A qui la faute?

Έκαψες μόλις τη βιβλιοθήκη;
– Ναι. Της έβαλα μπουρλότο.
– Μα είναι έγκλημα πρωτοφανές!
Έγκλημα κατά του ίδιου σου του εαυτού άθλιε!
Σκότωσες την ηλιαχτίδα της ψυχής σου!
Έσβησες τον πυρσό που σου έδειχνε το δρόμο!
Αυτό που σαν τρελός και λυσσασμένος τόλμησες να κάψεις,
Είναι περιουσία, θησαυρός, προίκα, κληρονομιά σου
Τα βιβλία, εχθροί του άρχοντα, είναι το πλεονέκτημά σου
Τα βιβλία που πάντα πήραν το μέρος σου και σε υπεράσπισαν.
Η βιβλιοθήκη είναι μια εκδήλωση πίστης
Των γενεών που μέσα από το σκοτάδι
Μαρτυρούν πως το ξημέρωμα δεν θ’ αργήσει.
Αν είναι δυνατόν! Μέσα στης αλήθειας το αξιοσέβαστο απόθεμα,
Στ’ αριστουργήματα που βρίθουν από κεραυνούς και καθαρότητα,
Σ’ αυτό το αιώνιο αρχείο που διαφυλάττει το χρόνο,
Στις περασμένες εποχές, στους αρχαίους, στην ιστορία
Στο παρελθόν που συλλαβίζει το μέλλον,
Σ’ αυτό που άρχισε κάποτε για να μην τελειώσει ποτέ,
Μέσα στους ποιητές! Αν είναι δυνατόν, μέσα σ’ αυτή την άβυσσο των γραφών
Σ’ αυτή τη θεία συλλογή από φοβερά έργα του Αισχύλου,
του Ομήρου, του Ιώβ που όρθιοι ατενίζουν τον ορίζοντα,
Στα έργα του Μολιέρου, του Βολταίρου και του Καντ, μέσα στη λογική,
Πετάς άθλιε έναν αναμμένο δαυλό!
Όλο το ανθρώπινο πνεύμα το κάνεις καπνό!
Λησμόνησες λοιπόν τον ελευθερωτή σου,
Το βιβλίο; Που στέκεται πάνω στο βάθρο,
Που λάμπει, που φεγγοβολά και φωτίζει
Για να καταστρέψει το ικρίωμα, τον πόλεμο, την πείνα,
Φωνάζει, ποτέ πια σκλάβοι, ποτέ πια δουλοπάροικοι.
Άνοιξε ένα βιβλίο. Τον Πλάτωνα, τον Μίλτωνα, τον Μπεκαριά.
Διάβασε τους προφήτες, τον Δάντη, τον Σαίξπηρ, τον Κορνέιγ
Για να νοιώσεις μέσα σου να ξυπνά η δυνατή τους ψυχή,
Να θαμπωθείς και να νοιώσεις όμοιος μ’ όλους αυτούς,
Να γίνεις διαβάζοντας σοβαρός, σκεπτικός και πράος,
Να νοιώσεις στο πνεύμα σου τους μεγάλους αυτούς ανθρώπους να μεγαλώνουν,
Να σε διδάξουν όπως η αυγή φωτίζει το μοναστήρι
Και καθώς η καρδιά σου θα βυθίζεται όλο και πιο μπροστά
Η ζεστή τους ακτίνα θα σε ηρεμεί και θα σου δίνει ζωή,
Η ψυχή σου θα είναι έτοιμη να τους απαντήσει
Θα καταλάβεις την αγαθότητα, την καλοσύνη, θα νοιώσεις να λιώνουν
Σαν το χιόνι στην φωτιά, ο εγωισμός, η οργή,
Το κακό, οι προκαταλήψεις, οι βασιλιάδες, οι αυτοκράτορες!
Γιατί πρώτα αποκτά ο άνθρωπος σοφία.
Και μετά ελευθερία. Κι όλο αυτό το φως,
Είναι δικό σου, γι’ αυτό κατάλαβε πως από μόνος σου το σβήνεις!
Αυτά που ονειρεύεσαι θα τα βρεις στα βιβλία.
Τα βιβλία που μπαίνοντας στη σκέψη σου λύνουν
Τα δεσμά που κρατούν το λάθος με την αλήθεια ανακατωμένα,
Γιατί κάθε συνείδηση είναι κι ένας γόρδιος δεσμός.
Είναι ο φύλακας, ο οδηγός, ο φύλακάς σου.
Θεραπεύει το μίσος σου, αφαιρεί την τρέλα σου.
Να τι χάνεις, δυστυχώς με το λάθος σου!
Το βιβλίο είναι ο δικός σου πλούτος! Είναι η γνώση,
Το δίκιο, η αλήθεια, η αρετή, το καθήκον,
Η πρόοδος, η λογική που διαλύει τα παραμιλητά.
Κι εσύ όλα αυτά τα καταστρέφεις!
– Δεν ξέρω να διαβάζω.

