Δεν εκτιμώ την παροδική ομοιομορφία της μόδας.Όταν έχω πραγματικά τα κέφια μου απλά ντύνομαι ένα...κάτι.Ένα κάτι από μια ταινία , ένα όνειρο , ένα εικονογραφημένο παραμύθι και τα λοιπά και τα λοιπά..Αυτα τα ήξερα από καιρό.
Μάλιστα , αν θές να ξέρεις , συμπεραίνω από τα παραπάνω πως τελευταία πραγματικά δεν τα έχω τα κέφια μου.Το καταλαβαίνω , μεταξύ άλλων , γιατί δεν πετάω πάνω μου παρά τα απολύτως πιο απαραίτητα , εύκολα και ..βαρετά.Η ντουλάπα μου χάσκει μονίμως μισάνοιχτη , γεμάτη ρούχα ανακατεμένα χειμερινά και καλοκαιρινά , ανίκανη να μου υποδείξει τι οφείλω να φοράω για να νιώσω καταπληκτική.Λάθος.Η ντουλάπα και η βαλίτσα μου χάσκουν όπως παραπάνω περιέγραψα.
Αλλά όσο ζω (με) μαθαίνω.Μορφώνομαι και μεταμορφώνομαι που λέει και ο μικρός Νικόλας ο ράπερ , το απόλυτο παιδί για υιοθεσία(όχιιιι..).Κοιτάζω παλιές φωτογραφίες και παρατηρώ το πόσο συχνά φοράω αυτό το ριμαδιασμένα κάτι περίεργο με διαφορά μιας κάποιας φάσης από το αναμενόμενο.Πόσο χαριτωμένα άτσαλο συνήθειο.Θυμάμαι πως μοιάζω όταν είμαι χαρούμενη.Στο μεταλάδικο με ροζ ζακετούλα.Στο πάρτυ με σούπερ μίνι και γόβες.Στο ταξίδι με αέρινο φόρεμα.Στο καφέ με φαρδύ τζιν.Στην παρέα με τα συντηρητικά.Στην δουλειά με τα πολύχρωμα , τα εκκεντρικά.Στο ραντεβού με τα ξενέρωτα.Στην οικογενειακή συγκέντρωση με τα σέξι.Η λίστα με τα στυλιστικά κατορθώματα μου ατελείωτη.Διασκεδαστική.
Με λίγα λόγια , όταν είμαι καλά , ποτέ με τα αναμενόμενα.Να το προσπαθούσα , τόσο καλά δεν θα τα κατάφερνα.Κρίμα να μου το στερήσω.Γιατί να το κάνω αυτό άλλωστε...Ξέρω όμως καλά τι θέλεις να μου πεις.
Να το κάνω.Για να μοιάσω στον διπλανό μου και να με εμπιστευτεί.Να μην με φοβάται.Να με διαβάζει με ευκολία.Για να είναι πιο εύκολο να κουβαλάω το όνειρο μου δίχως να με βαραίνει.Για να μην σε βαραίνει εσένα προτίστως.
Με ξαφνιάζει κάθε φορά η αδυναμία των ανθρώπων να κοιτάξουν μέσα μου , πέρα από το προφανές.Δεν θα έπρεπε ίσως.Είναι κάπως εγωιστικό να το ζητάω αυτό.Δεν απαιτώ τίποτα παρόμοιο για τους άλλους από τον εαυτό μου.Ίσως γιατί δεν φαίνεται να μου το ζητάει και κανείς.
Τους βλέπω να ντύνονται συγκεκριμένα.Ακολουθώντας τον συγκεκριμένα κίτρινο τουβλένιο δρόμο.Της μόδας , της ομάδας , της τρέχουσας σημειολογίας.Η διαδρομή προς την στυλιστική επιτυχία πολύ συγκεκριμένη για να είναι αυτοσκοπός για εμένα.Αυτός που θα καταφέρει να παρουσιάσει το χιλιοφορεμένο τωρινό ρούχο παραλλάσοντας το ελάχιστα , εν καιρώ , νικά.Στέφεται αρχηγός του στυλ.Το κάνει επάγγελμα.Το κάνει φιγούρα.Το βράζει και το τρώει.Ταρατατζούμ.
Υπάρχουν και οι άλλοι.Οι ακόλουθοι.Οι πετυχημένοι και οι αποτυχημένοι.Οι δεύτεροι είναι οι κιτς.Μην γελιόμαστε.Αυτό είναι το κιτς.Η επιτηδευμένη παντελώς αποτυχημένη προσπάθεια για στυλιστική προσαρμογή.Οι από την άλλη μεριά πετυχημένοι ακόλουθοι των όποιων φανταχτερών αρχηγών τρώγονται μεταξύ τους στον αγώνα τους για στυλιστική επιβίωση.Σχολιασμοί επί σχολιασμών , κρίσεις και επικρίσεις με βάση πρότυπα στραγγαλισμένα απο φαντασία και αυθορμητισμό.Φαντάζομαι αυτοί οι τελευταίοι απλώς προσπαθούν με αυτό τον τρόπο να αυτοπροσδιοριστούν κάπως.Περιχαρακωμένοι στα δοτά στυλιστικά τους πλαίσια , μπαρουτιασμένοι με καθέναν σαρτρικό ''άλλο''.
