be careful what you wish for

Βλέπεις ροζ , μονόκερους και ουράνια τόξα.Μπορεί απλά να μην είναι έτσι και να αυταπατάσαι.Μπορεί να μην είναι έτσι και να έχεις ανεβάσει πυρετό.Ή να ονειρεύεσαι.Ή να είσαι πολύ κουρασμένος και να έχεις παραισθήσεις.Μπορεί να είσαι ερωτευμένος.Μπορεί φυσικά και να είναι έτσι.Να είσαι ένας τυχερός μαγκλ , άνθρωπος , όπως θες πες το , και να αποφάσισαν όλα αυτά τα μαγικά να σου εμφανιστούν σε όλη τους την μεγαλοπρέπεια.Μπορεί και να είναι έτσι , ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα.
Έστω πως είσαι σε αυτή την κατάσταση.Τι κάνεις τότε?Μπορείς να τρέξεις και να χωθείς μέσα στο ροζ , στο χρώμα και το χνουδωτό λευκό τρίχωμα.Κανείς δεν θα μπορέσει να σε εμποδίσει να ακουλουθήσεις τον δρόμο σου.Εδώ που τα λέμε , θα ήταν πολύ δειλό εκ μέρους σου να στρίψεις στην πρώτη βαρετή γωνία.Δειλό και ανούσιο.
Λένε πως η πορεία του ανθρώπου καθορίζεται μέσα από τις αρνήσεις του.Επιμένουν να μας το επαναλαμβάνουν αυτό για να μας συνετίσουν.Δεν πολυχρειάζεται.Όσοι από έμας διαθέτουμε λίγο φαιά ουσία καταλαβαίνουμε την αλήθεια αυτής της φράσης.Αν δε είμαστε λιγάκι ενοχικοί και ανασφαλείς , τ ό μ π ο λ α.Δεν χρειάζεται φαντάζομαι να πω τι συμβαίνει αν εκτός από έξυπνος , ενοχικός και ανασφαλής είσαι και λιγάκι αργής καύσης ως άνθρωπος ή μαγκλ...Τίποτα that is.Το τίποτα απλά δεν είναι αποδεκτό.Προχώρα μπροστά.
Ας πάρουμε τώρα την περίπτωση κατά την οποία βλέπεις όλα αυτά τα όμορφα και  αμέσως ενθουσιασμένος τρέχεις να τα χαρείς.Είσαι αυτό που λένε παρορμητικός.Τι μπορεί να σου συμβεί τότε?Μια απάντηση που τα συνοψίζει όλα είναι ''πολλά''.Ενδεικτικά σου λέω πως μπορεί να σου πέσει ο πυρετός , να ξυπνήσεις , να ξελαμπικάρεις , να ξενερώσεις , να δολοφονηθείς από τον μονόκερο.Να σου πω πως μπορεί να συνειδητοποιήσεις πως είσαι ένας πολύ τυχερός μαγκλ ή θα σε σοκάρω?Κάνε πως δεν το διάβασες αυτό το τελευταίο αν δεν σου πάει και μην διαβάσεις την επόμενη παράγραφο.
 Έστω ότι όλα είναι αληθινά , δηλαδή έπεσες στην καλύτερη των περιπτώσεων.Είσαι ενθουσιώδης , τρέχεις δίχως σκέψη και ξαφνικά τυλίγεσαι από ροζ , από πάνω σου αχνοφαίνεται ένα ουράνιο τόξο ενώ αγκαλιάζεις σφιχτά έναν μεγάλο μονόκερο.Θα περάσουν πόσο , 10 λεπτά ή 20?Μια ώρα?Μια μέρα?Θα πεινάσεις , θα σε πιάσει κατούρημα , ο μονόκερος από τόσο κοντά θα μοιάζει με τίποτα άλλο από ένα μεγάλο λευκό άλογο με κέρατο και η ροζ ομίχλη θα σε εκνευρίσει θυμίζοντας σου την εποχή που η εμμονή σου στο γαλάζιο χρώμα φάνταζε παράταιρη για ένα εξάχρονο κορίτσι.Το ουράνιο τόξο θα σε αποτελειώσει γιατί θα στέκεται από πάνω σου σαν μια αέναη αψίδα  που θα σε εμποδίζει να προσανατολιστείς για να επιστρέψεις.Θα κάθεσαι οκλαδόν πάνω στο τίποτα θαυμάζοντας το φαινομενικά αδιανόητο να στέκεται πλάι σου και θα εύχεσαι κάτι άλλο , ίσως να είχες τηλεφωνήσει στους δικούς σου πριν χωθείς εκεί μέσα.Με λίγα λόγια όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν.
Και φτάνουμε στην σωτήρια συμβουλή για όταν όλα μοιάζουν να πηγαίνουν ξαφνικά ανέλπιστα καλά.Όχι , μην προτρέχεις , δεν είναι η λύση να κρατάς μικρό καλάθι.Διευκρινίζω πως ο στόχος μου δεν είναι να σου εμφανίσω μια μαγική συνταγή κατά την οποία θα αποφεύγεις τις κακοτοπιές.Δεν την έχω άλλωστε.Η συμβουλή μου έχει να κάνει με το πως θα ευχαριστηθείς όσο το δυνατον περισσότερο την όλη διαδικασία κάθε όταν θα αποφασίζεις να ακολουθείς τον μαγικό αυλό του προσωπικού σου κόσμου.
Η λύση κρύβεται στο να συμπεριφέρεσαι όπως ο πρωταγωνιστής σε μια από τις αγαπημένες μου ταινίες το Vanilla Sky του Cameron Crowe.Ο David λοιπόν είναι ένας γνήσιος pleasure delayer όπως ο ίδιος διατείνεται.(Πως μεταφράζεται τώρα αυτό?Κάτι σαν τύπος που καθυστερεί την απόλαυση?Κατι τέτοιο.)
-Dr. Curtis McCabe: And you didn't immediately wanna sleep with her?
-David: Well, you know, I'm a pleasure delayer.
Ο David δεν πρόκειται ποτέ να πει όχι σε μια καλή περιπέτεια , σε μια καλή πιθανότητα.Έτσι βέβαια τελικά το έφαγε το κεφάλι του αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.Είναι παρορμητικός ενίοτε ο νέος.Μα το θέμα είναι πως λίγο πριν ορμήξει με τα μούτρα στο άγνωστο στέκεται εκεί που πρωτοσυνάντησε την πρόκληση θαυμάζοντας την στιγμή και εντείνοντας την απόλαυση.Ξέρει να ευχαριστιέται την στιγμή πριν από την δράση.Να παίρνει χαρά από τις πιθανότητες που στροβιλίζονται στο μυαλό του βλέποντας μια ανέφελη ελκυστική εικόνα.
Ο αυθεντικός pleasure delayer δεν κωλυσιεργεί χάζεύοντας.Βιώνει στιγμές γνήσιας ευτυχίας , ξεχυλώνει τον χρόνο , γνωρίζοντας ότι ανά πάσα στιγμή όλα μπορούν να πάνε κατά διαόλου.Θέλει και μπορεί να εκμεταλλευτεί κάθε δευτερόλεπτο πριν από το μεγάλο βήμα προς το άγνωστο.Σε καμία περίπτωση δεν χρησιμοποιεί τις στιγμές όπου οι προσδοκίες γιγαντώνονται για να προβληματιστεί ή να αγωνιά για το μέλλον.
Καθυστερεί την απόλαυση , ζει την στιγμή.Περνά τόσο καλά που εκμηδενίζει την πιθανότητα να πει έπρεπε να προσέξω τι ευχόμουν.Ακόμη και αν το επόμενο δευτερόλεπτο ξυπνήσει από τα τρυπάνια στον πάνω όροφο και δει το ξυπνητήρι να γράφει 8.00 το πρωί και η μέρα να είναι Σάββατο ξέρει πως πήρε ό,τι περισσότερο μπορούσε από την κάθε στιγμή ονείρου.Δεν ξεπετά την τύχη του προσπερνώντας την επιδεικτικά όπως οι περισσότεροι από εμάς.Ξέρει πως για να κάνει το παραμικρό βήμα εμπρός πρέπει να έχει εμπεδώσει το παρόν όσο το δυνατόν πιο εποικοδομητικά.Ξέρει πως ένα βήμα μπροστά μπορεί να σημάνει το τέλος.Αλλά έχει την δύναμη να προχωρά.Τον λένε ανώριμο αλλά ακόμη πιο συχνά τρελό.Καταλαβαινεις τι θέλω να πω έτσι?

