Όνειρα αληθινά

Φτιάξε όνειρα και ακολούθησε τα , ή μην τα ακολουθήσεις , δεν είναι απαραίτητο.Απλά ναι γλυκέ μου είναι απαραίτητο να φτιάξεις όνειρα , από αυτά τα όνειρα που τα φτιάχνεις ξύπνιος με το εγώ σου ολοκληρωτικά παρόν.Είναι το μεγαλύτερο μάθημα που πήρα ποτέ.Δεν γνωρίζω ποιος μου το χάρισε , αν μου το χάρισε κάποιος.Η προέλευση του άγνωστη λοιπόν και κάτι μου λέει ότι δεν υπάρχουν και ούτε θα υπάρξουν διεπιστημονικές έρευνες για το κατά πόσο είναι κάτι με το οποίο γεννιέσαι ή κάτι το οποίο καλλιεργείται.Δεν συμφέρει μια τέτοια έρευνα.Υπάρχει έρευνα που μιλά για την ελπίδα που βρίσκει ο θρήσκος στον θεό και την ώθηση για ζωή που του προσφέρει αυτή του η πίστη.Φυσικά και θα υπήρχε.Το ''η θρησκεία είναι το όπιο του λαού'' δεν είναι κάτι το οποίο θα έμενε αναπάντητο και δικαίως δεν έμεινε.Ο λόγος φέρνει αντίλογο και ο διάλογος συνεχίζεται αέναα..Για αυτό ανησύχησα περισσότερο.Ποτέ δεν άκουσα ότι πρέπει να ονειρεύομαι ή ότι δεν πρέπει.Κανείς δεν ασχολείται με τα όνειρα που βλεπεις να ξετυλίγονται μέσα απο τις πτυχές τις κουρτίνας του δωματίου σου.Θα ασχοληθούν εφόσον τα μετατρέψεις σε στόχους και μόνο τότε.Είναι απογοητευτικό αυτό.Όι περισσότεροι εκεί έξω μετράνε με μονάδες εξόχως υποκειμενικής πραγματικότητας.Αν βάλεις για παράδειγμα στόχο να τελειώσεις κάποιες σπουδές όλοι αρχίζουν να μετράνε αντίστροφα καταμετρώντας κάθε σου επιτυχία κάθε αποτυχία κάθε καθυστέρηση στην επίτευξη του δηλωθέντος στόχου.Μετρούν ότι πέφτει στην αντίληψη τους..Αν πεις ότι ονειρευόσουν χθες επί τρεις ώρες πόσο ωραία θα ήταν να φύγεις να πας να δουλέψεις σερβιτόρος στο εξωτικό για τα μέτρα της Ελλάδας Εδιμβούργο το πως θα ξύπναγες εκεί , τι θα έτρωγες , πως θα διασκέδαζες το πιο ανώδυνο που θα ακούσεις θα είναι το ''καλά τώρα , τελείωσε πρώτα την σχολή βρες καμιά καλή δουλειά και άσε τα εδιμβούργα και εδώ καλά είναι τι σου λείπει?''Σε κάνει να αναρωτιέσαι.Τι κάνει τους άλλους να πιστεύουν ότι ο όποιος στόχος σου είναι σημαντικότερος ή πιο αληθινός από το όποιο ονειρό σου?Μήπως δεν γνωρίζουν ότι τα όνειρα γεννούν την πιο φωτεινή πραγματικότητα?Το παραπάνω σενάριο υποδεικνύει φυσικά την έμφαση που δίνεται από την κοινωνία στους στόχους που θα εκφράσεις δημοσίως.΄Εμφαση αντιστρόφως ανάλογη αυτής που δίνεται στα όποια όνειρα που θα κάνεις σε όλη σου την ζωή.Νομίζω ότι το υπερεγώ , η κοινωνία , μας εκπαιδεύει έτσι για να διατηρήσει την απεχθή υπόσταση της.Στηριζόμενη στο γεγονός ότι όταν κάποιος δεσμεύεται δημοσίως με έναν στόχο κατά 99 τοις εκατό έχει ένα επιτεύξιμο και κοινωνικώς αποδεκτό σχέδιο δράσης κατά νου μας προτρέπει να τον ακολουθήσουμε.Οι στόχοι μας μπορούν να μας δεσμεύσουν σε έναν τόπο , σε ένα φορολογικό σύστημα , σε μια αγορά.Είναι λοιπόν χρήσιμοι.Τα όνειρα δεν έχουν αυτήν την δύναμη.Τα όνειρα είναι αχρονικά , αλληλοσυγκρουόμενα , άλογα πολλές φορές.Τα όνειρα τα οποία κάνεις χαιδεύοντας τον σκύλο σου θα λέγονταν κάπως αλλιώς αν δεν έμοιαζαν με αυτά τα οποία κάνεις όταν κοιμάσαι και αυτό ακριβώς είναι αυτό που τα καθιστά περιττά στην σύγχρονη κοινωνια ,στις μέρες μας [έτσι ξεκίναγε κάθε έκθεση της μια ψυχή] δεν έχει ακόμη ανακαλυφθεί ο τρόπος να δουλεύεις ενώ κοιμάσαι..Όταν έχεις όνειρο να δουλέψεις με την greenpeace κάπου έξω από την Ιαπωνία και σου τύχει να το κάνεις πραγματικότητα , τελικώς μη ανεκτή , κανείς δεν θα σε κακολογήσει όταν τελικά το παρατήσεις αυτό.Αντιθέτως , όλοι θα μείνουν για κάποια δευτερόλεπτα με το στόμα ανοιχτό ώσπου να το κλείσουν και να αρχίσουν να σε πατρονάρουν για το γεγονός ότι φεύγεις για την ιαπωνία να κανεις τι?Να σώσεις φάλαινες..Χα..Αστειότητες.Σε τι θα χρησιμεύσει αυτό?Αν πεις ονειρευόμαι τελευταία εμένα σε μια σκηνή ως διάσημη τραγουδίστρια να ερμηνεύω τραγούδια καμπαρέ κάποιοι θα γελάσουν σιωπηλά και κάποιοι ηχηρά πάντως κανείς δεν θα γυρίσει την κλεψύδρα του για εσένα.Αν όμως πεις θέλω να παντρευτώ σε 7 χρόνια γιατί τότε μου είπε η Άση Μπήλιου ότι τα άστρα θα με ευνοήσουν.Αν πεις θέλω να πάρω το ECDL.Όλα αυτά είναι στόχοι λογικοί και επιτεύξιμοι και αν ακόμη δεν είναι μέσα σου παγιωμένοι θα φροντίσουν οι γύρω σου για αυτό.Στα επόμενα γενέθλια σου θα ακούσεις ''άντε και σε 6 χρόνια νυφούλα'' και ''πήρες το ECDL?''.Το να είσαι κρυψίνους δεν βοηθά.Είναι κοινό μυστικό ότι όλοι βάζουμε στόχους και το να τους κρύβεις απλώς σε καθιστά στα μάτια του κοινωνικού συνόλου δειλό , αδύναμο να πάρεις την ευθύνη της θρυλικής δημόσιας δέσμευσης..Πίκρα.
Φοβού τους πνευματικά ασταθείς
Πόση πλύση εγκεφάλου μπορεί να περάσει απαρατήρητη ανά άτομο , ανά κοινωνία ?''Καλά χάζεψες?'' σου λένε ο τάδε και ο δίνα όταν σε συναντούν να ονειροπολείς σε ένα καφέ όσο περιμένεις την φίλη σου να γυρίσει από το WC.Φίλε μου τα όνειρα τα οποία κάνουμε ξύπνιοι υπάρχουν όσο υπάρχουμε εγώ και εσύ.Όχι δεν χάζεψα , ονειροπολώ.Φτιάχνω εικόνες με το μυαλό μου , εικόνες που μπορεί να τις ξεχάσω μέσα σε ένα μισάωρο και άλλες που μπορεί να με συνοδέψουν μια ζωή ως δημιουργημένη πραγματικότητα πια.Βέβαια που να το πεις και ποιος να σε πιστέψει έτσι όπως έχουμε γίνει..Μόνο κάποιοι φίλοι προσεκτικά διαλεγμένοι και λίγο από το αίμα σου.Οι άλλοι απλά μένουν να αναρωτιούνται πως γίνεται να σου πηγαίνουν κάποια θέματα αυτό που λέμε δεξια.''Απλά ξέρω να ονειρεύομαι'' απαντάς.Φυσικά έπειτα απλώς ζηλεύουν , ποτέ δεν αναρωτιούνται.Μου κάνει εντύπωση.Ίσως δεν θα έπρεπε , άλλωστε το ''πίστευε και μη ερεύνα'' το ξέρει και η κουτσή Μαρία.Τις ονειροπολήσεις πάλι απ ' ότι φαίνεται τις ξέρουν μόνο οι χαζεμένοι και οι πνευματικά ασταθείς.Είναι κρίμα γιατί , αν μη τι άλλο , το μέγεθος των ονείρων μας δεν δρα επιβαρυντικά στην ραχοκοκκαλιά του μυαλού μας ,στο κέντρο δηλαδή των συναισθημάτων μας , όπως τόσα και τόσα άλλα αληθινά μεγέθη με τα οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι καθημερινά..
Πως τους έπεισαν λοιπόν?
Πως τους έπεισαν ότι τα όνειρα δεν υπάρχουν?
Μήπως κάποιοι διαλέγουν να πείσουν τους εαυτούς τους γιατί φοβούνται να ονειρευτούν?
Νομίζουν ίσως ότι ακόμη και στα όνειρα υπάρχει έλεγχος λογοκρισία και αντίστροφη μέτρηση?
Μα στις μέρες μας το να ονειρεύεσαι σε καθιστά εξ ορισμού τρελάρα και πείτε μου ποιος θα ασχοληθεί με έναν τρελό?

η φαντασία μου δεν ξεπερνά την πραγματικότητα

απλά την προλαμβάνει..

πολύ μου αρεσει αυτό (βλ. φοροεισπρακτική ψυχολογία κ΄ρουφιάνους με μπόνους)

in dubio pro reo

Ακόμη δεν υπάρχουν ικανές αποδείξεις.

Είμαστε μόνο 22.Όσο και να μας φοβερίζουν οι αστικοί μύθοι , οι ιστορίες του μεσήλικα της διπλανής πόρτας , η τηλεόραση , οι εφημερίδες , τα προσωποκεντρικά blogs.Όσο και να μας φοβερίζουν οι πρώτες μας επαφές με αυτό που λέγεται δουλειά , με αυτό που λέγεται σπουδές , με αυτό που λέγεται προσπάθεια-να-φύγω-από-το-πατρικό-μου.Όσο και να μας φοβερίζουν , το κράτος , αυτόν τον άγνωστο, μας έμαθαν να το σεβόμαστε ως κάτι το γιγαντιαίο. Το κράτος με την γιγαντιαία ιστορία , με το γιγαντιαία όμορφο φως , με τη γιγαντιαία θάλασσα θα μας βγάλει κάποτε ασπροπρόσωπους.Αυτό δεν πιστεύουμε?Αλλιώς τι καθόμαστε και λιώνουμε εδώ?Αυτό πιστεύουμε.Για αυτό και μένουμε εδώ.Ακόμη δεν υπάρχουν ικανές αποδείξεις για την επέλαση της απόλυτης εξαθλίωσης.
Παρελάσεις , αριστεία , επισκέψεις στην βουλή , στα μουσεία , στην ακρόπολη , στους δελφούς , ονόματα όπως μέγας Αλέξανδρος , Κολοκοτρώνης , Σωκράτης , Κοραής , Αριστοτέλης , μάχες ιστορικές , φιλικές εταιρείες και το ηρωικό Πολυτεχνείο όλα τα παραπάνω τα κάναμε-μάθαμε-ακούσαμε άλλοι δυστυχώς λιγότερο και άλλοι περισσότερο.Φτάσαμε 22 ετών και ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι ο μέγας Αλέξανδρος και ο Χριστός πέθαναν στα 33 αυτό δεν μας αγχώνει ιδιαιτέρως.Προλαβαίνουμε.Το προσδώκιμο ζωής στην Ευρώπη [όχι την μυθική βασιλοπούλα , όχι την ήπειρο που σώσαμε κάποτε από τους ασιάτες αλλά εκείνη που απαρτίζεται από κράτη μέλη μιας οργάνωσης που όλοι συντομογραφικά γνωρίζουμε ως Ε.Ε] είναι υψηλό , πολύ υψηλότερο από τότε που ακόμη και βασιλείς της γης και του ουρανού δύσκολα ξεπερνούσαν τα 40.Τώρα είσαι άρχοντας στο υποθηκευμένο σπιτάκι σου ως τα 80.Δεν μας φοβερίζουν εμάς.Ναι θα περάσουμε και δυσκολίες.Δεν θα πολεμησουμε όμως και στα βουνά..8ωρο θα δουλεύουμε και θα κάνουμε και λίγες υπερωρίες.Στα 30 κοντά εκείνοι ατένιζαν Ινδίες και μέσες ανατολές από εκεί που βρίσκονταν.Εμείς πάλι μόλις που θα ατενίζουμε ένα διαμέρισμα 100 υποθηκευμένων τετραγωνικών μέτρων και θα είμαστε και ευχαριστημένοι.Ουκ εν τω πολλώ το ευ αλλά εν το πολύ.Άραγε εμείς θα είμαστε άραγε πολύ ευτυχισμένοι τότε?
Αμφιβάλλω.Όσο αμφιβάλλω και με την τρομολαγνεία με την οποία μας μπανιάρει ηδονικά ο περίγυρος καθημερινά.Είναι δεδομένο ότι θα επιβιώσουμε και όπως ξαναμάθαμε τα επιτραπέζια και τις συγκεντρώσεις στα πατρικά μας θα μάθουμε η εξόχως καλομαθημένη μας γενιά να ζούμε ακόμη και με 2 ευρώ την μέρα ,ίσως και με 1 .Αν χρειαστεί.Αν χρειαστεί κάνει πολλά ο άνθρωπος.Και αν κάποιοι αυτοκτονούν κάνοντας μπαμ αθόρυβα ή εκκωφαντικά [βλ. τύπο που όρμηξε με το αεροπλανάκι του κατά της εφορίας στο USA] αυτοί θα είναι η τραγική μειοψηφία.
Αυτό που με τριβελίζει όμως τον τελευταίο καιρό είναι το εξής.Είμαστε κάμποσοι.Νέοι εννοώ.Νέοι οι οποίοι μεγαλώσαμε εδώ στην Ελλάδα.Διαβάσαμε στο σχολείο διηγήματα , ποιήματα , αποσπάσματα μυθιστορημάτων.Διαβάσαμε ιστορία , ''πηγές'' , βιογραφίες.Ακόμη και αν κάποιοι βαριόντουσαν , ξυνόντουσαν , κοιμόντουσαν , δεν γίνεται , το μάτι τους θα έπεσε στα διάφορα εισαγωγικά ή στα διάφορα περιληπτικά πλαίσια που αναφέρονταν στη ζωή του εκάστοτε ήρωα , λογοτέχνη , ποιητή , κυβερνήτη , ζωγράφου , φιλόσοφου.Η πλειοψηφία τους είχε ένα κοινό.Ταξίδεψε.Ταξίδεψε τότε που το ίδιο το ταξίδι δεν διαρκούσε μια μέρα το περισσότερο.Τότε που το ταξίδι και μόνο ήταν σαν μετοίκηση.Τρίμηνα , τετράμηνα το απλό ταξιδάκι.Και οι περισσότεροι δεν έκαναν ένα απλό ταξιδάκι.Έζησαν στο εξωτερικό.Μήνες , χρόνια.Έζησαν σε πολλά μέρη.Έκαναν πολλά πράγματα όχι μόνο όσα τους προσφέρονταν εδώ.Οι πιο πολλοί από τους μεγάλους δεν είπαν θα βρω π.χ. μια τρύπα σε ένα λαγούμι και αφού από εδώ μπορώ να εκδώσω τα ποιήματα μου με ασφάλεια εδώ και θα πεθάνω.Ναι ήταν δύσκολες οι εποχές.Πόλεμοι , λιμοί , ελονοσία , εμφύλιοι , χούντες και τα τοιαύτα.Δεν ήταν καλές μέρες για την Ελλάδα.Και πότε είναι οι καλές μέρες και που θα μου πείτε.Απλά υπήρχαν εποχές εδώ που η διαβίωση και μόνο ήταν ένα όνειρο τρελό , όνειρο απατηλο , ήταν τότε που η λέξη διαβίωση είχε να κάνει μόνο με τις πρωτογενείς ανάγκες ενός ανθρώπου.Τότε λοιπόν όσοι ήξεραν και κάτι περισσότερο απο μαμ κακά και νάνι και μπορούσαν την έκαναν έστω για κάποια χρόνια.Δεν ήταν ανθελληνική πράξη αυτό , ανθελληνική ήταν και συνεχίζει να είναι η κατάσταση στην χώρα μας.Σεβόμενοι λοιπόν κυρίως την ιδέα τους περί ελληνικότητας οδηγούνταν στο εξωτερικό [βλ.Βενιζέλος].Κάποιοι φυσικά ξαναγύρισαν και από αυτούς άλλοι το πλήρωσαν ακριβά [βλ.Καποδίστριας] ενώ άλλοι απλά μας έκαναν περήφανους και από το πήγαινε - έλα τους μόνο καλό βγήκε [βλ.Σεφέρης] και για εκείνους και για την χώρα μας.
Σήμερα ζώντας τα δύσκολα όλη την χρονιά και ερχόμενοι τα καλοκαίρια σε επαφή με ανέμελους μαθητές , δίκαια φορολογούμενους ενήλικες , 30ρηδες με 2 τέκνα και επιδόματα , μεσήλικους ταξιδευτές ανά τον κόσμο , σήμερα που εμείς τα τέκνα των μικρομεσαίων θεωρούμε ότι αξιοπρεπής διαβίωση είναι αυτή που καθιερώθηκε σε κάθε ανεπτυγμένη δυτική κοινωνία εδώ και δεκαετίες και η οποία απέχει έτη φωτός από κάθε πρωτογενή ανάγκη , αλίμονο , κανείς δεν το κουνάει ρούπι από εδώ παρά μόνο για σπουδές , πληρώμένες καθ'ολοκληρίαν από τους γονείς. Με προβληματίζει αυτό.
Σήμερα που πληρώνεσαι 700 ευρώ και πληρώνεις την όποια πολυτέλεια [εστιατόριο , σινεμά , συναυλία κτλ] υπερπολλαπλάσια από όσο την πληρώνει ο όποιος ευρωπαίος ή βορειοαμερικάνος , ενώ αυτά για τα οποία υποτίθεται έγιναν όλοι οι πρόσφατοι αγώνες στην χώρα [εκπαίδευση , νοσοκομεία] είναι ανύπαρκτα υπό την μορφή κρατικής παροχής παρόλο που πληρώνεις φόρους , εσύ , δεν σκέφτεσαι να φύγεις για τα ξένα.Τι σόι προπαγάνδα έχουμε φάει και το πιο λογικό πράγμα στον κόσμο δεν το σκεφτόμαστε καν ως επιλογή?

''Να φύγεις για τα ξένα'' σαν κατάρα σου ακούγεται.Φταίνε για αυτό οι παππούδες σου οι οποίοι εκτός από το κατοχικό σύνδρομο , σου κληρονόμησαν και το σύνδρομο του Καζαντζίδη.Μην ακούσεις ''εξωτερικό'' νεοέλληνα πλέον του 5ήμερου ταξιδιού αναψυχής ή των σπουδών πριν τα 30 , σε αντίθετη περίπτωση τραντάζονται τα σπλάχνα σου από ότι φαίνεται.Φυσικά , αλλιώς θα είχες φύγει.