Υπάρχουν και οι απροσδιόριστοι.Αυτοί που ντύνονται συνήθως βαρετά , αναμενόμενα , λίγο παρωχημένα σαν να λέμε και ξαφνικά θα κάνουν μια απελπιστικά κακή ή μια ανέλπιστα καλή εμφάνιση και θα μας αφήσουν , για λίγο , άφωνους.Εδώ ανήκω.Αυτούς συμπαθώ πιο πολύ από όλους.Με αυτούς συμπάσχω.Αυτούς στην ουσία υπερασπίζομαι.Και ας ξέρω πως και εγώ η ίδια θα γελάσω μαζί με τους ποζεράδες όταν ανιλεώς θα σχολιαστεί το εύκολο θύμα , η απροσδιόριστη με το κόκκινο καλσόν και το μαύρο σορτσάκι.Και ας ξέρω πως όταν έχω τις μαύρες μου μόνο απροσδιόριστα δεν προσπαθώ να ντύνομαι.
Όχι , θα σας πω όλη την αλήθεια , όταν έχω τις μαύρες μου θέλω να ανήκω όσο ποτέ.Να με αναγνωρίζουν μονομιάς.Κανείς να μην με κοιτάει με μισό μάτι.Βάζω ένα ίσιο παντελόνι , μια μπλούζα μονόχρωμη , τα ίσια μου παπούτσια και την μεγάλη τσάντα με τα αντιβακτηριδιακά μαντηλάκια.Γίνομαι παντός καιρού.Κομψή.
Αχ όμως υπάρχει και μια λέξη..Το στυλ!Όλοι έχουμε ένα κάποιο.Δικό μας , του αγαπημένου μας σκηνοθέτη , της κολλητής μας , του τρίτου ξάδερφου μας.Ή και ολονών των παραπάνω και πολλών άλλων συνάμα.Σημασία έχει να το διασκεδάζουμε.Όσο μπορούμε δηλαδή.Να ντυνόμαστε που και που λίγακι σαν ηρωίδες του αυθεντικού νουβέλ βαγκ ή σαν ό,τι άλλο επιθυμούμε και να έχουμε και την διάθεση και την δύναμη να το υποστηρίξουμε αυτό κόντρα στα αδιάκριτα βλέματα.
Αντιδραστικό πλάσμα είμαι.Σε προκαλώ να με κατατάξεις στα αζήτητα.Σε εκλιπαρώ να με αγαπήσεις.Σε ξαφνιάζω για εκδίκηση.Θέλω να με καταλάβεις.Δεν είναι τόσο δύσκολο.Είναι?
Και τέλος , κάτι επί του πρακτέου.Τελευταία παρατηρώ μια τάση ακραιφνούς μιμιτισμού αλλοτινών δεκαετιών που μου την δίνει.Σας παρακαλώ μοδάτοι όλου του κόσμου σταματήστε το αυτό το στυλιστικό έγκλημα.Το ντύσιμο πρέπει να είναι μια συνεχής δημιουργία.Καλύτερα ένα δυο λαθάκια στο σύνολο της εμφάνισης σας παρά ένα μονοκόματο , in the face , blast from the past.Με λίγα λόγια , αν θες κεφάλι με κόμμωση και μακιγιάζ α λα Όντρει και μαύρη μπλούζα χαμόγελο και τρία τέταρτα μαύρο στενό παντελόνι και μπαλαρίνες περίμενε τις απόκριες , πάρε μέρος σε μια concept homemade φωτογράφηση ή δήλωσε συμμετοχή για επόμενη παρουσιάστρια στο dancing with the stars.Τόσο απλά.
''Στα αλλατορυχεία του Σάλτσμπουργκ , ρίχνουν στα παρατημένα πηγάδια του ορυχείου ένα κλαρί δέντρου , μαδημένο από τον χειμώνα. Δυο-τρείς μήνες μετά , το ανασύρουν σκεπασμένο με λαμπρούς κρυστάλλους. Τα πιο μικρά κλαριά , αυτά που δεν είναι πιο χοντρά από το ποδαράκι ενός μελισσουργού , στολίζονται με μια απειρία κινητών , ολόλαμπρων διαμαντιών. Αδύνατο πια ν΄αναγνωρίσουμε το αρχικό κλαρί... Αυτό που ονομάζω αποκρυστάλλωση είναι η διανοητική εκείνη ενέργεια που αντλεί , απ ΄ότι παρουσιάζεται , την ανακάλυψη ότι το αγαπημένο πρόσωπο έχει καινούργιες τελειότητες.''
