Σήμερα γίνομαι 23 ετών

Γεννήθηκα την τελευταία Πέμπτη του Μάρτη πριν από 23 χρόνια.Είναι πολλά?Είναι λίγα?Δεν ξέρω.Χθες το βράδυ έκλεισα μια ημιαπασχόληση πάνω από το σταθερό μιλώντας με μια πολύ καλή φίλη και για λίγο βιώσαμε ταυτόχρονα αυτό το περίεργο συναίσθημα που σου δημιουργεί η επίγνωση πως σε σχέση με άλλους ανθρώπους στον πλανήτη είσαι τυχερός.Είμαστε δεδομένα τυχερές γιατί είμαστε υγιείς , τόσο εμείς όσο και οι δικοί μας.Χιλιοειπωμένο μα τόσο αληθινό που σου τρυπά την καρδιά κατευθείαν στο κέντρο.Διαλέγουμε συχνά να εντοπίζουμε τις ατυχίες μας με ακρίβεια χιλιοστού μα μάθαμε να παραγνωρίζουμε την τύχη μας.Ίσως γιατί η μαμαδίστικη παραίνεση να σκεφτόμαστε τα φτωχά παιδάκια που δεν έχουν να φάνε κάθε όταν τα μακαρόνια με τον κιμά δεν ικανοποιούσαν τον ουρανίσκο μας , κάποιους μας οδήγησε στο να ξεφεύγουμε από τις τύψεις αρνούμενοι να αντιμετωπίσουμε το γεμάτο πιάτο μπροστά μας.Λίγο αργότερα πεινούσαμε και ζητούσαμε γλυκό και πατατάκια.Τα μακαρόνια μας ήταν πια κρύα και ξέραμε ότι θα μας τα ταϊσουν το βράδυ με το ζόρι.Μέναμε αργά το απόγευμα να παλεύουμε στις μύτες των ποδιών μας να φτάσουμε το ράφι με τις σοκολάτες και νευριάζαμε με αυτό που αργότερα μας αποκαλύφθηκε με το όνομα του.Νόμος του Μέρφι.Μάθαμε να εστιάζουμε στον νόμο του Μέρφι.
Όταν ηρεμώ και το καλοσκέφτομαι λέω πως τα πιο πολλά μου όνειρα τα έχω πραγματοποιήσει.Λέω πως είμαι σχετικά τυχερή.Νιώθω πως βαδίζω στον δρόμο μου.Ξέρω πως αν γινόμουν φωνή να ψιθυρίσω στον έφηβο εαυτό μου τι μου συνέβη ως σήμερα δεν θα με πολυπίστευε.Θα νόμιζε πως του κάνω πλάκα.Όχι πως δεν βίωσα αναποδιές..Αντιθέτως..Ίσως απλά τελικά ως έφηβη να ήμουν πιο απαισιόδοξη για να επιβεβαιώσω με την σειρά μου τον γνωστό κανόνα της ταραγμένης από τις ορμόνες εφηβείας.
Κοιτάω πίσω και οι ομορφότερες των αναμνήσεων κλείνονται σε μαγικά διάφανα μπουκαλάκια και ξετυλίγονται σαν φυσημένος καπνός.Τόσο γρήγορα.Σχεδόν σαν παραμορφωμένα φωτογραφικά ενσταντανέ.Οι ομορφότερες των αναμνήσεων είναι παράδοξες γιατί δεν αφορούν σε ιδέες πραγματοποιημένες , σε αποτελέσματα θριάμβων και αγώνων που ευώδωσαν.Είναι στιγμές , βαρύς αέρας , σύννεφα , φυσαλίδες , μπουρμπουλήθρες , βροχή , δεσμίδες φωτός.Για αυτό τώρα στα 23 μου δεν ξέρω αν είναι πολύ ή λίγο , ξέρω μόνο πως είμαι τυχερή και πως από εδώ και πέρα θα προσπαθήσω να διαλέγω να κοιτάω τις πηγές της ευτυχίας μου κατάματα , πριν αυτές γίνουν αναμνήσεις.

Εδώ και εκεί

Όλα είναι σχετικά.
Η ιστορία με τον Μάινα μου θυμίζει πόσο φοβισμένα στεκόμουν σε μια γωνιά στην έξοδο του ηλεκτρικού περιμένοντας να έρθει να με πάρει από εκεί και να πάμε σπίτι του.Με επιβεβαιώνει με θράσος πως δεν ήμουν μια δειλή φοβική που δεν ήθελα να χωθώ στα στενά της Κυψέλης μετά τις απογευματινές ώρες μόνη.Η Αθήνα γκετοποιείται.Κλέφτες , πρεζάκια , άνθρωποι αποτρελαμένοι , εξαθλιωμένοι , μαφίες με καλάσνικωφ , φανατικοί μουσουλμάνοι , χρυσαυγίτες , αστυνομία αμέτοχος παρατηρητής και συνεργός δημιουργούν ένα μίγμα εκρηκτικό.Οι ιστορίες ξυλοδαρμού γυναικών από φανατισμένους μουσουλμάνους με οδηγούν με σταθερά βήματα ως γυναίκα να νιώθω διπλά ευάλωτη σε μια χώρα η οποία σε ζητήματα ισότητας απέχει κατά πολύ από την Σουηδία μα δεν βίωσε ποτέ διευρυμένα την απόλυτη κυριαρχία του αρσενικού σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας.