Ένα ποίημα του Βίκτωρα Ουγκώ (1802-1885) 

Από την συλλογή του ιδίου ''l'Annee terrible'' , το ποίημα έχει τίτλο ''A qui la faute?''  

http://poesie.webnet.fr/lesgrandsclassiques/poemes/victor_hugo/a_qui_la_faute.html

''Σε ποιον το σφάλμα?''

Η βία , η καταστροφή , ως συνοδοιπόροι της άγνοιας και της αμάθειας.Η άγνοια και η αμάθεια να προηγούνται της βίας και της καταστροφής.Με άλλα λόγια ''έλλειμμα παιδείας'' , από εκείνο το γνωστό , το οποίο όλοι ξέρουμε έστω και έναν συνήθη ύποπτο για να το χρεώσουμε.Έχω την αίσθηση πως σήμερα που ως κοινωνία έχουμε διαπρέψει στην εξάλειψη του αναλφαβητισμού , ζητούμενο μας θα έπρεπε να είναι να εντοπίσουμε και να υπερκεράσουμε κάθε εμπόδιο ανάμεσα στο άτομο και την ουσιαστική μόρφωση.Να δούμε πέρα από το προφανές αυτό που το έχουμε μπροστά μας και το πολεμάμε , όσο θέλουμε και όσο μπορούμε.Λέγεται κυβέρνηση το προφανές και ώσπου να γκρεμιστεί κάποιος φούρνος και να σπάσει ο φαύλος δεξιόστροφος κύκλος μέσα στον οποίο κινούμαστε πάντα θα λέγεται έτσι. Να δούμε όλα αυτά τα αθέατα τα οποία αξίζουν να τους αποδοθούν ψόγοι για την παιδεία την δική μας και των γύρω μας και τα οποία μπορούν και μας ξεγλιστράνε καθημερινά πίσω από τσιτάτα , μεγαλοστομίες και μικρά γράμματα.

Μπορούμε να αναζητήσουμε και να ανακαλύψουμε όλους αυτούς που κρέμονται από την ελπίδα να μείνουμε δεμένοι με τα ΄΄δεσμά που κρατούν το λάθος με την αλήθεια ανακατωμένα''.Και ας ξέρουμε πως πρόκειται για δουλειά για βαρέα και ανθυγιεινά , τόνους βαρέα και ανθυγιεινά..Δουλειά που προυποθέτει το σθένος να αντέχεις να χαλάς την ζαχαρένια σου κάθε τόσο , καθιστώντας υπόλογους ανθρώπους που μέχρι χτες ίσως και να τους έκρινες ως υπεράνω υποψίας.Δουλειά που προυποθέτει και το σθένος να αντέχεις την δριμεία αυτοκριτική.Δουλειά που πρέπει να γίνει ως πρώτο βήμα για να έρθει η αλλαγή οριστικά και αμετάκλητα και όσο το δυνατόν λιγότερο βίαια.Στόχος να είναι και πάλι το να βρούμε σε ποιον να αποδώσουμε το σφάλμα μην αφήνοντας κανέναν υπαίτιο απ έξω αυτή την φορά.Ούτε τον ίδιο μας τον εαυτό.Μόνο εντοπίζοντας τα λάθη μπορούμε να προσπαθήσουμε να τα αποφύγουμε.

