ο καύσωνας

Αυτές οι μέρες έχουν ως μόνιμη επωδό τον καυτό ήλιο.Τι αντηλιακα με δεικτη προστασίας 50 μου άπλωσα , τι παγωμένα μπουκαλάκια νερό κατέβασα , τι λευκά λινά ρούχα φόρεσα , τι ανάλαφρη διατροφή ακολούθησα..Εντάξει , εν μέρει τα κατάφερα , απέφυγα το δερματικο έγκαυμα και την κατάρρευση. Από την άλλη μεριά , δεν κατάφερα να αποφύγω να πέσουν οι ρυθμοί μου σε επίπεδα ηλικιωμένης καμήλας στην υποσαχάρια Αφρική και οι ώρες ύπνου μου να συναγωνίζονται , όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν , αυτές ενός νεογέννητου μωρού.
Δεν προλαβαίνω να κάνω τίποτα το δημιουργικό , έχω παραμελήσει και κάποιες απο τις υποχρεώσεις μου αυτές τις ημέρες και φτάνω να αναρωτιέμαι για τον βαθμό πολυτέλειας τον οποίο ενείχε η προηγούμενη κάθετη τοποθέτηση μου υπέρ της καλοκαιρινής ηλιοφάνειας. Ψύχραιμα τώρα τάσσομαι υπέρ του ανοιξιάτικου , τόσο όσο , φωτός και μου υπόσχομαι να μην αρχίσω με ελαφρά τη καρδία ξανα το ευχολόγιο για ένα καυτό καλοκαίρι αν δεν είμαι σίγουρη πως με περιμένουν τουλάχιστον δεκαήμερες καλοκαιρινές διακοπές σε προορισμο της αρεσκείας μου ή πως έστω δεν θα σπαταλήσω ολάκερο το καλοκαίρι μου σέρνοντας το κορμί μου στις καυτές λεωφόρους και τα βρομερά στενάκια της Αττικής.
Αλήθεια , δεν είναι τρομακτικό το πόσο αφιλόξενη πόλη είναι η Αθήνα όταν οι εύκολες επιλογές να κλειστείς σε μέρη με ελεγχόμενη τεχνητά θερμοκρασία όπως το αμάξι σου , το γραφείο σου , το σπίτι σου , το μπαρ δεν είναι διαθέσιμες?Ρητορική φυσικά η ερώτηση..Καθημερινά σχεδόν ζουμπιέμαι , καμπουριάζω και στρέφω το σώμα μου στις πιο περίεργες στάσεις μοιάζοντας με ασπόνδυλο προσπαθώντας να χωρέσω μέσα στο μικροσκοπικό παράθυρο σκιάς που σχηματίζεται πάνω στο τσιμεντένιο πεζοδρόμιο από την ψιλόλιγνη ταμπέλα που ανακοινώνει φειδωλά τους αριθμούς λεωφορείων.
Γιατί οι στάσεις των λεωφορείων είναι τόσο καλά σχεδιασμένες από μια ελίτ σαδιστών έτσι ώστε να σου δημιουργούν για κάποια κλάσματα του δευτερολέπτου την ελπίδα πως οι αδειανές τους θέσεις θα καταφέρουν να σε ανακουφίσουν από την σχεδόν αναπόφευκτη πολύωρη ορθοστασία παρέχοντας σου παράλληλα την σκιά που χρειάζεσαι για να παραμείνεις έλλογος.Είναι τόσο καλά σχεδιασμένες οι άτιμες που δεν προλαβαίνεις καν να αναρωτηθείς αν η ομάδα ατόμων που περιμένει ήδη πριν από εσένα είναι δυνατόν να ανήκει σε μια τάξη υπεράνθρωπων απρόσβλητων από τον καύσωνα και την εξάντληση , αφήνοντας σε εσένα τον λαπά το προνόμιο να τις χρησιμοποιήσεις.Κάθομαι αποφασιστικά πάνω τους και γελάει ο διάολος και όλη η κόλαση μαζί γιατι είναι πιο καυτες και από μεταλλικό χερούλι αμαξιού που το ξέχασαν παρκαρισμένο ένα μεσημέρι κάτω απο τον καυτό καλοκαιρινό ήλιο.Και πως να μην ήταν?Το υπόστεγο το μελέτησαν οι σαδιστές έτσι ώστε να παρέχει μηδενική σκιά , όταν ακριβώς την χρειάζεσαι περισσότερο.Είμαι σίγουρη πως κάπου κρύβουν τις κάμερες , που θα μου πάει θα τις βρω..
