τρόποι προσέγγισης

Κάποιος έφτασε στο blog μου πατώντας στο ψαχτήρι του ''πως να προσεγγισεις μια γυναικα απο jedddah'' ..Είμαι σίγουρη πως τον απογοήτευσα.Μα πέρα από την πλάκα της υπόθεσης , ο τύπος μου δημιούργησε μια απορία.Πρόκειται άραγε για κάποιον αθεράπευτο Δον Ζουάν που βάζει στόχο το ακατόρθωτο και το κυνηγά με πάθος , για έναν άνδρα δηλαδή ο οποίος ψάχνει τρόπους για να κατακτήσει μια γυναίκα με καταγωγή από την Τζέντα?Ή έχουμε να κάνουμε με έναν πεζό , καθημερινό τύπο που έκανε λάθος στην πρόθεση που χρησιμοποίησε και ο οποίος έψαχνε στην πραγματικότητα να βρει γυναικεία παρέα όχι ''από'' αλλά ''στην'' Τζέντα?
Θέλω να φαντάζομαι το πρώτο , τι ωραία , ξεχωριστή εικόνα , μα με τραβά σαν μαγνήτης η μορφή ενός αξύριστου ξερακιανού τύπου με κιτρινισμένα από το τσιγάρο ακροδάκτυλα που δουλεύει σε κάποιο πλοίο το οποίο θα μπαρκάρει συντόμως για την Ανατολή.Είναι μοναχικός και σαχλά υπερόπτης , ίσως και λίγο σαδιστής , μα κρύβεται καλά πίσω από την αγάπη του για τους τύπους τους διαμορφωμένους και θεσπισμένους σύμφωνα με την αισθητική της μάνας του.Κάθεται στο παιδικό του δωμάτιο , σε μια καρέκλα γραφείου απέναντι από το έπιπλο με το pc και χτυπά τα δάκτυλα του δίπλα από το σταχτοδοχείο με ανυπομονησία κάθε όταν ξεμένει από μια ροή αποδεκτών σκέψεων.Δηλώνει τελειομανής και δεν είναι κλειστοφοβικός , μάλλον για αγοραφοβικό τον κόβω.Ψάχνει να βρει τον τρόπο να ξεφεύγει για ένα επαρκές χρονικό διάστημα από το υπόλοιπο πλήρωμα κάθε όταν θα προσεγγίζουν κάποιο λιμάνι , αποφεύγοντας την ρετσινιά του απροσάρμοστου μαλάκα , του ομοφυλόφυλου.Θέλει ένα ζευγάρι θηλυκών ποδιών να τον οδηγήσει κάπου προστατευμένα , κάπου μυθικά.Ψάχνει για πιθανούς τρόπους προσέγγισης θηλυκών ,ξεχωριστούς για κάθε λιμάνι.Ψάχνει για ώρες και τελικά μένει να κουνά τα δάκτυλα του νευρικά στο αέρα προσπαθώντας να διώξει το φάντασμα της μοναξιάς του μακριά.Το προτιμά το καράβι , γιατί εκεί οφείλει να είναι μόνος και πάντοτε προσέχει να μην ξεχνά να κρατά μια φωτογραφία ξαδέρφης του στο πορτοφόλι του.Την συστήνει για γκόμενα του στο υπόλοιπο πλήρωμα.Βιάζεται να φύγει από εδώ και έχει σχεδόν έτοιμη την βαλίτσα στην γωνιά του δωματίου του , μπροστά από την ντουλάπα.Οι μέρες κυλούν βασανιστικά αργά και η μόνη του χαρά εδώ στην πατρίδα συνοψίζεται στην ικανοποίηση που αντλεί από τα μούτρα των συγγενών που τον συγχαίρουν για την περιπετειώδη φύση της δουλεας του.
Γιατρέ μου πρέπει να ανησυχώ που πάει ο νους μου στο κακό?Όχι εντάξει , οφείλω να παραδεχτώ πως η λογική μου λέει πως κατά πάσα πιθανότητα πέρασα και δεν ακούμπησα από το ψυχογράφημα του μυστηριώδους επισκέπτη.Κρίμα πάντως.Πολύ θα ήθελα να υπάρχει αυτός ο τρελαμένος από την ανάγκη του για έρωτα και ταξίδια Δον Ζουάν στην εποχή των μέγκαμπιτ.
Ας ελπίσουμε πως ο καθένας από εμάς θα βρει αυτά που γυρεύει στον δρόμο του και για την περίπτωση του μυστηριώδους ανθρώπου που έψαξε να βρει πως θα προσεγγίσει μια γυναίκα από την Τζέντα ας ευχηθούμε να ζήσει μια ερωτική ιστορία πέρα των προσδοκιών του.''Βραδιές μαγικές , νύχτες αραβικές....''Ίσως η disney να δημιούργησε δυνατα πρότυπα και στα μυαλά των ανδρών τελικά..

Ανάσταση μετά Δ.Ν.Τ

Φέτος ζήσαμε ένα αλλιώτικο Μεγάλο Σάββατο.Αναμενόμενο θα μου πεις..
Φτάσαμε εγώ η αδερφή μου και το αγόρι μου γύρω στις έντεκα και μισή , όπως κάθε χρόνο , μην χαλάσουμε και το έθιμο και σταθήκαμε λίγο πιο έξω από τον περίβολο της εκκλησίας.Οι γονείς μου ήταν μέσα στην εκκλησία από νωρίς , ενώ ο μικρός μου αδερφός είχε πάρει έναν φίλο μας γείτονα και τις τριάντα ιταλικές γουρούνες του και είχε χωθεί μέσα στο μπούγιο των των γνωστών άγνωστων ταραχοποιών , αγνοώντας αφελέστατα τα κηρύγματα μας περί επικινδυνότητας των πάσης φύσεως κροτίδων.
Στεκόμασταν λοιπόν με τις λαμπάδες μας κάνοντας πως εκκλησιαζόμαστε , ρίχνοντας κλεφτές ματιές δεξιά και αριστερά για να πάρουμε παρουσίες και να δούμε ποιος μας κοιτάει , για να ξέρουμε πόσο ξεμάτιασμα θα χρειαζόμασταν έπειτα , ενώ ευχόμασταν αν υπάρχει θεός να προστατέψει όλα τα παιδιά του κόσμου από τα βεγγαλικά , τις γουρούνες και τα σκορδάκια[χα!] και να μας συγχωρέσει για την φετινή μας έλλειψη θρησκευτικής κατάνυξης και για τα γέλια που ρίξαμε με τον λόγο του παπά.
Γιατί ναι , φέτος γελάσαμε και με τον λόγο του παπά που ήταν αφελής , συντηρητικός και ασύνδετος και που ειπώθηκε γρήγορα και άτσαλα με στόχο να ξεγελάσει τα τεμπέλικα αυτιά και να περάσει μηνύματα α λα παλαιά με περιτύλιγμα Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου , δίχως παράλληλα να υπερβεί τα χρονικά όρια αυθεντικού διδακτισμού τα οποία μπορεί να ανεχθεί ο μέσος πίστος[?] χωρίς να τσινίσει..Ίσως πάντως και να τα κατάφερε να μπλέξει τους εχθρούς του ελληνισμού , την οικονομική κρίση , την αγάπη , την ανάσταση του Χριστού , το μεταναστευτικό και τους προδότες γιατί άκουσα μια ανδρική νεανική φωνή πίσω δεξιά μου να σχολιάζει πως ''καλά τα λέει ο παπάς αλλά ποιος τον καταλαβαίνει..''.Τρομερός επικοινωνιολόγος ο παπάς , κατάφερε να επιστρατεύσει γνώση από την τέχνη των διαφημιστών και να τσουβαλιάσει σε δέκα λεπτά μέσα ιδέες χιονοστιβάδα αδύνατον να επεξεργαστούν από τον μέσο εγκέφαλο επαρκώς μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα και φυσικά..όποιον πάρει η μπάλα.Brainstorming από τα λίγα..Ομολογώ πάντως πως και εγώ προσπάθησα να συνδέσω τα λεγόμενα του , μην πέσει φωτιά να με κάψει , αλλά δεν κατάφερα να επιστρατεύσω όλη την υπερβατική πίστη που θα χρειαζόταν για τον σκοπό αυτό..
Φυσικά κατά την διάρκεια της λειτουργίας και του λόγου του παπά έσκαγαν που και που και οι καθιερωμένες γουρούνες προϊδεάζοντας πλεοναστικά για αυτά που μας περίμεναν , για αυτά που ήδη όλοι μας γνωρίζαμε.Ως εδώ όλα καλά και ωραία.Η ώρα πήγε δώδεκα και κάτι και όλοι μετράγαμε αντίστροφα για τα επερχόμενα αλισβερίσια φιλιών και τον πολύχρωμο και πολύβουο πανζουρλισμό ο οποίος θα λειτουργούσε ως το τέλειο άλλοθι για να αρχίσουμε να ξεκινούμε διακριτικά να κατευθυνόμαστε προς τα σπίτια μας.Κούνια που μας κούναγε όμως..Μαζί με τις χαρμόσυνες καμπάνες και τα ''Χριστός ανέστη εκ νεκρών..'' δεν ξέσπασε ένα πολύχρωμο μπουκέτο από εντυπωσιακά βεγγαλικά , ούτε και χρειάστηκε να κλείσουμε τα αυτιά μας με τις παλάμες μας για να προστατευτούμε από μια επαπειλούμενη κώφωση.Ζήτημα να διέσχισαν τον σκοτεινό ουρανό δυό ισχνές χρωματιστές βραχύβιες λάμψεις , ενώ έσκαγαν οι καθιερωμένες γουρούνες δίνοντας μια νότα καθιερωμένης βαβούρας.Τα σημεία τελικά ήταν ανεπαρκή για να δώσουν το σύνθημα να σκορπιστεί το συγκεντρωμένο πλήθος των πιστών.
Το Δ.Ν.Τ μας φέρνει πιο κοντά και σαστισμένοι περιμένουμε να γίνει το θαύμα και να μετατραπούν τα λιγοστά αδύναμα βεγγαλικά και οι γουρούνες , πολλές εκ των οποίων ήταν τζούφιες , σε τόνους δυναμικών και εντυπωσιακών πυροτεχνημάτων.Μάταια περιμένουμε.Όλα σκάνε σχετικώς υπόκωφα και διόλου παρακινητικά.Που λεφτά για πολυέξοδες φιέστες..Βέβαια το σόου πρέπει να συνεχιστεί και του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει..Και επειδή λοιπόν το καλό το παλικάρι ξέρει και άλλο μονοπάτι , εκεί που φιλιόμασταν μεταξύ μας ,βλέπουμε ένα μεγάλο μαύρο περιμετρικά πύρινο σύννεφο να φουσκώνει περήφανο και πριν καλά καλά αυτό σβήσει να έρχεται ένα δεύτερο παρόμοιο να σκεπάσει τα απομεινάρια του πρώτου.Τρομάζει η αδερφή μου και τηλεφωνεί στον αδερφό μας φωνάζοντας του απεγνωσμένα ''Έλα στον κόσμο , έλα στον κόσμο'' ενώ εγώ της παραγγέλνω χαζογελώντας να του πει ''Έλα στον κόσμο και άσε τον υπόκοσμο'' , ο μικρός μας γράφει στα παλιά του τα παπούτσια και εντωμεταξύ καταφθάνουν οι γονείς μας.Φιλιόμαστε , αγκαλιαζόμαστε και λέμε και με αυτούς τα καθιερωμένα ''Χριστός Ανέστη'' και ''Αληθώς ο Κύριος''.''Καλά , τον είδατε τον καπνό?Έριξαν γουρούνες μέσα σε μπιτόνια με βενζίνη!Πως δε κάικε κανείς..'' μας λέει η μαμά μου.''Αυτό ήταν?Τους βλάκες , δεν το βάζουν κάτω'' σκέφτηκα.
Ο κόσμος δεν έχει αρχίσει ακόμη να σκορπίζει , περιμένουν όλοι μάταια το σύνθημα που δεν ήρθε ποτέ και σχεδόν ασάλευτοι μοιάζουν σαν χαμένοι.Η λειτουργία συνεχίζεται όπως πάντα και ο παπάς θα έχει φουσκώσει σαν παγώνι με την φετινή του ποιμαντική επιτυχία.Άτιμη οικονομική κρίση , θα κρυώσει η μαγειρίτσα [μπλιαχ]!Στα νοτιοανατολικά της εκκλησίας που βρισκόμασταν εμείς ένας καθηλωμένος σε καροτσάκι κύριος με την οικογένεια του ξεκινούν πρώτοι να κατηφορίζουν τον δρόμο και σιγά σιγά αρχίζουν να τους ακολουθούν και οι υπόλοιποι με τα φαναράκια τους , προστατεύοντας το αγιασμένο φως από τον άνεμο.''Άντε παιδιά πάμε και εμείς και θα έρθει και ο μικρός σιγά σιγά'' μας λένε η μαμά και ο μπαμπάς και ξεκινάμε όλοι μαζί για το σπίτι.Σε όλη την διαδρομή αναρωτιόμουν πόσο φοβισμένο θα συναντήσω τον σκύλο μας φέτος που οι κρότοι δεν ήταν ισχυροί..Φτάσαμε όλοι την ίδια στιγμή στο σπίτι και το σκυλί έμοιαζε σχεδόν ήρεμο.Από εκεί και πέρα όλα εξελίχθηκαν ανακουφιστικά επαναλαμβανόμενα.

"La Primavera" da Vivaldi a Van Gogh

Οικογενειακή λαογραφία

Από μικρή με γοήτευαν οι τρομακτικές ιστορίες.Έμπλεκαν την φαντασία με την πραγματικότητα και το μυαλό έπαιρνε φωτιά προσπαθώντας να εξιχνιάσει ή αντίθετα να βρει μια γωνιά να κουρνιάσει.Γιατί οι τρομακτικές ιστορίες δεν έχουν απαραιτήτως τρομακτικό τέλος..

Με θυμάμαι από μικρή να παρακολουθώ ταινίες τρόμου , ψυχολογικά θρίλερ , εκπομπές όπως το x-files και το tales from the crypt , να ακούω με ενδιαφέρον ιστορίες αστικούς μύθους , να διαβάζω βιβλία επιστημονικής φαντασίας και λογοτεχνία του φανταστικού , να είμαι παρούσα στα βράδυα όταν παιδικά πηγαδάκια έπαιρναν μια πιο σκοτεινή μορφή και ξέρναγαν ιστορίες ερεβώδεις , μαγικές και απρόσμενες.Σπάνια φοβήθηκα , ποτέ μου δεν μπερδεύτηκα να τις πάρω στα σοβαρά.Μόνο μια ιστορία κατάφερε να ραγίσει τον σκληρό φλοιό της λογικής μου και να καταφέρει να με πείσει πως στο σκοτάδι μπορεί να κρύβεται αν μη τι άλλο κρύβεται το παράλογο.