Προσωπικά αυτό που λέτε ξενιτιά δεν με τρομάζει , το αντίθετο μάλιστα.Νομίζω είναι ότι καλυτερο μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου όταν αποφασίσεις να ενηλικιωθείς πραγματικά και να προχωρήσεις στην ζωή που περιμένεις και σε περιμένουν να κάνεις γύρω στα 30 , έτσι όπως είναι η κατάσταση σήμερα.Όχι , νωρίτερα δεν χρειάζεται και δεν σου πρέπει.Είσαι παιδί , σύμφωνα με τα δεδομένα της Ελλάδας , και τα παιδιά ως γνωστών έχουν αντοχές και γουστάρουν τα δύσκολα..Παράλληλα , η Ελλάδα ενδείκνυται για νέους μεταξύ 20 και 30.Σορτς , μίνι , κλαμπ , θάλασσα , καφεδιές.Που να μενεις σε καμιά Γερμανία και να είσαι νέος και να μην έχεις να πας το καλοκαίρι να πιεις καφεδάκι δίπλα στην παραλία.Φυσικά η Ελλάδα ενδείκνυται υπό προυποθέσεις , άλλωστε όλα στην ζωή έχουν και ένα κάποιο τίμημα.Είσαι τυχερός αν είσαι νέος , υγιής , σχετικά μορφωμένος , γουστάρεις να μένεις με τους γονείς σου , δεν θες να κανεις γάμους και παιδιά , δεν σε νοιάζουν τα ένσημα , δεν έχει πρόβλημα το αμόρε σου να συναντιέστε στο εξώτικο παιδικό σου δωμάτιο , εσύ και οι φίλοι σου μπορείτε να πάρετε άδεια να πάτε όλοι μαζί σε καμιά παραλία την ίδια περίοδο , δεν δίνεις τον μισό σου μισθό στους χρεωμένους για την επόμενη εκατονταετία γονείς σου ,δεν έχεις αποφασίσει να σπουδάζεις και παράλληλα να δουλεύεις , δεν είσαι κανένας υποχόνδριος να θες εξετάσεις κάθε μια 5ετία και λίγο απασχολώντας το πολυάσχολο δημόσιο.Αν δεν σε αφορούν τα παραπάνω είσαι μια χαρά.Καλώς μένεις Ελλάδα.Αν σε αφορούν καλό θα ήταν να σκεφτείς τις επιλογές που σου δίνει η υδρόγειος σφαίρα για ανταλλαγή των όποιων πτυχίων , εργασιακής εμπειρίας και προσόντων διαθέτεις όχι με την καθήλωση σε μια κοινωνία τραγελαφικά επαναλαμβανόμενη αλλά με την μετάβαση σε ένα κράτος που προσεγγίζει πιο σοβαρά αυτό που μάθαμε στην κοινωνιολογία ως κράτος πρόνοιας.

Δηλαδή με λίγα λόγια , μιας και μεγαλώσαμε σε μια κοινωνία που ο ινστρουμενταλισμός δηλαδή η εργαλειοποίηση του εαυτού μας και των δυνατοτήτων μας βασιλεύει [ούτε Αγγλία να ήμασταν ] και δώθηκε με αγάπη σε όλους μας μαζί με το γάλα στο μπιμπερό ας πάμε σε καμιά επαγγελματική εργαλειοθήκη όπου θα μας αξιοποιήσουν πιο σωστά και θα μας συντηρούν με λίγο λαδάκι που και που.Νομίζω πως κρα κάνουν πολλές από τις λεγόμενες ανεπτυγμένες χώρες για παιδιά με πτυχία σε 2 σε 3 και 4 ξένες γλώσσες , με πτυχία ανώτατα , προυπηρεσίες και τα τοιαύτα.

Ίσως αν ζήσουμε την πιο παραγωγική μας ηλικία μεταξύ δηλαδή 30 και 50 σε μια χώρα που θα μας αξιοποιήσει σωστά έπειτα η μέση ηλικία θα έρθει με δώρο ένα αίσθημα πληρότητας και υγιούς δοτικότητας και αλτρουισμού [βλ.Eric Erikson ] και όχι με μιζέρια στην ψυχή , ντοκτορά στην λαμογιά και ενδόμυχη ζήλια για τα ίδια μας τα παιδιά και την δική τους χρυσή ηλικία.Ας πάμε εκεί απ ' όπου θα εμπνευστούμε μια πιο βιώσιμη κοινωνία και ας μην είναι ευλογημένη με την ιστορία μας , με τα νησιά μας , με το φως μας.Ας είναι καλά το καλοκαίρι...Να γυρίσουμε λοιπόν μετά στα -ηντα να τα διδάξουμε , να τα απαιτήσουμε , να γίνουμε το εργαλείο για μια νέα κοινωνία όχι με την ορμή και την φαντασία των νιάτων μας που τόσο έχουν κατηγορηθεί αλλά με την σιγουριά και την ωριμότητα της μέσης ηλικίας και της ζωής που ήδη θα έχουμε ζήσει.

Ακόμη πάντως δεν υπάρχουν ικανές αποδείξεις για το πόσο χαζοί είμαστε οι νέοι στην Ελλάδα που δεν πάμε να εξαργυρώσουμε τα χρόνια σπουδών μας σε μια λιγότερο παράλογη χώρα.Όταν και αν θα έχουμε χάσει όλα μας τα δοντάκια εδώ αγαλματάκια ακούνητα στο σικέ μεγαλείο της χώρας μας ναι τότε θα κριθούμε ένοχοι για βλακεία.

Φοροεισπρακτική ψυχολογία

Κάποτε όλο το συγγενολόι ψωνάρα με ανέβαζε , ψωνάρα με κατέβαζε τώρα σταμάτησαν μα όχι για κάτι άλλο μα γιατί μεγάλωσα και φοβούνται μήπως από την πολύ δυσφήμιση τους μείνω στο ράφι.Εγώ πάντως το ήξερα.Ήμουν γεννημένη για μεγάλα πράγματα.Τελικά είμαι μια μεγάλη θεωρητικός της κρατικής φοροεισπρακτικής ψυχολογίας.Αν μπερδευτήκατε , μην αγχώνεστε , δικαίως δεν καταλάβατε τον κλάδο στον οποίο και διέπρεψα ,είναι νεοσύστατος και το copyright μου ανήκει!
Λοιιιιιιποοοοοοόν , δεν ξέρω πως να σας το πω αυτό τώρα..Πως να σας το φέρω?Μετά την
υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδας από την Fitch Ratings και τις δηλώσεις υπουργού οικονομίας , τα υπουργικά συμβούλια και ενώ η ατμόσφαιρα μυρίζει εορταστικό μπαρούτι , για άλλη μια χρονιά , μου ήρθε η ιδέα..

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ακολουθεί η λύση στο πρόβλημα κάθε συναισθηματικά αυτόνομου υπουργου οικονομίας ο οποίος μην έχοντας χαζοανάγκες όπως αυτή της καθολικής αποδοχής από τον λαουτζίκο θα μπορέσει να κάνει σωστά την δουλειά του όπως αυτή του υπαγορεύεται από την Ε.Ε και να συμμαζέψει την παραοικονομία η οποία ως γνωστόν ταυτίζεται με την φοροδιαφυγή των μικρομεσαίων κοινωνικών στρωμάτων στην χώρα αυτή και όχι φυσικα με το υποτιθέμενο οργανωμένο έγκλημα ή τις φημολογούμενες μίζες .Γελάτε ή βρίζετε τώρα το ξέρω...Αλλά γελά καλυτερα όποιος γελά τελευταίος και τελευταίο θα γελάσει το υπουργείο οικονομικων αγαπητοι..Άντε γιατί όλο μην σας στενοχωρησουμε μην σας στενοχωρήσουμε και οι καημένοι οι πολιτικοί και οι μεγαλοεπιχειρηματίες εκούσια τόσα χρόνια παίζουν ρόλο αποδιοπομπαίου τράγου στην ράχη του οποίου φορτώνονται όλα τα κρίματα , όλες οι βρωμοδουλειές σας.Και ποιος σας έφταιξε που είστε φτωχοί..?Και ποιος σας έφταιξε που δεν υπάρχει κράτος πρόνοιας?ΕΣΕΙΣ ΑΡΑΓΕ ΠΛΗΡΩΝΕΤΕ ΦΟΡΟΥΣ?

Εισαγωγή

Η ιδέα αυτή στηρίχτηκε στην βαθύτερη γνώση της ελληνικής ψυχολογίας όπως αυτή διαφαίνεται στο γνωστό ανέκδοτο με τον θεο τον Έλληνα και την γίδα , στα ήθη και τα έθιμα της χώρας μας και στην συνειδήτοποίηση της οικτρής οικονομικής κατάστασης στην οποία έχουμε περιέλθει ως χώρα.Για όποιον δεν γνωρίζει το γνωστό ανέκδοτο , με λίγα λόγια , ο θεός προσφέρθηκε να πραγματοποιήσει μια ευχή σε κάποιον Έλληνα και εκείνος ευχήθηκε , φυσικά τι άλλο , να ψοφήσει η γίδα του γείτονα.

Παράγραφος 1η - τα απαραίτητα

Απαραιτήτως χρειαζόμαστε για την διευθέτηση του ζητήματος δημόσιους υπαλλήλους ειδικευμένους στην αρχειοθέτηση , βιντεοκάμερες- ψείρες , μαγνητοφωνάκια , περσόνα μέσου νεοέλληνα , και ενίοτε ψαλίδια οικολογικές χάρτοσακούλες σε μέγεθος ικανό να χωρέσει το κεφάλι μας.Α!Μπορεί να χρειαστεί και καμιά αλλαγή στο σύνταγμα αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητο.Αν το πάρουμε όλοι απόφαση μπορούμε κάλλιστα να το αποσιωπήσουμε και να μην χρειαστεί να μπλέκουμε με χαζά διαδικαστικά..''Μην το πεις ούτε του παπά'' που λένε..

