το τελευταίο αν δεν σου πάει και μην διαβάσεις την επόμενη παράγραφο.
Έστω ότι όλα είναι αληθινά , δηλαδή έπεσες στην καλύτερη των περιπτώσεων.Είσαι ενθουσιώδης , τρέχεις δίχως σκέψη και ξαφνικά τυλίγεσαι από ροζ , από πάνω σου αχνοφαίνεται ένα ουράνιο τόξο ενώ αγκαλιάζεις σφιχτά έναν μεγάλο μονόκερο.Θα περάσουν πόσο , 10 λεπτά ή 20?Μια ώρα?Μια μέρα?Θα πεινάσεις , θα σε πιάσει κατούρημα , ο μονόκερος από τόσο κοντά θα μοιάζει με τίποτα άλλο από ένα μεγάλο λευκό άλογο με κέρατο και η ροζ ομίχλη θα σε εκνευρίσει θυμίζοντας σου την εποχή που η εμμονή σου στο γαλάζιο χρώμα φάνταζε παράταιρη για ένα εξάχρονο κορίτσι.Το ουράνιο τόξο θα σε αποτελειώσει γιατί θα στέκεται από πάνω σου σαν μια αέναη αψίδα που θα σε εμποδίζει να προσανατολιστείς για να επιστρέψεις.Θα κάθεσαι οκλαδόν πάνω στο τίποτα θαυμάζοντας το φαινομενικά αδιανόητο να στέκεται πλάι σου και θα εύχεσαι κάτι άλλο , ίσως να είχες τηλεφωνήσει στους δικούς σου πριν χωθείς εκεί μέσα.Με λίγα λόγια όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν.
Και φτάνουμε στην σωτήρια συμβουλή για όταν όλα μοιάζουν να πηγαίνουν ξαφνικά ανέλπιστα καλά.Όχι , μην προτρέχεις , δεν είναι η λύση να κρατάς μικρό καλάθι.Διευκρινίζω πως ο στόχος μου δεν είναι να σου εμφανίσω μια μαγική συνταγή κατά την οποία θα αποφεύγεις τις κακοτοπιές.Δεν την έχω άλλωστε.Η συμβουλή μου έχει να κάνει με το πως θα ευχαριστηθείς όσο το δυνατον περισσότερο την όλη διαδικασία κάθε όταν θα αποφασίζεις να ακολουθείς τον μαγικό αυλό του προσωπικού σου κόσμου.
Η λύση κρύβεται στο να συμπεριφέρεσαι όπως ο πρωταγωνιστής σε μια από τις αγαπημένες μου ταινίες το Vanilla Sky του Cameron Crowe.Ο David λοιπόν είναι ένας γνήσιος pleasure delayer όπως ο ίδιος διατείνεται.(Πως μεταφράζεται τώρα αυτό?Κάτι σαν τύπος που καθυστερεί την απόλαυση?Κατι τέτοιο.)
-Dr. Curtis McCabe: And you didn't immediately wanna sleep with her?
-David: Well, you know, I'm a pleasure delayer.
Ο David δεν πρόκειται ποτέ να πει όχι σε μια καλή περιπέτεια , σε μια καλή πιθανότητα.Έτσι βέβαια τελικά το έφαγε το κεφάλι του αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.Είναι παρορμητικός ενίοτε ο νέος.Μα το θέμα είναι πως λίγο πριν ορμήξει με τα μούτρα στο άγνωστο στέκεται εκεί που πρωτοσυνάντησε την πρόκληση θαυμάζοντας την στιγμή και εντείνοντας την απόλαυση.Ξέρει να ευχαριστιέται την στιγμή πριν από την δράση.Να παίρνει χαρά από τις πιθανότητες που στροβιλίζονται στο μυαλό του βλέποντας μια ανέφελη ελκυστική εικόνα.
Ο αυθεντικός pleasure delayer δεν κωλυσιεργεί χάζεύοντας.Βιώνει στιγμές γνήσιας ευτυχίας , ξεχυλώνει τον χρόνο , γνωρίζοντας ότι ανά πάσα στιγμή όλα μπορούν να πάνε κατά διαόλου.Θέλει και μπορεί να εκμεταλλευτεί κάθε δευτερόλεπτο πριν από το μεγάλο βήμα προς το άγνωστο.Σε καμία περίπτωση δεν χρησιμοποιεί τις στιγμές όπου οι προσδοκίες γιγαντώνονται για να προβληματιστεί ή να αγωνιά για το μέλλον.
Καθυστερεί την απόλαυση , ζει την στιγμή.Περνά τόσο καλά που εκμηδενίζει την πιθανότητα να πει έπρεπε να προσέξω τι ευχόμουν.Ακόμη και αν το επόμενο δευτερόλεπτο ξυπνήσει από τα τρυπάνια στον πάνω όροφο και δει το ξυπνητήρι να γράφει 8.00 το πρωί και η μέρα να είναι Σάββατο ξέρει πως πήρε ό,τι περισσότερο μπορούσε από την κάθε στιγμή ονείρου.Δεν ξεπετά την τύχη του προσπερνώντας την επιδεικτικά όπως οι περισσότεροι από εμάς.Ξέρει πως για να κάνει το παραμικρό βήμα εμπρός πρέπει να έχει εμπεδώσει το παρόν όσο το δυνατόν πιο εποικοδομητικά.Ξέρει πως ένα βήμα μπροστά μπορεί να σημάνει το τέλος.Αλλά έχει την δύναμη να προχωρά.Τον λένε ανώριμο αλλά ακόμη πιο συχνά τρελό.Καταλαβαινεις τι θέλω να πω έτσι?
Ακολουθούν αγαπημένες στιγμές από την ταινία που μπορεί να λειτουργήσουν και ως spoilers.
David: Do you remember what you told me once? That every passing minute is a another chance to turn it all around.
Sofía: I'll find you again.
David: I'll see you in another life... when we are both cats.
Sofía: Holy God. This is going to change my life in a zillion different ways. I must be nuts.
Rebecca Dearborn: This is a revolution of the mind.
Brian: Just remember, the sweet is never as sweet without the sour, and I know the sour.
David: Look at us. I'm frozen and you're dead, and I love you.
Sofía: It's a problem.
David: I lost you when I got in that car. I'm sorry.
Sofía: But I just think good things will happen, if you are a good person with a good attitude, don't you think?
David: The little things... there's nothing bigger, is there?
Dr. Curtis McCabe: I'm real. I'm... I'm... mortality as home entertainment? THIS CANNOT BE THE FUTURE. Can it? CAN IT?
Edmund: You were missed, David. It was Sofia who never fully recovered. It was she who some how knew you best... and like you, she never forgot that one night where true love seemed possible.
Brian: We almost died, man... And do you know what I saw?
David: What?
Brian: Your all life flashing in front of me...
David: And how was it?
Brian: Almost worth dying for...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου