μιθριδατισμός στην κοινωνία

Διαλέγουμε ένα δηλητήριο ,ένα δηλητήριο το οποίο υποψιαζόμαστε ότι παραμονεύει κάποιος να μας το δώσει και το λαμβάνουμε σε μικρές δόσεις ώσπου να αποκτήσουμε ανοσία σε αυτό. Σιγά σιγά το δηλητήριο μας γίνεται οικείο , γίνεται συνήθεια πια ηδονική.. Ευγνωμοσύνη σε αυτό που δεν σε σκότωσε αλλά σε έκανε πιο δυνατό


''Έξις δευτέρα φύσις'' μου έλεγαν, πάντα όμως μου το έλεγαν για κακό , ποτέ για καλό , έτσι τους είχαν μάθει , κάθε συνήθεια μοιάζει κόλαση προσωποποιημένη και τι να κάνεις..?Τρέχεις στους ψυχολόγους γιατί συνήθισες στην σοκολάτα , στο σεξ , στο καλοκαίρι , στο καλό φαγητό , στους ανθρώπους , στην αναζήτηση της ουτοπίας της αγάπης ,στο τραγούδι του τζίτζηκα , στον ύπνο , στις ονειροπολήσεις , στην ροκ..Σου είπαν ότι είναι κακό το να συνηθίζεις και εσύ προσπάθησες να κατάλαβεις..Μάλλον κατάλαβες.''Μην τρως τα νύχια σου , έξις δευτέρα φύσις'' θυμάσαι σου έλεγαν ,ακόμη λίγο ασύνδετο φαντάζει αλλά προφανώς σχετίζεται με την πεποίθηση ότι κάθετι που κάνεις ,πόσο μάλλον οι συνήθειες σου -δηλαδή πράξεις στις οποίες προβαίνεις κατ΄επανάληψη - προδίδουν το ποιος είσαι και προφανέστατα κανείς δεν θέλει να είναι ένα μάτσο φαγωμένα νύχια.. Έμαθες ότι δεν πρέπει να εξαρτάσαι από συνήθειες, θες να είσαι ελεύθερος και θες κυρίως οι υπόλοιποι να σε βλέπουν ελεύθερο και ανεξάρτητο και τι να κάνεις τρέχεις να απαλλαγείς...

Ποιος να στο έλεγε ότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι προσπαθούν λίγο λίγο να συνηθίσουν το κρύο ,μένοντας ουσιαστικά γυμνοί κατά την διάρκεια του χειμώνα αναμετρώμενοι με έναν κατασκευασμένο κίνδυνο , ίσως με το θνητό της ύπαρξης τους , σαν άλλοι σαμάνοι οι οποίοι τριγυρνούν μόνοι στην ερημιά απορρίπτοντας κάθε ηδονή προσπαθώντας να υπερπηδήσουν κάθε τι το υλικό , κάθε τι το οποίο δυνητικά μπορεί να τους καθηλώσει ανήμπορους.Ποιος να στο έλεγε ότι η ψυχολογία μπορεί να θεραπεύσει μέσω της δύναμης της συνήθειας(βλ.συμπεριφορισμός).Ποιος να στο έλεγε ότι η συνήθεια μπορεί να κρύβει δύναμη ικανή να μας αλλάξει ποικιλοτρόπως.Πάντα για κακιά μας την παρουσίαζαν την κυρα-συνήθεια..Όλοι σαν να το συμφώνησαν , πρέπει να απαλλαγούμε από τις συνήθειες μας ,από τις εμφανώς καταστροφικές έως τις ευχάριστα ηδονικές όλες ως περιττές και βλαβερές κρίνονται.
Η οικογενειακή μας επιχείρηση δίπλα σε ένα βενζινάδικο.Δεν ξέρω ποια από τις δυο πρόλαβε να τη λάτρεψει πρώτη , πάντως γεγονός είναι ότι την μυρωδάτη μπόχα της βενζίνης , την υπομείναμε , την συνηθίσαμε , την λατρέψαμε..Ο μπαμπάς εκνευρίζεται με αυτό μας το χούι να ανοίγουμε τα παράθυρα τέντα κάθε όταν πάμε να βάλουμε βενζίνη.Κακιά συνήθεια..Να το ξέρεις, όλοι θα σου πουν να την κόψεις αν τυχόν την αποκτήσεις ποτέ..
Κανείς όμως δεν θα σου πει ότι θες δεν θες συνηθίζεις στο δηλητήριο της κοινωνίας στην οποία ζεις.Ίσως να νομίζουν βέβαια οτι σου κάνουν χάρη με την στάση τους αυτή , άλλωστε με αυτό τον τρόπο δεν αγχώνεσαι με την πραγματική σου κατάντια και αντίθετα ασχολείσαι με το να αλλάζεις κατά καιρούς τα ασήμαντα φορτία εμπειριών - συνηθειών τα οποία κουβαλάς σαν να ήταν έπιπλα ξεχαρβαλωμένα τα οποία στέλνεις για μεταποίηση.Μάθαμε να μένουμε στωικοί σε κάθε τι το άσχημο , το κακό γιατί συνηθίσαμε , η καλύτερα , μας συνήθισαν σε κάθε τι το άσχημο ,το κακό. Έτσι έχουν τα πράγματα...έξις δευτέρα φύσις.
Οι περισσότεροι δικαιολογούν την όποια αδράνεια τους κάτω από το σχήμα της ιώβιας υπομονής του αδύναμου ατόμου έναντια στο κατεστημένο (έτσι - έχουν - τα - πράγματα) . Όταν όμως για παράδειγμα έχεις μάθεις πια την ειδησεογραφική εικόνα του θανάτου , όταν την συναντάς τόσο συχνά που σιγά σιγά σταματάς να νιώθεις , τότε , συνήθισες ,δεν υπομένεις πια..Συνήθισες..και αυτή ακριβώς είναι τώρα η φύση σου ,η δεύτερη μιαρή φύση σου από την οποία δεν μπορείς να ξεφύγεις εύκολα και ίσως πια δεν θες να ξεφύγεις..
Το δηλητήριο ρέει άφθονο από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου.Έχεις μεγαλώσει σε μια οικογένεια η οποία στο κέρναγε σε δόσεις μαζί αν ήσουν τυχερός με ανθρωπιστική παιδεία και όπερες του τύπου ''cosi fan tutte'' ενώ παράλληλα σε εφοδίαζε όσο μπορούσε με τα τυπικά προσόντα για την μελλοντική σου ανέλιξη σε έναν νέο Πάρθο βασιλιά της γειτονιάς σου.Παράλληλα φυσικά ψέλλιζες ιστορίες για δικαιοσύνη , δημοκρατία , αλήθεια , καλοσύνη αλλά σε λέγανε ονειροπόλο...Ενηλικιώνεσαι και με κλειστά τα χείλη σου λένε ευγνωμοσύνη σε αυτό που δεν σε σκότωσε αλλά σε έκανε πιο δυνατό..Όταν υπομείνεις τους ''υπεράνθρωπους'' εγκληματίες , άκαρδους , συμφεροντολόγους , μισάνθρωπους , κομπλεξικους αυτού του κόσμου με την πλήρη ανοσία , αμνηστία , όταν γίνουν μια δεδομένη συνήθεια τότε πια δεν μπορεις να φανταστεις τον κόσμο χωρις αυτους , δεν θες να τον φανταστείς γιατί ''συμπτωματικά'' έχεις ήδη αρχίσει να παίζεις το παιχνίδι τους , έχεις ήδη αρχίσει να αναπτύσσεις ανοσία και ξέρεις απ'έξω και ανακατωτά τα μπουκαλάκια με τα δηλητήρια...Σημείωσε να μην ξεχάσεις να τα μάθεις και στα παιδιά σου!

-''Ρώτα με αν σε αγαπώ.''

-''Έλα σε παρακαλώ ρώτα με.''

-''Ωραία...Μ' αγαπάς?''

-''ΌΧΙ.''

28/10

Ένα νέο παιχνίδι για την επέτειο του ΌΧΙ.Φέτος δεν με έπιασε και πολύ το πατριωτικό μου , μάλλον αυτό συνέβη επειδή δεν είδα την υπολοχαγό Νατάσσα και εν γένει δεν είδα ταινίες , δεν είδα ντοκυμαντέρ , δεν διάβασα βιβλία σχετικά με το περίφημο ΌΧΙ και τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο.Αυτό θα συνέβη.Δεν σκάω για αυτή μου την αδιαφορία , η ιστορία πάντα πιστεύω θα έχει την δυνατότητα να με συγκινεί και να με διδάσκει όταν το επιλέγω.

Σύνηθες το να έχουμε κολλήματα τα οποία αναμασάμε και τα οποία ουσιαστικά εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε να μας ταράζουν ξανά και ξανά κάθε όταν νιώθουμε το μαζοχιστικό μας ένστικτο να θεριεύει και ευτυχώς η ιστορία μπορεί να παίξει και αυτό τον ρόλο.Δυστυχώς η ''ιστορία'' αυτή μπορεί να τραβήξει μακριά και να εκπέσει σε ένα ατελείωτο και μονότονο δυικό παιχνίδι όπου το άτομο θα χρησιμοποιεί τις ανάγκες του εκείνες της υποταγής και της κυριαρχίας αποκλειστικά με όρους ιστορικούς ενίοτε ειδωμένους μέσα σε ένα ''παγωμένο'' και μονόδιαστατο πλαίσιο κατασκευασμένο φυσικά ως άλλο θεατρικό σκηνικό με στόχο αποκλειστικό την ικανοποίηση των ενστικτων.Τότε , εκεί πάνω στο παιχνίδι της αλληλεπίδρασης του ραγιά του κατατρεγμένου του κακομοίρη με τον Έλληνα τον νικητή τον κυρίαρχο τα τείχη της πανάρχαιης ιστορίας μας μπορούν μην αντέχοντας την λάβα της ψυχής να λιώσουν στο μυαλό και το κομμάτι της παραποιημένης ιστορίας που χρησιμοποιήσαμε ως πεδίο μάχης των σκοτεινών ενστίκτων μας να ξεφύγει προς την πραγματικότητα με ταχύτητα τόση που σβήνει μαζί και κάθε πιθανότητα άλλης κριτικής σκέψης και τότε , εκεί φαντάζει μόνο μια πραγματικότητα δυνατή , η πραγματικότητα του κατατρεγμένου ραγιά και του Έλληνα νικητή_ μόνο που επειδή στο πεδίο της πραγματικότητας εχθρός και υποταγμένος δεν μπορεί πια να είναι ο εαυτός μας ταυτοχρόνως ,αυτός τον οποίο θέλουμε να ταπεινώσουμε και να θεοποιήσουμε , στρεφόμαστε εκεί έξω.Τότε γίνεται πας μη Έλλην βάρβαρος ικανός να μας ταπεινώσει και να μας εξυψώσει , μα φυσικά ανίκανος να μας φτάσει ή να συγχρωτιστεί ως όμοιος μαζί μας , η δράση αποκτά αντίδραση έστω και φαντασιακή και ο κύκλος διαιωνίζεται , κάπως έτσι νομίζω γεννιούνται ομάδες όπως αυτή της Χρυσής Αυγής.Ένα παιχνίδι των ενστίκτων που γίνεται εμμονή , δεν είναι τόσο δύσκολο.Παιχνίδι δύναμης και υποταγής που ξεφεύγει από το τείχος του μυαλού εκεί έξω με την μορφή εμμονής και έχει για όπλο την αμάθεια ή στην καλύτερη των περιπτώσεων την ημιμάθεια.

Φέτος 28/10 το παιχνίδι μου το στρέφω κάπου τελείως διαφορετικά , ακόμη και αν το ημερολόγιο μου ευνοεί τα ιστορικά σαδομαζοχιστικά φαντασιακά ταξίδια.Όχι δεν θα περιπλανηθώ φέτος στο Άουσβιτς παρέα με Εβραίους , δεν θα μου κάνουν πειράματα , δεν είμαι νάνος , μονοζυγωτικός δίδυμος , νεαρή στην αντίσταση , μάνα του Έλληνα στρατιώτη ή παιδί που πεθαίνει από ασιτία.Φέτος 28/10 θέλω να παίξω ένα ερωτικό παιχνίδι γάτας ποντικιού και να παίξω και τους δυο ρόλους.Παράλληλα κάνω μια ευχή , αυτή που κάνω πολύ συχνά πια με ποικίλες αφορμές , να πάψουμε να απορρίπτουμε τα ένστικτα μας αυτά τα οποία μας κάνουν ανθρώπινους και να μάθουμε να τα διοχετεύουμε εκεί έξω ποικιλοτρόπως και κυρίως πριν να είναι αργά , πριν δηλαδή εξελιχθούν σε κάτι το αποτρόπαιο , νομίζω αν το καταφέρουμε αυτό οι αλληλεπιδράσεις μας σε κάθε επίπεδο θα εναρμονιστουν σε έναν εκπληκτικά αρμονικό , συμμετρικό σκοπό.

-''Εσύ με αγαπάς?''

-''ΌΧΙ''

-''ΌΧΙ....?''

-''Καλά......''

p.s Ένα ακόμη παιχνίδι (όπου ''ε'' στην επιστολή του υπάλληλου βάλτε το σήμα του ευρώ,το pc μου αρνήθηκε να συνεργαστεί) ,

Υπάλληλος εταιρείας στέλνει στον διευθυντη του το παρακάτω μήνυμα_

Αγαπητέ κύριε διευθυντά

Σε αυτή τη ζωή τα θέλω μας είναι λίγο ως πολύ γνωστά...Πιστεύω ότι μπορείτε να εκτιμήσετε την προσπάθεια που καταβάλλω εντός της εταιρείας και την καλή πίστη που διατηρώ στα ένστικτα σας.

Πιστεύω ότι αντιληφθήκατε τον τόνο της επιστολής μου και ευελπιστώ στην έγκαιρη απάντηση σας.

Με εκτίμηση

Ελευθέριος

και η απάντηση του διευθυντή_

Αγαπητέ κ.Ελευθέριε

Η εταιρεία βρίσκεται σε μια τρΟΧΙά χαρακτηριστικη των καιρών...Εξωγενείς παράγοντες , ως επικίνδυνες ΟΧΙές καραδοκουν , οι επΟΧΙκές διακυμάνσεις δυσκολεύουν την κατάσταση και η προσπάθεια οφείλει να είναι πολυμετΟΧΙκή.Πιστεύω ότι γίνομαι κατανοητός χωρίς τη δημιουργία ενΟΧΙκών σκέψεων.

ΥΓ.Το Σαββατοκύριακο θα είμαι στο εξΟΧΙκό μου , αν χρειαστείτε κάτι

Με εκτίμηση

Διευθυντής...

Απόσπασμα από την ''Σαββατιάτικη Ελευθεροτυπία'' 24 Οκτωβρίου 2009

Γιατί οι Αθηναίοι δεν μουτζώνουν πια?

Πάρτα!ναααααααααααά!όρσε! και άλλα τα συνοδευτικά της μούτζας.Τα θυμάσαι?Εσύ αλήθεια πόσο καιρό έχεις να μουτζώσεις?Έστω και τον εαυτό σου..Φυσικά μπορεί να μην έχεις μουτζώσει ποτέ, αναλόγως τις συνήθειες της οικογένειας σου. Γιατί όντως κάποιες ελληνικές οικογένειες δεν έχουν μουτζώσει ήδη από την εποχή που διαμορφώνονταν το ελληνικό κράτος μετά τον Καποδίστρια και ούσες κοντά στην βασιλική οικογένεια δεν μπορούσαν να εκφράζονται τόσο ''βάρβαρα'' και παράταιρα με το πνεύμα της αυλής.Άλλοι δεν μούτζωσαν μετά την μετανάστευση τους από τα χωριά στα μεγάλα αστικά κέντρα.Υπήρξαν και άλλοι που δεν ξαναμούτζωσαν μετά τις σπουδές τους στο εξωτερικό.Κάποιοι δεν μούτζωσαν ποτέ ξανά μετά την ανάγνωση των τόσο διαδεδομένων στην Ελλάδα του '50 και του '60 εγχειριδίων του savoir vivre.Πολλοί δεν ξαναμούτζωσαν ξανά για διάφορους λόγους και με διάφορες αφορμές αλλά γεγονός είναι πως αλλά και λίγο μετά το millenium θυμάμαι ξεκάθαρα μια Ελλάδα να προσφέρει απλόχερα ,κυριολεκτικά , το παράσημο της ανοιχτής παλαμης κυρίως στον δρόμο.Κάνοντας βόλτα πρόσφατα μου καρφώθηκε η ιδέα ..η μούτζα εξοβελίστηκε από το ρεπερτόριο της εκδηλωτικής μας συμπεριφοράς.Αλλά ένα λεπτό , εξοβελίστηκε πράγματί?Άρχισα να ψάχουλεύω αναμνήσεις...
Παιδιά δεν ξέρω τι γίνεται στο σπίτι σας εμάς ο πάτερ φαμίλιας θα μουτζώσει που και που συνοδευοντάς την μούτζα - παράσημο με την φράση ''να πάρτα να μην στα χρωστάω''.Η μαμά μου δεν μουτζώνει στο σπίτι ,λέει ότι μουτζώνει στο αμάξι αλλά δεν την πολυπιστεύω .Νομίζω ότι περιορίζεται στην κόρνα και σε λίγα #%@9υδγα&κια .Εγώ μικρή μούτζωνα την αδερφή μου και αυτή ανταπέδιδε , γλιτώσαμε αρκετά μαλλιοτραβήγματα έτσι.Τώρα πια δεν μουτζώνω με νεύρα ,ντρέπομαι που το λέω αλλά υπέκυψα και εγώ , δεν μουτζώνω όπως μούτζωνα την αδερφή μου κάποτε , μόνο μερικές φορές , σπάνια , μουτζώνω το αγόρι μου ο οποίος ανταποδίδει με ανάλογο ύφος χαζό και παιδικό.Ναι υπάρχει κ αυτή η μούτζα η χαζή παιδικη αλλά αυτή δεν πιάνεται.Τέλος πάντων το γεγονός ότι η μούτζα υπάρχει ακόμη στο σπίτι μου δεν αποτελεί δυστυχώς απόδειξη της μη εξαφάνισης της από το ευρύτερο περιβάλλον μας , μάλλον κάτι σαν η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα μου μοιάζει να είναι..
