Ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όσο ζούμε

οι στιγμες που μας καθοριζουν.τα χρονια που περνουν..
τι μας καθοριζει πιο πολυ?
μια στιγμη που την περιμενουμε ολο προσμονη εδώ και καιρο και για την οποια ισως νιωθουμε οτι παντα την περιμεναμε να μας καθορισει?μια τετοια στιγμη αν πραγματοποιηθει ειναι αραγε κατι το ικανο να μας σημαδεψει τοσο που να μας αλλαξει εστω κ ελαχιστα?νομιζω πως οχι.μια τετοια στιγμη μου μοιαζει με την στιγμη που πεφτει ρευστη σοκολατα πανω σε ενα στεγνο κεικ και γεμιζει ευχαριστα καθε αφυδατωμενο απο το ψησιμο πορο του,ετσι θα το περιεγραφα σε ενα νηπιο και θα με καταλαβαινε γιατι τα νηπια τα βλεπουν ολα τοσο χαριτωμενα μπερδεμενα ετσι οπως και ειναι.σε εναν μεγαλυτερο ελληνα ανθρωπο θα ελεγα πως αυτη η στιγμη μου μοιαζει με την στιγμη που μια προνυμφη μετατρεπεται σε πεταλουδα και θα με καταλαβαινε γιατι κατα πασα πιθανοτητα θα ειχε παει και εκεινος δημοτικο και θα ειχε μαθει οτι οι πεταλουδες,αυτα τα φτερωτα πλασματα,δεν γεννιουνται εντυπωσιακα ομορφες και φτερωτες και απιαστες.αν μιλαγα σε εμενα πριν το καταλαβω θα διαλεγα να μη μου το πω αλλα να μου το δειξω με 1582 τροπους σε ενα ονειρο οπου το χωμα ξερο θα φουσκωνε απο ανυπομονησια και θλιψη ενα μεσημερι οταν ο ηλιος θα ελαμπε σπαζοντας στην επιφανεια του δημιουργωντας ποικιλα σχεδια που το ιδιο το χωμα δεν θα το ενδιεφεραν καθολου ακομη και αν αυτα εμοιαζαν με πινακα πιστο αντιγραφο του πιο ωραιου τοπιου στον κοσμο.το χωμα θα περιμενε φουσκωνοντας και σπαζοντας και θερμο και ξερο θα περιμενε την βροχη γιατι αυτο εμαθε να περιμενει χρονια τωρα να το γεμισει δροσια και να του σβησει τα απο την ζεστη σκαμμενα σχεδια αυτο εμαθε να περιμενει αλλα και αυτο ηθελε να περιμενει παντοτε και εγω αυτο θα το εβλεπα να συμβαινει στο ονειρο μου και θα καταλαβαινα οτι το χωμα δεν αλλαζει ειναι το ιδιο αλλα ακομη πιο σημαντικο ειναι οτι νιωθει το ιδιο και θελει το ιδιο,την βροχη και οταν αυτο που θελει ερθει και χαρει την στιγμη εκεινη και η στιγμη αυτη περασει παλι σε εκεινη την στιγμη προσβλεπει το χαζο το χωμα.και οσο πιο πολυ μακραινει ο καιρος απο την τελευταια βροχη τοσο το χωμα ξεραινεται και αδυμονει τοσο θερμαινεται κ απογοητευεται κ στο τελος σκαει απο το κακο του σπαζοντας στην επιφανεια του δημιουργωντας ποικιλα σχεδια που το ιδιο το χωμα δεν θα το ενδιεφεραν καθολου ακομη και αν αυτα εμοιαζαν με πινακα πιστο αντιγραφο του πιο ωραιου τοπιου στον κοσμο.ειναι χαζο το χωμα θα σκεφτομουν.τοτε θα ερχοταν η βροχη και το χωμα θα ανεσαινε και θα ενιωθε για αλλη μια φορα αλλαγμενο,με μια αλλαγη θετικη που την περιμενε καιρο.