Ένα περίπου χρόνο μετά από τα βιαστικά ραντεβού στην πλατεία βικτωρίας βρισκόμουν στην Σαουδική Αραβία σχεδόν πλήρως ενταγμένη ως εικόνα στο περιβάλλον μου να τριγυρνώ στο παζάρι μελαχρινή , λίγο περίεργα ψηλή και με μια εκκεντρικά χρυσαφιά μαντίλα πάνω από την αμπάγια μου.Δεν φοβόμουν.Πάντα στα ταξίδια έχω λίγο από το θράσος του εξερευνητή.Γέλασα με τους φίλους μου κοντά σε αστυνομικούς που μας αγριοκοίταξαν υπενθυμίζοντας μας με το βλέμμα πως είναι Παρασκευή και τις Παρασκευές συχνά κληρώνει απαγχονισμός στην χώρα.Ξελιγώθηκα στο γέλιο ξορκίζοντας την φρίκη η οποία με πλησίασε σε σημείο αναπνοής σε ένα γυάλινο ανσανσέρ κάποιου πολυκαταστήματος στην θέα μιας γυναίκας με τεχνητή απόλυτη συμμετρία του μπροστινού και πίσω μέρους του σώματος της , παραβλέποντας τον άνδρα της που την συνόδευε και το κοριτσάκι της το οποίο σε δυό τρία χρόνια θα βρίσκονταν και αυτό κρυμμένο πίσω από μαύρα πέπλα που θα σύγχιζαν και τον πιο έμπειρο παρατηρητή όταν εκείνος θα έπρεπε να αποφασίσει ποιο κομμάτι του κρανιου της είναι η μύτη και πιο το κοτσάκι.Έπρεπε να αποφασίσω που να σταθώ ,γιατί ναι μεν σε θεοκρατικά μοναρχικά καθεστώτα όπως αυτό της Σαουδικής Αραβίας στην γυναίκα δεν επιτρέπεται να απευθύνεσαι για κανένα λόγο , για αυτό άλλωστε και την τυλίγουν στην απόλυτη ανωνυμία , μα οι δυτικοί μας τρόποι δεν μας αφήνουν το περιθώριο να στριμοχνώμαστε με τον διπλανό tete a tete.Στην ψυχολογία έμαθα πως κάθε λαός έχει άλλο πεδίο επιτρεπτής απόστασης για τους αγαπημένους , άλλο για τους γνωστούς και ένα τρίτο για τους άγνωστους το οποίο οφείλεις να γνωρίζεις και να σέβεσαι με τους Άραβες να έχουν πολυ κοντινότερο από αυτό των Ευρωπαίων σε κάθε περίπτωση , μα ήμουν σίγουρη πως τα δέκα εκατοστα ανάμεσα στην μύτη της και την δική μου θα θεωρούνταν σκανδαλώδη.Μήν γνωρίζοντας λοιπόν πιο είναι το μπρος και πιο το πίσω προτίμησα να κάτσω στο πλάι της , περιμένοντας σκασμένη στα γέλια τους φίλους μου οι οποίοι όταν χώθηκαν τρέχοντας στο ανσανσέρ δοκίμασαν τα ίδια ακριβώς συναισθήματα με εμένα.Στην Σαουδική Αραβία κράταγα πάντα απόσταση ασφαλείας από τα αγόρια τα οποία μας συνόδευαν σε κάθε μας έξοδο μην τυχόν και με γραπώσει κανένας και μου ζητά πιστοποιητικό γάμου για να μην με χώσει σε κανένα μπουντρούμι , ξυλοκοπήσει ή και σκοτώσει.Απόδειξη του παραπάνω αποτελούν οι φωτογραφίες στις οποίες η απόσταση μου από τον κοντινότερο αρσενικό είναι το λιγότερο ενάμιση μέτρο.Δεν είμαι υπερβολική.Στο Μαρόκο νομίζω , χώρα πολύ πιο ελευθεριάζουσα δηλαδή , έφτυσαν και σχεδόν έδειραν συνάδελφο μόνο και μόνο επειδή ήταν δυτική και ο μόνος λόγος για τον οποίο και ξέφυγε ήταν πως δεν αντιστάθηκε για λίγο αφήνοντας τους να ξεθυμάνουν ενώ έπειτα το έβαλε στα πόδια.Τα ήξερα όλα αυτά όταν πέταγα για Jeddah μα τίποτα σχεδόν δεν μπορούσε να με φοβίσει , ούτε και να με καταπιέσει.Δεν σκεφτόμουν απαισιόδοξα , είχα μια ανάγκη για δράση και περιπέτεια τεράστια και σχεδόν τίποτα δεν μπορούσε να με σταματήσει.Έβλεπα περισσότερο την κατάσταση ως προσπάθεια προσαρμογής σε έναν χώρο με συγκεκριμένα ήθη και έθιμα τα οποία ως φιλοξενούμενη έπρεπε να σεβαστω μιας και βρέθηκα εκεί λόγω δουλειάς και ταξιδιωτικής περιέργειας και όχι ως μέλος κάποιας οργανωμένης εκστρατείας για την καλυτέρευση της θέσης των γυναικών στην συγκεκριμένη αραβική κοινωνία.