Συνέχισα να σκέφτομαι..
-''Όταν ξεκίνησα να οδηγώ δεν θυμάμαι να με μούτζωσε κανείς''
και κάποιος τότε ανταπαντά ..
-''Ναι μα όταν ξεκίνησες να οδηγείς δεν μπορούσες να τσεκάρεις ούτε τους πλαϊνούς καθρέπτες πόσο μάλλον τις αντιδράσεις των υπολοίπων οδηγών''.
-''Δεκτόν ,τώρα πια όμως?Έμαθες να μπορείς να τσεκάρεις τόσο τις αντιδράσεις των άλλων οδηγών όσο και τους πλαϊνούς καθρέπτες..Παιδάκι μου,πόσο καιρό έχει να σε μουτζώσει κάποιος?''
-''Πολύ,δεν θυμάμαι την τελευταία φορά''
-''Εσύ , πόσο καιρό έχεις να μουτζώσεις κάποιον?
-''Πολύ''
-''Πόσο καιρό έχεις να δεις κάποιον να μουτζώνει?''
-''Α ,αυτό είναι πιο εύκολο.Βλέπω συχνά τον Λάκη Λαζόπουλο να μουτζώνει πολιτικούς στην εκπομπή του. Επίσης στις παλιές ελληνικές ταινίες αλληλομουτζώνονται συχνα!''
-''Στην τηλεόραση δεν πιάνεται.''
-''Ναι όντως''
Ρώτησα φίλους.Άρχισα να παρατηρώ ενδελεχώς.Τίποτα.Ρώτησα και δυο ταξιτζήδες.Αυτοί πρόθυμα μου αποκάλυψαν τα εξής _όντως ο κόσμος πια δεν μουτζώνει στο τιμόνι , τώρα ο κόσμος βιάζεται πιο πολύ είναι πιο πιεσμένος αλλά δεν θα μουτζώσει φωνάζει , βρίζει , ακόμα υπάρχουν και μερικοί που θα κατέβουν από το αμάξι με ασήμαντες αφορμές έτοιμοι για καβγά αλλά δεν θα μουτζώσουν , είναι ξεπερασμένο μάλλον όπως μου είπαν.
-''Άρα λοιπόν το αντικατέστησε.'' μονολόγησα.''Αντικατέστησε την ανάγκη του για ξέσπασμα , δεν κατάφερε φυσικά να την διαγράψει , τώρα ειδικά που οι ρυθμοί της ζωής δυσκόλεψαν δεν υπήρχε περίπτωση , απλά αντί να μουτζώσει περιμένει ώσπου να φτάσει στο σημείο της τρέλας και τότε..''
Κανείς σχεδόν δεν μουτζώνει πια δεν χρειάζεται να συνεχίσω να το ψάχνω , το παίρνω πια ως δεδομένο.Απλά ειδικά στους δρόμους αυτή η έλλειψη μου φαντάζει πολύ περίεργη.Είναι σαν ξαφνικά να έπαψε να υπάρχει κάτι το πολύ δεδομένο αλλά επειδή δεν αποτελούσε συνεχή καθημερινή πραγματικότητα , όπως ο ουρανός , αργήσαμε να το πάρουμε χαμπάρι ,είναι σαν ξαφνικά να εξαφανίστηκαν τα κόκκινα τριαντάφυλλα.Μόνο οι ανθοπώλες μαζί με τους προσφάτως ερωτευμένους θα παρατηρούσαν κάτι τέτοιο στην αρχή κάποτε θα το παρατηρούσαμε και οι υπόλοιποι.