Παράγραφος 2η - η τυπική εκτέλεση

Παίρνουμε έναν τυπικό νεοέλληνα τον ''χτυπάμε'' με λίγα ευρώ υπό μορφή επιδόματος χαφιεδισμού και λύνεται το προβλημα της φοροδιαφυγής στα μεσαία κοινωνικά στρώματα.Αναλυτικότερα , δίνουμε σε κάθε Έλληνα ένα τυπικό ποσό μπόνους ή εναλλακτικά μια φοροελάφρυνση κάθε φορά κατά την οποία θα καταγγέλει την μη έκδοση νόμιμης απόδειξης από διάφορους ελεύθερους επαγγελματίες.Για κάθε αναφορά θα οφείλει να προσκομίζει στα αντίστοιχα διαμορφωμένα δημόσια γραφεία τα απαραίτητα αποδεικτικά στοιχεία όπως βίντεάκια , ηχογραφημένες συνομιλίες , φωτογραφίες..Περαιτέρω ανάλυση δεν νομίζω ότι χρειάζεται.Η ρουφιανιά ως οικονομική τσαχπινιά..

Παράγραφος 3η - η βοήθεια για τον πρωτάρη

Στην αρχή , ναι , μπορεί να ντραπούμε.Κάθε αρχή και δύσκολη δεν λένε?Δύσκολα θα πάμε για την παρθενική μας καταγγέλια κατά της αδιόριστης καθηγητριούλας που κάνει ιδιαίτερα στο παιδί μας δίχως να μας χτυπά απόδειξη , αλλά θα πρέπει εκείνη την ώρα να σκεφτούμε 3 τινά.Πρώτον , έχεις ήδη κάνει καταγγελια.Καλέ ναι.Πέρσι δεν έκανες σύσταση μέσω της αστυνομίας στους γείτονες επειδή το σκυλί τους γαβγίζει πιο πολύ από το πρέπον?Δεύτερον , θα κερδίσεις χρηματα..Helloooooo..!Και τελευταίο... αυτη η αδιόριστη κλέβει το κράτος μας!Είναι υπεύθυνη για το γεγονός ότι για να πας στο εξοχικό σου θα πέσεις σε τουλάχιστον 50 λακούβες λιωμένου οδοστρώματος.Είναι υπεύθυνη που τα παιδιά σου δεν θα έχουν ποτέ την ευκαιρία να πάνε σε αξιοπρεπές δημόσιο σχολείο.Είναι υπεύθυνη για πολλά και πρέπει να πληρώσει..Ας πληρώσει λοιπόν έστω τους φόρους της.

Επίλογος

Επιτέλους ένα ''οικονομικό μέτρο'' με μέλλον στην Ελλάδα το οποίο μπορεί να σας φαντάζει ίσως εξωφρενικό , τώρα , μα άμα τη αφιξη του στην χώρα μας θα δείτε πόσο θα το αγκαλιάσετε , εσείς , η συντριπτική πλειοψηφία του κατίνου Ελληναρά ο οποίος δεν νοιάζεται αν έχει να φάει μα καίγεται να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα.Ένα ''οικονομικό μέτρο'' με μέλλον το οποίο πατώντας στην παράδοση μπορεί και θα κάνει την υπέρβαση έως και σε παγκόσμιο επίπεδο ως '00ς επανεφεύρεση με τοπικό χρώμα , χρώμα γαλανόλευκο.Θα πατά σταθερά σε ''εφιαλτικά'' ειδωμένες αληθινές ιστορίες , θα πατά σταθερά στις ρίζες του εθνικού μας σπορ του κουτσομπόλιου , θα πατά στην ανάγκη μας να είμαστε αρχηγοί , τιμωροί , αη γιώργηδες και μεγάλοι κωνσταντίνοι.Μου αρέσει.

cauze it's a bittersweet symphony this life

THE VERVE_bittersweet symphony

'Cause it's a bittersweet symphony this life

Trying to make ends meet, you're a slave to the money then you die

I'll take you down the only road I've ever been down

You know the one that takes you to the places where all the veins meet, yeah

No change, I can't change, I can't change, I can't change, but I'm here in my mold , I am here in my mold

But I'm a million different people from one day to the nextI can't change my mold, no, no, no, no, no

Well, I've never prayed,

But tonight I'm on my knees, yeah

I need to hear some sounds that recognize the pain in me, yeah

I let the melody shine, let it cleanse my mind , I feel free now

But the airwaves are clean and there's nobody singing to me now

No change, I can't change, I can't change, I can't change,

but I'm here in my mold , I am here with my mold

And I'm a million different people from one day to the next

I can't change my mold, no, no, no, no, no

'Cause it's a bittersweet symphony this life

Trying to make ends meet, trying to find some money then you die

I'll take you down the only road I've ever been down

You know the one that takes you to the places where all the veins meet, yeah

You know I can't change, I can't change, I can't change,

but I'm here in my mold, I am here in my mold

And I'm a million different people from one day to the next

I can't change my mold, no,no,no,no,

noI can't change my mold, no,no,no,no,no

I can't change my mold, no,no,no,no,no

http://www.youtube.com/watch?v=rV5VmhY3-Sw

μιθριδατισμός στην κοινωνία

Διαλέγουμε ένα δηλητήριο ,ένα δηλητήριο το οποίο υποψιαζόμαστε ότι παραμονεύει κάποιος να μας το δώσει και το λαμβάνουμε σε μικρές δόσεις ώσπου να αποκτήσουμε ανοσία σε αυτό. Σιγά σιγά το δηλητήριο μας γίνεται οικείο , γίνεται συνήθεια πια ηδονική.. Ευγνωμοσύνη σε αυτό που δεν σε σκότωσε αλλά σε έκανε πιο δυνατό


''Έξις δευτέρα φύσις'' μου έλεγαν, πάντα όμως μου το έλεγαν για κακό , ποτέ για καλό , έτσι τους είχαν μάθει , κάθε συνήθεια μοιάζει κόλαση προσωποποιημένη και τι να κάνεις..?Τρέχεις στους ψυχολόγους γιατί συνήθισες στην σοκολάτα , στο σεξ , στο καλοκαίρι , στο καλό φαγητό , στους ανθρώπους , στην αναζήτηση της ουτοπίας της αγάπης ,στο τραγούδι του τζίτζηκα , στον ύπνο , στις ονειροπολήσεις , στην ροκ..Σου είπαν ότι είναι κακό το να συνηθίζεις και εσύ προσπάθησες να κατάλαβεις..Μάλλον κατάλαβες.''Μην τρως τα νύχια σου , έξις δευτέρα φύσις'' θυμάσαι σου έλεγαν ,ακόμη λίγο ασύνδετο φαντάζει αλλά προφανώς σχετίζεται με την πεποίθηση ότι κάθετι που κάνεις ,πόσο μάλλον οι συνήθειες σου -δηλαδή πράξεις στις οποίες προβαίνεις κατ΄επανάληψη - προδίδουν το ποιος είσαι και προφανέστατα κανείς δεν θέλει να είναι ένα μάτσο φαγωμένα νύχια.. Έμαθες ότι δεν πρέπει να εξαρτάσαι από συνήθειες, θες να είσαι ελεύθερος και θες κυρίως οι υπόλοιποι να σε βλέπουν ελεύθερο και ανεξάρτητο και τι να κάνεις τρέχεις να απαλλαγείς...