Για εμένα ως και σήμερα λάθος που δεν απέφευγα ήταν και η αριστερά μας.Χοντρό λάθος παιδαριώδες και προφανές που σίγουρα κάπου πίσω από τα μεγάλα της κόμματα κρυβόταν κάποια μικρή , αυθεντική κίνηση την οποία εγώ η ελεεινή την αγνοούσα και ωσπόυ να την ανακαλύψω ψήφιζα εκείνα , με κάποιες τύψεις προς την έλλογη μου υπόσταση ομολογουμένως.Καπηλευμένη ίσως αριστερά μα παράλληλα ότι πιο κοντινό στις αρχές μου σε οργανωμένο κόμμα.

Ξέρω πως για να μπορούμε σήμερα έστω και να σχηματίζουμε την εικόνα της ιδέας της παιδείας στο μυαλό μας κάποτε μυαλά στριφογύρισαν με τρελούς ρυθμούς , πολίτες βγήκαν στους δρόμους και ξελαρυγγιάστηκαν , οι γραφομηχανές πήραν φωτιά , τα τυπογραφεία στέναξαν και χύθηκε ανθρώπινο αίμα.Όλα αυτά τα ονομάζουμε αριστερά.Δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς , ιστορικά αυτό είναι αριστερά.Ιδεολογικά αυτό είναι αριστερά.Η αμφισβήτηση , ο αγώνας για την ελευθερία , την ανθρωπιά και την παιδεία.''Αριστερά'' τι ωραία λέξη..!

Ζούμε σε μια χώρα όπου αριστερά είναι στο συλλογικό υποσυνείδητο και ο Στάλιν και ο Μελιγαλάς και η Έλλη Αθανασίου και ο Ζαχαριάδης και η Ε.Σ.Σ.Δ και η Βόρειος Κορέα και η Παπαρήγα και ο Αλαβάνος και ό,τι άλλο θες.Μια χώρα με πολίτες που τον όρο ''αριστερός'' τον έχουν μπλεγμένο μέσα τους με ουκ αμελητέο συναισθηματικό φορτίο , είτε αυτό είναι θετικό είτε αρνητικό.Εδώ όπου όλα μοιάζουν να επαναλαμβάνονται μονότονα ένας τεράστιος όγκος συμπολιτών μας είχε χάσει την παλαιά του σύνδεση με την οργανωμένη αριστερά.Είτε γιατί είχε μάθει να την φοβάται , είτε γιατί τον απογοήτευσε , ίσως και γιατί ήταν καπιταλιστικά αλλοτριωμένος.Όπως και να χει παλιά ιστορία και πολλαπλώς επαναλαμβανόμενη μοιάζει σε πολλούς ο αγώνας και γι αυτό και δεν τους εκφράζει.

Όμως ποτέ δεν είναι το ίδιο.Εκ των πραγμάτων δηλαδή..Τα πάντα ρει που έλεγε και ο Ηράκλειτος.Αν μη τι άλλο τότε δεν ήσουν εκεί εσύ και εγώ.Ποτέ δεν είναι το ίδιο.Και αν στην ουσία για το ίδιο διαχρονικά όλοι πολεμάμε , ποτέ δεν ξεκινάμε από το ίδιο μετερίζι.Αυτά είναι δημαγωγικές σάχλες.Να δούμε λοιπόν με ειλικρίνεια που βρισκόμαστε σε σχέση με τον στόχο μας.Και έπειτα να επαναπροσδιορίσουμε την θέση μας και να αναζητήσουμε ένα νέο σχέδιο δράσης.Όλοι οσοι λεγόμαστε άνθρωποι , αριστεροί οφείλουμε να είμαστε , γιατί όλοι από εκεί ξεκιναμε να πορευόμαστε ως υπάρξεις.Αν πιάσεις έναν πίθηκο και του  δώσεις την ευκαιρία είτε να σκάσει από την πολλή κίτρινη μεστή μπανάνα ολομόναχος παρακολουθώντας τους φίλους του να πεινούν στο διπλανό κλουβί είτε να μοιραστεί λίγη ποσότητα από αυτήν με τους συντρόφους του αυτός θα επιλέξει το δεύτερο.Η αριστερά δεν είναι κομματική ταυτότητα να την κρεμάσεις στο πέτο πάνω από το κόκκινο γαρύφαλλο γιατί είναι ιδέα.Είναι ένα ένστικτο που επιδιώκει να γίνει βίωμα παρ όλα τα εμπόδια.

Και ντρέπομαι κάτι τέτοιες ώρες για το που έχουμε καταντήσει πολιτισμικά γιατί από εκεί που βρίσκομαι εγώ , βλέπω φουσκωμένους αριστερούς εγωισμούς έτοιμους να ξεσπάσουν όλο κενότητα.Να κατατρώγει ακόρεστα ο εγωισμός τους το δίκιο των ιδίων αλλά και το δικό μας.Και λίγο τα έχω πάρει το κακόμοιρο..Γιατί νομίζω το έχω ξαναπεί , αλλά είμαι σε αυτή την αναθεματισμένη ηλικία που θες κάπου  να πιστέψεις , κάπου δίκαια και λογικά..Δεν ανέχομαι η αριστερά να παίζει τον ρόλο του ψωρο-γύπα πάνω από το σάπιο πτώμα του καπιταλισμού.Θέλω ιδέες εκφρασμένες με ειλικρίνεια και σεβασμό στον πολίτη και προπάντων θέλω οι όποιες αυτές ιδέες που θα εκφράζονται από την αριστερά να είναι υποκείμενο συζήτησεων όχι μόνο μέσα στα πλαίσια τα κομματικά μα και στα πλαίσια του κοινωνικού συνόλου.Εκεί όπου η κριτική θα βοηθά την ιδέα να ωριμάσει πέρα από τις άγουρες και άνοστες πολιτικές γραμμές.

Γιατί όχι , δεν φταίει ο πολίτης μονάχα που βρίσκεται στο έρεβος της άγνοιας και σέρνεται από τα όποια Μ.Μ.Ε..Φταίει και η αριστερά που όταν της δίνεται η ευκαιρία να ενεργοποιήσει συνειδήσεις στέκεται κατώτερη των περιστάσεων.Δεν φταίει ολότελα ο πολίτης που σαστισμένος κάθεται και  ακούει τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να του τάζει ένα μέλλον με ξεκουκουλωμένους κουκουλοφόρους και δεν ξεσηκώνεται διπλά εξαγριωμένος και αποφασισμένος κόντρα στο παρακράτος και τους εντολοδόχους του , φταίει και αυτός που μαζεύει ενίοτε ψηφαλάκια από τους θλιβέρα λίγους , κατά την εντύπωση που έχω σχηματίσει , θερμοκέφαλους χουλιγκάνους που θέλουν να πιστεύουν πως σπάζοντας και καίγοντας δημιουργούν μια κάποια όποια συνείδητότητα.Και ίσως αυτός φταίει πιο πολύ γιατί και αυτός και οι όμοιοι του έτσι  στερούν την ελπίδα σε όσους από εμάς θέλουμε να πιστέψουμε.

