Οικογενειακή λαογραφία

Από μικρή με γοήτευαν οι τρομακτικές ιστορίες.Έμπλεκαν την φαντασία με την πραγματικότητα και το μυαλό έπαιρνε φωτιά προσπαθώντας να εξιχνιάσει ή αντίθετα να βρει μια γωνιά να κουρνιάσει.Γιατί οι τρομακτικές ιστορίες δεν έχουν απαραιτήτως τρομακτικό τέλος..

Με θυμάμαι από μικρή να παρακολουθώ ταινίες τρόμου , ψυχολογικά θρίλερ , εκπομπές όπως το x-files και το tales from the crypt , να ακούω με ενδιαφέρον ιστορίες αστικούς μύθους , να διαβάζω βιβλία επιστημονικής φαντασίας και λογοτεχνία του φανταστικού , να είμαι παρούσα στα βράδυα όταν παιδικά πηγαδάκια έπαιρναν μια πιο σκοτεινή μορφή και ξέρναγαν ιστορίες ερεβώδεις , μαγικές και απρόσμενες.Σπάνια φοβήθηκα , ποτέ μου δεν μπερδεύτηκα να τις πάρω στα σοβαρά.Μόνο μια ιστορία κατάφερε να ραγίσει τον σκληρό φλοιό της λογικής μου και να καταφέρει να με πείσει πως στο σκοτάδι μπορεί να κρύβεται αν μη τι άλλο κρύβεται το παράλογο.

Πρωτάκουσα από την γιαγιά μου την Βασιλική αυτή την ιστορία όταν ήμουν περίπου 15 ετών , αρκετά μεγάλη δηλαδή.Ήταν ένα μεσημέρι , ίσως καλοκαιρινό , που καθόμασταν σε μια φωτισμένη από κίτρινο τεχνητό φωτισμό κουζίνα η μια απέναντι από την άλλη.Η γιαγιά μου μίλαγε και μίλαγε και σταματημό δεν είχε και εγώ έκανα πως ακούω τις ιστορίες της με μεγάλο ενδιαφέρον για να μην την πληγώσω.Βαριόμουν οικτρά.Ξαφνικά κάπως το έφερε η κουβέντα και άρχισε να μιλά για τις νεράιδες.Ανακάθισα και άρχισα να ακούω με μεγάλο ενδιαφέρον.

Τα παιδιά ξέρετε έχουν μεγάλο ένστικτο και από μια ηλικία και μετά ξεχωρίζουν εύκολα αυτό που θες να τους παρουσιάσεις ως αληθές από αυτό που πιστεύεις για αλήθεια.Εγώ ήμουν ηλικιακά στο μεταίχμιο μεταξύ ενστικτώδους αποδοχής ή απόρριψης και εφηβικής εκλογίκευσης και αμφισβήτησης , όμως μιας και ως παιδί μου έλειψαν οι παραδοσιακοί παππούδες που μέσα στα παραμύθια τους ανακατεύουν έντεχνα τις ιστορίες που τους έμαθαν οι πρόγονοι τους και που οι ίδιοι δεν εξιχνίασαν ποτέ , ήμουν πολύ περίεργη για τα απρόσμενα νέα παραμύθια της γιαγιάς.

Στο ξεκίνημα της φιλότιμης προσπάθειας της να μας πείσει για την ύπαρξη νεράιδων μας μίλησε για το φως στον σύγχρονο πολιτισμό και είπε κάτι σαν ''τώρα που όλοι έχουμε ηλεκτρικό οι νεράιδες δεν πλησιάζουν , έχουν φύγει μακριά , παλιά με το που έπεφτε ο ήλιος όλοι κλεινόμασταν στα σπίτια μας και δεν ξεπορτίζαμε , γιατί τις φοβόμασταν''.Πρέπει λίγο να ξενέρωσα σε εκείνο το σημείο , γιατί φαντάστηκα βραδινά όργια χωρικών , περίεργες δοσοληψίες και χαζές μαγικές τελετές όλα υπαίτια για τον νόμο των νεράιδων.Τι σόι μαγεία είναι αυτή που εξατμίζεται με λίγα βόλτ?

Ίσως να μην βοήθησε και η ιστορία που μας είχε διηγηθεί λίγο πριν , η οποία πήγαινε κάπως έτσι _ Ένας χωριανός ξεκίνησε με τον γάϊδαρο του όταν ήταν νέα η γιαγιά μου να πάει στο Κάτω Καλό Νερό στα κτήματα ένα πρωινό και λίγο έξω από την εκκλησία του χωριού μας εξαφανίστηκε και αυτός και ο γάιδαρος.Η Νικολούλη δεν είχε ξεκινήσει ακόμη το κοινωνικό της έργο και ο χωριανός εχάθη μια και καλή.

Με αυτά και με αυτά στο μυαλουδάκι μου άκουσα την γιαγιά μου να συνεχίζει και τελικά ναι , να με πείθει.Ένα βράδυ παλιά , τότε που η ίδια ήταν παιδί , η μαμά της αποφάσισε κάτω από το βάρος μερικών διψασμένων ανήλικων παιδιών και μιας στάμνας κενής να παραβεί το άγραφο νόμο στα μέρη τους και να βγει να βρει νερό στο ποτάμι.Έφτασε και άρχισε να γεμίζει βιαστικά την στάμνα όταν μέσα στο σκοτάδι διέκρινε ξαφνικά μια μαυροφορεμένη γυναίκα γριά και άσχημη να την πλησιάζει απειλητικά.Δεν πρόλαβε να φύγει και η γριά την άρπαξε δυνατά λέγοντας της ''Δεν ξέρεις ότι τα βράδια δεν πρέπει να βγαίνεις έξω από το σπίτι σου?Τώρα θα δεις τι θα πάθεις''.Η πρόγιαγια μου προφανώς χεσμένη από τον φόβο της μα λαλίστατη άρχισε τις δικαιολογίες και τις συγνώμες.''Συγνώμη νεράιδα , δεν θα το ξανακάνω'' και τα λοιπά και τα λοιπά ώσπου βλέποντας την νεράιδα να μην συγκινείται έριξε και το τελευταίο της χαρτί , την ιερή μητρότητα.''Έχω μικρά παιδιά , σε παρακαλώ μην με σκοτώσεις , μην με μουγκάνεις , μην με τυφλώσεις , μην με κουτσάνεις , λυπήσου τα''.Η νεράιδα προς έκπληξη της προγιαγιάς μου μαλάκωσε και ενέδωσε στις διαπραγματεύσεις.''Εντάξει δεν θα σου κάνω μεγάλο κακό , αλλά πρέπει κάπως να σε τιμωρήσω για να μην ξαναέρθεις από τα μέρη μας βράδυ , ούτε εσύ ούτε κανένας άλλος.''Και μια και δυο την ακούμπησε στο μέτωπο και της δημιούργησε ακριβώς εκεί ένα μεγάλο μάυρο σημάδι το οποίο θα κουβαλούσε για όλη της την ζωή.Ένα σημάδι που τον πρώτο καιρό έκαιγε σαν έγκαυμα και που εξαφανίστηκε μονάχα όταν η προγιαγιά μου ξάπλωσε στο νεκροκρέβατο της!

Έτσι μόνο λύνονταν τα μάγια από νεράιδα σε εκείνα τα παλιά χρόνια , με τον θάνατο.Και όλο λέω να κατέβω Πελοπόννησο με ένα μαγνητοφωνάκι και όλο το παραμελώ..Και ας μου αρέσουν οι τρομακτικές ιστορίες..