Οδηγήθηκα στο ερώτημα ''εξαφανίστηκε η μούτζα μαζί με την ανάγκη που την θέριεψε ή απορρίψαμε αυτή την έκφανση συναισθημάτων, αυτή την συνήθεια για άλλους λόγους κοινωνικούς?''Πιο πιθανό μου φάνηκε το δεύτερο ,άλλωστε κάθε επιστήμονας που ασχολείται με την εξέλιξη θα έφριττε με τον ισχυρισμό πως μπορούν συναισθήματα όπως ο θυμός και τα παράγωγα του ,στην συγκεκριμένη περίπτωση η αγανάκτηση ,η απόρριψη ,η ανάγκη να ταπεινώσουμε τον άλλο, ή συναισθήματα όπως η ανάγκη για κοροϊδία και χλευασμό να εξαλειφθούν τόσο γρήγορα ή έστω κάποτε.Ούτε σε χίλια χρόνια θα έλεγε και συμφωνώ , είναι συναισθήματα πολύ ανθρώπινα πολύ πρωτόγονα , ριζωμένα στην ύπαρξη μας και διαπλεκόμενα σε κάθε έκφανση της.Γιατί λοιπόν?Οι ακροδεξιοί θα έδιναν γρήγορα την απάντηση κάπως έτσι ,''φταίει η μετανάστευση απο την αλβανία αρχικά αλλα και από άλλες χώρες στην συνέχεια,γιατί που να γνωρίζει ο αλβανος ταξιτζής την μούτζα την βγαλμένη από την αρχαιοελληνική παραδοση?Δεν φτάνει που μας τρώνε τις δουλειές ,δεν μας μουτζώνουν κιόλας,μόνο να μας κλέβουν και να μας σκοτώνουν ξέρουν''Οι γενικότερα αναχρονιστές θα μίλαγαν αποκλειστικά για την ιστορική σημασία της μούτζας και θα εξηγούσαν την απόρριψη της από την κοινωνία αποκλειστικά ως αποτέλεσμα των ελλειπών ιστορικών εγχειριδίων και της ελλειπούς σημασίας η οποία δίνεται στην ιστορία εν γένει παγκοσμίως στις σύγχρονες τεχνοκρατικές κοινωνίες.Παρεπιπτόντως ψάχνοντας λιγάκι στο διαδίκτυο έμαθα ότι η μούτζα έχει πιθανότατα αρχαιοελληνικές καταβολές ή συνδέεται με το βυζάντιο.Παραθέτω το απόσπασμα από το magicland.com ''Λέγεται πως ξεκίνησε από την εποχή της βυζαντινής αυτοκρατορίας όταν σε μικρά παραπτώματα ο δικαστής έβαζε το χέρι του σε στάχτη και λέρωνε (μουντζούρωνε) το πρόσωπο του τιμωρούμενου, διαπομπεύοντάς τον με αυτόν τον τρόπο.Η εξήγηση αυτή, δε με αφήνει ιδιαίτερα ευχαριστημένη διότι θεωρώ πως αν ήταν αυτή η προέλευση της μού(ν)τζας, θα ήταν διαδεδομένη και εκτός Ελλάδας. Κάτι, που δε συμβαίνει από όσο γνωρίζω.Σε κάποια μέρη των Δωδεκανήσων χρησιμοποιούν τη φράση “Μούτζες και στάχτες πάνω σου” ως μεγάλη κατάρα. Φαντάζομαι πως αν ήθελα να καταραστώ κάποιον, δε θα είχα στο μυαλό μου τη διαπόμπευση επί Βυζαντίου ως τιμωρία για μικρά παραπτώματα.Το μούτζωμα ως ανάθεμα χρησιμοποιείται σε διάφορες περιοχές της χώρας. Σε κάποιες ως μέσο προφύλαξης για το μάτιασμα, σε άλλες πάλι μούτζωναν το νεκρό για να πάρει όλα τα κακά μαζί του στον άλλο κόσμο.Στη Βίκιπαιδεια γίνεται αναφορά και για μια άποψη (που δεν έχει επικρατήσει όπως γράφει και εκεί), όπου υπήρχε μια χειρονομία αντίστοιχη της μούτζας στα Ελευσίνια μυστήρια, συνοδευόμενη από κατάρες που απευθυνόταν προς το κακό και τον εχθρό.Χθες διάβαζα ένα βιβλίο στο οποίο ανέφερε πως η μούτζα ως χειρονομία, είναι αρχαιοελληνικό κατάλοιπο και τα ανοιχτά δάχτυλα έχουν σχέση με τις ακτίνες του Θεού Ήλιου. Μέσω αυτής της χειρονομίας ο θιγμένος στέλνει στο ανάθεμα αυτόν που τον έβλαψε με τη βοήθεια του Θεού Ήλιου.''