Ξέρω ότι πολύς κόσμος θα στραφεί αριστερά στις επόμενες εκλογές.Όταν δεν σου έχουν μείνει ούτε τα βασικά για να πορευτείς στην ζωή ξαφνικά οι διαφημίσεις μια ζωής όλο επιτυχίες , κοινωνική άνοδο και υλική ευημερία φαντάζουν χίμαιρες και στον πιο φαντασιόπληκτο.Ο κόσμος δεν μασάει πια από νεοφιλελεύθερα παραμύθια.Καλά κάνει.Έχω μια εικόνα στο μυαλό μου αποπροσανατολισμένων κομματόσκυλων να ψάχνει για τσομπάνη που στην πορεία αναμειγνύεται με την στρατιά των ζαμανφού δεν-ψηφίζω-δεν-το-πολυκουράζω βολεψάκηδων αλλά και με το σμήνος των ενοχλητικών θα-ψηφίσω-αριστερο-κόμμα-μεν-αλλά-όχι-με-όλη-μου-την-καλή-διάθεση-δε-γιατί-πολύ-μου-την δίνει-το-εκείνο-τους (στο εκείνο τους προσθέστε το ότιδηποτε π.χ. την παλαιολιθικότητα τους , την ακαμψία τους , την αγάπη για την καρέκλα τους) έτοιμων να φέρουν τα πάνω κάτω στο πολιτικό μας κατεστημένο.Η ψήφος τους η επόμενη θα αποτελεί στοιχείο της πρώτης επανάστασης στην οποία θα πάρουν μέρος.Κάτι μου λέει ότι αυτή η ειρηνική επανάσταση δεν θα ευωδώσει.Η ψήφος μας θα γίνει εργαλείο στα χέρια των κουλών εκ των αριστερών καρεκλάκηδων για να ικανοποιηθούν τα απωθημένα ετών.Η ψήφος μας θα γίνει ψήφος εμπιστοσύνης στα χρόνια μπαρουφολογίας χωρίς πραγματικό αντίκρισμα των κλειστών ιδεολογικά κομματικών συγκεντρώσεων του παρελθόντος.

Θα χρειαστεί να μπει πολύ νερό στο αυλάκι της κοινωνικοπολιτικής αναμόρφωσης.Αυτά είναι τα κακά νέα.Τα καλά νέα είναι ότι είμαστε στον σωστό μη χειρότερα δρόμο.Να τιμήσουμε την απαξιωμένη για όλους τους λανθασμένους και όλους τους σωστούς λόγους αριστερά και ας πέσει να μας πλακώσει για λίγο.

Θέλω να μπορέσω να διατηρήσω την ψυχραιμία μου σε όλη μου την ζωή.Να μην βρεθώ ποτέ στην απελπιστική θέση αυτού του σύγχρονου ΄΄δεν ξέρω να διαβάζω'' , να μην γίνω ποτέ ''δεν ξέρω να διαβάζω τα ψιλά γράμματα και αγανάκτησα''.Όμως για να γίνει αυτό πιο εφικτό , κάτι μου λέει πως η μόνη λύση είναι όλοι αυτοί που σήμερα ενστικτωδώς απαξιώνουν το σάπιο πολιτικό μας σύστημα να πάρουν τα πιο συνειδητά τους μυαλά και να κατέβουμε όλοι μαζί παρέα στο τραπέζι του διαλόγου τολμώντας να ψάλλουμε πλάι σε αυτούς που πήραν μονότερμα την αριστερή ρητορική και που συνειδητά ποντάρουν χρόνια τώρα στο 14 (1914) κόκκινο.Δεν νομίζω ότι προλαβαίνουμε να τους ταρακουνήσουμε πριν να τους κάτσει η μπήλια.

Μετά τι θα γίνει και σε ποιον θα πρέπει να χρεώσουμε το λάθος?Κάπου εκεί η διανοητική μου ικανότητα με εγκαταλείπει , αλλά είμαι στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω πως πολύ  μου αρέσουν οι εκπλήξεις.