Πρωτάκουσα από την γιαγιά μου την Βασιλική αυτή την ιστορία όταν ήμουν περίπου 15 ετών , αρκετά μεγάλη δηλαδή.Ήταν ένα μεσημέρι , ίσως καλοκαιρινό , που καθόμασταν σε μια φωτισμένη από κίτρινο τεχνητό φωτισμό κουζίνα η μια απέναντι από την άλλη.Η γιαγιά μου μίλαγε και μίλαγε και σταματημό δεν είχε και εγώ έκανα πως ακούω τις ιστορίες της με μεγάλο ενδιαφέρον για να μην την πληγώσω.Βαριόμουν οικτρά.Ξαφνικά κάπως το έφερε η κουβέντα και άρχισε να μιλά για τις νεράιδες.Ανακάθισα και άρχισα να ακούω με μεγάλο ενδιαφέρον.

Τα παιδιά ξέρετε έχουν μεγάλο ένστικτο και από μια ηλικία και μετά ξεχωρίζουν εύκολα αυτό που θες να τους παρουσιάσεις ως αληθές από αυτό που πιστεύεις για αλήθεια.Εγώ ήμουν ηλικιακά στο μεταίχμιο μεταξύ ενστικτώδους αποδοχής ή απόρριψης και εφηβικής εκλογίκευσης και αμφισβήτησης , όμως μιας και ως παιδί μου έλειψαν οι παραδοσιακοί παππούδες που μέσα στα παραμύθια τους ανακατεύουν έντεχνα τις ιστορίες που τους έμαθαν οι πρόγονοι τους και που οι ίδιοι δεν εξιχνίασαν ποτέ , ήμουν πολύ περίεργη για τα απρόσμενα νέα παραμύθια της γιαγιάς.

Στο ξεκίνημα της φιλότιμης προσπάθειας της να μας πείσει για την ύπαρξη νεράιδων μας μίλησε για το φως στον σύγχρονο πολιτισμό και είπε κάτι σαν ''τώρα που όλοι έχουμε ηλεκτρικό οι νεράιδες δεν πλησιάζουν , έχουν φύγει μακριά , παλιά με το που έπεφτε ο ήλιος όλοι κλεινόμασταν στα σπίτια μας και δεν ξεπορτίζαμε , γιατί τις φοβόμασταν''.Πρέπει λίγο να ξενέρωσα σε εκείνο το σημείο , γιατί φαντάστηκα βραδινά όργια χωρικών , περίεργες δοσοληψίες και χαζές μαγικές τελετές όλα υπαίτια για τον νόμο των νεράιδων.Τι σόι μαγεία είναι αυτή που εξατμίζεται με λίγα βόλτ?

Ίσως να μην βοήθησε και η ιστορία που μας είχε διηγηθεί λίγο πριν , η οποία πήγαινε κάπως έτσι _ Ένας χωριανός ξεκίνησε με τον γάϊδαρο του όταν ήταν νέα η γιαγιά μου να πάει στο Κάτω Καλό Νερό στα κτήματα ένα πρωινό και λίγο έξω από την εκκλησία του χωριού μας εξαφανίστηκε και αυτός και ο γάιδαρος.Η Νικολούλη δεν είχε ξεκινήσει ακόμη το κοινωνικό της έργο και ο χωριανός εχάθη μια και καλή.

Με αυτά και με αυτά στο μυαλουδάκι μου άκουσα την γιαγιά μου να συνεχίζει και τελικά ναι , να με πείθει.Ένα βράδυ παλιά , τότε που η ίδια ήταν παιδί , η μαμά της αποφάσισε κάτω από το βάρος μερικών διψασμένων ανήλικων παιδιών και μιας στάμνας κενής να παραβεί το άγραφο νόμο στα μέρη τους και να βγει να βρει νερό στο ποτάμι.Έφτασε και άρχισε να γεμίζει βιαστικά την στάμνα όταν μέσα στο σκοτάδι διέκρινε ξαφνικά μια μαυροφορεμένη γυναίκα γριά και άσχημη να την πλησιάζει απειλητικά.Δεν πρόλαβε να φύγει και η γριά την άρπαξε δυνατά λέγοντας της ''Δεν ξέρεις ότι τα βράδια δεν πρέπει να βγαίνεις έξω από το σπίτι σου?Τώρα θα δεις τι θα πάθεις''.Η πρόγιαγια μου προφανώς χεσμένη από τον φόβο της μα λαλίστατη άρχισε τις δικαιολογίες και τις συγνώμες.''Συγνώμη νεράιδα , δεν θα το ξανακάνω'' και τα λοιπά και τα λοιπά ώσπου βλέποντας την νεράιδα να μην συγκινείται έριξε και το τελευταίο της χαρτί , την ιερή μητρότητα.''Έχω μικρά παιδιά , σε παρακαλώ μην με σκοτώσεις , μην με μουγκάνεις , μην με τυφλώσεις , μην με κουτσάνεις , λυπήσου τα''.Η νεράιδα προς έκπληξη της προγιαγιάς μου μαλάκωσε και ενέδωσε στις διαπραγματεύσεις.''Εντάξει δεν θα σου κάνω μεγάλο κακό , αλλά πρέπει κάπως να σε τιμωρήσω για να μην ξαναέρθεις από τα μέρη μας βράδυ , ούτε εσύ ούτε κανένας άλλος.''Και μια και δυο την ακούμπησε στο μέτωπο και της δημιούργησε ακριβώς εκεί ένα μεγάλο μάυρο σημάδι το οποίο θα κουβαλούσε για όλη της την ζωή.Ένα σημάδι που τον πρώτο καιρό έκαιγε σαν έγκαυμα και που εξαφανίστηκε μονάχα όταν η προγιαγιά μου ξάπλωσε στο νεκροκρέβατο της!

Έτσι μόνο λύνονταν τα μάγια από νεράιδα σε εκείνα τα παλιά χρόνια , με τον θάνατο.Και όλο λέω να κατέβω Πελοπόννησο με ένα μαγνητοφωνάκι και όλο το παραμελώ..Και ας μου αρέσουν οι τρομακτικές ιστορίες..

Ο κήπος είχε την δική του ιστορία

Λατρεύω το χώμα , τα λουλούδια , τα δέντρα , συνεπώς λατρεύω και τους κήπους.Προτιμώ το πράσινο από το τσιμέντο και ας είναι αδύνατο να λερώσεις τα παπούτσια σου σε μια τσιμεντένια αυλή.Μου λείπουν οι δημόσιοι κήποι από την χώρα μας και τα κακοσυντηρημένα πάρκα με το πολύ γκαζόν σε μια Ελλάδα στο χείλος της ερημοποίησης με αγχώνουν.Θα προτιμούσα τα λιγοστά και κατσιασμένα πάρκα μας να ήταν πιο κοντα αισθητική της αυτοφυούς χλωρίδας μας , αντί να μιμούνται ανεπιτυχώς τα υπέροχα ευρωπαϊκά.Θα ήθελα κάθε γειτονιά να έχει και ένα κήπο , έστω και μικρό.Να βρεθεί μια κάποια λύση στην παντελή έλλειψη πρασίνου στις γκρίζες πόλεις μας.

Σε επίπεδο ιδιωτικό με αφοπλίζει η θαρραλέα ειλικρίνεια με την οποία ντύνουν οι νεοέλληνες τα σκόρπια τετραγωνικά τα οποία ξεφεύγουν από τον οικοδομήσιμο χώρο ενός οικοπέδου με τσιμέντο.Με αφοπλίζει τόσο η απόλυτη αδιαφορία τους απέναντι στο κανονικά αναμενόμενο που συχνά δεν εστιάζω στην έλλειψη έστω μιας γλάστρας σε μια πολυκατοικία.Πιο πολύ θα έλεγε κανείς με εκνευρίζει η θέα ενός κυριλέ κήπου με γκαζόν , φίκους , φοίνικες , φράχτη από ψυχαναγκαστικά τέλεια κουρεμένους θάμνους και μελετημένους φωτισμούς.Με λίγα λόγια με εκνευρίζουν οι μη κήποι παρά η παντελής έλλειψη πρασίνου.