Ποιος να στο έλεγε ότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι προσπαθούν λίγο λίγο να συνηθίσουν το κρύο ,μένοντας ουσιαστικά γυμνοί κατά την διάρκεια του χειμώνα αναμετρώμενοι με έναν κατασκευασμένο κίνδυνο , ίσως με το θνητό της ύπαρξης τους , σαν άλλοι σαμάνοι οι οποίοι τριγυρνούν μόνοι στην ερημιά απορρίπτοντας κάθε ηδονή προσπαθώντας να υπερπηδήσουν κάθε τι το υλικό , κάθε τι το οποίο δυνητικά μπορεί να τους καθηλώσει ανήμπορους.Ποιος να στο έλεγε ότι η ψυχολογία μπορεί να θεραπεύσει μέσω της δύναμης της συνήθειας(βλ.συμπεριφορισμός).Ποιος να στο έλεγε ότι η συνήθεια μπορεί να κρύβει δύναμη ικανή να μας αλλάξει ποικιλοτρόπως.Πάντα για κακιά μας την παρουσίαζαν την κυρα-συνήθεια..Όλοι σαν να το συμφώνησαν , πρέπει να απαλλαγούμε από τις συνήθειες μας ,από τις εμφανώς καταστροφικές έως τις ευχάριστα ηδονικές όλες ως περιττές και βλαβερές κρίνονται.
Η οικογενειακή μας επιχείρηση δίπλα σε ένα βενζινάδικο.Δεν ξέρω ποια από τις δυο πρόλαβε να τη λάτρεψει πρώτη , πάντως γεγονός είναι ότι την μυρωδάτη μπόχα της βενζίνης , την υπομείναμε , την συνηθίσαμε , την λατρέψαμε..Ο μπαμπάς εκνευρίζεται με αυτό μας το χούι να ανοίγουμε τα παράθυρα τέντα κάθε όταν πάμε να βάλουμε βενζίνη.Κακιά συνήθεια..Να το ξέρεις, όλοι θα σου πουν να την κόψεις αν τυχόν την αποκτήσεις ποτέ..
Κανείς όμως δεν θα σου πει ότι θες δεν θες συνηθίζεις στο δηλητήριο της κοινωνίας στην οποία ζεις.Ίσως να νομίζουν βέβαια οτι σου κάνουν χάρη με την στάση τους αυτή , άλλωστε με αυτό τον τρόπο δεν αγχώνεσαι με την πραγματική σου κατάντια και αντίθετα ασχολείσαι με το να αλλάζεις κατά καιρούς τα ασήμαντα φορτία εμπειριών - συνηθειών τα οποία κουβαλάς σαν να ήταν έπιπλα ξεχαρβαλωμένα τα οποία στέλνεις για μεταποίηση.Μάθαμε να μένουμε στωικοί σε κάθε τι το άσχημο , το κακό γιατί συνηθίσαμε , η καλύτερα , μας συνήθισαν σε κάθε τι το άσχημο ,το κακό. Έτσι έχουν τα πράγματα...έξις δευτέρα φύσις.
Οι περισσότεροι δικαιολογούν την όποια αδράνεια τους κάτω από το σχήμα της ιώβιας υπομονής του αδύναμου ατόμου έναντια στο κατεστημένο (έτσι - έχουν - τα - πράγματα) . Όταν όμως για παράδειγμα έχεις μάθεις πια την ειδησεογραφική εικόνα του θανάτου , όταν την συναντάς τόσο συχνά που σιγά σιγά σταματάς να νιώθεις , τότε , συνήθισες ,δεν υπομένεις πια..Συνήθισες..και αυτή ακριβώς είναι τώρα η φύση σου ,η δεύτερη μιαρή φύση σου από την οποία δεν μπορείς να ξεφύγεις εύκολα και ίσως πια δεν θες να ξεφύγεις..
Το δηλητήριο ρέει άφθονο από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου.Έχεις μεγαλώσει σε μια οικογένεια η οποία στο κέρναγε σε δόσεις μαζί αν ήσουν τυχερός με ανθρωπιστική παιδεία και όπερες του τύπου ''cosi fan tutte'' ενώ παράλληλα σε εφοδίαζε όσο μπορούσε με τα τυπικά προσόντα για την μελλοντική σου ανέλιξη σε έναν νέο Πάρθο βασιλιά της γειτονιάς σου.Παράλληλα φυσικά ψέλλιζες ιστορίες για δικαιοσύνη , δημοκρατία , αλήθεια , καλοσύνη αλλά σε λέγανε ονειροπόλο...Ενηλικιώνεσαι και με κλειστά τα χείλη σου λένε ευγνωμοσύνη σε αυτό που δεν σε σκότωσε αλλά σε έκανε πιο δυνατό..Όταν υπομείνεις τους ''υπεράνθρωπους'' εγκληματίες , άκαρδους , συμφεροντολόγους , μισάνθρωπους , κομπλεξικους αυτού του κόσμου με την πλήρη ανοσία , αμνηστία , όταν γίνουν μια δεδομένη συνήθεια τότε πια δεν μπορεις να φανταστεις τον κόσμο χωρις αυτους , δεν θες να τον φανταστείς γιατί ''συμπτωματικά'' έχεις ήδη αρχίσει να παίζεις το παιχνίδι τους , έχεις ήδη αρχίσει να αναπτύσσεις ανοσία και ξέρεις απ'έξω και ανακατωτά τα μπουκαλάκια με τα δηλητήρια...Σημείωσε να μην ξεχάσεις να τα μάθεις και στα παιδιά σου!

-''Ρώτα με αν σε αγαπώ.''

-''Έλα σε παρακαλώ ρώτα με.''

-''Ωραία...Μ' αγαπάς?''

-''ΌΧΙ.''

28/10

Ένα νέο παιχνίδι για την επέτειο του ΌΧΙ.Φέτος δεν με έπιασε και πολύ το πατριωτικό μου , μάλλον αυτό συνέβη επειδή δεν είδα την υπολοχαγό Νατάσσα και εν γένει δεν είδα ταινίες , δεν είδα ντοκυμαντέρ , δεν διάβασα βιβλία σχετικά με το περίφημο ΌΧΙ και τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο.Αυτό θα συνέβη.Δεν σκάω για αυτή μου την αδιαφορία , η ιστορία πάντα πιστεύω θα έχει την δυνατότητα να με συγκινεί και να με διδάσκει όταν το επιλέγω.

Σύνηθες το να έχουμε κολλήματα τα οποία αναμασάμε και τα οποία ουσιαστικά εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε να μας ταράζουν ξανά και ξανά κάθε όταν νιώθουμε το μαζοχιστικό μας ένστικτο να θεριεύει και ευτυχώς η ιστορία μπορεί να παίξει και αυτό τον ρόλο.Δυστυχώς η ''ιστορία'' αυτή μπορεί να τραβήξει μακριά και να εκπέσει σε ένα ατελείωτο και μονότονο δυικό παιχνίδι όπου το άτομο θα χρησιμοποιεί τις ανάγκες του εκείνες της υποταγής και της κυριαρχίας αποκλειστικά με όρους ιστορικούς ενίοτε ειδωμένους μέσα σε ένα ''παγωμένο'' και μονόδιαστατο πλαίσιο κατασκευασμένο φυσικά ως άλλο θεατρικό σκηνικό με στόχο αποκλειστικό την ικανοποίηση των ενστικτων.Τότε , εκεί πάνω στο παιχνίδι της αλληλεπίδρασης του ραγιά του κατατρεγμένου του κακομοίρη με τον Έλληνα τον νικητή τον κυρίαρχο τα τείχη της πανάρχαιης ιστορίας μας μπορούν μην αντέχοντας την λάβα της ψυχής να λιώσουν στο μυαλό και το κομμάτι της παραποιημένης ιστορίας που χρησιμοποιήσαμε ως πεδίο μάχης των σκοτεινών ενστίκτων μας να ξεφύγει προς την πραγματικότητα με ταχύτητα τόση που σβήνει μαζί και κάθε πιθανότητα άλλης κριτικής σκέψης και τότε , εκεί φαντάζει μόνο μια πραγματικότητα δυνατή , η πραγματικότητα του κατατρεγμένου ραγιά και του Έλληνα νικητή_ μόνο που επειδή στο πεδίο της πραγματικότητας εχθρός και υποταγμένος δεν μπορεί πια να είναι ο εαυτός μας ταυτοχρόνως ,αυτός τον οποίο θέλουμε να ταπεινώσουμε και να θεοποιήσουμε , στρεφόμαστε εκεί έξω.Τότε γίνεται πας μη Έλλην βάρβαρος ικανός να μας ταπεινώσει και να μας εξυψώσει , μα φυσικά ανίκανος να μας φτάσει ή να συγχρωτιστεί ως όμοιος μαζί μας , η δράση αποκτά αντίδραση έστω και φαντασιακή και ο κύκλος διαιωνίζεται , κάπως έτσι νομίζω γεννιούνται ομάδες όπως αυτή της Χρυσής Αυγής.Ένα παιχνίδι των ενστίκτων που γίνεται εμμονή , δεν είναι τόσο δύσκολο.Παιχνίδι δύναμης και υποταγής που ξεφεύγει από το τείχος του μυαλού εκεί έξω με την μορφή εμμονής και έχει για όπλο την αμάθεια ή στην καλύτερη των περιπτώσεων την ημιμάθεια.

Φέτος 28/10 το παιχνίδι μου το στρέφω κάπου τελείως διαφορετικά , ακόμη και αν το ημερολόγιο μου ευνοεί τα ιστορικά σαδομαζοχιστικά φαντασιακά ταξίδια.Όχι δεν θα περιπλανηθώ φέτος στο Άουσβιτς παρέα με Εβραίους , δεν θα μου κάνουν πειράματα , δεν είμαι νάνος , μονοζυγωτικός δίδυμος , νεαρή στην αντίσταση , μάνα του Έλληνα στρατιώτη ή παιδί που πεθαίνει από ασιτία.Φέτος 28/10 θέλω να παίξω ένα ερωτικό παιχνίδι γάτας ποντικιού και να παίξω και τους δυο ρόλους.Παράλληλα κάνω μια ευχή , αυτή που κάνω πολύ συχνά πια με ποικίλες αφορμές , να πάψουμε να απορρίπτουμε τα ένστικτα μας αυτά τα οποία μας κάνουν ανθρώπινους και να μάθουμε να τα διοχετεύουμε εκεί έξω ποικιλοτρόπως και κυρίως πριν να είναι αργά , πριν δηλαδή εξελιχθούν σε κάτι το αποτρόπαιο , νομίζω αν το καταφέρουμε αυτό οι αλληλεπιδράσεις μας σε κάθε επίπεδο θα εναρμονιστουν σε έναν εκπληκτικά αρμονικό , συμμετρικό σκοπό.

-''Εσύ με αγαπάς?''

-''ΌΧΙ''

-''ΌΧΙ....?''

-''Καλά......''

p.s Ένα ακόμη παιχνίδι (όπου ''ε'' στην επιστολή του υπάλληλου βάλτε το σήμα του ευρώ,το pc μου αρνήθηκε να συνεργαστεί) ,

Υπάλληλος εταιρείας στέλνει στον διευθυντη του το παρακάτω μήνυμα_

Αγαπητέ κύριε διευθυντά

Σε αυτή τη ζωή τα θέλω μας είναι λίγο ως πολύ γνωστά...Πιστεύω ότι μπορείτε να εκτιμήσετε την προσπάθεια που καταβάλλω εντός της εταιρείας και την καλή πίστη που διατηρώ στα ένστικτα σας.

Πιστεύω ότι αντιληφθήκατε τον τόνο της επιστολής μου και ευελπιστώ στην έγκαιρη απάντηση σας.

Με εκτίμηση

Ελευθέριος

και η απάντηση του διευθυντή_

Αγαπητέ κ.Ελευθέριε

Η εταιρεία βρίσκεται σε μια τρΟΧΙά χαρακτηριστικη των καιρών...Εξωγενείς παράγοντες , ως επικίνδυνες ΟΧΙές καραδοκουν , οι επΟΧΙκές διακυμάνσεις δυσκολεύουν την κατάσταση και η προσπάθεια οφείλει να είναι πολυμετΟΧΙκή.Πιστεύω ότι γίνομαι κατανοητός χωρίς τη δημιουργία ενΟΧΙκών σκέψεων.