ποτέ και πότε

Ποτέ μην λες ''ποτέ''.
Περίεργη λέξη το ''ποτέ''.Δεν το θέλω αλλά τον χρησιμοποιώ συχνά αυτόν τον δισύλλαβο απαγορευμένο αφορισμό.Είναι μια κάποια άμυνα και αυτό το αναθεματισμένο.Ακόμη και γραμμένο μοιάζει με μια ελπίδα σχηματοποιημένη.Μια ελπίδα.Να μην χάσεις τον εαυτό σου κάπου στην πορεία.Να μην τον ξεχάσεις κάπου μελλοντικά και απροσδιόριστα πλάι σε άγνωστους ανθρώπους και άγνωστα τοπία.
Το ποτέ είναι η εύκολη λύση του σχεδόν αναποφάσιστου.Η σπρωξιά που δίνει ο μπερδεμένος στον ίδιο του τον εαυτό , εκείνη που τον παρακινεί σε πορεία προς τα μπροστά.Η πόρτα που κλείνει κανείς εκκωφαντικά πίσω του και ηχεί σαν μια τζούφια αποτροπή στις πιθανότητες που παραμονεύουν να τον γραπώσουν.Το ποτέ είναι λίγο περισσότερο από ένα απλό άχρηστο τίποτε.Μια αντίσταση στο άγνωστο που τρομάζει.
Ποτέ μην λες ''ποτέ''.
Γιατί και οι τοίχοι έχουν αυτιά.Θα σε ακούσουν.Θα το θυμούνται.Τα ξέρεις αυτά.Να μην στα λέω...Ποτέ να μην εκνευρίζεις τους τοίχους.Θα πέσουν να σε πλακώσουν με την πρώτη ευκαιρία..
Πότε.
Δεν τα πάω καλά με το ρολόι.Δεν τα πάω καλά με τον χρόνο που περνάει.Πάντα νιώθω πως όλα τρέχουν γύρω μου και εγώ οφείλω να τα κυνηγώ και να τα προσπερνάω επιδεικτικά.Μόνο όταν ξεστραβώνομαι και κοιτάζω πίσω , στο παρελθόν , καταφέρνω να πάρω το ανακουφιστικό χάδι του χρόνου.Ορίστε άλλος ένας λόγος που μου αρέσουν οι ιστορίες.Ένα περασμένο αγωνιώδες ''πότε'' , που έχει μετατραπεί σε ένα ''κάτι'' , ένα ''κάποτε'' , έχει την ικανότητα να με συνεφέρει ακόμη και τις πιο μαύρες ώρες.Και είναι αστείο το πόσο κάτι το οποίο κάποτε με παίδεψε έστω και ως πιθανότητα , , στο παρόν , δεν είναι τίποτε άλλο από μια απλή , κοινότυπη , δική μου ιστορία.
Πότε.
Το ''πότε'' που επιτακτικά ζητά να μάθει κάτι.Αυτό που εναγωνίως αναρωτιέται για την στιγμή.Πότε άραγε θα πρέπει να αναμετρηθεί μαζί της?Όλη η ύπαρξη να τρέχει πίσω από κυλιόμενα εναλλασσόμενα ''πότε''.Και σχεδόν οι πάντες να το βρίσκουν φυσιολογικό.Λες και δεν άκουσαν ποτέ τους πως ο χρόνος είναι κάτι το σχετικό.
Ίσως το ''πότε'' να συγχωρεί πιο εύκολα από το ''ποτέ'' που , νομίζω και εσείς θα συμφωνήσετε , είναι αμείλικτο.Ίσως το ''πότε'' να είναι αυτό που κάνει τον χρόνο να κυλά.Ίσως να έχουμε ανάγκη τον χρόνο να κυλά , όσο και να μην θέλουμε να το παραδεχτούμε στα θνητά μας σώματα.Η αγωνία μας , η περιέργεια μας , όλες μας οι ανθρώπινες αδυναμίες σε από αυτό το ''πότε'' βρίσκουν τον εκφραστή τους.
Έτσι εξηγείται ίσως και το υδροκέφαλο των πόλεων μας σε αυτό τον πλανήτη.Εκατομμύρια ''πότε'' στοιβαγμένα σε διαμερίσματα.''Πότε'' που αναβοσβήνουν σαν κέρσορες πάνω από τα κεφάλια μας περιμένοντας να μετατραπούν σε ''κάποτε''.Ένας γενναίος , πάντα νέος , οργιώδης κόσμος που για λίγο θα σε περιμένει για να σε κυλήσει προς τα μπροστά.
Και όμως.Αλίμονο , τίποτα δεν είναι τόσο απλό.Τίποτα δεν είναι τόσο απλό όσο αφοπλιστικά απλό μπορεί να γίνει ένα ήσυχο ηλιοβασίλεμα σε ένα καλοκαιρινό τοπίο από αυτά που σου γεμίζουν την ψυχή αιωνιότητα.Εκεί που ο χρόνος πραγματικά σταματά κάνοντας σου το χατήρι να σου αποκαλύψει την ουσία της ύπαρξης σου.Εκεί δεν έχεις ανάγκη από βεβιασμένα ''ποτέ'' και αγχώδη ''πότε''.Εκεί που όλα μοιάζουν σαν να είσαι το χρυσόψαρο στην γυάλα ενός σπιτιού με τον γάτο χορτάτο , όλα έχουν παγώσει στο ευοίωνο ''τώρα''.
Γιατί υπάρχουν και αυτά τα μέρη μέσα μας και εκεί κανένα μετρικό σύστημα δεν εφαρμόζεται με ασφάλεια.Να γυρνάμε σε αυτά και να ζούμε πάντα.