Ίσως γιατί προτιμώ την θαρραλέα ειλικρίνεια των ανθρώπων που κάνουν την έλλειψη παιδείας τους σημαία και υποκύπτουν στο συλλογικό τους προσφάτως διαμορφωμένο υποσυνείδητο μακάριοι μακριά από έστω ένα φυλλαράκι βασιλικού και από την νεοπλουτίστικη στυγνή χρήση της πολυτέλειας που προσδίδει το πράσινο με στόχο να αναδειχθεί το εκάστοτε οίκημα , μα και με πρόδηλη την έλλειψη οποιασδήποτε ευαισθησίας απέναντι στην φύση και τις χαρές που μπορεί αυτή να προσφέρει ακόμη και μέσα στα πλαίσια ενός ταπεινού κηπάριου. Προτιμώ αλήθεια τους αληθινούς κήπους , αυτούς που μοιάζουν να ξεπήδησαν από την Ελλάδα '50 και ακόμη πιο παλιά , αυτούς που μυρίζουν χώμα , αυτούς που έχουν σαλιγκάρια , αυτούς που γεμίζουν κάθε τόσο αγριόχορτα και σε αφήνουν να ξεσπάσεις τον εκνευρισμό σου τραβώντας τα με τα γάντια και φτυαρίζοντας το χώμα τους ώσπου να γίνει αφράτο.

Έχω την τύχη να ζω σε ένα τέτοιο παλιακού τύπου κήπο από μικρή.Μεγαλώνοντας σε μια οικογένεια λίγο μακρύτερα από την πυρηνική , με την ελληνίδα γιαγιά ως μαμά του 9 με 5 να μην με αφήνει να ξεμυτίζω από το σπίτι ως παιδί παρά μόνο αν της κρατούσα σφιχτά το χέρι και με την μαμά μου να με αφήνει να κάνω ποδήλατο μόνο στον δρόμο ακριβώς μπροστά από το σπίτι μου με όριο τα δυο κάθετα στενά δεξιά και αριστερά από το σπίτι μας , βρήκα στον κήπο μας ένα θησαυρό που έχει την δυνατότητα να σε ξαφνιάσει ξανά και ξανά με όσα μπορεί να σου προσφέρει.

Εκεί έμαθα να παίζω το τόπι , που λέει και η γιαγιά , μιας και μέσα στο σπίτι η μπάλα απαγορεύοταν σχεδόν.Στον κήπο χωνόμουν συχνά μετά το σχολείο ώσπου να ετοιμαστεί το μεσημεριανό και σκεφτόμουν , ονειρευόμουν , χαλάρωνα και διαμόρφωνα το ονειροπαρμένο ύφος μου.Στον κήπο έσερνα την πρώτη φίλη μου να ανταλλάξουμε μυστικά.Στον κήπο μάζευα τα πνευματικά μου αδέρφια και μερικά φύλλα και πέταλα τα έβαζα σε μια πλαστική λεκάνη με λίγο νερό και έκανα τα μαγικά μου.Στον κήπο βρήκα τα πρώτα μου κατοικίδια , τα σαλιγκάρια.Στον κήπο πρωτοέπαιξα με γάτες , τις είδα να ζευγαρώνουν , να ετοιμάζουν φωλιά , να γεννούν , να βαριούνται.Στον κήπο πρωτοείδα τον σκύλο μου , του σφύριξα και έτρεξε να συστηθούμε.Στον κήπο είδα τον πρώτο θάνατο , μια αμυγδαλιά , το αγαπημένο μου δέντρο , να κείτεται νεκρό στο έδαφος με αιτία θανάτου μια νεροποντή συνοδευόμενη από σφοδρούς αέρηδες.Στον κήπο μας σουβλίσαμε αρνιά , κάναμε πάρτυ για την αδερφή μου που είναι παιδί του Ιούλη , παίξαμε κυνηγητό , κρυφτό , το παιχνίδι του χαμένου θησαυρού , μαζέψαμε φύλλα για τα φυτολόγια μας.Στον κήπο πρωτοχάραξα σε δέντρο τα αρχικά μου μαζί με αυτά του πρώτου μου έρωτα στο δημοτικό.Τα αρχικά μας σβήστηκαν εδώ και κάμποσα χρόνια μα εγώ ξέρω πως είναι εκεί , πίσω από τον φουσκωμένο κορμό της λεμονιάς , κρυμμένα σαν μυστικό.Στον κήπο έμαθα τον κύκλο της ζωής των φυτών.Είδα μαργαρίτες έρπουσες να κλείνουν το άνθος τους κάθε σούρουπο και να κοιμούνται.Είδα την ρίγανη να ξεραίνεται ξανά και ξανά μα και την γιαγιά μου με την επιμονή της να την ποτίζει όταν οι πιο πολλοί θα την θεώρουσαν χαμένη υπόθεση και να την ανασταίνει.Είδα τα οπωροφόρα να μας δίνουν αφειδώς καρπούς και έμαθα να αναρωτιέμαι από μικρή για το τι ρόλο έπαιζαν τα αχρείαστα για εμάς χημικά εδαφοβελτιωτικά.Μύρισα γιασεμί , γαρδένιες , τριαντάφυλλα , φρέσκα λεμόνια , πορτοκάλια , αμύγδαλα , σύκα , μούσμουλα.Έκοψα αμπελόφυλλα με την μαμά μου.Πότισα , έσκαψα , φύτεψα.Είδα δεντράκια να γίνονται δέντρα.Χιόνισε και σχηματίσαμε ξαπλώνοντας αγγελάκια με τα αδέρφια μου.Ήπιαμε από το λάστιχο και κάναμε ντουζ μετά από την παραλία.Λερωθήκαμε.Διαβάσαμε.Πιάσαμε ακρίδες και τζιτζίκια.Καταβρέξαμε ιστούς αράχνης.

Στον κήπο συνάντησα πλάσματα βγαλμένα από τα παραμύθια.Μια μέρα ξεπήδησαν δίπλα από την μεγάλη συκιά δυο λαγοί φυγάδες , οι οποίοι δώθηκαν από τους γονείς μου στους παππούδες στο χωριό να γίνουν στιφάδο.Μια άλλη φορά στον κήπο μας βρέθηκε μια χελωνίτσα η οποία εξαφανίστηκε έτσι ξαφνικά όπως και εμφανίστηκε.Βρήκαμε και ένα κοκοράκι γκρι το οποίο η αδερφή μου τρέλανε τόσο που τελικά το καημένο πέταξε κυριολεκτικά προς έναν κήπο πιο ήσυχο.Για κανένα δίμηνο ταϊζαμε κοτόπουλα συσκευασμένα μια αλεπουδίτσα πορτοκαλιά με πονηρά μάτια , η οποία κατέβηκε από το βουνό να επιθεωρήσει τα κοτέτσια της περιοχής και στον κήπο μας βρήκε το ιδανικό της ορμητήριο.Η πονηρή πρόλαβε ευτυχώς και το έσκασε ακριβώς πριν να την περιμαζέψει η φιλοζωική , αφού πρόλαβα και εγώ με την σειρά μου να της χαϊδέψω την φουντωτή ουρά καθώς μας αποχαιρετούσε.Πρόσφατα είδα μια συγγενή της να βολτάρει στον δρόμο που περνά από τους πρόποδες του βουνού.Ο κήπος ίσως να μου έμαθε να αγαπώ τα ζώα.Δεν παίρνω και όρκο όμως , ίσως να τα αγαπούσα έτσι και αλλιώς.