Ο χρόνος ο οποίος πέρασα εκεί ήταν διδακτικός.Συμπλήρωσα γνώσεις από βιβλία και μου άνοιξαν τα μάτια ως προς το πόσο μπορεί καθετί που εδώ θεωρούμε δεδομένο εκεί να αποτελεί ουτοπία.Γιατί ''άλλο να το ακούς και άλλο να το βλέπεις'' και η θητεία μου ως αεροσυνοδός αυτό μου έμαθε περισσότερο.Οι μέρες στην Σαουδική Αραβία πέρασαν τόσο ανάλαφρα που δεν θα το περίμενα ποτέ.Οι συνθήκες για εμάς ήταν ό,τι καλύτερο.Αυτή την φορά όχι σε κάποιο πεντάστερο ξενοδοχείο μέσα στην πόλη μα μισή ώρα με το αμάξι από το κέντρο , κλεισμένοι στα μικρά μπάνγκαλοουζ μας ανά δυο , ανά τρεις , ανά τέσσερεις τρώγαμε αραβικά πρωινά , αραβικές πίτες αντί για χάμπουργκερ , παραγγέλναμε πίτσα , kfc , mcdonald's και κάποιοι , απ΄ότι κατάλαβα , ακόμη και ναρκωτικά.Στην Ελλάδα είχε χειμώνα και εμείς κάναμε ηλιοθεραπεία γύρω από την πισίνα , βγάζοντας χαζοφωτογραφίες και περνώντας τις στο laptop προσέχοντας μόνο παράλληλα να τις καταχωνιάζουμε και να μην κρατήσουμε καμιά ως screensaver μιας και στον έλεγχο στο αεροδρόμιο μπορούσαν να σου ψάξουν τον υπολογιστή και να σε κατηγορήσουν πως μια φωτογραφία σου με μαγιό είναι κατοχή σκληρού πορνό.Πράξη κολάσιμη.
Βγαίναμε για ψώνια και τουρισμό στην Jeddah με τα έγγραφα τα οποία δικαιολογούσαν παραμονή διήμερη κάθε φορά στην χώρα και όταν πεινούσαμε έπρεπε να κάτσουμε αγόρια και κορίτσια σε διαφορετικό μέρος του εστιατορίου.Συνήθως φυσικά τα αγόρια ξεροστάλιαζαν κοιτώντας μας από απόσταση να τρώμε μιας και οι γυναικείες θέσεις ήταν σε μόνιμη βάση διαθέσιμες , σε αντίθεση με εκείνες των ελεύθερων να απολαύσουν την πόλη ανδρών.Λίγες γυναίκες στον δρόμο , σπάνια μόνες χωρίς την συνοδεία αρσενικού.Μετά από μέρες παραμονής στην χώρα έκανα μια χαζή τελικά παρατήρηση πως δηλαδή δεν είδα ποτέ μέσα σε αμάξι γυναίκα να οδηγεί για να εισπράξω την πληρωμένη απάντηση από προϊστάμενο πως αυτό απαγορεύεται.Βέβαια σκέφτηκα , η οδήγηση προυποθέτει δυο φοβερές απαγορεύσεις για την γυναίκα ,μια κάποια εκπαίδευση και ελευθερία κινήσεων.Στις βόλτες μου με το βανάκι ανακάλυψα ακόμη της πανύψηλες πύλες των σπιτιών οι οποίες δεν επέτρεπαν παρά αυθόρμητους συσχετισμούς των σπιτιών με φυλακές υψίστης ασφαλείας , των οποίων φαντάζομαι πως κύριος λόγος ύπαρξης είναι όχι η έξωθεν εγκληματικότητα μα η προάσπιση της μουσουλμανικής παρθενικής και συζυγικής αθωώτητας των φυλακισμένων τους γυναικών.