γάλα από ξηρούς καρπούς

Σάββατο βράδυ.Δεν νυστάζω.Τρέχει η μύτη μου και σερφάρω στο ίντερνετ.Μπαίνω σε κοριτσίστικα blogs και φορτώνω εικόνες και ιδέες.Για όταν θα με πάρει ο ύπνος.Ξέρετε , χρειάζομαι υλικό για να συνθέσω ένα αξιοπρεπές αισθητικά , απόλυτα παράλογο όνειρο.Γιατί κάτι μου λέει ότι πάλι σήμερα δεν θα ονείρευτώ πως μπορώ να πετάω ωσάν να κολυμπούσα σε στυλ πρόσθιο.Κρίμα δηλαδή , γιατί αυτό είναι το αγαπημένο μου , το πιο ευτυχισμένο μου όνειρο.
Και εκεί που κόντεψα να σκάσω από αισθητική ηδονή πέφτει το μάτι μου σε  αυτό το λευκό θαύμα που όλο μου υπόσχομαι πως θα μου φτιάξω και όλο με διαψεύδω.Τατάάάάάά και εγένετο ''νέα ανάρτηση'' σε αυτήν την σελίδα που κάποτε έλεγα πως δεν θα να την κάνω ημερολόγιο.

Ήθελα από την πρώτη κιόλας μέρα του χρόνου να πληκτρολογήσω λέξεις εδώ.Σχεδόν το ένιωσα αυτό σαν μια , δευτερεύουσα είναι η αλήθεια , ανάγκη μου.Αντιστάθηκα στο παράλογο της επιθυμίας μου μιας και είχα τόσα πολλά , όσα και τα ασήμαντα και τα σημαντικά που με περιτριγυρίζουν ως πράγματα και ιδέες καθημερινα να μοιραστώ με τον κανένα του διαδικτύου.Τίποτα λιγότερο , τίποτα περισσότερο για την πρώτη μέρα του χρόνου.Και όμως , η μικρή ανατριχιαστική φωνούλα (η οποία δεν υπάρχει , αλλά επικαλούμαι ποιητική αδεία) επέμενε πως έπρεπε ''κάτι'' να μοιραστώ μαζί σας για το νέο έτος.Κατά προτίμηση το ήθελε η μικρή ανατριχιαστική φωνούλα αυτό το ''κάτι'' να είναι βραχύ , εύκολο και λίγο κλισέ.Ίσως γιατί ήξερε , η μικρή ανατριχιαστική φωνούλα , πως μόνο έτσι μπορεί να εκπληρωθεί πιο ωφέλιμα το παράλογο της επιθυμίας.Το παράλογο της επιθυμίας που μάλλον τώρα που το σκέφτομαι δεν μπορεί παρά να σχετίζεται με την φρούδα κατά πάσα πιθανότητα ελπίδα μου να πιστεύω πως αυτά τα πολλές φορές ανούσια που γράφω εδώ μέσα θα λειτουργήσουν αύριο για εμένα ως ένα άτυπο ημερολόγιο , εκπληρώνοντας κάθε λειτουργία που μπορεί να επιτελέσει ένα άτυπο ημερολόγιο.
