If=F You=U SEE=C K AMY= K ME

Να το ξέρεις , πέθανε .
FUCK ME!Και αυτή στα 27?
Και η generation x την θρηνεί ''παρεμπιπτόντως'' σχεδόν. Και δεν είναι διόλου προσβλητικό αυτό ρε γαμώτο..
Να εξηγούμαι.
Τις τελευταίες μέρες τα ραδιόφωνα , το facebook , το youtube , το ίντερνετ ολάκερο , μετά και παράλληλα με τα αφιερώματα στην ζωή της Amy Winehouse και με αφορμή τον πρόωρο θάνατο της στα εικοσιεπτά της χρόνια που την κατέταξε αυτομάτως στo πάνθεον των μουσικών ειδώλων που έσβησαν πρόωρα , ξαναθυμήθηκαν , λιγότερο ή περισσότερο , μορφές της μουσικής βιομηχανίας που χρόνια τώρα γυρνούν στο κεφάλι μας ως ρυθμός , εικόνα και αναμνήσεις. Το υφασμένο μουσικό χαλί των επιθυμιών , των σκέψεων , των αναμνήσεων και των ονείρων μας ξανά στο προσκήνιο.
Παρατηρώ τους τριαντάρηδες κυρίως να ανεβάζουν με εμμονικό ρυθμό πολύ συγκεκριμένα τραγούδια και να τα μοιράζονται στο facebook και δεν μπορώ παρά να σημειώσω αυτό το απρόσμενο , ξαφνικό γάντζωμα τους στην μουσική που προφανώς τους συντρόφευσε κατά την ξέφρενη πορεία προς την ενηλικίωση.

Ξαφνικά γίνονται όλοι μια μεγάλη παρέα ματαιωμένων εφήβων που φωνάζουν στα είδωλα να βρουν τρόπο να τους συμπαρασταθούν στις δύσκολες απογυμνωμένες ώρες του social networking , της εργασίας , της ανεργίας , της αποξένωσης. Φωνάζουν στα είδωλα , στους σημαντικούς και ασήμαντους άλλους τους . Να σας πω την αλήθεια ? Πιο πολύ τους βλέπω να φωνάζουν στους εαυτούς τους , με τους οποίους ίσως κάπου χάθηκαν στην πορεία.
Δεν απέχω και εγώ πολύ από αυτό που περιγράφω . Φυσικά και η Έιμι ήταν μια μικρή μουσική αποκάλυψη , ακόμη και για τους οριακά μουσικά ενήμερους. Πως άλλωστε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά? Όμως μπορώ να κατανοήσω την αυθόρμητη ανάγωγη αναγωγή στην οποία υπέπεσαν όσοι ώρες μετά τον θάνατο της τραγουδίστριας και εξαντλώντας ίσως στο repeat τις πέντε δέκα επιτυχίες της στράφηκαν σε άλλα αγαπημένα τους μέλη του ''27 club'' .

Ας πούμε πως έμοιαζαν λιγάκι με εμένα όλοι αυτοί. Με εμένα που η Έιμι δεν μπόρεσε να μου δώσει αυτό που μου πρόσφεραν οι Nirvana στα δεκαπέντε μου όταν χτυπιόμουν μαζί τους ότι ΄΄smells like teen spirit'' , ούτε με άγγιξε όπως κατάφερε να με αγγίξει η άλλη ευτυχής συγκυρία να μεταφράσω στίχους των Doors ως λυκειόπαιδο. Η Έιμι δεν ήταν εκεί στην εφηβεία μου . Τα μετεφηβικά μου χρόνια , στα οποία και την ανακάλυψα , δεν αποτέλεσαν , ευτυχώς , το προσφορότερο έδαφος για να χαθώ στην blues διάθεση στην οποία η ίδια στροβιλίστηκε με όλη της την δύναμη . Αυτά αρκούν νομίζω . Δεν είναι αρκετά?