Στα μαγαζιά στην αγορά συναντούσες αντιπροσωπείες rolex , boutiques με ρούχα αραβικής σχεδόν haute couture , ζαχαροπλαστεία και κάτι σαν εσωρουχάδικα για πόρνες.Όπου και αν βρισκόσουν όταν σε πετύχαινε η φωνή του μουεζίνη έπρεπε να παρατήσεις κάθε εργασία και αν ήσουν μουσουλμάνος να πέσεις κάτω και να αρχίσεις να προσεύχεσαι.Η αστυνομία παρούσα παντού φρόντιζε να τηρείται η κατανυκτική ατμόσφαιρα.Η προσευχή ακούγοταν από τα μεγάφωνα με ένταση και τότε μαγαζάτορες σταμάταγαν κάθε συναλλαγή , οι πελάτες πετάγονταν έξω να βρουν ένα χώρο να προσευχηθούν , κάποια μαγαζιά κατέβαζαν ρολά και τα πεζοδρόμια και οι παράδρομοι γέμιζαν χαλιά προσευχής και κυρτωμένες πλάτες.Εμείς στέκαμε σιωπηλοί παρατηρώντας τους αστυνομικούς οι οποίοι ως σύμμαχοι του Αλλάχ αγέρωχοι επόπτευαν την προσευχή των υπολοίπων, την θρησκευτική κατάνυξη μεγάλων ομάδων του πληθυσμού μα και την αγανάκτηση πίσω από τα πρόσωπα των εμπόρων για τα χαλασμένα αλισβερίσια.Ποτέ κανείς δεν μας ενόχλησε και ας ήταν προφανές πως δεν ανήκαμε εκεί και πως δεν ήμασταν μουσουλμάνοι , μα τα αγριεμένα βλέμματα ήταν μια ρουτίνα πλέον , ειδικά για εμάς τις γυναίκες.
Στα πολυκαταστήματα συναντούσες , τι αστεία πράγματι για εμάς τους δυτικούς εικόνα , σχεδόν μόνο άνδρες.Άνδρες μόνοι να διαλέγουν κρέμες εντατικής ενυδάτωσης καθοδηγούμενοι τηλεφωνικά από τις γυναίκες τους στην τριανταφυλλένια ευωδιά των ροζ συσκευασιών.Άλλοι χεράκι - χεράκι , σύμφωνοι με το αραβικό έθιμο , να βολτάρουν ψάχνοντας παντοφλίτσες.Εντυπωσιακή εικόνα πράγματι αποτέλεσε και το ''σβησμένο'' με απλοϊκό γραφιστικό τρόπο μέσω της μεγένθυνσης των pixels , κεφάλι ενός δυτικού άνδρα σε αφίσα καταστήματος ανδρικών δυτικών ρούχων.Το ξανθό κεφάλι του και το ασπριδερό δέρμα του δίνονταν ως αίσθηση παρ΄όλη την παραμόρφωση μέσα από τα φωτεινά κουτάκια χρώματος και μας φώναζαν ρατσισμό , φόβο , μίσος.Το μαγαζί πάντως έστεκε εκεί ασάλευτο να προωθεί ψίγματα παγκοσμιοποίησης και δυτικών φράκων και να σκανδαλίζει τα ασάλευτα ήθη των συντηρητικών.Και των νέων.Και των μωρών , τα οποία μας κοίταζαν με απέχθεια διαισθανόμενα το διαφορετικό , το ξένο.Ανθρώπινο ένστικτο διαμορφωμένο άρρωστα σε μια χώρα κλειστή σαν στρείδι.Ο απομονωτισμος είναι πράγματι αρρώστια και για αυτό πάντοτε αυθόρμητα υποστήριζα τις πολυπολιτισμικές κοινωνίες και εκστασιαζόμουν με πόλεις όπως το Λονδίνο.
