πέτα την γιαγιά από το λεωφορείο

Μιας και το αμάξι μου ήταν μη διαθέσιμο , χθες έπρεπε να μπω έστω σε ένα λεωφορείο να γλιτώσω μερικά ευρώ από την επέλαση των απεργιών των μέσων μαζικής μεταφοράς ,οι οποίες απ' ότι έχω καταλάβει γίνονται από κάτι νεοαστραπόγιαννους τιμητές της επανάστασης των κολίγων οι οποίοι ειναι κατά βάση ενάντια στις εντολές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και υπέρ του να αφυπνίσουν τον λαό οποίος δεν έχει δυστυχώς καταλάβει πόσο πλήττονται τα συμφέροντα του.Μιλάμε για τους ίδιους ανθρώπους βέβαια με αυτούς που στρογγυλόκατσαν σε θέσεις εργασίας μόνιμες και αποδοτικές με την βοήθεια των κυβερνώντων.Το γεγονός ότι παλεύουν ενάντια στο Δ.Ν.Τ και στις κυβερνήσεις που μας το επέβαλαν κόβοντας και ράβοντας είναι φυσικά προφανές , απεργούν οι άνθρωποι...
Το πόσο με εκνευρίζει όταν κατεβαίνουν ανθρωποι σε απεργίες μονάχα όταν πλήττονται τα άμεσα συμφέροντα τους πρέπει να το ψάξω?Σχεδόν δεν αποδέχομαι αυτή την τόσο εγωιστική και κοντόφθαλμη διάθεση των μαζών και μάλιστα θεωρώ πως με αυτή τους την στάση μάλλον κακό παρά καλό κάνουν στο όποιο δίκαιο επαναστατικό πνεύμα το οποίο ως ανθρώπινα όντα οφείλουμε να έχουμε κατά όσων κατάφορα αδίκως μας επιβάλλονται.Πιο συγκεκριμένα , θεωρώ πως με το να κατεβαίνει ο κάθε παρτάκιας σε πορεία κάθε όταν το αποφασίζουν τα συνδικαλιστικά όργανα του κλάδου του _και λέω όργανα γιατί λίγο διαφέρουν οι συνδικαλιστές σε ήθος από το μέσο όργανο του συστήματος_ προσκαλώντας μας γενικώς και αορίστως εμάς τους υπόλοιπους πολίτες να αντισταθούμε ενάντια στην καταπάτηση των άμεσων και αμφιλεγόμενων συμφερόντων τους και μπλέκοντας τα αυτά τους τα συμφέροντα με τα δικαιώματα μας ως πολίτες , ουσιαστικά οδηγεί τον λαό σε δικαιολογημένη άρνηση να λάβει μέρος στο θέατρο αυτό του παραλόγου , ειδικά όταν ο μέσος πολίτης για να λάβει μέρος σε οποιαδήποτε απεργία πρέπει να ρισκάρει την επισφαλή του θέση εργασίας.Παράλληλα , δημιουργώντας με αυτό τον τρόπο η κάθε ομάδα αδικημένων σποραδικές μικρές εστίες φωτιάς στο δάσος της αδικίας το μόνο που καταφέρνει είναι να εξαγριώνει τον μέσο πολίτη , ο οποίος για τους δικούς του λόγους διαλέγει να μην είναι αλληλέγγυος με τα μικροσυμφέροντα των απεργών , δυσκολεύοντας του την ζωή και αφήνει ακόμη το περιθώριο στην πολιτεία να παίζει τον απίστευτο ρόλο του καλού εν τέλει απεργοσπάστη.Όλα τα παραπάνω με οδηγούν στην σκέψη πως κοροϊδεύουμε τους Ιάπωνες που απεργούν με τις κόκκινες κορδέλες στο μπράτσο φορεμένες , μα μήπως θα ήταν μια κάποια πρόσκαιρη λύση για τα δικά μας μέτρα?Ίσως αν βρισκόμασταν ξαφνικά κυκλωμένοι από ένα πλήθος κόκκινων κορδέλων συμπεριλαμβανόμενης και της δικής μας να συνειδητοποιούσαμε όλοι θέλοντας και μη πως ήρθε η ώρα για μια πραγματικά μεγάλη απεργία πέρα από ατομικιστικά συμφέροντα.Ξέρω πως θα γελάσει ο μέσος Έλληνας με ένα τέτοιο ενδεχόμενο μα αυτό θα συμβεί ίσως και για καλό γιατί μια επαναστατικού χαρακτήρα μεγάλη απεργία όλων μας σε αυτή την χώρα και μια πιθανή ανατροπή του πολιτικού μικρόκοσμου μας θα ήταν ίσως λανθασμένη σε μια χώρα εντόνων μικροπολιτικών συμφερόντων και γενικώς χαλασμένης πολιτικής ταυτότητας.Άλλωστε ζούμε σε μια χώρα όπου γριά απαίτησε να μπει σε λεωφορείο με κόσμο στοιβαγμένο σαν κουτί με σαρδέλες και μπήκε γεμίζοντας μας περηφάνια με τα κοσμητικά επίθετα με τα οποία έλουσε έναν σαραντάρη επειδή δεν κόλλησε στην μπροστινή του για να της κάνει χώρο και έπειτα από μια στάση ένω κατέβηκαν δυο άνθρωποι δεν άφηνε μια άλλη γρια να μπει με την δικαιολογία πως το λεωφορείο δεν την χωρούσε!