''Αλλά όχι δεν είναι αρκετά ούτε σοβαρά τα παραπάνω ως αιτιολογίες,ούτε καν συνδιασμένα όλα αυτά δεν αποτελούν μια αξιοπρεπή εξήγηση.Γιατί.Είναι μήπως γιατί θεωρείται πια η μούτζα κάτι το παλιακό?Παλιός , πανάρχαιος είναι και ο χαιρετισμός μεταξύ δυο γνωστών όταν συναντιούνται αλλά δεν απορρίφθηκε με το πέρασμα των χρόνων.Γιατί και ο χαιρετισμός δεν θεωρήθηκε παλιακός?Οι ανάγκες τις οποίες εκφράζαμε μέσω της μούτζας δεν ξεπεράστηκαν όπως δεν ξεπεράστηκε και η ανάγκη της κοινωνικοποίησης την οποία εξυπηρετεί ο χαιρετισμός και παλιακό ονομάζουμε κάτι το ξεπερασμένο..To απορρίψαμε μήπως γιατί είναι κάτι το ανάρμοστο?Αρνούμαι να δεκτώ ότι η εξωτερίκευση της αγανάκτησης , του θυμού , της διάθεσης να ελαφρύνουμε το κλίμα σε μια παρέα ,ή η κοροιδευτική διάθεση στον βαθμό με τον οποίο εκφράζονται μέσω της χειρονομίας αυτής τα παραπάνω πρέπει να απορριφθούν και να ''ποινικοποιηθούν'' ως κοινωνικώς ανάρμοστα.Είναι εκεί ,υπάρχουν τα συναισθήματα και καλό είναι να μην τα αγνοούμε να μην τα απορρίπτουμε καταπιέζοντας τα όσο ακόμη βρίσκονται σε πρωτογενή μορφή και σε επίπεδο τόσο ισχυρό όσο η ανώδυνη έκφραση τους δηλαδή όσο το αέρινο παραδοσιακό παράσημο της ανοιχτής παλάμης.Αλλά κάπου εδώ ο λόγος μου περισσεύει..Τέλος πάντων σημασία έχει ότι στην πόλη μας η μούτζα θεωρείται πια κάτι το ανάρμοστο το ξεπερασμένο και ακόμη και αν δεν το εξέφραζαν τόσο συγκεκριμένα οι ταξιτζήδες εκείνοι , οι οποίοι είναι και οι πλέον αρμόδιοι να εκφέρουν γνώμη επί του θέματος ,η αλήθεια είναι ότι κάτι το οποίο εγκαταλείπεται τόσο μαζικά όσο άλλοτε κυριαρχούσε μόνο σύγχρονο δεν μπορείς να το χαρακτηρίσεις.Όχι σύγχρονο δεν είναι , ξεπερασμένο είναι και γραφικό είναι πια.
Φυσικά,όχι για όλους.Δεν θα ήταν για όλους κάποιος που μουτζώνει γραφικός.Για πολλους πάρα πολλούς συνάνθρωπους μας θα ήταν κάτι το άκρως συνηθισμένο , το μη αξιοπρόσεκτο μπορώ να σκεφτώ εκατομμύρια τέτοιους συνάνθρωπους μας ,απλά όχι συμπολίτες μας.Ένας Σουηδός για παράδειγμα ακόμη και τον μούτζωνες δεν θα του φαινόταν αυτό πιο περίεργο απο την γλώσσα μας ,από το γεγονός ότι κάνουμε το σταυρό μας ή ότι φτύνουμε στον κόρφο μας.Δεν θα του φαινόταν ανάρμοστο , δεν θα του φαινόταν γραφικό το έθιμο της μούτζας , το πιθανότερο είναι ότι θα θεωρούσε τα παραπάνω ως κομμάτια της κουλτούρας μας , σε εμάς όμως δυστυχώς φαίνεται.Για εμένα αυτή η αντίθεση είναι το κλειδί του αιτίου.Νομίζουμε ότι πρέπει να σταματήσουμε να μουτζώνουμε γιατί δεν το κάνει ο Σουηδός ,νομίζουμε ότι πρέπει να σταματήσουμε να μουτζώνουμε γιατί δεν θα το καταλάβει ο Εγγλέζος ,νομίζουμε ότι δεν πρέπει να μουτζώνουμε γιατί θα μας παρεξηγήσει ο Γάλλος αλλά κυρίως σταματήσαμε γιατί θα μας κακοχαρακτηρίσει ο συμπολίτης μας γιατί όλοι μας πια είμαστε σίγουροι ότι οι άλλοι απέβαλλαν ήδη υποκειμενικούς αιώνες τώρα την κακή , μη πολιτισμένη συνήθεια.Πρέπει να βιαστούμε να γίνουμε πιο Ευρωπαίοι.Οι υπόλοιποι έστω ως προς αυτό έγιναν ήδη.Αυτή μου μοιάζει να είναι η λογική.Η μούτζα δεν έχει θέση στην ευρωπαική ένωση , δεν είναι ίδιον του πολίτη του κόσμου , δεν ταιριάζει σε ένα στέλεχος πολυεθνικής να μουτζώνει ,περισσότερο του ταιριάζει να επισκέπτεται τον εταιρικό ψυχολόγο ή να επισκέπτεται το εταιρικό γυμναστήριο.