Υ.Γ Δείτε την ταινία.Είναι ρομαντική , θρίλλερ επιστημονικής φαντασίας και πάνω απ' όλα διδακτική όπως θα έλεγε και η γιαγιά μου.Οι χαρακτήρες είναι όλοι σχεδιασμένοι απόλυτα ρεαλιστικά ενώ το περιβάλλον στο οποίο κινούνται κυμαίνεται μεταξύ σκληρής πραγματικότητας , εφιαλτικού δεν-ξέρω-τι και ουρανού βανιλάτου.Χρήμα , έρωτας , φιλία , ζωή και θάνατος , στυγνός καπιταλισμός ,`προσωπεία , ηθικά διλήμματα , οι στιγμές που μας καθορίζουν και η .. θνητότητα σαν οικιακή διασκέδαση.Έχει βασικό σάουντρακ το γραμμένο από το αγαπημένο μου σκαθάρι Paul mcCartney ''vanilla sky'' `και μουσική επιμέλεια τύφλα να έχει ο Παπακαλιάτης.Σκηνοθεσία ζωγραφιά.Η Νέα Υόρκη δίνεται τόσο όμορφα μέσα από τον φακό που νομίζεις ότι βλέπεις Παρίσι.Οι ηθοποιοί φτιαγμένοι για τους ρόλους τους.Το τέλος δραματικό μα και ανοιχτό συνάμα για να ικανοποιήσει κάθε ευαίσθητη ψυχή αλλά και κάθε λογικό και ανήσυχο πνεύμα.Με λίγα λόγια το τέλος που δεν μας προσέφερε ο τελευταίος κύκλος του Lost.Οι διάλογοι σχεδόν φιλοσοφικοί , σίγουρα με έναν υποβόσκοντα τόνο λυρικο.Τι Άλλο?Η Sofia Serrano φορά ένα από τα πιο ωραία παλτό που έχω δει ποτέ μου , έχει φανταστικά μαλλιά και είναι χορεύτρια.

 Ακολουθούν αγαπημένες στιγμές από την ταινία που μπορεί να λειτουργήσουν και ως spoilers.

David: Do you remember what you told me once? That every passing minute is a another chance to turn it all around.
Sofía: I'll find you again.
David: I'll see you in another life... when we are both cats.

Sofía: Holy God. This is going to change my life in a zillion different ways. I must be nuts.

Rebecca Dearborn: This is a revolution of the mind.

Brian: Just remember, the sweet is never as sweet without the sour, and I know the sour.


David: Look at us. I'm frozen and you're dead, and I love you.
Sofía: It's a problem.
David: I lost you when I got in that car. I'm sorry.

Sofía: But I just think good things will happen, if you are a good person with a good attitude, don't you think?

David: The little things... there's nothing bigger, is there?

Dr. Curtis McCabe: I'm real. I'm... I'm... mortality as home entertainment? THIS CANNOT BE THE FUTURE. Can it? CAN IT?

Edmund: You were missed, David. It was Sofia who never fully recovered. It was she who some how knew you best... and like you, she never forgot that one night where true love seemed possible.

Brian: We almost died, man... And do you know what I saw?
David: What?
Brian: Your all life flashing in front of me...
David: And how was it?
Brian: Almost worth dying for...

Στεντάλ (Stendhal) , η θεωρία της αποκρυστάλλωσης

Ο ιδιαίτερα χαρισματικός γάλλος συγγραφέας Στεντάλ έγραψε τα παρακάτω συνταρακτικά λόγια στο δοκίμιο του ''Περί Έρωτος''  , το οποίο τυπώθηκε το 1822_

''Στα αλλατορυχεία του Σάλτσμπουργκ , ρίχνουν στα παρατημένα πηγάδια του ορυχείου ένα κλαρί δέντρου , μαδημένο από τον χειμώνα. Δυο-τρείς μήνες μετά , το ανασύρουν σκεπασμένο με λαμπρούς κρυστάλλους. Τα πιο μικρά κλαριά , αυτά που δεν είναι πιο χοντρά από το ποδαράκι ενός μελισσουργού , στολίζονται με μια απειρία κινητών , ολόλαμπρων διαμαντιών. Αδύνατο πια ν΄αναγνωρίσουμε το αρχικό κλαρί... Αυτό που ονομάζω αποκρυστάλλωση είναι η διανοητική εκείνη ενέργεια που αντλεί , απ ΄ότι παρουσιάζεται , την ανακάλυψη ότι το αγαπημένο πρόσωπο έχει καινούργιες τελειότητες.''

Αυτή η διαδικασία , η κατά τον Στεντάλ αποκρυστάλλωση , είναι κατά την προσωπική μου εκτίμηση ο μοναδικός δρόμος που μαγικά μας οδηγεί στο συναίσθημα της αγάπης.Νομίζω ανακάλυψα την πιο όμορφη μεταφορά που έχω διαβάσει στην ζωή μου.Με διαφορά.