και εγω θα γελαγα κρυφα μαζι του γιατι θα ηξερα οτι αυτο που ποθει τοσο δεν ειναι αλλαγη ειναι ολοκληρωση και μοιρα,αλλωστε επισης τιποτα ποτε δεν επραξε το χωμα για να προσελκυσει την βροχη.το ονειρο τοτε θα μου εδινε την αισθηση οτι περασαν χρονια πια πολλα απο την στιγμη που αρχισα να παρακολουθω το χωμα και τις ψυχολογικες και τις φυσιολογικες του διακυμανσεις,θα ειχα αρχισει να το κατανοω το χωμα και να ταυτιζομαι μαζι του θα αρχιζα να γινομαι φιλη μαζι του και να του λεω πως οπως νιωθει αυτο για την βροχη εγω νιωθω για πολλα αλλα πραγματα οπως για το παιχνιδι με τους φιλους μου ανθρωπινους λουτρινους η χνουδωτους,για τα ταξιδια,για τις αγαπημενες μου ταινιες,για το μπαλλετο,για τον ερωτα και την στοργη και τα αναμενω ολο προσμονη αλλοτε αδρανης αλλοτε κανοντας θυσιες για να τα προσεγγισω,να λοιπον ξανα η διαφορα μας αυτο δεν κανει τιποτε παρα να περιμενει αυτο που ποθει..και θα του ελεγα πως νιωθω πολυ συχνα οτι θελω πολυ περισσοτερα απο οσα μου προσφερονται και μερικα απο αυτα που θελω γνωριζω οτι δεν τα ξερω ακομη και αυτο με κανει να κυνηγω νεες εμπειριες νεα οραματα νεα ιδανικα νεα παιχνιδια ,αλλη μια ειδοποιος διαφορα μας..αυτο δεν θα με καταλαβαινε.δεν μοιαζουμε και τοσο τελικα θα ελεγα και θα ημουν ετοιμη να μου δειξω τον επομενο τροπο για να εμπεδωσω την αληθεια που θα ειχε αρχισει να με γυροφερνει..αν δεν ηξερα ηδη.μεσα μου σιγουρα νομιζω ηξερα παντα.ναι χαζο το χωμα ,επιβεβαιωνεται αυτο οταν ξαφνικα ερχεται με ορμη κατα πανω του ,λιγο καιρο μετα απο μια περιοδο συνεχων βροχοπτωσεων που το αφησαν υγρο και ικανοποιημενο ,η πορφυρη θερμη της λαβας να το σκεπασει για πολλα χρονια και να το αλλαξει για πρωτη φορα μετα απο πολυ καιρο[εκατονταδες χρονια] και να το κανει πιο καρπερο ενα πολυτιμο δωρο που το χωμα δεν το καταλαβε παρα μονο οταν εγω ειχα φυγει απο αυτο το ονειρο κουρασμενη απο την ξεροκεφαλια του..παντως επιμενω χαζο το χωμα..τοσο καιρο που περασε σκεπασμενο απο την λαβα δεν καταλαβε οτι αυτη του δινει χρονο να ηρεμησει απο την προσμονη της βροχης και μονο αυτης και να μαθει να προσβλεπει και στην ιδια αφου πρωτα μαθει να χαιρεται το μητρικο της κουκουλωμα και να εκτιμα τα νεα στοιχεια που του προσφερε λιγο λιγο..το χαζο!δεν θα ειχα ξυπνήσει[φυγει ]ακομη ευτυχως ωσπου να δω την λαβα εκεινη που αν ημουν και εγω χωμα μαλλον σαν εμποδιο θα την εβλεπα και οχι ως μια νεα ελπιδοφορα αλλαγη οπως και ηταν.αναλογιζομαι τωρα ποσες στιγμες που με αλλαξαν δεν τις παραδεχτηκα παρα μονο πολυ μετα ως καθοριστικες και θετικες.αυτο ειναι πολυ σημαντικο¨ειναι πολλες,τοσες πολλες που ξεπερνουν αυτα τα οποια περιμενω να ζησω για πρωτη φορα η για πολλοστη και τα οποια γνωριζω οτι θελω αφου τα ιδια εκεινα τα ξερω ηδη γιατι ειναι ηδη μεσα μου.