Στο παζάρι μόνο μπορούσες να συναντήσεις πιο χαμογελαστούς και ομιλητικούς ανθρώπους.Το εμπόριο άλλωστε με τις απαιτήσεις του πάντα έφερνε τον πολιτισμό.Οι έμποροι ήταν ευγενικοί , συνεργάσιμοι και σβέλτοι στην εξυπηρέτηση και προς τα δυο φύλα , ισχυρισμός ο οποίος δεν θα ταίριαζε σε καμιά άλλη ομάδα της χώρας από αυτές με τις οποίες ήρθα σε επαφή.Ντρεπόμουν να κάνω παζάρια , ίσως λογικό για κόρη εμπόρου , ίσως και παράλογο από την άλλη μεριά , φορτώνοντας τα στους υπόλοιπους οι οποίοι αγόγγυστα με έβγαζαν κάθε φορά ασπροπρόσωπη.Έγινα μάρτυρας φίλων μου να αποτρελαίνουν τόσο έναν καταστηματάρχη με τα ανελέητα παζάρια τους που στο τέλος τους αυτός τους έδιωξε με φωνές από το μαγαζί μειώνοντας το απόλυτο σκορ τους στην καπατσοσύνη για μία και μοναδική φορά , μα και αποδεικνύοντας μου παράλληλα πως ο Άραβας έμπορος άμα τα πάρει δεν γίνεται τόσο ''Τούρκος'' όσο φανταζόμουν.Στο παζάρι συναντούσες αραιά και που και μικροπωλητές.Ένας από αυτούς θα μας μείνει ανεξίτηλα χαραγμένος στην μνήμη μιας και πουλούσε ένα από τα πιο περίεργα πράγματα που μπορεί να πουλήσει κανείς στον δρόμο και μάλιστα σε αποκλειστικότητα.Πουλούσε κάτι σαν liposan σε συσκευασία , οφείλω να ομολογήσω πολυτελείας , μαύρη γυαλιστερή με χρυσά γράμματα , τα οποία κρατούσε μέσα σε διάφανο πλαστικό σάκο στο ένα του χέρι , ενώ στο άλλο του χέρι κρατούσε ένα δείγμα ανοιχτού liposan δειγματίζοντας το στους περαστικούς.Επίμονα.Ούτε αυτός μας παρεξήγησε πολύ όταν ένα παιδί από την παρέα ανήσυχο που δεν βρίσκαμε την άκρη για τον λαβύρινθο του παζαριού του είπε να πάρει το εμπόρευμα του και να το βάλει εκεί που ξέρει.Στα ελληνικά του το είπε..Ξέφυγα λίγο από το θέμα.Δεν πειράζει..
Στο αεροδρόμιο , είχαμε επικεφαλής μια γυναίκα ως προϊστάμενη.Το τι τραβούσαμε κάθε φορά για να εγκρίνουν την είσοδο μας στην χώρα μετά από πτήση δεν λέγεται.Αναγκαζόταν συχνά η γυναίκα να φωνάζει αρσενικούς συναδέλφους γύρω της για να υποστηρίξουν τα αναξιόπιστα κατά τους Άραβες λεγόμενα της.Δεν την έπαιρναν στα σοβαρά.Συχνά μας ταλαιπωρούσαν για ώρες.Την μισούσαν επειδή τους μίλαγε ως ίση και τρελαίνονταν να την ταλαιπωρούν.Στο φαρμακείο , ζήτησε αντισυλληπτικά ένα αγόρι για μια κοπέλα που του το ζήτησε ως χάρη και η οποία είχε πρόβλημα υγείας και τα χρειάζονταν και ο φαρμακοποιός του εξήγησε πως είναι παράνομα , συμβουλεύοντας τον να μην πάει και σε άλλο φαρμακείο γιατί εκεί ίσως να έβρισκε τον μπελα του.Η γυναίκα ως μηχανή μωρών.Στα κοσμηματοπωλεία , ο χρυσός που μας φέρνει πιο κοντά ήταν πολύς και λαμπερός μα φθηνότερος απ΄όσο θα ανεχόσουν για να μην μπεις σε σκέψεις.Ήταν χαμηλότερης ποιότητας από αυτόν που διαχειριζόμαστε στην Δύση μα λόγω έλλειψης συγκρίσεων απολύτως κατάλληλος για να χρυσώσει στο χάπι στις φυλακισμένες.Ένα λαμπερό συμβολικό κόσμημα - χειροπέδα χαμηλής ποιότητας να οριοθετεί και αυτό με την σειρα του την δεύτερη θέση αυτής που κάποτε εξοργίστηκε και έγινε Μαινάδα και Αμαζόνα