το στυλ

Δεν εκτιμώ την παροδική ομοιομορφία της μόδας.Όταν έχω πραγματικά τα κέφια μου απλά ντύνομαι ένα...κάτι.Ένα κάτι από μια ταινία , ένα όνειρο , ένα εικονογραφημένο παραμύθι και τα λοιπά και τα λοιπά..Αυτα τα ήξερα από καιρό.
Μάλιστα , αν θές να ξέρεις , συμπεραίνω από τα παραπάνω πως τελευταία πραγματικά δεν τα έχω τα κέφια μου.Το καταλαβαίνω , μεταξύ άλλων , γιατί δεν πετάω πάνω μου παρά τα απολύτως πιο απαραίτητα , εύκολα και ..βαρετά.Η ντουλάπα μου χάσκει μονίμως μισάνοιχτη , γεμάτη ρούχα ανακατεμένα χειμερινά και καλοκαιρινά , ανίκανη να μου υποδείξει τι οφείλω να φοράω για να νιώσω καταπληκτική.Λάθος.Η ντουλάπα και η βαλίτσα μου χάσκουν όπως παραπάνω περιέγραψα.
Αλλά όσο ζω (με) μαθαίνω.Μορφώνομαι και μεταμορφώνομαι που λέει και ο μικρός Νικόλας ο ράπερ , το απόλυτο παιδί για υιοθεσία(όχιιιι..).Κοιτάζω παλιές φωτογραφίες και παρατηρώ το πόσο συχνά φοράω αυτό το ριμαδιασμένα κάτι περίεργο με διαφορά μιας κάποιας φάσης από το αναμενόμενο.Πόσο χαριτωμένα άτσαλο συνήθειο.Θυμάμαι πως μοιάζω όταν είμαι χαρούμενη.Στο μεταλάδικο με ροζ ζακετούλα.Στο πάρτυ με σούπερ μίνι και γόβες.Στο ταξίδι με αέρινο φόρεμα.Στο καφέ με φαρδύ τζιν.Στην παρέα με τα συντηρητικά.Στην δουλειά με τα πολύχρωμα , τα εκκεντρικά.Στο ραντεβού με τα ξενέρωτα.Στην οικογενειακή συγκέντρωση με τα σέξι.Η λίστα με τα στυλιστικά κατορθώματα μου ατελείωτη.Διασκεδαστική.
Με λίγα λόγια , όταν είμαι καλά , ποτέ με τα αναμενόμενα.Να το προσπαθούσα , τόσο καλά δεν θα τα κατάφερνα.Κρίμα να μου το στερήσω.Γιατί να το κάνω αυτό άλλωστε...Ξέρω όμως καλά τι θέλεις να μου πεις.
Να το κάνω.Για να μοιάσω στον διπλανό μου και να με εμπιστευτεί.Να μην με φοβάται.Να με διαβάζει με ευκολία.Για να είναι πιο εύκολο να κουβαλάω το όνειρο μου δίχως να με βαραίνει.Για να μην σε βαραίνει εσένα προτίστως.
Με ξαφνιάζει κάθε φορά η αδυναμία των ανθρώπων να κοιτάξουν μέσα μου , πέρα από το προφανές.Δεν θα έπρεπε ίσως.Είναι κάπως εγωιστικό να το ζητάω αυτό.Δεν απαιτώ τίποτα παρόμοιο για τους άλλους από τον εαυτό μου.Ίσως γιατί δεν φαίνεται να μου το ζητάει και κανείς.
Τους βλέπω να ντύνονται συγκεκριμένα.Ακολουθώντας τον συγκεκριμένα κίτρινο τουβλένιο δρόμο.Της μόδας , της ομάδας , της τρέχουσας σημειολογίας.Η διαδρομή προς την στυλιστική επιτυχία πολύ συγκεκριμένη για να είναι αυτοσκοπός για εμένα.Αυτός που θα καταφέρει να παρουσιάσει το χιλιοφορεμένο τωρινό ρούχο παραλλάσοντας το ελάχιστα , εν καιρώ , νικά.Στέφεται αρχηγός του στυλ.Το κάνει επάγγελμα.Το κάνει φιγούρα.Το βράζει και το τρώει.Ταρατατζούμ.
Υπάρχουν και οι άλλοι.Οι ακόλουθοι.Οι πετυχημένοι και οι αποτυχημένοι.Οι δεύτεροι είναι οι κιτς.Μην γελιόμαστε.Αυτό είναι το κιτς.Η επιτηδευμένη παντελώς αποτυχημένη  προσπάθεια για στυλιστική προσαρμογή.Οι από την άλλη μεριά πετυχημένοι ακόλουθοι των όποιων φανταχτερών αρχηγών τρώγονται μεταξύ τους στον αγώνα τους για στυλιστική επιβίωση.Σχολιασμοί επί σχολιασμών , κρίσεις και επικρίσεις με βάση πρότυπα στραγγαλισμένα απο φαντασία και αυθορμητισμό.Φαντάζομαι αυτοί οι τελευταίοι απλώς προσπαθούν με αυτό τον τρόπο να αυτοπροσδιοριστούν κάπως.Περιχαρακωμένοι στα δοτά στυλιστικά τους πλαίσια , μπαρουτιασμένοι με καθέναν σαρτρικό ''άλλο''.
Υπάρχουν και οι απροσδιόριστοι.Αυτοί που ντύνονται συνήθως βαρετά , αναμενόμενα , λίγο παρωχημένα σαν να λέμε και ξαφνικά θα κάνουν μια απελπιστικά κακή ή μια ανέλπιστα καλή εμφάνιση και θα μας αφήσουν , για λίγο , άφωνους.Εδώ ανήκω.Αυτούς συμπαθώ πιο πολύ από όλους.Με αυτούς συμπάσχω.Αυτούς στην ουσία υπερασπίζομαι.Και ας ξέρω πως και εγώ η ίδια θα γελάσω μαζί με τους ποζεράδες όταν ανιλεώς θα σχολιαστεί το εύκολο θύμα , η απροσδιόριστη με το κόκκινο καλσόν και το μαύρο σορτσάκι.Και ας ξέρω πως όταν έχω τις μαύρες μου μόνο απροσδιόριστα δεν προσπαθώ να ντύνομαι.
Όχι , θα σας πω όλη την αλήθεια , όταν έχω τις μαύρες μου θέλω να ανήκω όσο ποτέ.Να με αναγνωρίζουν μονομιάς.Κανείς να μην με κοιτάει με μισό μάτι.Βάζω ένα ίσιο παντελόνι , μια μπλούζα μονόχρωμη , τα ίσια μου παπούτσια και την μεγάλη τσάντα με τα αντιβακτηριδιακά μαντηλάκια.Γίνομαι παντός καιρού.Κομψή.
Αχ όμως υπάρχει και μια λέξη..Το στυλ!Όλοι έχουμε ένα κάποιο.Δικό μας , του αγαπημένου μας σκηνοθέτη , της κολλητής μας , του τρίτου ξάδερφου μας.Ή και ολονών των παραπάνω και πολλών άλλων συνάμα.Σημασία έχει να το διασκεδάζουμε.Όσο μπορούμε δηλαδή.Να ντυνόμαστε που και που λίγακι σαν ηρωίδες του αυθεντικού νουβέλ βαγκ ή σαν ό,τι άλλο επιθυμούμε και να έχουμε και την διάθεση και την δύναμη να το υποστηρίξουμε αυτό κόντρα στα αδιάκριτα βλέματα.
Αντιδραστικό πλάσμα είμαι.Σε προκαλώ να με κατατάξεις στα αζήτητα.Σε εκλιπαρώ να με αγαπήσεις.Σε ξαφνιάζω για εκδίκηση.Θέλω να με καταλάβεις.Δεν είναι τόσο δύσκολο.Είναι?
Και τέλος , κάτι επί του πρακτέου.Τελευταία παρατηρώ μια τάση ακραιφνούς μιμιτισμού αλλοτινών δεκαετιών που μου την δίνει.Σας παρακαλώ μοδάτοι όλου του κόσμου σταματήστε το αυτό το στυλιστικό έγκλημα.Το ντύσιμο πρέπει να είναι μια συνεχής δημιουργία.Καλύτερα ένα δυο λαθάκια στο σύνολο της εμφάνισης σας παρά ένα μονοκόματο , in the face , blast from the past.Με λίγα λόγια , αν θες κεφάλι με κόμμωση και μακιγιάζ α λα Όντρει και μαύρη μπλούζα χαμόγελο και τρία τέταρτα μαύρο στενό παντελόνι και μπαλαρίνες περίμενε τις απόκριες , πάρε μέρος σε μια concept homemade φωτογράφηση ή δήλωσε συμμετοχή για επόμενη παρουσιάστρια στο dancing with the stars.Τόσο απλά.

move , learn , eat

MOVE

MOVE from Rick Mereki on Vimeo.

LEARN

LEARN from Rick Mereki on Vimeo.

EAT

EAT from Rick Mereki on Vimeo.

3 guys, 44 days, 11 countries, 18 flights, 38 thousand miles, an exploding volcano, 2 cameras and almost a terabyte of footage... all to turn 3 ambitious linear concepts based on movement, learning and food ....into 3 beautiful and hopefully compelling short films.....

= a trip of a lifetime.

move, eat, learn

Rick Mereki : Director, producer, additional camera and editing 
Tim White : DOP, producer, primary editing, sound
Andrew Lees : Actor, mover, groover

