ποτέ και πότε

Ποτέ μην λες ''ποτέ''.
Περίεργη λέξη το ''ποτέ''.Δεν το θέλω αλλά τον χρησιμοποιώ συχνά αυτόν τον δισύλλαβο απαγορευμένο αφορισμό.Είναι μια κάποια άμυνα και αυτό το αναθεματισμένο.Ακόμη και γραμμένο μοιάζει με μια ελπίδα σχηματοποιημένη.Μια ελπίδα.Να μην χάσεις τον εαυτό σου κάπου στην πορεία.Να μην τον ξεχάσεις κάπου μελλοντικά και απροσδιόριστα πλάι σε άγνωστους ανθρώπους και άγνωστα τοπία.
Το ποτέ είναι η εύκολη λύση του σχεδόν αναποφάσιστου.Η σπρωξιά που δίνει ο μπερδεμένος στον ίδιο του τον εαυτό , εκείνη που τον παρακινεί σε πορεία προς τα μπροστά.Η πόρτα που κλείνει κανείς εκκωφαντικά πίσω του και ηχεί σαν μια τζούφια αποτροπή στις πιθανότητες που παραμονεύουν να τον γραπώσουν.Το ποτέ είναι λίγο περισσότερο από ένα απλό άχρηστο τίποτε.Μια αντίσταση στο άγνωστο που τρομάζει.
Ποτέ μην λες ''ποτέ''.
Γιατί και οι τοίχοι έχουν αυτιά.Θα σε ακούσουν.Θα το θυμούνται.Τα ξέρεις αυτά.Να μην στα λέω...Ποτέ να μην εκνευρίζεις τους τοίχους.Θα πέσουν να σε πλακώσουν με την πρώτη ευκαιρία..
Πότε.
Δεν τα πάω καλά με το ρολόι.Δεν τα πάω καλά με τον χρόνο που περνάει.Πάντα νιώθω πως όλα τρέχουν γύρω μου και εγώ οφείλω να τα κυνηγώ και να τα προσπερνάω επιδεικτικά.Μόνο όταν ξεστραβώνομαι και κοιτάζω πίσω , στο παρελθόν , καταφέρνω να πάρω το ανακουφιστικό χάδι του χρόνου.Ορίστε άλλος ένας λόγος που μου αρέσουν οι ιστορίες.Ένα περασμένο αγωνιώδες ''πότε'' , που έχει μετατραπεί σε ένα ''κάτι'' , ένα ''κάποτε'' , έχει την ικανότητα να με συνεφέρει ακόμη και τις πιο μαύρες ώρες.Και είναι αστείο το πόσο κάτι το οποίο κάποτε με παίδεψε έστω και ως πιθανότητα , , στο παρόν , δεν είναι τίποτε άλλο από μια απλή , κοινότυπη , δική μου ιστορία.
Πότε.
Το ''πότε'' που επιτακτικά ζητά να μάθει κάτι.Αυτό που εναγωνίως αναρωτιέται για την στιγμή.Πότε άραγε θα πρέπει να αναμετρηθεί μαζί της?Όλη η ύπαρξη να τρέχει πίσω από κυλιόμενα εναλλασσόμενα ''πότε''.Και σχεδόν οι πάντες να το βρίσκουν φυσιολογικό.Λες και δεν άκουσαν ποτέ τους πως ο χρόνος είναι κάτι το σχετικό.
Ίσως το ''πότε'' να συγχωρεί πιο εύκολα από το ''ποτέ'' που , νομίζω και εσείς θα συμφωνήσετε , είναι αμείλικτο.Ίσως το ''πότε'' να είναι αυτό που κάνει τον χρόνο να κυλά.Ίσως να έχουμε ανάγκη τον χρόνο να κυλά , όσο και να μην θέλουμε να το παραδεχτούμε στα θνητά μας σώματα.Η αγωνία μας , η περιέργεια μας , όλες μας οι ανθρώπινες αδυναμίες σε από αυτό το ''πότε'' βρίσκουν τον εκφραστή τους.
Έτσι εξηγείται ίσως και το υδροκέφαλο των πόλεων μας σε αυτό τον πλανήτη.Εκατομμύρια ''πότε'' στοιβαγμένα σε διαμερίσματα.''Πότε'' που αναβοσβήνουν σαν κέρσορες πάνω από τα κεφάλια μας περιμένοντας να μετατραπούν σε ''κάποτε''.Ένας γενναίος , πάντα νέος , οργιώδης κόσμος που για λίγο θα σε περιμένει για να σε κυλήσει προς τα μπροστά.
Και όμως.Αλίμονο , τίποτα δεν είναι τόσο απλό.Τίποτα δεν είναι τόσο απλό όσο αφοπλιστικά απλό μπορεί να γίνει ένα ήσυχο ηλιοβασίλεμα σε ένα καλοκαιρινό τοπίο από αυτά που σου γεμίζουν την ψυχή αιωνιότητα.Εκεί που ο χρόνος πραγματικά σταματά κάνοντας σου το χατήρι να σου αποκαλύψει την ουσία της ύπαρξης σου.Εκεί δεν έχεις ανάγκη από βεβιασμένα ''ποτέ'' και αγχώδη ''πότε''.Εκεί που όλα μοιάζουν σαν να είσαι το χρυσόψαρο στην γυάλα ενός σπιτιού με τον γάτο χορτάτο , όλα έχουν παγώσει στο ευοίωνο ''τώρα''.
Γιατί υπάρχουν και αυτά τα μέρη μέσα μας και εκεί κανένα μετρικό σύστημα δεν εφαρμόζεται με ασφάλεια.Να γυρνάμε σε αυτά και να ζούμε πάντα.