Χθες εδώ ήταν η μέρα της γυναίκας.Ας αναλογιστούμε την θέση της παγκοσμίως σήμερα , στον 21ο αιώνα και ας αποδεχθούμε την φεμινιστική μας υπόσταση ως μια μορφή πάλης σε έναν αγώνα ο οποίος όχι μόνο δεν έληξε μα με την παγκόσμια οικονομική κρίση φουντώνει και κύριο θύμα του αποτελεί το λεγόμενο ασθενές φύλο.Ας δούμε τον φεμινισμό στην πραγματική του διάσταση πέρα από ξεπερασμένες εξάρσεις μίσους και φόβου απέναντι στον άνδρα.Η φεμινίστρια δεν είναι ξεπερασμένη , δεν είναι αχρείαστη , αξύριστη , ανοργασμική με φθόνο πέους και κρυφολεσβία.Ο φεμινισμός είναι ένας άλλος ανθρωπισμός , γιατί η γυναίκα είναι άνθρωπος παρά την διαφορετική πεποίθηση κάποιων.Ως γυναίκες οφείλουμε να μην κρυβόμαστε πίσω από την αυξημένη ανεργία , τα χρήματα του μπαμπά ή του συζύγου.Να διεκδικούμε επί ίσοις όροις εργασία και συμμετοχή στα κοινά.Ως εργοδότες και ως ψηφοφόροι να μην κάνουμε διακρίσεις υπερ του φύλου μας , γιατί με το να δίνουμε την ευκαιρία σε ανάξιες γυναίκες να μας αντιπροσωπεύσουν ζημιώνουμε διπλά τον φεμινιστικό αγώνα.Ως μάνες ας μάθουμε στους γιους μας να σέβονται το γυναικείο φύλο όσο και το ανδρικό και να μας σέβονται ως μάνες εργαζόμενες , ανεξάρτητες , συναισθηματικές , δίκαιες και ανθρώπινες και όχι σαν άσπιλες και αμόλυντες , παθητικές νοικοκυρές Παναγίες, ανώτερες στην ψυχή των υπολοίπων γυναικών.Για τις κόρες μας ας έχουμε στο νου πως αποτελούμε παράδειγμα και ας δρουμε αναλόγως.Αν δεν πράξουμε τα παραπάνω πως θα έχουμε το δικαίωμα να διαμαρτυρόμαστε για μια κοινωνία η οποία ολοένα και αλλάζει και μας σπρώχνει στον φόβο και την ανοχή?Κάπου θα πρέπει να αναζητήσουμε τις ευθύνες μας οι γυναίκες στην Δύση για την καταπάτηση των δικαιωμάτων μας για να μπορούμε έπειτα να είμαστε δίκαιες με τους γύρω μας και προτίστως με τον εαυτό μας.
Ο τίτλος του άρθρου αυτού είναι ''εδώ και εκεί '' και διάλεξα να περιγράψω κάποιες από τις στυγνότερες εικόνες τις οποίες μπορεί να συναντήσει κανείς σε πρώτο επίπεδο σε μια γωνιά του πλανήτη μας και να τις αντιπαραβάλλω αυτες έμμεσα με την δικιά μας κοινωνία , την φιλελεύθερη.Θεωρώ πως ο στόχος μου επετεύχθει.Όποιος ζει στην Ελλάδα μπορεί να διαβάσει πίσω από την αραβική κοινωνία της Σαουδικής Αραβίας και να βρει , ευτυχώς , ελαφρές αναλογίες.Αυτές τις αναλογίες οφείλουμε να τις σβήσουμε όσο είναι καιρός από τον πολιτισμικό μας χάρτη , γιατί όσο πυκνώνουν οι επαφές μας με γυναίκες αμόρφωτες , δίχως δικαιώματα , κακοποιημένες , ακρωτηριασμένες , σκλάβες , πόρνες κατ ' εντολήν κ.ο.κ τόσο θα χανόμαστε μέσα στην απελπισία , τον φόβο και την ευγνωμοσύνη για την δική μας γιαλαντζί ισότητα με τους άνδρες , χάνοντας κάθε ελπίδα.Άλλωστε όπως άφησα παραπάνω να εννοηθεί , ο εχθρός δεν είναι μόνο οι μετανάστες και η σκληρότερη πολιτισμικά συμπεριφορά τους απέναντι στην γυναίκα για να τους περιορίσουμε και να αφήσουμε έπειτα ανενόχλητη την γυναίκα να εξυψωθεί κοινωνικά , μα και η παγκόσμια οικονομική κρίση η οποία καλπάζει και οδηγεί σε λύσεις μπαλώματα γνώριμες από το παρελθον.Ο Μωάμεθ και ο Χίτλερ έδειξαν τον δρόμο.Ο Μωάμεθ ως έμπορος και έξυπνος σώγαμπρος μιας πλούσιας μεγαλύτερης του χήρας , είδε πρώτος πως η έξοδος της γυναίκας από την ενεργή οικονομία και την κοινωνία θα οδηγούσε σε απόλυτη υποταγή στον άνδρα και την επιθετικότερη κοσμοθεωρία του μα και σε διαχείριση της οικονομίας και την δύναμης που αυτή συνεπάγεται.Ο Χίτλερ έπειτα από πολλούς αιώνες , τον μιμήθηκε και κατάφερε να δαμάσει τους δείκτες ανεργίας του γερμανικού λαού διώχνοντας την γυναίκα από την παραγωγή και ωθώντας την στην παραγωγή άρειων μωρών.