ο εθνικοσοσιαλισμός του Γιώργου

Μου αρέσει να επισημαίνω τα παράλογα συσχετίζοντας τα με κάτι το αντίστοιχα παράλογο και παρελθοντικό.Μου είναι αδύνατο να μην το κάνω , παίρνω ευχαρίστηση από το να παρατηρώ αναλογίες , με ικανοποιούν με έναν τρόπο σαδομαζοχιστικό ακόμη και εκείνες οι πιο θλιβερές.Κατά Myers και Briggs  , των δυο ερευνητών που δημιούργησαν ένα τεστ κατηγοριοποίησης της ανθρώπινης προσωπικότητας βασισμένοι στην θεωρία περί ψυχολογικών τύπων του Carl Jung , το παραπάνω γεγονός μαζί με κάποια άλλα ακόμη με εντάσσει σε έναν συγκεκριμένο ψυχολογικό τύπο.Είμαι ένα καθαρό ENTP παιδιά και ο ψυχολογικός μου τύπος , σύμφωνα με τα παιδιά που ασχολούνται με αυτά τα πράγματα θα με οδηγούσε με ευκολία σε μια καριέρα επιστήμονα-ερευνητή , ψυχολόγου , νομικού φωτογράφου , σύμβουλου , ηθοποιού , μηχανικού , μαρκετίστα , κομπιουτερά , πωλητή ή και πολιτικού..Υπάρχουν και στην Ελλάδα ακόμη πολυεθνικές που τα χρησιμοποιούν τα ψυχολογικά τεστ για να σου ορίσουν ένα πόστο , μια δουλειά..Ξέρω μια συγκεκριμένη μάλιστα η οποία τα χρησιμοποιεί κατά κόρον.
Η επιστημονική γνώση έχει πάντοτε εφαρμογές , φαντασία να υπάρχει.Για αυτό και οι άνθρωποι του κεφαλαίου κοιμούνται λίγο πιο ήσυχοι τόσο καιρό.Γιατί γνωρίζουν με ακρίβεια πλέον ποιοι είναι τοποθετημένοι στις καίριες θέσεις τόσο των επιχειρήσεων τους όσο και των κρατών τα οποία και ορίζουν.Η ψυχολογία να είναι καλά.Και άσε τον μεσοαστό να διαρυγνύει τα ιμάτια του πως οι ψυχολόγοι είναι στο σύνολο τους αδαείς τσαρλατάνοι και πως η ψυχολογία είναι  μια ψευδοεπιστήμη.Άστον και ψιθύρισε του γλυκά στο αυτί πως με αυτό το συγκεκριμένο πλευρό να κοιμάται γιατί αυτοί που πρέπει ξέρουν καλύτερα ποιον και γιατί έχουμε , για παράδειγμα , πρωθυπουργό.Και ποιους για βουλευτές.Η επιστήμονική γνώση έχει προ πολλού πάρει την σκυτάλη εκεί που δεν φτάνει το βλέμμα μας και εμείς μακάριοι πιπιλίζουμε την γλυκιά καραμέλα του δεν-μπορούμε-να-είμαστε-παντογνώστες.
Δυστυχώς αυτό  που και ο τελευταίος Έλληνας έχει καταλάβει διαισθητικά , ότι δηλαδή τίποτα απ΄όσα μας παρουσιάζονται ως τρέχουσες εξελίξεις δεν είναι τυχαίο , πως όλα είναι στημένα , μαζί και οι απειλές και το ''πέφτουμε από τα σύννεφα με την κακοδιαχείριση σας'' των Ευρωπαίων και το άλλο που μας λένε το ''δεν είστε μέσα στους στόχους'' αλλά και το ''λεφτά υπάρχουν'' και το ''υπήρχε κρυμμένο έλλειμμα'' και το ''δεν θα πάρουμε νέα μέτρα'' και το ''αλλάζουμε ή βουλιάζουμε''  και το ''η Ελλάδα βρίσκεται σε οικονομικό πόλεμο'' κ.ο.κ , έχουν προσχεδιαστεί και μετρηθεί έτσι ώστε να παρουσιαστούν όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα , ελαχιστοποιώντας τον κίνδυνο πραγματικά μη ελέγξιμων εξεγέρσεων.
Παρατηρώντας τον πρωθυπουργό αλλά και τα υπόλοιπα κυβερνητικά στελέχη να παίρνουν μέρος σε αυτό το θέατρο σκιών όλο και πιο ριψοκίνδυνα μέρα με την μέρα όλοι αναρωτιόμαστε πως είναι δυνατόν να τα λένε αυτά που λένε , πως είναι δυνατόν να αποφασίζουν αυτά που αποφασίζουν.Το τι απάντηση θα δώσει ο καθένας από εμάς σε αυτά τα ερωτήματα εξαρτάται από μια πληθώρα παραγόντων , των ίδιων που μας καθορίζουν και ως προσωπικότητες.Άλλος θα τους πει πουλημένους.Άλλος ανθέλληνες.Άλλος άχρηστους , ηλίθιους , αποξενωμένους από την κοινωνία , κακούς , μαλάκες και εξωγήινους.Μικρή σημασία έχουν οι δικές μας κρίσεις και οι επικρίσεις για την προσωπικότητα καθενός από τους φορείς εξουσίας.Πιο πολλά δείχνουν για εμάς παρά για εκείνους , πιο πολύ μπορεί να λειτουργήσουν ως μια δικλείδα ασφαλείας της λογικής μας έτσι ώστε να αποφύγουμε το σαλτάρισμα μπροστά στο μπαράζ θλιβερών εξελίξεων στην κοινωνία μας παρά ως έρισμα για την αποκαθήλωση του όποιου ανεκδιήγητου πολιτικάντη.Όλοι θα θυμόμαστε άλλωστε πως όταν ο σημερινός πρωθυπουργός κάποτε ήταν ένας Γιωργάκης για το συλλογικό υπερεγώ μας , το παραβλέψαμε αυτό και τον κάναμε Γιώργο τον πρωθυπουργό.
Είναι δεδομένο πως το ψυχολογικό προφίλ κάθε ανερχόμενου πολιτικού βρίσκεται στην διάθεση κάθε μυημένου σεταρισμένο μαζί με κάθε σημαντική βιογραφική πληροφορία που τον αφορά.Το γεγονός ότι όλοι εμείς δεν το γνωρίζουμε το εκάστοτε ψυχολογικό προφίλ των πολιτικών μας δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει κάπου καταχωνιασμένο.Κάπως σαν την λογική με τους εξωγήινους και τους μονόκερους.Καλά , όχι και τόσο φλου.Η διαρροή πληροφοριών σε σχέση με αυτό το θέμα που παρουσιάστηκε στο κοινό μέσω wikileaks είναι ενδεικτική.Αν θεωρείτε πως η αποκάλυψη τους για παράδειγμα πως η αμερικάνικη διπλωματική υπηρεσία αναφέρεται σε τηλεγραφήματα της που αφορούν στον Πούτιν ως ένα ''κυρίαρχο αρσενικό σκυλί'' είναι κατασκοπικό κουτσομπολιό περί ανέμων και υδάτων δίχως απτή επιστημονική εφαρμογή των πληροφοριών αυτών σε φλέγοντες τομείς όπως αυτός της οικονομίας και των διπλωματικών σχέσεων των δυο χωρών πλανάστε πλάνην οικτράν.Εδώ στην περίοδο του β΄Παγκοσμίου Πολέμου οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες σχεδίαζαν να ρίξουν στο φαγητό του Χίτλερ θηλυκές ορμόνες με στόχο να μετριάσουν την επιθετικότητα του , τι να λέμε τώρα...
Προσωπικά αναγνώστες μου σαν να το βλέπω το προφίλ το πρωθυπουργικό να ξετυλίγεται.Αιωνίως συγκρατημένα έφηβος και ιδεολόγος πρωθυπουργός παλεύει με τα τοτέμ της παιδικής , νεανικής και εφηβικής του ηλικίας.Ο παππούς , ο μπαμπάς , η αμερικανίδα μαμά , τα χρόνια στο εξωτερικό , οι νεανικές τρέλες , τα τσιγαριλίκια , τα χρόνια που σπούδασε , τα χρόνια που δεν δούλεψε , ο έρωτας , το όνομα...Μαθημένος στο σαβουάρ βιβρ της πολιτικής από τα γεννοφάσκια του , μαθημένος από τον πατέρα του πως μια μικρή ανεξάρτητη πορεία προς την πολιτική αλλαγή , εναντίωση προς το κατεστημένο του μπαμπά δεν είναι κακή.Με επιτυχή παραδείγματα  από το σπίτι.Με διπλή καταγωγή την οποία υπακούοντας στους ίματζ μέικερς προσπαθεί να μην υπερτονίζει.Πρωθυπουργός μια χώρας που βαθιά μέσα του θα του φαίνεται αισθητά μικρότερη μπροστά στο δυτικό , το πολιτισμένο , το οποίο και συνήθισε , μιας χώρας την οποία ποτέ δεν κατάλαβε πραγματικά.Μέσα του , δυστυχώς , ένας Μπάιρον με λίγο χειρότερα ελληνικά.Έτοιμος να μας σώσει εμάς τους αδαείς ιθαγενείς ακόμη και πέρα από την δική μας θέληση.Υπάκουος στις φωνές που τον περιτριγύριζαν από μικρό παιδί.Συνηθισμένος στην παραπολιτική που τον θέριεψε.
Δυστυχώς για τον μέσο ευκολόπιστο Έλληνα ψηφοφόρο , ο πρωθυπουργός μας πιστεύει σε μεγάλο βαθμό αυτά που μας ξεφουρνίζει , τα απολύτως σύμφωνα παρεμπιπτόντως με τα πάσης φύσεως εξωγενή και σκοτεινά συμφέροντα.Ακόμη χειρότερα , νομίζει ότι ξέρει γιατί τα λέει.Αυτά τα δύο προσόντα του , τα καλλιεργημένα με κόπο από όσους πάντα ήθελαν την Ελλάδα σε ρόλο Μπανανίας είναι και αυτά που τον καθιέρωσαν εν τέλει ως πρωθυπουργό σε αυτή την μικρή γωνιά του πλανήτη.Ήταν άλλωστε ως πρώτη ύλη ότι έπρεπε ο Γιωργάκης.Φάτσα συμπαθητικιά , με κορμί μοντέρνων προδιαγραφών μακριά από τα πρότυπα του σαπιοκοιλαρά παλιακού πολιτικάντη , επίγονος εξ αίματος δυο θρύλων της ελληνικής πολιτικής σκηνής.΄Ενας που δεδομένα θα κατέληγε να γίνει ένας περήφανος αντισωκράτης που να λέει δίχως κόπο τα καλά και τα συμφέροντα εκείνα τα οποία δεν εισάγουν κενά δαιμόνια στους κόλπους της ταραγμένης και διψασμένης για φως πόλης.Τα καλά και τα συμφέροντα εκείνα που βρίσκει έτοιμα προς αποστήθησιν σε κόλλες Α4.Ένας που τέλος πάντων στις δύσκολες μέρες οικονομικού πολέμου που διάγουμε να δυσκολεύεσαι να τον πιάσεις δίχως τύψεις να τον βάλεις να πιει το κώνιο.Ένα προφίλ μια ιστορία στο μυαλό μου.Τι να λένε άραγε τα παραπάνω για εμένα?Πέρα από το ότι είμαι κουνημένη.