Τώρα που πέθανε , μαζί με την αναμενόμενη αναδρομή στην μουσική της πορεία και την πολυτάραχη της ζωή , ανακάλυψα την μυθολογία του ''27 club'' , εγώ μαζί με τόσους άλλους και αυτό από μόνο του είναι εντυπωσιακό , μα νομίζω από μόνο του όχι αρκετό. Δεν μπορεί μόνο του ως γεγονός να δικαιολογήσει περισσότερα από μια περιήγηση σε περισσότερες πληροφορίες γύρω από το μυστηριακό θέμα του ιδιαίτερου αυτού κλαμπ. Και ξαφνικά βρίσκω τον εαυτό μου να πατά ακατάπαυστα πάνω στα αναρίθμητα λινκ παλιού ποικιλόμορφου κουλ που ξεπήδησαν στα δημοφιλέστερα μέρη του διαδικτύου. Να τολμήσω να υποθέσω το γιατί ?
Λοιπόν , προφανώς όχι , η μουσική δεν πέθανε για να την ψάχνουμε με τόση μανία στους πεθαμένους καλλιτέχνες που έπαψαν να παράγουν έργο πάνω στην ακμή της καλλιτεχνική τους πορείας .. Αλλά και έτσι να ήταν , αυτό δεν θα δικαιολογούσε την μαζική στροφή προς τους ''forever 27'' τώρα. Το ίντερνετ χρόνια τώρα είναι εδώ , έτοιμο να μας μεταφέρει με το πάτημα ενός κουμπιού , σχεδόν , όπου το θέλουμε. Γιατί τώρα?

Μάλλον κάτι περισσότερο συμβαίνει εδώ. Ο θάνατος μιας γυναίκας που αυτομάτως την κατέταξε σε μια ομάδα πανίσχυρων μύθων της μουσικής σκηνής , μας χτύπησε σαν κεραυνός. Γιατί είναι θάνατος. Απλά. Η ένταξη της σε μια ομάδα μύθων μας διευκόλυνε στην διαδικασία αποπομπής της έντασης. Στραφήκαμε στους αγαπημένους μας που σαν και αυτή έφυγαν νωρίς , ατσαλώνοντας με αυτό τον τρόπο την μουσική τους αξία και στρέφοντας την πλάτη στην πιθανολογούμενη φθορά του μουσικού τους τάλαντου , για να μας παρηγορήσουν. Γιατί ουσιαστικά τα χρόνια μας μετράμε , με κάθε τραγούδι , με κάθε ρεφρέν , με κάθε κραυγή. Αναμετριόμαστε με το παρελθόν μας , ξανά και ξανά , με κάθε αφορμή και ψάχνουμε να βρούμε τον άνθρωπο που αφήσαμε πίσω . Το σκάλισμα των ιερών τάφων λειτουργεί ως μια ευπαρουσίαστη αφορμή να ξαναπιαστούμε φευγαλέα από αυτό το κάτι που μας απαγορεύεται με την απειλή του κοινωνικού αποκλεισμού από μια ηλικία και μετά. Ανόθευτη Αθωότητα.
Ένα υφασμένο χαλί με αρχή και τέλος στο μυαλό μας . Να του ρίχνουμε ματιές όλο πάθος και στην πολυκαιρισμένη του μορφή να ψάχνουμε να ξεκουράσουμε το βλέμμα μας. Πάνω στους λεκέδες που του αφήσαμε , σε άλλες εποχές , διαφορετικές , να βρίσκουμε το νόημα της ύπαρξης μας.
Αν κοιτά από κάπου η Έιμι τα νέα παιδιά που την ψάχνουν μεθώντας έξω από το σπίτι της, ξεπατικώνοντας σε μπλουζάκια τα τατουάζ της και ακούγωντας την μουσική της έχοντας κωδικοποιήσει πάνω σε αυτή ένα κομμάτι του εαυτου τους , θα καταλαβαίνει άραγε ? Πως ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα της σε αυτή την ζωή είναι το γεγονός πως άφησε μια γενια να την ψάχνει αέναα κάθε όταν θα θέλει να επιστρέφει κάπου καλύτερα ? Τίποτα το ''back to black'' σε αυτό..