ΥΓ.Το Σαββατοκύριακο θα είμαι στο εξΟΧΙκό μου , αν χρειαστείτε κάτι

Με εκτίμηση

Διευθυντής...

Απόσπασμα από την ''Σαββατιάτικη Ελευθεροτυπία'' 24 Οκτωβρίου 2009

Γιατί οι Αθηναίοι δεν μουτζώνουν πια?

Πάρτα!ναααααααααααά!όρσε! και άλλα τα συνοδευτικά της μούτζας.Τα θυμάσαι?Εσύ αλήθεια πόσο καιρό έχεις να μουτζώσεις?Έστω και τον εαυτό σου..Φυσικά μπορεί να μην έχεις μουτζώσει ποτέ, αναλόγως τις συνήθειες της οικογένειας σου. Γιατί όντως κάποιες ελληνικές οικογένειες δεν έχουν μουτζώσει ήδη από την εποχή που διαμορφώνονταν το ελληνικό κράτος μετά τον Καποδίστρια και ούσες κοντά στην βασιλική οικογένεια δεν μπορούσαν να εκφράζονται τόσο ''βάρβαρα'' και παράταιρα με το πνεύμα της αυλής.Άλλοι δεν μούτζωσαν μετά την μετανάστευση τους από τα χωριά στα μεγάλα αστικά κέντρα.Υπήρξαν και άλλοι που δεν ξαναμούτζωσαν μετά τις σπουδές τους στο εξωτερικό.Κάποιοι δεν μούτζωσαν ποτέ ξανά μετά την ανάγνωση των τόσο διαδεδομένων στην Ελλάδα του '50 και του '60 εγχειριδίων του savoir vivre.Πολλοί δεν ξαναμούτζωσαν ξανά για διάφορους λόγους και με διάφορες αφορμές αλλά γεγονός είναι πως αλλά και λίγο μετά το millenium θυμάμαι ξεκάθαρα μια Ελλάδα να προσφέρει απλόχερα ,κυριολεκτικά , το παράσημο της ανοιχτής παλαμης κυρίως στον δρόμο.Κάνοντας βόλτα πρόσφατα μου καρφώθηκε η ιδέα ..η μούτζα εξοβελίστηκε από το ρεπερτόριο της εκδηλωτικής μας συμπεριφοράς.Αλλά ένα λεπτό , εξοβελίστηκε πράγματί?Άρχισα να ψάχουλεύω αναμνήσεις...
Παιδιά δεν ξέρω τι γίνεται στο σπίτι σας εμάς ο πάτερ φαμίλιας θα μουτζώσει που και που συνοδευοντάς την μούτζα - παράσημο με την φράση ''να πάρτα να μην στα χρωστάω''.Η μαμά μου δεν μουτζώνει στο σπίτι ,λέει ότι μουτζώνει στο αμάξι αλλά δεν την πολυπιστεύω .Νομίζω ότι περιορίζεται στην κόρνα και σε λίγα #%@9υδγα&κια .Εγώ μικρή μούτζωνα την αδερφή μου και αυτή ανταπέδιδε , γλιτώσαμε αρκετά μαλλιοτραβήγματα έτσι.Τώρα πια δεν μουτζώνω με νεύρα ,ντρέπομαι που το λέω αλλά υπέκυψα και εγώ , δεν μουτζώνω όπως μούτζωνα την αδερφή μου κάποτε , μόνο μερικές φορές , σπάνια , μουτζώνω το αγόρι μου ο οποίος ανταποδίδει με ανάλογο ύφος χαζό και παιδικό.Ναι υπάρχει κ αυτή η μούτζα η χαζή παιδικη αλλά αυτή δεν πιάνεται.Τέλος πάντων το γεγονός ότι η μούτζα υπάρχει ακόμη στο σπίτι μου δεν αποτελεί δυστυχώς απόδειξη της μη εξαφάνισης της από το ευρύτερο περιβάλλον μας , μάλλον κάτι σαν η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα μου μοιάζει να είναι..
Συνέχισα να σκέφτομαι..
-''Όταν ξεκίνησα να οδηγώ δεν θυμάμαι να με μούτζωσε κανείς''
και κάποιος τότε ανταπαντά ..
-''Ναι μα όταν ξεκίνησες να οδηγείς δεν μπορούσες να τσεκάρεις ούτε τους πλαϊνούς καθρέπτες πόσο μάλλον τις αντιδράσεις των υπολοίπων οδηγών''.
-''Δεκτόν ,τώρα πια όμως?Έμαθες να μπορείς να τσεκάρεις τόσο τις αντιδράσεις των άλλων οδηγών όσο και τους πλαϊνούς καθρέπτες..Παιδάκι μου,πόσο καιρό έχει να σε μουτζώσει κάποιος?''
-''Πολύ,δεν θυμάμαι την τελευταία φορά''
-''Εσύ , πόσο καιρό έχεις να μουτζώσεις κάποιον?
-''Πολύ''
-''Πόσο καιρό έχεις να δεις κάποιον να μουτζώνει?''
-''Α ,αυτό είναι πιο εύκολο.Βλέπω συχνά τον Λάκη Λαζόπουλο να μουτζώνει πολιτικούς στην εκπομπή του. Επίσης στις παλιές ελληνικές ταινίες αλληλομουτζώνονται συχνα!''
-''Στην τηλεόραση δεν πιάνεται.''
-''Ναι όντως''
Ρώτησα φίλους.Άρχισα να παρατηρώ ενδελεχώς.Τίποτα.Ρώτησα και δυο ταξιτζήδες.Αυτοί πρόθυμα μου αποκάλυψαν τα εξής _όντως ο κόσμος πια δεν μουτζώνει στο τιμόνι , τώρα ο κόσμος βιάζεται πιο πολύ είναι πιο πιεσμένος αλλά δεν θα μουτζώσει φωνάζει , βρίζει , ακόμα υπάρχουν και μερικοί που θα κατέβουν από το αμάξι με ασήμαντες αφορμές έτοιμοι για καβγά αλλά δεν θα μουτζώσουν , είναι ξεπερασμένο μάλλον όπως μου είπαν.
-''Άρα λοιπόν το αντικατέστησε.'' μονολόγησα.''Αντικατέστησε την ανάγκη του για ξέσπασμα , δεν κατάφερε φυσικά να την διαγράψει , τώρα ειδικά που οι ρυθμοί της ζωής δυσκόλεψαν δεν υπήρχε περίπτωση , απλά αντί να μουτζώσει περιμένει ώσπου να φτάσει στο σημείο της τρέλας και τότε..''
Κανείς σχεδόν δεν μουτζώνει πια δεν χρειάζεται να συνεχίσω να το ψάχνω , το παίρνω πια ως δεδομένο.Απλά ειδικά στους δρόμους αυτή η έλλειψη μου φαντάζει πολύ περίεργη.Είναι σαν ξαφνικά να έπαψε να υπάρχει κάτι το πολύ δεδομένο αλλά επειδή δεν αποτελούσε συνεχή καθημερινή πραγματικότητα , όπως ο ουρανός , αργήσαμε να το πάρουμε χαμπάρι ,είναι σαν ξαφνικά να εξαφανίστηκαν τα κόκκινα τριαντάφυλλα.Μόνο οι ανθοπώλες μαζί με τους προσφάτως ερωτευμένους θα παρατηρούσαν κάτι τέτοιο στην αρχή κάποτε θα το παρατηρούσαμε και οι υπόλοιποι.
Οδηγήθηκα στο ερώτημα ''εξαφανίστηκε η μούτζα μαζί με την ανάγκη που την θέριεψε ή απορρίψαμε αυτή την έκφανση συναισθημάτων, αυτή την συνήθεια για άλλους λόγους κοινωνικούς?''Πιο πιθανό μου φάνηκε το δεύτερο ,άλλωστε κάθε επιστήμονας που ασχολείται με την εξέλιξη θα έφριττε με τον ισχυρισμό πως μπορούν συναισθήματα όπως ο θυμός και τα παράγωγα του ,στην συγκεκριμένη περίπτωση η αγανάκτηση ,η απόρριψη ,η ανάγκη να ταπεινώσουμε τον άλλο, ή συναισθήματα όπως η ανάγκη για κοροϊδία και χλευασμό να εξαλειφθούν τόσο γρήγορα ή έστω κάποτε.Ούτε σε χίλια χρόνια θα έλεγε και συμφωνώ , είναι συναισθήματα πολύ ανθρώπινα πολύ πρωτόγονα , ριζωμένα στην ύπαρξη μας και διαπλεκόμενα σε κάθε έκφανση της.Γιατί λοιπόν?Οι ακροδεξιοί θα έδιναν γρήγορα την απάντηση κάπως έτσι ,''φταίει η μετανάστευση απο την αλβανία αρχικά αλλα και από άλλες χώρες στην συνέχεια,γιατί που να γνωρίζει ο αλβανος ταξιτζής την μούτζα την βγαλμένη από την αρχαιοελληνική παραδοση?Δεν φτάνει που μας τρώνε τις δουλειές ,δεν μας μουτζώνουν κιόλας,μόνο να μας κλέβουν και να μας σκοτώνουν ξέρουν''Οι γενικότερα αναχρονιστές θα μίλαγαν αποκλειστικά για την ιστορική σημασία της μούτζας και θα εξηγούσαν την απόρριψη της από την κοινωνία αποκλειστικά ως αποτέλεσμα των ελλειπών ιστορικών εγχειριδίων και της ελλειπούς σημασίας η οποία δίνεται στην ιστορία εν γένει παγκοσμίως στις σύγχρονες τεχνοκρατικές κοινωνίες.Παρεπιπτόντως ψάχνοντας λιγάκι στο διαδίκτυο έμαθα ότι η μούτζα έχει πιθανότατα αρχαιοελληνικές καταβολές ή συνδέεται με το βυζάντιο.Παραθέτω το απόσπασμα από το magicland.com ''Λέγεται πως ξεκίνησε από την εποχή της βυζαντινής αυτοκρατορίας όταν σε μικρά παραπτώματα ο δικαστής έβαζε το χέρι του σε στάχτη και λέρωνε (μουντζούρωνε) το πρόσωπο του τιμωρούμενου, διαπομπεύοντάς τον με αυτόν τον τρόπο.Η εξήγηση αυτή, δε με αφήνει ιδιαίτερα ευχαριστημένη διότι θεωρώ πως αν ήταν αυτή η προέλευση της μού(ν)τζας, θα ήταν διαδεδομένη και εκτός Ελλάδας. Κάτι, που δε συμβαίνει από όσο γνωρίζω.Σε κάποια μέρη των Δωδεκανήσων χρησιμοποιούν τη φράση “Μούτζες και στάχτες πάνω σου” ως μεγάλη κατάρα. Φαντάζομαι πως αν ήθελα να καταραστώ κάποιον, δε θα είχα στο μυαλό μου τη διαπόμπευση επί Βυζαντίου ως τιμωρία για μικρά παραπτώματα.Το μούτζωμα ως ανάθεμα χρησιμοποιείται σε διάφορες περιοχές της χώρας. Σε κάποιες ως μέσο προφύλαξης για το μάτιασμα, σε άλλες πάλι μούτζωναν το νεκρό για να πάρει όλα τα κακά μαζί του στον άλλο κόσμο.Στη Βίκιπαιδεια γίνεται αναφορά και για μια άποψη (που δεν έχει επικρατήσει όπως γράφει και εκεί), όπου υπήρχε μια χειρονομία αντίστοιχη της μούτζας στα Ελευσίνια μυστήρια, συνοδευόμενη από κατάρες που απευθυνόταν προς το κακό και τον εχθρό.Χθες διάβαζα ένα βιβλίο στο οποίο ανέφερε πως η μούτζα ως χειρονομία, είναι αρχαιοελληνικό κατάλοιπο και τα ανοιχτά δάχτυλα έχουν σχέση με τις ακτίνες του Θεού Ήλιου. Μέσω αυτής της χειρονομίας ο θιγμένος στέλνει στο ανάθεμα αυτόν που τον έβλαψε με τη βοήθεια του Θεού Ήλιου.''