Ξέρω ,  φαινομενικά το να παρατηρείς αναλογίες μοιάζει κουραστικό και ανούσιο.Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ήδη μάθει από το σχολείο πως το πιο εύκολα αναστρέψιμο συμπέρασμα προκύπτει από τον αναλογικό συλλογισμό.Συχνά άλλωστε τα σφάλματα μας έχουν να κάνουν με μια βεβιασμένη απόφαση που πάρθηκε με βάση ελλειπή στοιχεία.Οι περισσότεροι έχουν μάθει να φοβούνται να σκέφτονται πως ίσως αυτό που  βλέπουν τώρα να έχει σχέση με εκείνο το παλιότερο που του μοιάζει.Φοβούνται μην τους πουν μαλάκες.Καλά κάνουμε ως ένα βαθμό.Η χρήση της αναλογίας προϋποθέτει εκτός από την ριμάδα την σπάνια υψηλή συνθετική ικανότητα και γνώσεις.Γνώση όσο το δυνατόν πιο ενδελεχή τόσο της τωρινής κατάστασης στην οποια αναφερόμαστε όσο και της παρελθοντικής εκείνης κατάστασης η οποία θα συνθέσει την αναλογία μας.Πρέπει και λίγο βέβαια να γράφεις στα παλιά σου τα παπούτσια αυτούς που θα τρέξουν να σε πουν μαλάκα ε?
Για να σας φύγει η αγωνία δεν θα ισχυριστώ πως ο Γιώργος μοιάζει με τον Χίτλερ σαν προσωπικότητα , όχι τουλάχιστον στον βαθμό που θα δικαιολογούσε τον προβοκατόρικο τίτλο.Άλλωστε είναι πασιφανές πως μουστάκι δεν γουστάρει να αφήνει.Τώρα για το αν οι καταστάσεις που ζούμε μοιάζουν με μεσοπολεμικές είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα.Εγώ για τον Γιώργο θέλω να σας πω.Ο Γιώργος και ο κάθε πρωθυπουργός Γιώργος είναι υποχρεωμένος να ξεχωρίσει μέσα στο πλαίσιο εκείνο που δεν θα αφήσει τα περιθώρια να τον συσχετίσουμε με οποιαδήποτε ιστορική στιγμή.Αν θα το κάνουμε αυτό καραδοκούν κίνδυνοι να φοβηθούμε κάποτε πως θα μας βρει μια αντίστοιχη ιστορική τραγωδία.Κανείς δεν το επιθυμεί αυτό.Είπαμε Μπανανία μεν , αλλά να κρατάμε και τα προσχήματα δε.Γιατί κάθε ιστορική στιγμή έχει τις δικές της τραγωδίες.Στην δική μας περίπτωση βέβαια την τόσο ανάδελφη , έχουμε την ευτυχία ο αλλοτινός Τζέφρυ , να προέρχεται πολιτικά μα και γενεαλογικά από μια γνωριμη εποχή.Να προέρχεται όμως μόνο , όχι να θυμίζει.Όχι δεν θυμίζει ο Γιώργος χίτλερ , εδώ δεν θυμίζει τον μπαμπά ή τον παππού του , τον γερμαναρά θα μου θύμιζε?
Απλά να , όταν τον βλέπω στην ΔΕΘ εγώ μαζί με άλλους δεν ξέρω πόσα άλλα εκατομμύρια Έλληνες να δηλώνει πως θέλει σε κάθε σπίτι να υπάρχει έστω ένας με δουλειά , δεν αγανακτώ μονάχα.Δεν βρίζω μόνο.Δεν θα με δεις να μουτζώνω μόνο την οθόνη.Δεν θα με δεις μόνο να σταυροκοπιέμαι ανασηκωμένη από τον καναπέ μου.Ουτε θα με δεις μονο να ρίχνω κατάρες και να εύχομαι να βρεθει καποιος να του κλεισει το σαπιο στομα.
Εκεινη την ώρα θυμάμαι τον Φύρερ και ξεκινάω να συγκρίνω .Θυμάμαι τον Φύρερ που υποσχέθηκε στην χώρα που τον εξελεξε καγκελαριο μια νεα εποχή , μακριά από την ντροπή και την εξαθλιωση.Μια εποχή με κατεβασμένους τους δεικτες ανεργίας.Εκείνον που κατάφερε να κλείσει τα στόματα με μια μόνο κίνηση , κλείνοντας δηλαδή τις γυναίκες στα σπίτια τους , ονομάζοντας τες μητέρες.Εκείνον που είχε την εξυπνάδα και το θράσος να το πάρει αυτό το μέτρο υπολογίζοντας στην αδυναμία του εξαθλιωμένου όχλου να παράγει συγκροτημένη σκεψη.Αυθόρμητα λίγο μου έρχεται και τον λυπάμαι τον Γιώργο που είναι πρωθυπουργός εν έτει 2011 και όχι 1939.Πως να παροτρύνεις τις γυναίκες μετά από την χιλιοστή φορά που το χαζοκούτι τους έπαιξε το sex and the city να μείνουν σπίτι να ξεσκατίζουν μωρά.Και αν πεις πως θα την εξυγχρονίσει την απλοϊκή χιτλερική σκέψη βάζοντας τα αρσενικά να κρατούν το νοικοκυριό , ενόσω εμείς τα θήλεα θα ιδρώνουμε για τον άρτο τον επιούσιο , πως θα ξεφύγει έπειτα από την τεράστια ύβρη που θα διαπράξει απέναντι στο βαρύ ζεϊμπέκικο του πατέρα.Πως θα ξεφύγει και από τα εξαγριωμένα αρσενικά μας εδώ που τα λέμε..Από την άλλη δεν τον φοβάμαι , θα την βρει την λύση να μας φέρει προ τετελεσμένων και να μην βγάλουμε κιχ  ώσπου να εξαντλήσει την τετραετία ο Γιώργος.Είπαμε , έχει συμβούλους να τον συντρέχουν στα δύσκολα.Ολόκληρο επιτελείο επιστημονικό έχει από δίπλα.
Δεν θα θυμάμαι όμως τον Αδόλφο ακούγοντας τον Γιώργο μονάχα για το ψίγμα σκέψης που τους ενώνει στην συγκεκριμένη περίπτωση.Αυτό ήταν η αφορμή μονάχα.Από εδώ και στο εξής θα τους θυμάμαι και τους δυο για το θράσος τους να υπολογίζουν στην αδυναμία του λαού να οραματιστεί μια λύση εφικτή πέρα από μια οποιαδήποτε έστω και κατάφωρα χαζή αλλά δοτή.Θα με δεις να τους συσχετίζω για την ευκολία για την οποία προέβησαν στην υπεραπλουστευμένη βεβαιότητα , την εκπορευόμενη φυσικά από τις άκρως συμπλεγματικές προσωπικότητές τους , πως τους βρίσκονται μπροστά στην κρίση λύσεις.Για την σιγουριά πως μόνοι αυτοί , με μια σκοτεινή ελίτ αντάμα , με προφανή δικά της συμφέροντα θα μπορέσουν να σηκώσουν το βάρος της κατάστασης που , ειρωνικά , αναλογει σε μια συγκεκριμενη μειοψηφια προτίστως και να το εναποθέσουν με παγαποντιές στις πλατες ενός λαού προπαγανδίζοντας παράλληλα υπέρ υμών.Για την σιγουριά πως μπορούν να ξεφτιλίζουν την κατ'όνομα δημοκρατία σε κάτι ακόμη πιο εξόφθαλμα αντιλαϊκό δίχως να αντιδράσει ο λαός.
Κάποτε συζήταγα με μια φίλη σχετικά με το την πληθώρα παραγόντων που μπορεί να καθορίσει μια προσωπικότητα.Συμφωνήσαμε πως το πλήθος των παραγόντων αυτών και η δυσκολία που ενέχει η προσπάθεια συγκέντρωσης τους είναι τελικά ο λόγος που είναι τόσο δύσκολο να δημιουργηθεί μια απόλυτη εξίσωση που θα μας υποδεικνύει ποιος είναι πιο πιθανό να γίνει καλός , τίμιος , ευγενικός και τα τοιαύτα.Αυτή η πολυπαραγοντικότητα της ζωής είπαμε είναι και ο λόγος που είναι δύσκολο να μοιάσει ένας από εμάς πολύ με κάποιον άλλο.Με το παραπάνω κείμενο διατείνομαι πως η σημασία της επιστήμης της ψυχολογίας σε κοινωνικό επίπεδο είναι πλέον τεράστια και πλήρως παραγνωρισμένη από το κοινωνικό σύνολο.Με το παραπάνω κείμενο λέω πως οι αρχηγοί στις δύσκολες τις ώρες είναι αντάξιοι των περιστάσεων.Πως είναι όσο περνούν τα χρόνια όλο και πιο διαλεγμένοι.Πως όλα είναι στημένα.Πως σε ένα άλλο βαθύτερο επίπεδο όλοι αυτοί μοιάζουν πολύ περισσότερο μεταξύ τους απ' όσο αντέχουμε να φανταζόμαστε.
Και μην ξεχνάτε παιδιά.Ένας ανά οικογένεια.Ένας αλλά λέων , έ παιδιά?Και η χώρα θα πάει μπροστά με φόρα.Και κανείς δεν θα παραπονεθεί παραπάνω από τον άλλο.Όταν θα σου πεθάνει η κατσίκα , θα φροντίσει ο Γιώργος να μένεις σε μια γειτονιά όπου οι κατσίκες θα είναι πλέον είδος προς εξαφάνισιν.Γιατί ο Γιώργος ξέρει , του είπαν προφανώς , πως ως  Έλληνας αυτό που επιζητάς πάνω από όλα το λέει και η παροιμία σου η ελληνικη ''να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα''.Για αυτό ο Γιώργος θα φροντίσει να δουλεύει ένας ανά οικογένεια και παράλληλα αν σου λάχει να πέσεις σε καμιά γειτονιά από αυτές τις λεγόμενες και προνομιούχες ο Γιώργος θα φροντίσει να σε κάνει να μετακομίσεις.Τι νόμιζες πως δεν τα σκέφτηκε όλα?Τι νόμιζες βρε κουτό πως ήταν η έκτακτη εισφορά που θα βγει τώρα για κάθε ιδιόκτητο διαμέρισμα?Έτσι άντε άντε να μαζεύουμε χρήματα στα κουτουρού μονάχα?Είπαμε , όλα σχέδιο είναι.