Δεν μπορώ να ξέρω με ακρίβεια τι μου προσέφερε ο κήπος μας , μόνο ξέρω τι έφτασε αυτός να συμβολίζει για εμένα.Ο κήπος έγινε η παιδική ελευθερία μου , το παιχνίδι , ο δάσκαλος μου , το καταφύγιο , ο ονειρόκοσμος μου.Δεν μπορείς νομίζω να χάσεις την παιδικότητα σου μέσα σε ένα κήπο και αν την χάσεις κάπου εκεί έξω , στον κόσμο του τσιμέντου , ο κήπος σε περιμένει στοργικός και συγχωρητικός να σε αγκαλιάσει με τις μυρωδιές και τα χρώματα του.Δεν είναι σημαντικό αυτό?Και αλήθεια ποια σκληρότερη θεϊκή τιμωρία θα μπορούσε να καταγραφεί στην παλαιά διαθήκη από την εκδίωξη του Αδάμ και της Εύας από τον κήπο του Παραδείσου?

Συχνά τον υποτιμούσα τον κήπο , όπως υποτιμούμε κάθετι το δεδομένο.Κάποτε φτάνει ο οικογενειακός κήπος μας να μοιάζει στο απαίδευτο μάτι , το συνηθισμένο στους κήπους-δείγματα χλωρίδας τους φυτεμένους μέσα σε μια θάλασσα τσιμέντου και ποτισμένους από κηπουρούς και συστήματα αυτόματου ποτίσματος , παραμελημένος στα όρια της καταστροφής , μα τελικά είναι πάντα είναι ζωντανός , δροσερός και παραγωγικός , έτοιμος με λίγη φροντίδα να εντυπωσιάσει.Φέτος που οι γονείς μου δεν έφεραν κηπουρό για τα δύσκολα κλαδέματα κατεβήκαμε όλοι κάτω στον κήπο και βοηθήσαμε.Ο κήπος θύμισε απευθείας τον κήπο των παιδικών μου χρόνων και η διαδικασία μας ηρέμησε οικογενειακώς.Αυτή η διαδικασία έγινε και η αφορμή για να ξαναέρθω σε μια προσωπικότερη επαφή με τον κήπο και να επανεκτιμήσω την σχέση μου μαζί του , από τότε ασχολούμαι με αυτον σταθερά και με συνέπεια.Προς το παρόν δεν με κούρασε στιγμή , αντιθέτως με ξεκούρασε τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά.

Μια ανάρτηση δεν νομίζω πως θα μπορέσει να συμπεριλάβει όλα όσα θα μπορούσα να γράψω για αυτό το οικογενειακό θαύμα.Θα μπορούσα να γράψω ένα μικρό βιβλίο για αυτόν τον κήπο , γιατί αυτά που έχει προσφέρει στην ζωή τριών γενιών ως τώρα δεν θα μπορούσαν να τα προσφέρουν σε ποιότητα ζωής ,όσο και να φαίνεται περίεργο , 100 τ.μ έξτρα σπιτιού , δυο γκαράζ και μια πισίνα.Δεν μπορώ καν να φανταστώ ένα λογικό αντίτιμο για αυτόν τον κήπο , δεν θα έδινα ούτε ένα από τα σκουλήκια του.Ο κήπος του σπιτιού λειτουργεί σαν ένας αόρατος μαγνήτης ο οποίος έλκει όλα τα μέλη της οικογένειας μας στην οικογενειακή εστία.Είναι σαν μαγικό μα όταν κάποιος λείπει μακριά , καθένας από εμάς μπορεί να τον δημιουργήσει νοερά στο μυαλό του εστιάζοντας απλά σε κάποιο σημείο του..Ακόμη και τον παππού μου που δεν πρόλαβα να γνωρίσω μπορώ να προσεγγίσω μέσα από τον κήπο μας , τον οποίο και αυτός ουσιαστικά μορφοποίησε..
Θυμάμαι στην Οδύσσεια γίνεται μια εκτενής αναφορά στην κρεβατοκάμαρα του Οδυσσέα και της Πηνελόπης , την οποία έκτισε ουσιαστικά ο ίδιος ο Οδυσσέας και κεντρικό σημείο της αποτέλεσε η γέρικη ελιά η οποία δεν κόπηκε , προοικονομώντας κατά κάποιο τρόπο την ανάγκη την μεταγενέστερη την οποία θα είχε η Πηνελόπη για ζωντανά σημεία αναφοράς της ένωσης της με τον αγαπημένο της όσο θα τον περίμενε να γυρίσει από τις πολυάριθμες περιπέτειες του.Αυτή η ελιά αποτέλεσε σημείο αναγνώρισης του μεταμορφωμένου, με την βοήθεια της προστάτιδας του Αθηνάς , Οδυσσέα από την γυναίκα του όταν αυτός επέστρεψε τελικά πίσω στην Ιθάκη.Ο κήπος μας αν μη τι άλλο αναλογικά μου μοιάζει να μας βοηθά να θυμηθούμε το παρελθόν μας ως οικογένεια μα και ως ξεχωριστά άτομα , με μια ευκολία αξιοθαύμαστη , με μια ακρίβεια εκπληκτική.

Θλίβομαι όταν συναντώ σπίτια τα οποία στον βωμό του τσιμέντου θυσίασαν κάθε τετραγωνικό μέτρο χώματος λες και τους κυνήγαγε ο μπαμπούλας της αγροτικής ζωής και η στάμπα του επαρχιώτη.Χαίρομαι να βλέπω μαμάδες να περνούν με τα παιδιά τους και να μου ζητούν ευγενικά να κόψουν μια μαργαρίτα , για να τους την προσφέρουν.Ξετρελαίνομαι να σταματούν σκύλοι διψασμένοι στην θέα του τρεχούμενου νερού και εγώ να τους δίνω το λάστιχο στο στόμα.Νευριάζω μόνο όταν σηκώνω τα μάτια μου από την ομορφιά των λουλουδιών για να συναντήσω τα χαιρέκακα βλέματα κάποιων γειτόνων που πλήρως αλλοτριωμένοι και παντελώς απαίδευτοι προσπαθούν να βρουν στην ενασχόληση μου με τον κήπο τα σημάδια ενός καταναγκασμού οικονομικής φύσεως ή και αυτά τα σημάδια ενός μυαλού αδιαμόρφωτου , ''κουνημένου'' που βρίσκει ενδιαφέρον στα επουσιώδη.Ο εκνευρισμός σε έναν κήπο δεν μπορεί να κρατήσει πολύ και ας θυμάμαι να ψέγουν την γιαγιά και τους γονείς μου οι γειτόνοι για την κακή παρακατιανή τους συνήθεια να ασχολούνται μόνοι με τον κήπο.Γελάω και εγώ ολόκληρη κοιτώντας την γη.

Τώρα σκέφτομαι πως οι νέες έρευνες πως το γονιδίωμα του ρυζιού είναι πολύ πιο σύνθετο από το ανθρώπινο έχουν μια κάποια βάση.Μόνο μια ελαττωματική φύση θα μπορούσε να χτίσει μεζονέτα σε προνομιούχο οικόπεδο και να την περιβάλλει με καυτό τσιμέντο ανεβάζοντας την θερμοκρασία εντός του οικήματος σε αντίστοιχη αυτής ενός κλίβανου , ψάχνοντας έπειτα να την κατεβάσει με κλιματιστικά και τέντες.Μόνο μια φύση που υπολείπεται μπορεί να θεωρεί ευτυχία ένα διαμέρισμα και να απορρίπτει ως σιχαμένο το περιβάλλον που αρχικά την ανέδειξε και την έθρεψε.Και όμως ,τα φυτά είναι έξυπνα.Δεν χάνουν τον ύπνο τους για χαζομάρες.Διαχειρίζονται έξυπνα το περιβάλλον τους , προσαρμόζονται , ακολουθούν τις εποχές , το φεγγάρι , τις φωνές που τους περιβάλλουν , τον ήλιο , το νερό.Τα φυτά δίνουν μαθήματα οικονομίας , ομορφιάς , ανθρωπιάς.Τα φυτά δεν μπορούν να χαθούν μέσα σε μια αυταπάτη..Ένας κήπος δεν μπορεί να θαφτεί παρά μόνο κάτω από τόνους απύθμενης βλακείας και κομπλεξισμού και το γεγονός αυτό καθιστά κάθε κήπο που συναντώ σημείο παρηγοριάς και ελπίδας.