χρειαζομαι αυτα που θελω και τα οποια κυνηγω η τα αναμενω γιατι ξερω οτι θα ερθουν, αλλα μηπως χρειαζομαι πιο πολυ απο ολα να μαθω να χαιρομαι τις στιγμες τις οποιες αν ημουν κεικ θα αντιλαμβανομουν ως τον χρονο κατα τον οποιο θα περιμενα με προσμονη την σοκολατα να με καλυψει,τοτε που η μουσικη θα επαιζε και τα λερωμενα σκευη απο φρεσκα αυγα αλευρι μαγια ζαχαρη και βανιλιες και σοκολατα θα με περιτριγυριζαν?γιατι η ζωη ειναι αυτο που συμβαινει οσο.....οσο ζουμε!

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ_κακό παιδί κάνει ανάβαση στο ουράνιο τόξο

Δεν πάει πολύς καιρός απο τότε που το φθινόπωρο σηματοδοτούσε την αρχή της επανάληψης των βασανών μου.Το σχολείο , η μόνη ευθύνη τότε.Μας έλεγαν τότε πως αυτό , το σχολείο είναι η κύρια μεζούρα του πόσο αποτελεσμάτικοι και πετυχημένοι και αυτόνομοι θα γινόμασταν ως ενήλικες στο μέλλον.''Καταταγείτε μας έλεγαν..'' αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία..Δεν πάει πολύς καιρός από τότε που το φθινόπωρο σηματοδοτούσε την αρχή της επανάληψης των μόνων βασάνων και για αυτό και πολλοί από εμάς μάθαμε να το μισούμε.Ήρθαν και οι εξεταστικές τώρα πια οι οποίες ακόμη πιο βίαια μας αποσπούν από την καλοκαιρινή μας διάθεση άλλους λιγότερο και άλλους περισσότερο.Είναι και ο καιρός..Μια και μόνο βροχερή μέρα μπορεί πράγματι να μας χαλάσει αποτελεσματικά την διάθεση ,εξαιρούνται φυσικά οι μέρες κατά τις οποίες μπορείς να φιλήσεις κάποιον στην βροχή.Δεν θέλει πολύ..

Το φθινόπωρο μας έμαθαν ότι σηματοδοτεί μια νέα αρχή ,ως εδώ καλά , όλοι εκ φύσεως επιδιώκουμε κάτι το νέο,το καινούργιο, αυτό που δεν μας κάθησε ποτέ καλά ως παιδιά είναι το γεγονός ότι αυτή η αρχή ήταν προδιαγεγραμμένη απο τρίτους ,τώρα πια ενηλικωθήκαμε αλλά οι περισσότεροι λόγω συνήθειας,λόγω κεκτημένης ταχύτητας δυστυχώς καθε σεπτέμβρη ψάχνουμε τρόπο να γίνουμε τα καλά παιδιά αυτά τα οποία θα τα καταφέρουν στα πάντα και αν δεν έχουν κάτι να καταφέρουν γιατί έτσι έτυχε, ακόμη χειρότερα..Να βρουν.!Νομίζουμε υποσυνείδητα οτι θα μας επιβραβεύσει κάποιος για τις δεδομένες επιτυχίες μας.Ίσως αυτος να είναι η τύχη , ίσως ο θεός ,ίσως να είναι το ευρύτερο περιβάλλον_αν τυχόν δράσουμε αρκούντως αποτελεσματικά ώστε η όποια επιτυχία μας να γίνει ευρέως γνωστή και να προκαλέσει κύμα θαυμασμού και ενδιαφέροντος_ , ίσως ακόμη κάποιους από εμάς να μας επιβραβεύσουν οι γονείς μας δείχνοντας μας την αγάπη που ξέρουμε ότι μας έχουν αλλά δεν εξωτερικεύουν και τόσο συχνά έτσι ''αναίτια και αυθόρμητα''.Αυτό το κυνήγι της επιτυχίας τόσο ανθρώπινο μα και τόσο επικίνδυνο μοιάζει με εύθραυστο μονοπάτι στερεωμένο στο πουθενά δίχως αρχή και δίχως τέλος με φόντο εικόνες εξόχως ελκυστικές οι οποίες εναλλάσονται με την ταχύτητα του πιο γρήγορου πράγματος στον κόσμο..του μυαλού μας.Φυσικά δεν το απαξιώνω είναι στην φύση όλων μας αυτο το κυνήγι,μόνο ας θυμόμαστε ότι η επιτυχία ως επιθυμία ανήκει σε ένα υποσύνολο επιθυμιών όπως η επιθυμία για μάθηση,η επιθυμία για αγάπη κτλ. και κατ'αυτό τον τρόπο πρέπει να αντιμετωπίζεται ως άλλη μια επιθυμία.Δεν είναι το μέσο για να αποκτήσουμε τα ουσιώδη στην ζωή η όποια επιτυχία,δεν ειναι το άλφα και το ωμέγα , κανείς δεν θα σε αγαπήσει περισσότερο επειδή πήρες προαγωγή(ούτε φυσικά θα ήθελες κάτι τέτοιο,απλά χωρίς να το καταλαβαίνεις αυτο πας να καταφέρεις) στην πραγματικότητα πολύ πιθανό να μην σε εκτιμήσει καν μια πιθαμή παραπάνω (αν και αυτό μας φαντάζει σύχνα συνειδητή βεβαιότητα..).Η επιτυχία είναι απλά μια συναρπαστική επιθυμία.