καλοκαίρι 2011

Το καλοκαίρι φέτος δεν κύλησε , το έσπρωξα με πείσμα , το σπρώχνω με πείσμα ακόμη , μα δεν λέει να τσουλήσει.Είναι εκεί , πίσω από την κουρτίνα στο δωμάτιο μου και εισβάλλει στο δωμάτιο μου απρόσκλητο.

Τρία κουτσουρεμένα σαββατοκύριακα όλα κι όλα , να τρέχω να προλάβω κτελ μετά την δουλειά και να οδηγώ κάνοντας διαλείμματα εικοσάλεπτα στην εθνική οδό για να καταπολεμήσω την νύστα.Θάλασσα με μέτρο.Σινεμά σχεδόν δεν πήγα.Για ποτάκι με φίλους ούτε καν.

Που θα ξεσπάσει λοιπόν ο blogger?Στο blog του θα ξεσπάσει.Θα ανεβάσει φωτογραφίες από τα καλύτερα του καλοκαιριού και θα τις αφήσει εκεί να τις θαυμάζει όλο τον χρόνο που θα σέρνεται μεταξύ υποχρεώσεων.Θα σου πει και τα όσα έζησε φέτος το καλοκαίρι.

Μια πανσέληνος του Αυγούστου χλωμή , καχεκτική σχεδόν μπροστά σε κάτι πορτοκαλένιες λαχταριστές περασμένες που θυμάμαι , ανακούφιση να την βλέπω από εκεί που της αξίζει.Απο την ταράτσα του σπιτιου μου.Όχι που θα με κορόιδευε εμένα αυτή η πονηρή να τρέχω να την βλέπω από παραλίες και αρχαιολογικούς χώρους..

Ένα κομμάτι από την βιτρίνα ενός παλαιοπωλείου στο Ναύπλιο.Ετοιμάζεται να το κλείσει η ιδιοκτήτρια μετά από είκοσι περίπου χρόνια.Ποιος αγοράζει πια παλιομοδίτικα μπιζού , καθρέπτες από τον μεσοπόλεμο , παλιά βιβλία και ημερολόγια , μικρά μπουκαλάκια , κουτιά , νομίσματα και παιχνίδια απλοϊκά..

Η Μήδεια στην Επίδαυρο.Όπως έπρεπε.

Σημεία του κήπου.Να κάθεσαι να αράζεις κάθε όταν μπουχτίζεις ή και λιγάκι πιο πριν.

Μια εντυπωσιακή ομπρέλα θαλάσσης.Πάει πακέτο με μια ιστορία επεκτατισμού στα όρια της ύβρις από το μέρος ενός επηρμένου ζευγαριού που κατόρθωσε σιγά σιγά να αγοράσει σχεδόν ολόκληρη μια τουριστικότατη παραλία και τα πέριξ της , μα και που τελικά κατάφερε να διώξει μαζί με δυο τρεις άλλους εξίσου ψωνισμένους μπουρτζόβλαχους τις ορδές παραθεριστών που το πλημμύριζαν κάθε καλοκαίρι με την αγένεια και την αγνωμοσύνη τους.

Το Ναύπλιο.

Υπήρξαν περισσότερα από τα παραπάνω.

Παιχνίδια στο νερό.

Εξομολογήσεις.

Πολλές ταινίες.

Βιβλία για το κέφι μου , χιλιοδιαβασμένα και αγαπημένα. ''Το δεύτερο φύλο'' Σιμόν ντε Μπωβουάρ , ''Η τροφή των θεών'' Χερμπέρτ Τζωρτζ Γουέλς , Ηροδότου Ιστορίαι

Βιβλία για την περιέργεια. ''Μέγας Αλέξανδρος , το μυστικό του τάφου του'' Βαλέριο Μάσιμο Μανφρέντι , ''Ο Μυστηριώδης θάνατος του μεγάλου Αλεξάνδρου'' Πωλ Ντόχερτυ , ''Η δίκη του Αλέξανδρου Παναγούλη'' Λεάνδρου Ε. Καραμφυλλίδη

Βιβλία για την ρημάδα την σχολή. ''Σχολεία που προάγουν την ψυχική ανθεκτικότητα'' , ''Προγράμματα προαγωγής της ψυχικής υγείας και της μάθησης- κοινωνική και συναισθηματική αγωγή στο σχολείο'' ,'' η διδακτική των αρχαίων ελληνικών'' , ''η διδακτική μεθοδολογία του πεζού λογοτεχνήματος''

Βιβλία νέες αγάπες.''Οι φύλακες της παιδικής μας ηλικίας'' Αlice Miller , ''Χαμένα Κορμιά'' Π.Πικρού

Μαγείρεμα.Θαλασσινά και μακαρόνια με κόκκινη σάλτσα.

Τηλεόραση.Ένα ντοκυμαντέρ για τον εξορκισμό σε αντιπαράθεση με τις σύγχρονες ψυχοθεραπευτικές μεθόδους.Μια γυναίκα να ομολογεί μπροστά στην κάμερα πως μετά τον εξορκισμό μόνο κατάφερε να τις φύγει το βάρος από μέσα της .Λέει πως απόδειξη για την ίαση της αποτέλεσε το γεγονός πως ο άντρας της με το που την είδε κατάλαβε από το ύφος της πως εκείνη ήταν πλέον καλα.Από το ύφος της..Δηλαδή από το αποτυπωμένο στο πρόσωπο της συναίσθημα της ανακούφισης και της νεοαποκτηθείσας υπερηφάνιας μετά από την τσαρλατανική διαδικασία που της χάρισε την διαβεβαίωση πως τα πνεύματα δεν θα την ξαναενοχλούσαν.Εγώ πάλι , σε ένα σκοτεινό δωμάτιο ,να υποκλίνομαι στην δύναμη της υποβολής και στην προνοητικότητα του εκπαιδευτικού μας συστήματος να μην μας μαθαίνει να σκεφτόμαστε.Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι αδέλφια μου...

Τηλεόραση και τέχνη.Πάει ένας άντρας σε κατάστημα ηλεκτρικών ειδών.Ζητάει να δει τις μεγάλες τηλεοράσεις.Βρίσκει μια να του κάνει.Λέει λοιπόν ανακουφισμένος στον πωλητή ''Πάλι καλά που την βρήκα αυτή φίλε μου γιατί της κόλλησε της γυναίκας μου να αγοράσουμε έναν μεγάλο πίνακα να βάλουμε στο σαλόνι σε ένα σημείο που είναι κενός ο τοίχος.Τώρα θα βάλουμε την τηλεόραση εκεί να παίζει διάφορες εικόνες να ησυχάσει και αυτή..''Και η Ελλάδα προς την δόξα τραβά , με τους μικροαστούς να ξεφεύγουν από την αιώνια προβληματική του τι χρώματος πίνακα να αγοράσουν για να πηγαίνει ασορτί με την σομόν κουρτίνα.