Ο γιος του νεκροθάφτη άραγε μεγάλωσε πραγματικά?

Κοιτώντας στα μάτια τους ανιόντες συγγενείς σου μπορείς να δεις αυτό που επιθυμείς.Γιατί κατάγεσαι από την μέση ελληνική οικογένεια.Αγάπη , ενδιαφέρον , λατρεία πολλές φορές σαν αόρατα κύματα σε κυκλώνουν και σε αποκοιμίζουν κατά κάποιο τρόπο κρύβοντας σου την σκοτεινή τους πλευρά.

Η μαμά.Υπάρχει κάπου στην Αττική ένας εκπαιδευτής σκύλων που ως νέος είχε δυο φίλους , έναν που δεν τον ξέρω και την μαμά μου.Μιλάμε για τρεις κολλητούς.Έβγαιναν μαζί , διάβαζαν μαζί , συμβουλεύονταν ο ένας τον άλλο.Κουτσομπόληδες δεν νομίζω πως θα τους έλεγες.Δεν ήταν οι τύποι που θα ρώταγαν πολλά πολλά , ίσως να το θεωρούσαν αγένεια.Ο τωρινός εκπαιδευτής σκύλων τότε ακόμη δεν δούλευε μα είχε αξιοθαύμαστη οικονομική ευχέρεια , κέρναγε συχνά , ήταν ντυμένος στην τρίχα..Δεν είχαν ρωτήσει οι άλλοι δυο τι δουλειά έκαναν οι γονείς του.Καμιά φορά πέρναγε κανείς γείτονας και ρώταγε τον νέο ''πως πανε οι δουλειες'' , αυτός απάνταγε ''ψόφια πράγματα''.Παράδοξο ε?Τελικά δεν ήταν διότι , αποκαλύφθηκε πως ο νέος ήταν ο γιος εκείνου που είχε το τοπικό γραφείο τελετών.Το έκρυβε γιατί αισθανόταν ένα μίγμα αηδίας , φόβου και ντροπής για το επάγγελμα του μπαμπά του.Το ίδιο μίγμα συναισθημάτων που πιθανόν θα αισθάνονταν και οι δυο φίλοι του στην θέση του.Η μαμά μου πάντα περιγράφει την ιστορία ανάλαφρα , γελώντας.Mε τους φίλους της αυτούς έχει χαθεί.Όσο και να έχω προσπαθήσει να της εξηγήσω πως για τον φίλο της αυτή η αποκάλυψη ενός μυστικού με το οποίο ακόμη δεν είχε συμφιλιωθεί ίσως να έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην απομακρυνσης τους , δεν πολυχαμπαριάζει..Της φαίνεται αστείο.Αν σκεφτεί κανείς το πόσο συχνά με χαρακτηρίζει γαϊδούρα , μπορεί να καταλάβει την υποκειμενικότητα στις ποιότητες..Η μαμά μου ως γαϊδούρα και εγώ να διαφωνώ.Τι σκέψις..!

Θεωρώ πως η απομυθοποίηση του στενού συγγενικού κύκλου αποτελεί μια από τις σημαντικότερες ενέργειες για την ομαλή κοινωνικοποίηση ενός ανθρώπου.Η εφηβική επανάσταση είναι πολύ λίγη μπροστά σε αυτό που εννοώ.Θέλω γύρω μου ενήλικες που με ιδιαίτερη θέρμη μπορούν να σου υποστηρίξουν , για παράδειγμα την τιμιότητα και την απλότητα της μητέρας τους , μα παράλληλα μπορούν να σου μιλήσουν χωρίς ντροπές και πάθη για την παροιμιώδη τσιγγουνιά της , ή για την τάση της να καταδυναστεύει τους γύρω της , ή για την μνησικακία της.Νομίζω πως η αγιοποίηση της μαμάς , του μπαμπά , του παππού κ.ο.κ συνεισφέρουν στην συντήρηση σε κάποιο μέρος του εγκεφάλου μας μιας μακέτας πραγματικά ανέτοιμης να υποδεχτεί ό,τι νέο στην ζωή μας.Καθημερινά συναντάμε ανθρώπους , των οποίων το μυαλό δεν μπορεί να χωρέσει κάτι το νέο και ας φωνάζουν πως δεν αντέχουν το παρόν.Εκφραστές νέων ιδεών, ανθρώποι ανώδυνα διαφορετικοί φαντάζουν γίγαντες έτοιμοι να καταστρέψουν το ασφυκτικά μικρό οικοδόμημα που χρόνια έχτιζε η αγία ελληνική οικογένεια στο μυαλό.

Τα προβλήματα που αναδύονται στην κοινωνία και σχετίζονται με την προσκόλληση στα γονεϊκά κυρίως πρότυπα ποικίλλουν.Αν μόνο αναλογιστούμε την φράση - τσίχλα στα στόματα όλων πως ''κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός'' , μπορούμε να κατανοήσουμε αν μη τι άλλο την υπόγεια αρνητική δυναμικότητα των οικογενειακών προτύπων στην ζωή μας .Φράσεις που νομίζουμε πως πιστεύουμε μα δεν τιμάμε όπως ,''Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός'' , ''είμαστε ξεχωριστοί'' , ''η οικογένεια είναι η πρώτη μορφή κοινωνικοποίησης στην ζωή του ανθρώπου'' και εν προκειμένω καταλήγουμε χειραγωγημένοι από την κούνια , με ορίζοντες βιασμένους , ανάλογους με αυτούς ενός αλόγου με παρωπίδες.

Ικανοποιώντας τα κλισέ επαναστατούμε κατά των παραλόγων μέσα στην οικογένεια κυρίως κατά την εφηβεία , ορμώμενοι από την δύναμη των ορμονών , χρησιμοποιώντας άτσαλα την νέα μας διανοητική υπερδύναμη , αυτή της αφαιρετικής σκέψης , ενώ οι γονείς συχνά στέκονται υπομονετικά στην άκρη περιμένοντας να ξεθυμάνει η βιολογική αντάρα γνωρίζοντας πως η συντριπτική πλειοψηφία των πιθανοτήτων και μόνο θα οδηγήσουν τα τέκνα τους άμα την ενηλικίωση τους ασφαλή πίσω στην νιρβάνα της φωτεινής σαν άστρο και σκοτεινής σαν έρεβος σπηλιάς που ονομάζουμε και οικογενειακή εστία.
Κάπου εδώ βρίσκεται η ένσταση μου.Πέρα από τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες που θρέφουν την πραγματικότητα των τριαντάρηδων των εφηβικών δωματίων , πέρα δηλαδή από την πραγματικότητα των αριθμών και την πληθώρα κοινωνικών προεκτάσεων στην οποία μπορούμε να σταθούμε και να αφορίζουμε αιωνίως , συχνά δικαίως , υπάρχει ένα υπαρκτό ψυχικό νήμα το οποίο ακολουθεί η συντριπτική πλειοψηφία σαν υπνωτισμένη και που βγάζει στα βαθιά γεράματα και στον θάνατο.
Ανεπηρέαστο από ταλαντώσεις , το νήμα αυτό μας οδηγεί και μας υποτάσσει , οδηγώντας μας μέσα σε ευτυχισμένα τοπία μα και σε θλιβερούς βούρκους κοινό χαρακτηριστικό των οποίων αποτελεί η αίσθηση ενός έντονου deja vu.