Κατέληξα πως το πιο ασφαλές θα ήταν να ξεκινήσω το νέο έτος με μια ανάρτηση τύπου ευχολογικού.Απέρριψα γρήγορα τα wishlists , τις ντροπιαστικές εκείνες προσωπικές top 1851 και βάλε  στήλες που τείνω επηρεασμένη από την αμερικάνικη εικονοποιία να φτιάχνω στο μυαλό μου (χαίρε high fidelity αθάνατο ).Όχι.Τα διάφορα top 1851 και κάτι μου θα τα χρησιμόποιήσω δημόσια σε μια πιο καμμένη ώρα μου.Σήμερα δεν είναι αυτή η μέρα.Ούτε η νύχτα.
Πριν να βρω την αφορμή να πω την χαζομάρα μου είχα επεξεργαστεί το παρακάτω κείμενο αλλά ήξερα πως είναι πιο ανούσιο και ''αβιταμίνωτο'' και από τον απο μηχανής θεό μου , το γάλα με ξηρούς καρπούς για αυτό και δεν το ανήρτησα πιο πριν.
''Για την νέα χρονιά τι να ευχηθεί κανείς?Υγεία και ευτυχία συνοψίζουν όλες μας τις επιθυμίες με ασφυκτική ειλικρίνεια.Τα όποια ''επτά αυγά Τουρκίας'' επιλέξει κάποιος μας να προσθέσει στο ευχολόγιο του για την νέα χρονιά αποτελούν , είναι κοινό μυστικό πια , έναν απλώς καλοδεχούμενο , στις περισσότερες των περιπτώσεων , πλεονασμό που εκπορεύεται από βαθύτερες επιθυμίες.
Πλεονασμοί επιτρέπονται στα ιστολόγια των ανώνυμων βαρεμένων ρομαντικών για αυτό και θα συνεχίσω το ευχολόγιο μου ευχόμενη να καταφέρουμε , όσοι το θέλουμε , να μάθουμε από τα λάθη μας και να είμαστε καθημερινά άξιοι , ενσυνείδητοι εκφραστές της κατά τ΄άλλα μοιρολατρικής ατάκας ''όλα για καλό''.Θέλω να έχουμε όλοι μας φέτος ένα πιο τυχερό χρόνο τον οποίο θα αξίζουμε από άκρη σ' άκρη.''
Κουρασμένη τώρα θα πέσω για ύπνο.Αύριο θα ξυπνήσω και θα με πείσω πως πρέπει να διαβάσω για την επερχόμενη εξεταστική.Γιατί η καριέρα του blogger είναι χλωμή και ακατανόητη.Και όπως λέει ο μπαμπάς μου ''Μα , blogger τί δηλαδή είναι αυτό το blogger που σου λέει ο άλλος ότι είναι το επάγγελμα του?Για εξήγησε μου γιατί εγώ δεν καταλαβαίνω''.