Το φθινόπωρο ως σύμβολο μιας ασυνείδητης υποταγής στα θέλω τον γύρω μου.Μια μασκαράτα τραγελαφικών παρεξηγήσεων.Νέα ''θέλω'', νέες νοερές εικόνες ξεδιπλώνονταν ζητώντας επιτακτικά πραγμάτωση και η πλειοψηφία αυτών τελικά αποδείχτηκε να είναι παρεμβολές επιθυμιών αυτών οι οποίοι ήθελα να μου δείξουν πως με παραδέχονται,πως με αγαπάνε..Πως να αγαπήσεις μετά το φθινόπωρο,το μόνο που σου μένει την ώρα της κρίσεως είναι να το κατηγορήσεις αυτό που απλά στάθηκε σύμμαχος -σύντροφος στην οποία δοκιμασιά στην οποία εσύ ψευτοθαραλλέα υπέβαλλες τον εαυτο σου.Μια νέα καινοτόμος ερμηνεία του προκαθορισμένου bad timing..
Ωσπου..Ένα γεγονός στέκεται αφορμή για επαναπροσδιορισμό.

''Καλύτερα ένα τελος με δυνατό φόβο παρά ένας ατέλειωτος τρόμος'' μου είπε πρόσφατα κάποιος.Φέτος τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά για εμένα.Το καλοκαίρι μου το χρησιμοποίησα τελικά ως βροχερό φθινόπωρο το οποίο με φόρτωσε τόσο ψυχολογικά που λύγισα ,σχεδόν έσπασα και το φθινόπωρο τώρα φαντάζει μαγικά απενοχοποιημένο ,δίχως επίπλαστες βαρίες ευθύνες..Κατάλαβα..Πρώτη φορά δεν φταίει η εποχή..Ανυπομονώ να βρέξει και ας ξέρω πως τα πρωτοβρόχια δεν θα με βρουν να τον φιλάω κατω απο την βροχή.Ανυπομονώ να τελειώσω με αυτά που θέλω να γράψω και να αρχίσω να διαβάζω για την εξεταστική.Ανυπομονώ να μου δημιουργήσω νέες ευθύνες της επιλογής μου μπαίνοντας σε νέα ''σχολεία''.Ανυπομονώ να δω όλους μου τους φίλους τώρα που γύρισαν απο τις διακοπές,να αγοράσω στιλό,μολύβια και καλσόν,να επισκεφτώ τους παππούδες μου στην Πελοπόννησο,να ζήσω τριήμερα στην εξοχή,να δουλέψω,να ξαναβγώ στο κέντρο,να χορέψω,να μαγειρέψω χειμωνιάτικα φαγητά,να χουχουλιάσω βλέποντας dvd,να πιω ζεστη σοκολάταααα.Ο κατάλογος είναι ατελείωτος τα θέλω μου είναι πολλά επιτακτικά και νιώθω αισιόδοξη ότι θα καταφέρω το κάθετι.Η βουτιά στον φόβο ήταν απαραίτητη τώρα το μόνο που μου μένει είναι ανάβαση στο ουράνιο τόξο σε μια περίεργη-πρωτόγνωρη για έμενα ομολογουμένως εποχή ,το φθινόπωρο.