Τελικά μικρή σημασία έχει αν έφυγες από το σπίτι στα 20 , στα 25 , στα 30 ή και στα 35 , μικρή σημασία έχει αν δεν έφυγες και ποτέ.Το νήμα είναι φτιαγμένο από ασυνείδητο , αναμνήσεις , πλακούντα και αγκαλιές και για αυτό δεν σπάει έτσι εύκολα.Συναντάς μια κοπέλα , ένα αγόρι , μια νέα επαγγελματική προοπτική , ένα εξοχικό , έναν αδέσποτο σκύλο , μια ιδέα..Στην καλύτερη των περιπτώσεων τα αγγίζεις , μα για να τα βάλεις στην ζωή σου θα τα παρουσιάσεις πρώτα στην οικογένεια η οποία ξέρει πάντα καλύτερα , αν τα αντιπαθήσει , αποχαιρέτα το εξοχικό που χάνεις...Στην χειρότερη και συνηθέστερη των περιπτώσεων προσπερνάς το ξένο απαθής , έχοντας πάρει το μάθημα σου περί του τι θεωρείται επιθυμητό και τι όχι ήδη από τα πρώτα παιδικά σου χρόνια , ενώ στην γωνία συναντάς την δουλειά που θα ενθουσίαζε τον ίσως προ ετών πεθαμένο σου μπαμπά και την ακολουθείς μέχρι τα βαθιά γεράματα , δηλαδή μέχρι την συνταξιοδότηση..

Φυσικά δεν διατείνομαι πως μπορούμε να εξαφανίζουμε την επιρροή του περιβάλλοντος μας μιας και αυτή η επιρροή ουσιαστικά δημιούργησε την ύπαρξη μας , κάτι τέτοιο λοιπόν δεν είναι άλλωστε και το επιθυμητό.Δεν μιλώ για ψυχαναγκαστική αποξένωση , για αντιδραστική στάση ενάντια στην οικογένεια , για μη αποδοχή των ριζών μας και της ιστορίας μας.Αντιθέτως , μιλώ για ψυχολογική αυτονόμηση , για αυτοπραγμάτωση και για συνειδητή επιλογή τα οποία μόνο μέσα από την αποδοχή του παρελθόντος και την κατανόηση της αδυναμίας των κοντινών συγγενών μας να σταθούν μόνο ως άγια πρότυπα μπορούν να ευωδώσουν...

Αυτό που βλέπω ξεκάθαρα είναι πως αν θέλουμε να δημιουργήσουμε έναν νέο πολιτισμό και να τον μοιραστούμε , ως υπεύθυνοι , αυτόνομοι , δημιουργοί με τον ίδιο μας τον εαυτό αρχικά και έπειτα με τους οικείους μας και την πλάση ολάκερη , οφείλουμε ήδη από την πρώτη μας ενηλικίωση να κόψουμε το νήμα που μας τραβά σε προκαθορισμένες αντιδράσεις αντιστεκόμενοι έτσι σε μια ζωή σφετεριστική της ζωής των προγόνων μας.Γιατί αν θέλουμε να αλλάξει η κοινωνία μας , πρέπει να αρχίσουμε να αλλάζουμε οι ίδιοι , για να ξεκολλήσουν έννοιες όπως η δημοκρατία και η ισονομία από την σφαίρα των ιδεών που κατοικούν σήμερα.

Κοιτώντας στα μάτια την μαμά μου βλέπω την μαμά , μα παράλληλα βλέπω μια γυναικα με πολλά προτερήματα και πολλά ελαττώματα.Ξέρω τι θα επιθυμούσαν οι γονείς μου από εμένα , μα προτιμώ να ψάξω να βρω τις δικές μου επιθυμίες και να δημιουργήσω μια ολότελα μοναδική οντότητα η οποία θα είναι προτίστως η ίδια περήφανη για τον εαυτό της και είμαι σίγουρη πως τότε μόνο θα εκπλήξω θετικά και τους γεννήτορες μου , δίνοντας τους το δώρο της γνώσης πως το παιδί τους είναι αυτόνομο και μπορεί να δημιουργήσει την ζωή του και μακριά από την ασφυκτική επιρροή των αμετακίνητων προτύπων που του προσέφεραν συνειδητά και ασυνείδητα.

Φαντάζομαι πως μια μάνα , ακόμη και μια ελληνίδα μάνα , θα καταπνίξει το πάθος της για έλεγχο των παιδιών της μπροστά στην αποκάλυψη μιας πεταλούδας.Αντιθέτως , η απόλυτη αποδοχή των οικογενειακών θέσφατων οδηγεί σε έναν φαύλο κύκλο κατά τον οποίο οι αιώνιοι κηδεμόνες επιβεβαιώνονται για την αδυναμία του ''παιδιού'' να δράσει ανεπηρέαστο και αυτόνομο , κλείνοντας ακόμη περισσότερο την στρόφιγγα του περιθωρίου επιλογών που εγκρίνουν.Φυσικά και θα υπάρξουν οι πολυ άρρωστες περιπτώσεις κηδεμόνων οι οποίες χρήζουν επιστημονικής βοήθειας μα μιλώ για την πλειοψηφία , αυτή την οποία που από άγνοια , ανασφάλεια και αντίστοιχα βιώματα διαιωνίζει την παρότρυνση προς τα τέκνα να παραμείνουν πάντοτε εξαρτώμενα παιδιά , ανεξαρτήτως ηλικίας.

Βλέπω ανθρώπους να κάνουν οικογένεια και να γεννούν μικρά καρμπόν των ιδίων , ή μια χαριτωμένη ανάμειξη τους και μοιάζει αυτό με μια βεβιασμένη ανάγνωση ιστορίας , κατά την οποία κανείς εύχεται να σταματήσουν η εκμετάλλευση και ο πόλεμος μα καταλήγει στο συμπέρασμα πως για να γίνονται αυτά ξανά και ξανά ο άνθρωπος είναι φύσει κακός και κάθε προσπάθεια για να τιθασέψει τα άγρια ένστικτα του θα παραμείνει δυστυχώς έολη.Θα επιστρατεύσει ενίοτε Ηράκλειτο , Φρόυντ , Νίτσε , Πλάτωνα και ό,τι άλλο θες και θα απομονώσει φράσεις ψάχνοντας έρισμα για την αναποφασιστικότητα του απέναντι στο αγκάλιασμα της ίδιας του της ανθρωπιάς.Θα διαβάσει ιστορία , θα κάνει παιδιά , βεβιασμένα και θα ψάχνει άτσαλα στις ίδιες τις ενέργειες του τις συνήθεις , στα βιώματα του για να βρει την αλήθεια της ζωής του.Απογοήτευση..

Εδώ αληθινά , είναι κρίμα μα το ξέρω , μια απλή παραίνεση δεν μπορεί να ανοίξει τα μάτια στις πιθανότητες για μια πορεία αυτόνομη όπου το άτομο θα δει το παρελθόν του στις πραγματικές του διαστάσεις.Ιδιαίτερα άτομα με τραυματικές εμπειρίες κατά την παιδική και εφηβική ηλικία , με έντονο το στοιχείο της ματαίωσης στις πρώτες τους επαφές με τους άλλους ανθρώπους , ειδικά με την μάνα , χρειάζονται να περάσουν από την επώδυνη διαδικασία της αναγνώρισης των γεγονότων που τους σημάδεψαν.Εύκολο φυσικά να το λες , μα στην πράξη εξόχως δύσκολη διαδικασία.