Η γιαγιά.Όχι η γιαγιά μου.Μια άλλη πιο αθυρόστομη και μοντέρνα.Την συνάντησα στον ηλεκτρικό.Πήγαινε Ηράκλειο και με παρακάλεσε να την ειδοποιήσω μόλις θα φτάναμε στην στάση για να μην ξεχαστεί.Είχε ξεκούμπωτο το φλοράλ πουκάμισο της τόσο που φαίνονταν τα βυζιά της ενώ και η ασορτί φούστα της γλίστραγε λιγάκι και την μάζευε κάθε τρεις και λίγο με τα χέρια.Αξιολύπητο θέαμα.''Ε μου φυγε η κόπιτσα και έγινα ρεζίλι'' μου δικαιολογήθηκε.''Τώρα με τα γεράματα κατάπεσα.Να ταν τα νιάτα δυο φορές , τα γηρατειά καμία.Και δεν είμαι και μεγάλη.Μα κατάπεσα.'' Πιάσαμε την κουβέντα.Για να της ανεβάσω λίγο το ηθικό και γνωρίζοντας πως οι γέροι συχνά καταπιάνονται με τα του θανάτου έως και εικοσαετία πριν να επέλθει το μοιραίο της είπα το κλασσικό '' κανείς δεν ξέρει πότε θα έρθει η ώρα του , μην σας απασχολούν αυτά τα ζητήματα.'' Άρχισε να με εξορκίζει να μην λέω τέτοια λόγια , πως είμαι μικρή εγώ για να σκέφτομαι έτσι κ.τ.λ. Περνώντας γρήγορα από την παραίνεση αναρχικού '' ΜΗ ΜΟΥ ΤΟ ΖΕΝ ΤΑΡΑΤΕ'' γραμμένη με σπρέυ στις κερκίδες μιας πλατείας συνέχισα να την ακούω.Άρχισε να μου λέει πως εκείνη την έζησε την ζωή της.Είχε πολλούς γκόμενους.Να μην ακούω αυτά που μας λένε πως παλιά δεν γίνονταν τα ίδια και πως ήταν καλύτερα και πιο ηθικά.''Μόνο να..'' είπε και έδειξε τα μπούτια μου ''εμείς δεν φορούσαμε τέτοια.Για να σε γδύσει ο γκόμενος ήταν δύσκολο.Φορούσαμε κάτι βράκες ως το γόνατο.Και κάλτσες μακριές.Όχι όπως τώρα.Τότε δείχναμε την παρθενιά στην πεθερά , κακό χρόνο να χει.Πολύ με βασάνισε η κακόψυχη...Να ζήσεις τώρα την ζωή σου που είσαι νέα.Αλλά όταν παντρευτείς να μην τραβιέσαι δεξιά και αριστερά γιατί τα παιδιά ψυχολογίζονται.'' ''Ναι , ναι δεν είναι σωστό.'' της λέω.Επόμενη στάση Ηράκλειο.Η γιαγιά κατεβαίνει ζαλισμένη από το τρένο.

Μαγεία.Αγία Παρασκευή πάνω στην Μεσογείων.Περιμένοντας πεζή να ανάψει το φανάρι ακούω ένα ''Ψιτ καλέ εσύ!''. Γυρνάω και βλέπω μια τσιγγάνα μέσης ηλικίας να μου κάνει νόημα να πάω κοντά της.Αυθόρμητα γυρνάω μπροστά μου κάνοντας παράλληλα μια γκριμάτσα αποδοκιμασίας.Από μέσα μου όμως , γιατί είμαι και καλός άνθρωπος , με αρχές , σκέφτομαι πως δεν είναι ευγενικό το να την αγνοώ και πως η μικρή πιθανότητα να μην με θέλει για να την χαρτζιλικώσω ή για κάτι άλλο τρισχειρότερο αξίζει μια ευκαιρία.Άλλωστε , αν μη τι άλλο δεν θέλω να σπρώξω με την στάση μου άλλον ένα άνθρωπο πιο βαθειά στο περιθώριο.Μπορεί απλά να θέλει να με ρωτήσει την ώρα , όπως οι μέθυσοι και οι ναρκομανείς .Πάω κοντά της.''Ορίστε.Τι θέλετε?'' -''Κορίτσι μήπως ξέρεις που ναι η μαγεία?'' Μην μπορώντας να καταλάβω τι ακριβώς εννοεί έμεινα να την κοιτάζω. ''Που ναι η μαγεία?'' με ξαναρωτά..''Δεν ξέρω'' της λέω. ''Εδώ ήταν στον πρώτο όροφο.Έφυγε.Που πήγε?'' Πιο σουρεάλ δεν είχα για εκείνη την ημέρα σας το ορκίζομαι..

Οι καστανιές.Αυτό δεν θυμάμαι που έγινε.Μίλαγε ένας τύπος στο κινητό του και έλεγε σε κάποιον πως έχει δυο μεγάλες καστανιές στον κήπο του.Και τι να τις κάνει?Έλα μου ντε!Άμα είναι και βρεθεί αγοραστής θα τις κόψει να τις πουλήσει.

Στον Περισσό από την άλλη μεριά , παρατήρησα μια μέρα κάτι το πολύ ενθαρρυντικό.Ένας νέος εργάτης έχει στήσει στην ταράτσα ενός παλιού μονώροφου κτηρίου έναν μικρό λαχανόκηπο.Τον πέτυχα λοιπόν τον τύπο να ποτίζει , τις ντοματιές νομίζω , κάτω από τον μεσημεριανό ήλιο με παρκαρισμένο δίπλα το μηχανάκι του.Κάθε φορά που περνάω από εκεί ρίχνω μια ματιά στον θεριεμένο λαχανόκηπο του και γεμίζω αισιοδοξία.

Βοσκόπουλος.Περιμένω τον επόμενο συρμό στο μετρό και ακούω κάπου από το βάθος Βοσκόπουλο.Δεν δίνω σημασία.Μπαίνω λοιπόν στο βαγόνι ανυποψίαστη.Απέναντι μου κάθεται ένας άντρας γύρω στα τριανταπέντε , ίσως και σαράντα.Ψηλός , αδύνατος με μπουκλάκια και χρυσό σταυρό στο δασύτριχο του στήθος.Τα '80ς σε ομοβροντία.Και όχι μόνο.Ο τύπος ήταν ο απόλυτος μίμος του βοσκόπουλου.Ξαφνικά στα καλά καθούμενα άρχισε να τραγουδά ένα ποτ πουρί από τις μεγάλες επιτυχίες του σταρ.Όσο ξαφνικά ξεκίναγε , τόσο απότομα σταματούσε.Ήταν αστείο να παρατηρείς τον κόσμο που έμπαινε στο βαγόνι σε κάθε σταθμο , πόσο ξαφνιάζονταν κάθε όταν ξεκίναγε να τραγουδήσει ο ψευδοτόλης.Ακόμη πιο αστείο αλλά και ενδιαφέρον συνάμα ήταν πως ο άντρας αυτός , ενώ βρισκόταν ξεκάθαρα στην κοσμάρα του κατάφερνε να κάνει έναν άτυπο διάλογο με τον κόσμο στο βαγόνι.Για παράδειγμα , ρώταγε μια κυρία ''Φτάνουμε Γιώργο?'' και απάνταγε ο ψευδοτόλης σε κλάσματα δευτερολέπτου ''Πριν χαθεί το όνειρο μας..''.

Περί αισθητικής.Ναι , το ξέρω πως δεν ανακάλυψα την Αμερική.Προφανώς η έλλειψη διακοπών δεν με βοηθα και οι αφίσες νυχτερινών κέντρων ανά την Αθήνα μου φαίνονται πιο κακόγουστες από ποτέ.Πραγματικά δεν θέλω καν να περιγράψω το κακό χάλι τους.Αλλά μπορώ να μοιραστώ μαζί σας δυο σκέψεις μου πολύ έντονες για να τις απωθήσω.Πρώτον , ο Γονίδης για την αφίσα , εύχομαι μόνο για την αφίσα , του νυχτερινού κέντρου που εμφανίζεται φέτος το καλοκαίρι έχει μεταμφιεστεί σε Δημήτρη Πουλικάκο.Δεύτερον , η Αγγελική Ηλιάδη πάσχει ίσως από ένα ελαφρύ σύνδρομο της Ηλέκτρας.Όπως όλοι ξέρουμε πρώτο μάνατζερ - καλλιτεχνικό επιμελητή είχε τον μπαμπά της.Ναι καλά που δεν το ξέρεις.Μάλωσαν και τον αντικατέστησε με τον άντρα της.Τώρα καλλιτεχνικός επιμελητής στο σχήμα στο οποίο τραγουδά είναι ο σύντροφος της , όπως πληροφορήθηκα από την σχετική αφίσα.Tου μένι κοϊσιντενσις!