Με έναν σμπάρο δυο τρυγόνια λοιπόν.Η γυναίκα ως αριθμός εκμηδενισμένος και ανάξια πλέον για κοινωνική και πολιτική ζωή , τροφός μωρών ταϊσμένων με αξίες συντηρητικές και απάνθρωπες.Σήμερα βιώνουμε κάτι ανάλογο με τις γυναίκες να έχουν τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας ενώ παραδόξως έφτασαν να κατέχουν και τα περισσότερα διπλώματα.Με τα ποσοστά ανεργίας του πληθυσμού να καλπάζουν δημιουργείται πάλι η αίσθηση πως το να έχει η γυναίκα δουλειά είναι μια αχρείαστη πολυτέλεια και έτσι οι γυναίκες ωθούνται στο σπίτι στον χιλιοπαιγμένο ρόλο της νοικοκυράς.Να συγυρίζεις το σπίτι , να ετοιμάζεις το φαγητό και να μεγαλώνεις παιδιά με την βιωμένη αποτυχία της αναζήτησης ενός ρόλου στην κοινωνία καρφωμένη στο μυαλό.Με τις συνθήκες στην αγορά εργασίες δύσκολες μέχρι και για τα αρσενικά τα οποία και παίρνουν την μερίδα του λέοντος στις προσλήψεις , τις προαγωγές , τους μισθούς και τις διευθυντικές θέσεις αφήνοντας σου τα πρωτεία στις απολύσεις , τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις και την ανεργία δεν θες και πολύ για να δηλώνεις απογοητευμένη άνεργη και τέως αδικημένη εργαζόμενη μα νυν περήφανη νοικοκυρά.Λάθος σου...Σε 20 χρόνια από τώρα θα ετοιμάζεις τις πριγκήπισσες σου για έναν καλό γαμπρό και τους γιους σου για τα μεγάλα αξιώματα ενώ στο διπλανό σπίτι ένα βράδυ θα ακούσεις ένα κορίτσι να ουρλιάζει γιατί της κάνουν κλειτοριδεκτομή.Και θα χαίρεσαι που εκτός των άλλων μεγάλωσες τα παιδιά σου σε ένα περιβάλλον με αρχές ελευθερίας και δημοκρατίας όπου η μέρα της γυναίκας γιορτάζεται κάθε Μάρτη.

Ο Μάρτιος

Είναι ο αγαπημένος μου μήνας.Οι εναλλαγές του καιρού συμβαδίζουν επιτέλους με την εναλλαγή των επιθυμιών και της διάθεσης μου.Δεν αυτοχαρακτηρίζομαι ως κυκλοθυμική από την εφηβεία μου ήδη , θεωρώντας ίσως λανθασμένα πως η λέξη ''κυκλοθυμικός'' προδικάζει την διπολική διαταραχή.Αυτά παθαίνει κανείς αν διαβάζει ψυχολογία από τα μικρατά του.Ξυπνάω λοιπόν ένα πρωί και με περιμένει χιόνι στην κουπαστή της σκάλας θυμίζοντας μου πόσο χαρά μπορεί να φέρει το σπάνιο.Δυο μέρες πριν φυτεύαμε μια αμυγδαλιά στον κήπο , ένα μέτρο από εκεί που δέσποζε εκείνη που έπεσε 10 χρόνια πριν λόγω θυελλωδών ανέμων , για να γιορτάσουμε την άνοιξη που μας ζέστανε και την επέτειο μας.Λασπώσαμε τα παπούτσια μας και μετά τα τρίβαμε στις πέτρες και τα καθαρίζαμε με λάστιχα και μωρομάντηλα για να ανέβουμε στο σπίτι.Μας πρόλαβε η βροχή η οποία ξεκίνησε όταν πατούσαμε το χώμα με την τσάπα για να φύγει ο αέρας από τις ρίζες του δέντρού και έτσι αναβλήθηκε το σχέδιο για το άμεσο φύτεμα και μιας βερυκοκιάς η οποία τώρα στωικά περιμένει την καλοκαιρία στην γλάστρα της.Ανεβήκαμε και οι δυο σχεδόν με τις μύτες την σκάλα , εσύ με τα παπούτσια και εγώ με τις κάλτσες και αυτό μου θύμισε σκανταλιά.Τα σχέδια για το βράδυ ματαιώθηκαν εκ των πραγμάτων.Όπως είχαν ματαιωθεί και τα προηγούμενα.Να γιατί μου αρέσει ο Μάρτης.Απευθύνεται ξεκάθαρα σε αυτούς που δεν θα σκάσουν αν δεν γίνουν όλα όσα προγραμμάτισαν , απευθύνεται στους περιπετειώδεις ονειροπόλους που σχεδιάζουν στο μυαλό πιθανότητες μα πάντοτε γνωρίζουν πως όλα μπορούν ανά πάσα στιγμή να ανατραπούν για να ξεπηδήσει το αναπάντεχο το οποίο δεν είναι εκ προοιμίου κακό.