Κατάλληλο παράδειγμα νομίζω αποτελούν τα κακοποιημένα αδέρφια , τα οποία δίχως κάποια λυτρωτική παρέμβαση τρίτων φτάνουν κάποτε στην ενηλικίωση.Συχνά τα παιδιά αυτά έχουν πολύ διαφορετική άποψη για το τι συνέβαινε στην οικογενειά τους και ας κακοποιούνταν εξίσου.[Αυτό εξηγείται εύκολα , αν χρησιμοποιήσουμε λίγες γνώσεις ψυχολογίας , το παιδί πάντοτε ως μη μοναχοπαίδι , ψάχνει να βρει ρόλους μέσα στην οικογένεια που θα του δημιουργήσουν την στάμπα του μοναδικού και άρα μη αναλώσιμου για την οικογένεια , έτσι αν το μεγάλο παιδί διαλέξει τον ρόλο του ανυπότακτου , δύσκολου , δημιουργικού και αποστασιοποιημένου το δεύτερο παιδί συχνά θα επιλέξει το άκρως αντίθετο για να εκφράσει τις ψυχολογικές του ανάγκες , το τρίτο θα βρει άλλους ρόλους κ.τ.λ.]Συχνά λοιπόν , κάποιο από τα παιδιά δημιουργεί μια ψυχωσική προσωπικότητα , ως αποτέλεσμα της κακοποίησης την οποία βίωσε , ενώ τα υπόλοιπα παιδιά φαινομενικά λειτουργούν ομαλά , εντείνοντας την δυσμενή θέση του ''προβληματικού παιδιού'' καθιστώντας το ουσιαστικά βλακωδώς υπεύθυνο για την κατάσταση του.Με δεδομένο το γεγονός ότι όλα τα κακοποιημένα παιδιά δίχως βοήθεια ή εστω δίχως να διαβούν μόνα το μονοπάτι της αυτεπίγνωσης είναι καταδικάσμένα να αναβιώσουν μετέπειτα στην ενήλικη ζωή τους το δράμα τους με κάποιο τρόπο , μπορούμε να δούμε το δράμα τόσο του στιγματισμένου από την ψυχική ασθένεια ενήλικα που συχνα περιθωριοποιείται όσο και των υποταγμένων στην μισή , ευχάριστη αλήθεια μιας υγιούς οικογένειας , υπολοίπων αδερφιών που θα ζουν ενταγμένοι και φαινομενικά υγιείς σε μια κοινωνία αδιάφορη σκορπώντας καθημερινά μικρά δράματα στους οικείους τους.

Και λες ''δεν με αφορά''.Δεν έχεις δίκιο.Αν η μαμά σου και ο μπαμπάς σου είναι οι πιο καλοί άνθρωποι του κόσμου παρ'όλες τις αντίθετες ενδείξεις , οι οποίες τελικά είναι αποδείξεις.Αν ζητάς έστω και νοητά να αποφύγεις την πιθανή επίκριση της μαμάς σου , σε κάτι που σε ευχαριστεί.Αν είσαι σαράντα χρονών και έγινες ''ξαφνικά'' ίδιος ο πατέρας σου...Αν οι γονείς σου δεν έκαναν λάθη στην διαπαιδαγωγηση σου.Αν το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο ως πράξη αγάπης.Αν ο μπαμπάς ήταν αλκοολικός.Αν η μαμά είχε κατάθλιψη.Αν ήταν φοβικοί , αν καταπίεζαν την ίδια σου την ανθρώπινη υπόσταση φερόμενοι σου σαν εύθραυστο αυγό.Αν ναι ,σκέψου μόνο πόσο αναχρονιστικό , πόσο βαρετό και προβλέψιμο μέλλον σου εξασφαλίζεις με το θάψιμο του προβλήματος και την ανάδειξη της οικογένειας σου σε απόλυτο πρότυπο..Αν ναι , είσαι το λιγότερο βιδωμένος κάπου παρελθοντικά , ανίκανος να δράσεις στο παρόν και να δημιουργήσεις το μέλλον σου με ζωηρά χρώματα.

Η φιλοσοφία και η ψυχολογία έχουν αναλύσει αυτά τα ζητήματα ενδελεχώς , αφήνοντας τα περιθώρια να γίνει μια κίνηση ματ στην προσκόλληση και την εξάρτηση από τα γονεϊκά πρότυπα μα απαιτούν ,καλώς ή κακώς , ενδελεχή έρευνα και πραγματικό ενδιαφέρον για την ουσιαστική αναγέννηση του ψυχισμού μας.Σε αντίθετη περίπτωση , κατά την οποία έχουμε ενασχόληση με την φιλοσοφία και την ψυχολογία επιδερμικά με στόχο την ικανοποίηση ενός εαυτού που δεν έχουμε την παραμικρή διάθεση να καλυτερεύσουμε , οδηγούμαστε γενικώς σε μια γενικευμένη ψωνίστικη απόλυτη μισανθρωπιά.

Γιατί είναι εύκολο ως αδιαμόρφωτη προσωπικότητα να εστιάσεις στα κακά μας ένστικτα.Να παρομοιάσεις τον άνθρωπο με λύκο.[Homo homini lupus].Nα θεωρήσεις τον πόλεμο δεδομένο.[Πόλεμος πατήρ πάντων Ηράκλειτος]Να δεις τον αδύναμο ως επιβεβλημένα από την παθητική του αδυναμία καλό και τον δυνατό με μια δική του κυνική ηθική επιβεβλημένη από την δύναμη της εκφρασμένης βούλησης.[ηθική του δούλου/ηθική του κυρίου Νίτσε].Είναι εύκολο να μιλήσεις για ένστικτο της καταστροφής.[Φρόυντ].Eίναι εύκολο να παρερμηνεύσεις , γιατί διαβάζοντας αυτό από το οποίο δεν μπορείς να ξεφύγεις , αρνείσαι να πας παρακάτω , να διαβάσεις το γιατί , το μετά , το πως , το τι το ίδιο.

Παρατήρησε τους εκπρόσωπουν της ακροδεξιάς , τους φανατισμένους με την γραμμή του κόμματος αριστερούς , όλοι επικαλούνται φιλοσοφίες , έρευνες ψυχολόγων , καλά οκ οι ακροδεξιοί επικαλούνται και το Ευαγγέλιο..Αν μπορούσα θα σου έδειχνα και κάποιους γνωστούς μου..Να τους φοβάσαι τους ημιμαθείς.Φυσικά παντογνώστες δεν μπορούμε να γίνουμε , μα ο τύπος που διαβάζει την φράση που του γούσταρε και επιλέγει να παραβλέπει τα παρελκόμενα της διατυμπανίζοντας την ανθρωπιστική του παιδεία είναι , σχετικά πάντα , επικίνδυνος.Νιώθει πιο σίγουρος για την πορεία του , έχει βρει πατήματα για να υποστηρίξει τις τάσεις του και με ευκολία αποφεύγει τους άβολους νεωτερισμούς.Είναι τόσο εύκολα όλα αυτά , όσο εύκολο είναι να ταμπουρώνεσαι πίσω από τις βουτηγμένες στην φορμόλη οικογενειακές πεποιθήσεις και εικόνες.

Λες ''η μαμά μου είναι άξια επιχειρηματίας και φεμινίστρια και ο μπαμπας μου είναι αριστερός'' και συνειδησιακά ανακουφίζεσαι.Κατάλαβε όμως πως τις εικόνες σου και προοδευτικές να ήταν για την εποχή τους , εσύ οφείλεις να τις κρίνεις και έπειτα να τις απορρίψεις ή να τις εξελίξεις για να σταθούν στο σήμερα και στις δικές σου ανάγκες.Μην κρύβεσαι πίσω από τα επιτεύγματα των δικών σου , δεν σου ανήκουν , ούτε σε απαλάσσουν από την ευθύνη σου απέναντι στην κοινωνία.Είναι τόσο εύκολο να περιορίζεσαι στα προφανή και δεν μας αξίζει..Ψάξτο!