Τρέλα σφινομένη πεισματικά στο λεκανοπέδιο Αττικής.Και ο καιρός δεν λέει να δροσίσει ακόμη..

If=F You=U SEE=C K AMY= K ME

Να το ξέρεις , πέθανε .
FUCK ME!Και αυτή στα 27?
Και η generation x την θρηνεί ''παρεμπιπτόντως'' σχεδόν. Και δεν είναι διόλου προσβλητικό αυτό ρε γαμώτο..
Να εξηγούμαι.
Τις τελευταίες μέρες τα ραδιόφωνα , το facebook , το youtube , το ίντερνετ ολάκερο , μετά και παράλληλα με τα αφιερώματα στην ζωή της Amy Winehouse και με αφορμή τον πρόωρο θάνατο της στα εικοσιεπτά της χρόνια που την κατέταξε αυτομάτως στo πάνθεον των μουσικών ειδώλων που έσβησαν πρόωρα , ξαναθυμήθηκαν , λιγότερο ή περισσότερο , μορφές της μουσικής βιομηχανίας που χρόνια τώρα γυρνούν στο κεφάλι μας ως ρυθμός , εικόνα και αναμνήσεις. Το υφασμένο μουσικό χαλί των επιθυμιών , των σκέψεων , των αναμνήσεων και των ονείρων μας ξανά στο προσκήνιο.
Παρατηρώ τους τριαντάρηδες κυρίως να ανεβάζουν με εμμονικό ρυθμό πολύ συγκεκριμένα τραγούδια και να τα μοιράζονται στο facebook και δεν μπορώ παρά να σημειώσω αυτό το απρόσμενο , ξαφνικό γάντζωμα τους στην μουσική που προφανώς τους συντρόφευσε κατά την ξέφρενη πορεία προς την ενηλικίωση.

Ξαφνικά γίνονται όλοι μια μεγάλη παρέα ματαιωμένων εφήβων που φωνάζουν στα είδωλα να βρουν τρόπο να τους συμπαρασταθούν στις δύσκολες απογυμνωμένες ώρες του social networking , της εργασίας , της ανεργίας , της αποξένωσης. Φωνάζουν στα είδωλα , στους σημαντικούς και ασήμαντους άλλους τους . Να σας πω την αλήθεια ? Πιο πολύ τους βλέπω να φωνάζουν στους εαυτούς τους , με τους οποίους ίσως κάπου χάθηκαν στην πορεία.
Δεν απέχω και εγώ πολύ από αυτό που περιγράφω . Φυσικά και η Έιμι ήταν μια μικρή μουσική αποκάλυψη , ακόμη και για τους οριακά μουσικά ενήμερους. Πως άλλωστε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά? Όμως μπορώ να κατανοήσω την αυθόρμητη ανάγωγη αναγωγή στην οποία υπέπεσαν όσοι ώρες μετά τον θάνατο της τραγουδίστριας και εξαντλώντας ίσως στο repeat τις πέντε δέκα επιτυχίες της στράφηκαν σε άλλα αγαπημένα τους μέλη του ''27 club'' .

Ας πούμε πως έμοιαζαν λιγάκι με εμένα όλοι αυτοί. Με εμένα που η Έιμι δεν μπόρεσε να μου δώσει αυτό που μου πρόσφεραν οι Nirvana στα δεκαπέντε μου όταν χτυπιόμουν μαζί τους ότι ΄΄smells like teen spirit'' , ούτε με άγγιξε όπως κατάφερε να με αγγίξει η άλλη ευτυχής συγκυρία να μεταφράσω στίχους των Doors ως λυκειόπαιδο. Η Έιμι δεν ήταν εκεί στην εφηβεία μου . Τα μετεφηβικά μου χρόνια , στα οποία και την ανακάλυψα , δεν αποτέλεσαν , ευτυχώς , το προσφορότερο έδαφος για να χαθώ στην blues διάθεση στην οποία η ίδια στροβιλίστηκε με όλη της την δύναμη . Αυτά αρκούν νομίζω . Δεν είναι αρκετά?

Τώρα που πέθανε , μαζί με την αναμενόμενη αναδρομή στην μουσική της πορεία και την πολυτάραχη της ζωή , ανακάλυψα την μυθολογία του ''27 club'' , εγώ μαζί με τόσους άλλους και αυτό από μόνο του είναι εντυπωσιακό , μα νομίζω από μόνο του όχι αρκετό. Δεν μπορεί μόνο του ως γεγονός να δικαιολογήσει περισσότερα από μια περιήγηση σε περισσότερες πληροφορίες γύρω από το μυστηριακό θέμα του ιδιαίτερου αυτού κλαμπ. Και ξαφνικά βρίσκω τον εαυτό μου να πατά ακατάπαυστα πάνω στα αναρίθμητα λινκ παλιού ποικιλόμορφου κουλ που ξεπήδησαν στα δημοφιλέστερα μέρη του διαδικτύου. Να τολμήσω να υποθέσω το γιατί ?
Λοιπόν , προφανώς όχι , η μουσική δεν πέθανε για να την ψάχνουμε με τόση μανία στους πεθαμένους καλλιτέχνες που έπαψαν να παράγουν έργο πάνω στην ακμή της καλλιτεχνική τους πορείας .. Αλλά και έτσι να ήταν , αυτό δεν θα δικαιολογούσε την μαζική στροφή προς τους ''forever 27'' τώρα. Το ίντερνετ χρόνια τώρα είναι εδώ , έτοιμο να μας μεταφέρει με το πάτημα ενός κουμπιού , σχεδόν , όπου το θέλουμε. Γιατί τώρα?

Μάλλον κάτι περισσότερο συμβαίνει εδώ. Ο θάνατος μιας γυναίκας που αυτομάτως την κατέταξε σε μια ομάδα πανίσχυρων μύθων της μουσικής σκηνής , μας χτύπησε σαν κεραυνός. Γιατί είναι θάνατος. Απλά. Η ένταξη της σε μια ομάδα μύθων μας διευκόλυνε στην διαδικασία αποπομπής της έντασης. Στραφήκαμε στους αγαπημένους μας που σαν και αυτή έφυγαν νωρίς , ατσαλώνοντας με αυτό τον τρόπο την μουσική τους αξία και στρέφοντας την πλάτη στην πιθανολογούμενη φθορά του μουσικού τους τάλαντου , για να μας παρηγορήσουν. Γιατί ουσιαστικά τα χρόνια μας μετράμε , με κάθε τραγούδι , με κάθε ρεφρέν , με κάθε κραυγή. Αναμετριόμαστε με το παρελθόν μας , ξανά και ξανά , με κάθε αφορμή και ψάχνουμε να βρούμε τον άνθρωπο που αφήσαμε πίσω . Το σκάλισμα των ιερών τάφων λειτουργεί ως μια ευπαρουσίαστη αφορμή να ξαναπιαστούμε φευγαλέα από αυτό το κάτι που μας απαγορεύεται με την απειλή του κοινωνικού αποκλεισμού από μια ηλικία και μετά. Ανόθευτη Αθωότητα.
Ένα υφασμένο χαλί με αρχή και τέλος στο μυαλό μας . Να του ρίχνουμε ματιές όλο πάθος και στην πολυκαιρισμένη του μορφή να ψάχνουμε να ξεκουράσουμε το βλέμμα μας. Πάνω στους λεκέδες που του αφήσαμε , σε άλλες εποχές , διαφορετικές , να βρίσκουμε το νόημα της ύπαρξης μας.
Αν κοιτά από κάπου η Έιμι τα νέα παιδιά που την ψάχνουν μεθώντας έξω από το σπίτι της, ξεπατικώνοντας σε μπλουζάκια τα τατουάζ της και ακούγωντας την μουσική της έχοντας κωδικοποιήσει πάνω σε αυτή ένα κομμάτι του εαυτου τους , θα καταλαβαίνει άραγε ? Πως ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα της σε αυτή την ζωή είναι το γεγονός πως άφησε μια γενια να την ψάχνει αέναα κάθε όταν θα θέλει να επιστρέφει κάπου καλύτερα ? Τίποτα το ''back to black'' σε αυτό..

ο κήπος μας το καλοκαίρι