Και στραβά θα συμβούν τον Μάρτη , θα πρέπει να δουλέψω υπερωρίες , να μπω σε ρόλους που δεν αγαπώ μα οφείλω να παίξω , να συμβιβαστώ με το γεγονός πως όλα μαζί δεν γίνονται και θα πρέπει να αναβάλλω την αγορά των βιβλίων που έχω βάλει στο μάτι , να χάσω την ευκαιρία να βρεθώ με δυο αγαπημένες φίλες σε μια σπέσιαλ βραδυά λόγω κακοκαιρίας , να μάθω πως ένα αγαπημένο πρόσωπο που μένει μακριά πάσχει από αλτζχάιμερ και πολλά άλλα που ακόμη δεν γνωρίζω.Τον Μάρτη βρίσκονται όμως σε πλήρη άνθηση οι αμυγδαλιές.Στην Κατεχάκη τα αγριολούλουδα οργιάζουν.Όλα είναι τόσο φρέσκα και μοιάζουν καινούργια.Αυτό πρέπει να δίνει μια κάποια αισιοδοξία.Πήγα για πρώτη φορά στο jamon το οποίο το ξέρω θα μου γίνει συνήθεια.Γιατί όχι?Θυμίζει Ισπανία όσο τίποτα , παίζει μουσικάρα , οι τιμές είναι πολυ καλές , η διακόσμηση στα γούστα μου , το προσωπικό κάτι που σπανίζει , τίμιο.Μας πρότειναν στο τέλος να μην πάρουμε για αρχή δυο γλυκά μα ένα , γιατί κατά πάσα πιθανότητα θα σκαγαμε.Το μόνο μείον του μαγαζιού , το οποίο είμαι βέβαιη για άλλους θα φαντάζει ως συν , είναι η μικρή χωρητικότητα του η οποία φέρνει μια έντονη οικειότητα με τους γύρω.Μάρτης και τριγυρίζω σαν το όρνιο γύρω από την βιβλιοθήκες του μπαμπά μαζεύοντας τίτλους και εικόνες.Κάνω λίστες τον Μάρτιο.Ξαναδιαβάζω όσα αγαπώ πετώντας από επάνω μου την ένταση της εξεταστικής , ανακαλύπτω άλλα που αγόρασα και δεν είχα έπειτα όρεξη να διαβάσω νευριάζοντας με τον ευατό μου για το θράσος μου , τρυπώνω σε σελίδες θεωριών συνομωσίας και management με ένα αίσθημα σαν αυτό του να διαβάζεις super katerina στα 22 σου.Γράφω στο blog μου ό,τι μου κατέβει στο κεφάλι.Χάνομαι σε τουριστικούς οδηγούς και site για την Ρώμη.Σκέφτομαι αν θα ανοίξω και άλλα blog ή αν θα στιμώξω εδώ μέσα τις εμπειρίες μου στο αεροπλάνο και τις πόλεις που τριγύρισα , τις αγαπημένες μου συνταγές , τα εστιατόρια , τα καφέ , τις αγαπημένες μου ταινίες , σκηνοθέτες , βιβλία , μουσική , ζωγράφους , ιστορικές προσωπικότητες , ηθοποιούς και λογοτέχνες.Μάλλον εδώ μέσα θα τα χώσω εδώ που τα λέμε..Το καλοριφέρ κάνει έναν θόρυβο παλιό και προφανέστατα οικείο μιας και εδώ μέσα μεγάλωσα.Φτιάχνω βραχιολάκια για να μην με κάψει ο ήλιος , μα προς το παρόν δεν μου αρέσει κανένα , τα έκανα βιαστικά γαρ.Είμαι αισιόδοξη.
Τέλος του Μάρτη θα γίνω 23.Ναι καλά καταλάβατε τα γενέθλια μου με καθιστούν ως ένα βαθμό αναξιόπιστο φανατικό οπαδό του Μαρτίου.Το παραδέχομαι.Τόσες συγκεντώσεις με πρόσωπα αγαπημένα , τόσες αστείες στιγμές , τόσα ξεκαθαρίσματα κάθε Μάρτη με έκαναν ανέκαθεν με το που μπαίνει ο μήνας να βρίσκομαι σε μια κατάσταση υπερδιέγερσης.Ίσως για αυτό Μάρτη είχα το πιο αξιομνημόνευτο πρώτο ραντεβού 4 χρόνια πριν.Ήμουν πιο ανοιχτή από ποτέ στις πιθανότητες , χαρούμενη και ενθουσιασμένη.Φαντάζομαι πως 4 χρόνια μετά η Κυψέλη που τότε πρωτογνώριζα θα είναι διαφορετική και αυτό με παρηγορεί για το σπίτι με τα σκούρα ξύλινα πατώματα και την άθλια κουζίνα που δεν βλέπω πια.Μάρτιος και τα σούπερ μάρκετ γέμισαν σπαράγγια , θα δω το sleuth στο θέατρο το οποίο ως ταινία με μάγεψε.Πήρα ένα 9 ακόμη.Κάνω επανάληψη στα ιταλικά μου και ξεσκονίζω την ιστορία της τέχνης που θα δώσω τον ιούνη.Τα ιταλικά μουσεία μας περιμένουν!