Δεν παίρνω χρήματα για κάθε μούτζα που εκφεντονίζεται στο λεκανοπέδιο αττικής , δεν είναι μια σταυροφορία υπερ της διατήρησης των ηθών και των εθίμων του τόπου μας αυτό το κείμενο ξεκίνησε απλά ως ένα ερώτημα , συνέχισε ως μια απάντηση , και τώρα έγινε ένα κοινοποιημένο αίσθημα θλίψης για την τάση να αφήνουμε στην άκρη κάθε τι το μη πολιτικά ορθό κάθε τι το παράταιρο ακόμη και αν αυτό αντιπροσωπεύει κάτι το ανθρώπινο και ίσως το αναντικατάστατο όσον αφορά στην λειτουργία του.
Δεν μας επιτρέπεται να μουτζώνουμε όπως δεν μας επιτρέπεται να αντιμιλίσουμε στον προιστάμενο στον ίδιο τόνο που χρησιμοποιεί εκείνος , όπως δεν επιτρέπεται να φωνάξει κάποιος στον αγαπημένο του την αγάπη του όταν τον αποχαιρετά ή όπως δεν επιτρέπεται να αγκαλιάσει ένα παιδάκι την δασκάλα του και να της εκφράσει την αγάπη του για το γεγονός ότι είναι καλή και δίκαιη μαζί του και για το ότι την βλέπει ίσως πιο πολύ και από την μητέρα του.Όλα αυτά εντυπώνονται μέσα μας το καθένα με την σειρά του και οι νέες συνήθειες οικειοποιούνται από την πλειοψηφία αυξάνομενες γεωμετρικά.Είναι ο φόβος του να θεωρηθούμε ξεπερασμένοι και βλάχοι , ο φόβος του να φανούμε ανεπαρκείς σε μια κοινωνία όπου ο άνθρωπος - ρομπότ οφείλει να παράγει συντηρώντας παράλληλα την οντότητα του με έξυπνο οικονονικό τρόπο και οι συναισθηματικές εξάρσεις όπως και να το κάνουμε κοστίζουν.
Και ωραία εσείς εκεί , ''στο άλλο στρατόπεδο'' , μπράβο γίνατε μηχανές.Μηχανές παραγωγικότητας , μηχανές του σεξ κ.ο.κ.Αυτό θέλατε χρόνια τώρα αυτό ήταν η μέγιστη επιδίωξη σας και εμείς ήμασταν τα σύνεργα του διαβόλου ικανές για κάτι το αξιόλογο το ''ιδεωδώς υπεράνθρωπο'' μόνο ούσες παρθένες και αποστραγγισμένες απο κάθε συναίσθημα.Κούκλες βιτρίνας με φωνή χαμηλή να κάνουμε τα χαριτωμένα φωνητικά στον λόγο του αρσενικου τον φαντασιακά έλλογο σας λόγο.Και επειδή κάθε άντρας βιωματικά μετά τον γάμο καταλάβαινε τι εστί βερίκοκο και ότι η γυναίκα η οποία παντρεύτηκε δεν ήταν το ξέπνοο από ζωή άβουλο πλάσμα το οποίο είχε μάθει να θέλει του είχαν προξενέψει και περίμενε να ζήσει μαζί του οδηγούνταν κατευθείαν στο άλλο γνωστό πρότυπο γυναίκας αυτό της μάγισσας , αυτό της στρίγγλας , της υστερικής , της τρελής γυναίκας η οποία ναι , δίκαια δεν έχει δικαίωμα ψήφου μιας και ενίοτε το μυαλό της περιπλεκόταν με ανόητους συναισθηματισμούς.Αυτή ναι , αυτή ήταν κάτι το κατώτερο κάτι σαν ζώο , ικανό να κάνει το κάθετι , ακόμη και να κλάψει ,να δείξει οίκτο , να ξεσπάσει.Πάντα σιχαινόμουν τον μισογυνισμό και λυπόμουν τόσο τους πρεσβευτές του αλλά και εμάς τις καημένες τις γυναίκες που κάποτε δεν βρίσκαμε εύκολα ταίρι να μας κατανοεί και να συμπορεύεται μαζι μας με ίσους όρους αλλά όσον αφορά στην μούτζα ..εδώ μας πήρε η μπάλα [και όχι μόνο εδώ δυστυχώς].Ένταξη στην κοινωνία ζητούσαμε και κάναμε λάθος.Αλλαγή της κοινωνίας θα έπρεπε να διεκδικήσουμε και όχι μετατροπή στα γένη κάποιων ουσιαστικών και επιθέτων με στόχο την ένταξη μας στο λεξιλόγιο της κοινωνικής ζωής.Τώρα αυτή η κοινωνική νόρμα ,ή όποια άλλη επικρατεί σε κάθε ''πολιτισμένη'' κοινωνία , ζητά και από εμάς την απόλυτη απόκρυψη συναισθημάτων με ψευτοπολιτισμένα μέτρα τα οποία κατά καιρούς εφευρίσκει.Τα συναισθήματα κοστίζουν.
Άντρες γυναίκες πλέον δεν μουτζώνουμε στην Αθήνα.Τα παιδιά μας θα μάθουν από εμάς την ανυπαρξία της.Η μούτζα δεν υπάρχει πια [ την πάτησε το τρένο ] όπως δεν υπάρχει πια χώρος για μπαλοθιές , για πανηγύρια ,για καντάδες για κάθε τι το φασαριόζικο , όμως ας πάρουμε βαθειές ανάσες , ας ηρεμήσουμε , υπάρχει πάντα χώρος για ενδοικογενειακή βία , αυτοκτονία , ύπουλες μηχανοραφίες για κάθε τι που γίνεται αθόρυβα και κάπως πιο ''πολιτισμένα''.