Και στην συνέχεια μετά από πέντε λεπτά καύσωνα στην στάση που μοιάζουν με ολόκληρο μισάωρο , αρχίζω να ρωτώ απεγνωσμένα επιστρατεύοντας την πιο γλυκειά μου φωνή αν πέρασε το λεωφορείο για να καταλάβω μετά πως καμια απάντηση δεν θα είναι ποτέ αρκετή μπροστά σε αυτό το χάος της επώδυνης διαστολής του χρόνου.Και κάπου εκεί αρχίζω να ταυτίζομαι με τον οκτάχρονο εαυτό μου που γκρίνιαζε στις μακρινές διαδρομές και ρώταγε αλλεπάλληλα ''σε πόση ώρα φτάνουμε?Αργούμε?''. Προσπαθώ να ηρεμήσω και να βρω την ψιλόλιγνη ταμπέλα που λέγαμε παραπάνω η οποία συχνά πυκνά είναι κατειλημένη με τον πιο παράδοξο τρόπο , κοιτάζω γύρω μου και ψάχνω να βρω λίγη σκιά. Τα αυτονόητα , όπως δυο τρια δέντρα από αυτά που συναντάς κατά μήκος των περισσότερων , στενών , πεζοδρομίων της Αττικής , τα οποία , θέλω αυτό να το καταγγείλλω , έχουν καταντήσει να είναι ο εφιάλτης του ανάπηρου , της μάνας με το καρότσι και του ψηλού και αν μη τι άλλο είναι εξαιρετικά λάθος να τα κλαδεύουν αφήνοντας τα κοντοστούπικα εκείνα και εμάς ανήμπορους να διασχίσουμε τα πεζοδρόμια , γύρω απο τις στάσεις αποτελούν ουτοπία ενισχύοντας τις αμφιβολίες μου περί συνομωσίας σαδιστών. Μένω να κοιτώ την άσφαλτο που αντακλά με τον χειρότερο τρόπο τις ηλιακές ακτίνες και αποφασίζω πως θα πρέπει να δεχτώ στωικά τον ήλιο να μου καίει μέχρι και τις πατούσες που ξεπροβάλλουν κάτω από το λουράκι των παπουτσιών μου.Α και να μην ξεχάσω να διατηρώ ανέκφραστο το μούτρο μου για να μην κάνω ρυτίδες.
Κάπου εκεί ο χρόνος παγώνει και το λεωφορείο έρχεται ξαφνικά άδειο ή ασφυκτικά γεμάτο με τον κλιματισμό αναμμένο στο φουλ και τα μισά παράθυρα ανοιχτά.Ζέστη , ο καλτ ιδρώτας να ευωδιάζει και το λεωφορείο να τρέχει σαν τρελό στους σχεδόν άδειους δρόμους της Αθήνας.Γύρω μας ,το καλοκαίρι τρέχει και αυτό σαν τρελό , όπως πάντα , μόνο που φέτος εγώ δεν θα το κυνηγήσω.Θα τυλιχτώ με καυσωνα , θέλοντας ή μη και θα κοιμάμαι ιδρωμένη τα απογεύματα.Θα ξυπνάω το βραδάκι , θα διαβάζω για την επόμενη εξεταστική στην βεράντα , θα πηγαίνω θερινό σινεμά , για ποτό , μα τελικά θα παίρνω παγωμένο τσάι ή milkshake , θα βλεπω καμιά ταινία , θα χαθώ σε κιτρινισμένες σελίδες , στο ίντερνετ , στο ''να με προσέχεις'' και θα ελπίζω τα σαββατοκύριακα της τελευταίας στιγμής να με βρουν ενθουσιώδη και δυνατή για να πάω να τα συναντήσω όπως οφείλω.
Συνοπτικά?Τρώω τόση ζέστη στο κεφάλι φέτος που αγανακτώ και μόνο στην σκέψη της και από την άλλη μεριά , ειλικρινά , βαριέμαι να βαρεθώ..Επίσης δεν μου αρέσει να κοιμάμαι με ανοιχτό το aircondition.