''Αλλά όχι δεν είναι αρκετά ούτε σοβαρά τα παραπάνω ως αιτιολογίες,ούτε καν συνδιασμένα όλα αυτά δεν αποτελούν μια αξιοπρεπή εξήγηση.Γιατί.Είναι μήπως γιατί θεωρείται πια η μούτζα κάτι το παλιακό?Παλιός , πανάρχαιος είναι και ο χαιρετισμός μεταξύ δυο γνωστών όταν συναντιούνται αλλά δεν απορρίφθηκε με το πέρασμα των χρόνων.Γιατί και ο χαιρετισμός δεν θεωρήθηκε παλιακός?Οι ανάγκες τις οποίες εκφράζαμε μέσω της μούτζας δεν ξεπεράστηκαν όπως δεν ξεπεράστηκε και η ανάγκη της κοινωνικοποίησης την οποία εξυπηρετεί ο χαιρετισμός και παλιακό ονομάζουμε κάτι το ξεπερασμένο..To απορρίψαμε μήπως γιατί είναι κάτι το ανάρμοστο?Αρνούμαι να δεκτώ ότι η εξωτερίκευση της αγανάκτησης , του θυμού , της διάθεσης να ελαφρύνουμε το κλίμα σε μια παρέα ,ή η κοροιδευτική διάθεση στον βαθμό με τον οποίο εκφράζονται μέσω της χειρονομίας αυτής τα παραπάνω πρέπει να απορριφθούν και να ''ποινικοποιηθούν'' ως κοινωνικώς ανάρμοστα.Είναι εκεί ,υπάρχουν τα συναισθήματα και καλό είναι να μην τα αγνοούμε να μην τα απορρίπτουμε καταπιέζοντας τα όσο ακόμη βρίσκονται σε πρωτογενή μορφή και σε επίπεδο τόσο ισχυρό όσο η ανώδυνη έκφραση τους δηλαδή όσο το αέρινο παραδοσιακό παράσημο της ανοιχτής παλάμης.Αλλά κάπου εδώ ο λόγος μου περισσεύει..Τέλος πάντων σημασία έχει ότι στην πόλη μας η μούτζα θεωρείται πια κάτι το ανάρμοστο το ξεπερασμένο και ακόμη και αν δεν το εξέφραζαν τόσο συγκεκριμένα οι ταξιτζήδες εκείνοι , οι οποίοι είναι και οι πλέον αρμόδιοι να εκφέρουν γνώμη επί του θέματος ,η αλήθεια είναι ότι κάτι το οποίο εγκαταλείπεται τόσο μαζικά όσο άλλοτε κυριαρχούσε μόνο σύγχρονο δεν μπορείς να το χαρακτηρίσεις.Όχι σύγχρονο δεν είναι , ξεπερασμένο είναι και γραφικό είναι πια.
Φυσικά,όχι για όλους.Δεν θα ήταν για όλους κάποιος που μουτζώνει γραφικός.Για πολλους πάρα πολλούς συνάνθρωπους μας θα ήταν κάτι το άκρως συνηθισμένο , το μη αξιοπρόσεκτο μπορώ να σκεφτώ εκατομμύρια τέτοιους συνάνθρωπους μας ,απλά όχι συμπολίτες μας.Ένας Σουηδός για παράδειγμα ακόμη και τον μούτζωνες δεν θα του φαινόταν αυτό πιο περίεργο απο την γλώσσα μας ,από το γεγονός ότι κάνουμε το σταυρό μας ή ότι φτύνουμε στον κόρφο μας.Δεν θα του φαινόταν ανάρμοστο , δεν θα του φαινόταν γραφικό το έθιμο της μούτζας , το πιθανότερο είναι ότι θα θεωρούσε τα παραπάνω ως κομμάτια της κουλτούρας μας , σε εμάς όμως δυστυχώς φαίνεται.Για εμένα αυτή η αντίθεση είναι το κλειδί του αιτίου.Νομίζουμε ότι πρέπει να σταματήσουμε να μουτζώνουμε γιατί δεν το κάνει ο Σουηδός ,νομίζουμε ότι πρέπει να σταματήσουμε να μουτζώνουμε γιατί δεν θα το καταλάβει ο Εγγλέζος ,νομίζουμε ότι δεν πρέπει να μουτζώνουμε γιατί θα μας παρεξηγήσει ο Γάλλος αλλά κυρίως σταματήσαμε γιατί θα μας κακοχαρακτηρίσει ο συμπολίτης μας γιατί όλοι μας πια είμαστε σίγουροι ότι οι άλλοι απέβαλλαν ήδη υποκειμενικούς αιώνες τώρα την κακή , μη πολιτισμένη συνήθεια.Πρέπει να βιαστούμε να γίνουμε πιο Ευρωπαίοι.Οι υπόλοιποι έστω ως προς αυτό έγιναν ήδη.Αυτή μου μοιάζει να είναι η λογική.Η μούτζα δεν έχει θέση στην ευρωπαική ένωση , δεν είναι ίδιον του πολίτη του κόσμου , δεν ταιριάζει σε ένα στέλεχος πολυεθνικής να μουτζώνει ,περισσότερο του ταιριάζει να επισκέπτεται τον εταιρικό ψυχολόγο ή να επισκέπτεται το εταιρικό γυμναστήριο.
Δεν παίρνω χρήματα για κάθε μούτζα που εκφεντονίζεται στο λεκανοπέδιο αττικής , δεν είναι μια σταυροφορία υπερ της διατήρησης των ηθών και των εθίμων του τόπου μας αυτό το κείμενο ξεκίνησε απλά ως ένα ερώτημα , συνέχισε ως μια απάντηση , και τώρα έγινε ένα κοινοποιημένο αίσθημα θλίψης για την τάση να αφήνουμε στην άκρη κάθε τι το μη πολιτικά ορθό κάθε τι το παράταιρο ακόμη και αν αυτό αντιπροσωπεύει κάτι το ανθρώπινο και ίσως το αναντικατάστατο όσον αφορά στην λειτουργία του.
Δεν μας επιτρέπεται να μουτζώνουμε όπως δεν μας επιτρέπεται να αντιμιλίσουμε στον προιστάμενο στον ίδιο τόνο που χρησιμοποιεί εκείνος , όπως δεν επιτρέπεται να φωνάξει κάποιος στον αγαπημένο του την αγάπη του όταν τον αποχαιρετά ή όπως δεν επιτρέπεται να αγκαλιάσει ένα παιδάκι την δασκάλα του και να της εκφράσει την αγάπη του για το γεγονός ότι είναι καλή και δίκαιη μαζί του και για το ότι την βλέπει ίσως πιο πολύ και από την μητέρα του.Όλα αυτά εντυπώνονται μέσα μας το καθένα με την σειρά του και οι νέες συνήθειες οικειοποιούνται από την πλειοψηφία αυξάνομενες γεωμετρικά.Είναι ο φόβος του να θεωρηθούμε ξεπερασμένοι και βλάχοι , ο φόβος του να φανούμε ανεπαρκείς σε μια κοινωνία όπου ο άνθρωπος - ρομπότ οφείλει να παράγει συντηρώντας παράλληλα την οντότητα του με έξυπνο οικονονικό τρόπο και οι συναισθηματικές εξάρσεις όπως και να το κάνουμε κοστίζουν.
Και ωραία εσείς εκεί , ''στο άλλο στρατόπεδο'' , μπράβο γίνατε μηχανές.Μηχανές παραγωγικότητας , μηχανές του σεξ κ.ο.κ.Αυτό θέλατε χρόνια τώρα αυτό ήταν η μέγιστη επιδίωξη σας και εμείς ήμασταν τα σύνεργα του διαβόλου ικανές για κάτι το αξιόλογο το ''ιδεωδώς υπεράνθρωπο'' μόνο ούσες παρθένες και αποστραγγισμένες απο κάθε συναίσθημα.Κούκλες βιτρίνας με φωνή χαμηλή να κάνουμε τα χαριτωμένα φωνητικά στον λόγο του αρσενικου τον φαντασιακά έλλογο σας λόγο.Και επειδή κάθε άντρας βιωματικά μετά τον γάμο καταλάβαινε τι εστί βερίκοκο και ότι η γυναίκα η οποία παντρεύτηκε δεν ήταν το ξέπνοο από ζωή άβουλο πλάσμα το οποίο είχε μάθει να θέλει του είχαν προξενέψει και περίμενε να ζήσει μαζί του οδηγούνταν κατευθείαν στο άλλο γνωστό πρότυπο γυναίκας αυτό της μάγισσας , αυτό της στρίγγλας , της υστερικής , της τρελής γυναίκας η οποία ναι , δίκαια δεν έχει δικαίωμα ψήφου μιας και ενίοτε το μυαλό της περιπλεκόταν με ανόητους συναισθηματισμούς.Αυτή ναι , αυτή ήταν κάτι το κατώτερο κάτι σαν ζώο , ικανό να κάνει το κάθετι , ακόμη και να κλάψει ,να δείξει οίκτο , να ξεσπάσει.Πάντα σιχαινόμουν τον μισογυνισμό και λυπόμουν τόσο τους πρεσβευτές του αλλά και εμάς τις καημένες τις γυναίκες που κάποτε δεν βρίσκαμε εύκολα ταίρι να μας κατανοεί και να συμπορεύεται μαζι μας με ίσους όρους αλλά όσον αφορά στην μούτζα ..εδώ μας πήρε η μπάλα [και όχι μόνο εδώ δυστυχώς].Ένταξη στην κοινωνία ζητούσαμε και κάναμε λάθος.Αλλαγή της κοινωνίας θα έπρεπε να διεκδικήσουμε και όχι μετατροπή στα γένη κάποιων ουσιαστικών και επιθέτων με στόχο την ένταξη μας στο λεξιλόγιο της κοινωνικής ζωής.Τώρα αυτή η κοινωνική νόρμα ,ή όποια άλλη επικρατεί σε κάθε ''πολιτισμένη'' κοινωνία , ζητά και από εμάς την απόλυτη απόκρυψη συναισθημάτων με ψευτοπολιτισμένα μέτρα τα οποία κατά καιρούς εφευρίσκει.Τα συναισθήματα κοστίζουν.
Άντρες γυναίκες πλέον δεν μουτζώνουμε στην Αθήνα.Τα παιδιά μας θα μάθουν από εμάς την ανυπαρξία της.Η μούτζα δεν υπάρχει πια [ την πάτησε το τρένο ] όπως δεν υπάρχει πια χώρος για μπαλοθιές , για πανηγύρια ,για καντάδες για κάθε τι το φασαριόζικο , όμως ας πάρουμε βαθειές ανάσες , ας ηρεμήσουμε , υπάρχει πάντα χώρος για ενδοικογενειακή βία , αυτοκτονία , ύπουλες μηχανοραφίες για κάθε τι που γίνεται αθόρυβα και κάπως πιο ''πολιτισμένα''.

Ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όσο ζούμε

οι στιγμες που μας καθοριζουν.τα χρονια που περνουν..
τι μας καθοριζει πιο πολυ?
μια στιγμη που την περιμενουμε ολο προσμονη εδώ και καιρο και για την οποια ισως νιωθουμε οτι παντα την περιμεναμε να μας καθορισει?μια τετοια στιγμη αν πραγματοποιηθει ειναι αραγε κατι το ικανο να μας σημαδεψει τοσο που να μας αλλαξει εστω κ ελαχιστα?νομιζω πως οχι.μια τετοια στιγμη μου μοιαζει με την στιγμη που πεφτει ρευστη σοκολατα πανω σε ενα στεγνο κεικ και γεμιζει ευχαριστα καθε αφυδατωμενο απο το ψησιμο πορο του,ετσι θα το περιεγραφα σε ενα νηπιο και θα με καταλαβαινε γιατι τα νηπια τα βλεπουν ολα τοσο χαριτωμενα μπερδεμενα ετσι οπως και ειναι.σε εναν μεγαλυτερο ελληνα ανθρωπο θα ελεγα πως αυτη η στιγμη μου μοιαζει με την στιγμη που μια προνυμφη μετατρεπεται σε πεταλουδα και θα με καταλαβαινε γιατι κατα πασα πιθανοτητα θα ειχε παει και εκεινος δημοτικο και θα ειχε μαθει οτι οι πεταλουδες,αυτα τα φτερωτα πλασματα,δεν γεννιουνται εντυπωσιακα ομορφες και φτερωτες και απιαστες.αν μιλαγα σε εμενα πριν το καταλαβω θα διαλεγα να μη μου το πω αλλα να μου το δειξω με 1582 τροπους σε ενα ονειρο οπου το χωμα ξερο θα φουσκωνε απο ανυπομονησια και θλιψη ενα μεσημερι οταν ο ηλιος θα ελαμπε σπαζοντας στην επιφανεια του δημιουργωντας ποικιλα σχεδια που το ιδιο το χωμα δεν θα το ενδιεφεραν καθολου ακομη και αν αυτα εμοιαζαν με πινακα πιστο αντιγραφο του πιο ωραιου τοπιου στον κοσμο.το χωμα θα περιμενε φουσκωνοντας και σπαζοντας και θερμο και ξερο θα περιμενε την βροχη γιατι αυτο εμαθε να περιμενει χρονια τωρα να το γεμισει δροσια και να του σβησει τα απο την ζεστη σκαμμενα σχεδια αυτο εμαθε να περιμενει αλλα και αυτο ηθελε να περιμενει παντοτε και εγω αυτο θα το εβλεπα να συμβαινει στο ονειρο μου και θα καταλαβαινα οτι το χωμα δεν αλλαζει ειναι το ιδιο αλλα ακομη πιο σημαντικο ειναι οτι νιωθει το ιδιο και θελει το ιδιο,την βροχη και οταν αυτο που θελει ερθει και χαρει την στιγμη εκεινη και η στιγμη αυτη περασει παλι σε εκεινη την στιγμη προσβλεπει το χαζο το χωμα.και οσο πιο πολυ μακραινει ο καιρος απο την τελευταια βροχη τοσο το χωμα ξεραινεται και αδυμονει τοσο θερμαινεται κ απογοητευεται κ στο τελος σκαει απο το κακο του σπαζοντας στην επιφανεια του δημιουργωντας ποικιλα σχεδια που το ιδιο το χωμα δεν θα το ενδιεφεραν καθολου ακομη και αν αυτα εμοιαζαν με πινακα πιστο αντιγραφο του πιο ωραιου τοπιου στον κοσμο.ειναι χαζο το χωμα θα σκεφτομουν.τοτε θα ερχοταν η βροχη και το χωμα θα ανεσαινε και θα ενιωθε για αλλη μια φορα αλλαγμενο,με μια αλλαγη θετικη που την περιμενε καιρο.και εγω θα γελαγα κρυφα μαζι του γιατι θα ηξερα οτι αυτο που ποθει τοσο δεν ειναι αλλαγη ειναι ολοκληρωση και μοιρα,αλλωστε επισης τιποτα ποτε δεν επραξε το χωμα για να προσελκυσει την βροχη.το ονειρο τοτε θα μου εδινε την αισθηση οτι περασαν χρονια πια πολλα απο την στιγμη που αρχισα να παρακολουθω το χωμα και τις ψυχολογικες και τις φυσιολογικες του διακυμανσεις,θα ειχα αρχισει να το κατανοω το χωμα και να ταυτιζομαι μαζι του θα αρχιζα να γινομαι φιλη μαζι του και να του λεω πως οπως νιωθει αυτο για την βροχη εγω νιωθω για πολλα αλλα πραγματα οπως για το παιχνιδι με τους φιλους μου ανθρωπινους λουτρινους η χνουδωτους,για τα ταξιδια,για τις αγαπημενες μου ταινιες,για το μπαλλετο,για τον ερωτα και την στοργη και τα αναμενω ολο προσμονη αλλοτε αδρανης αλλοτε κανοντας θυσιες για να τα προσεγγισω,να λοιπον ξανα η διαφορα μας αυτο δεν κανει τιποτε παρα να περιμενει αυτο που ποθει..και θα του ελεγα πως νιωθω πολυ συχνα οτι θελω πολυ περισσοτερα απο οσα μου προσφερονται και μερικα απο αυτα που θελω γνωριζω οτι δεν τα ξερω ακομη και αυτο με κανει να κυνηγω νεες εμπειριες νεα οραματα νεα ιδανικα νεα παιχνιδια ,αλλη μια ειδοποιος διαφορα μας..αυτο δεν θα με καταλαβαινε.δεν μοιαζουμε και τοσο τελικα θα ελεγα και θα ημουν ετοιμη να μου δειξω τον επομενο τροπο για να εμπεδωσω την αληθεια που θα ειχε αρχισει να με γυροφερνει..αν δεν ηξερα ηδη.μεσα μου σιγουρα νομιζω ηξερα παντα.ναι χαζο το χωμα ,επιβεβαιωνεται αυτο οταν ξαφνικα ερχεται με ορμη κατα πανω του ,λιγο καιρο μετα απο μια περιοδο συνεχων βροχοπτωσεων που το αφησαν υγρο και ικανοποιημενο ,η πορφυρη θερμη της λαβας να το σκεπασει για πολλα χρονια και να το αλλαξει για πρωτη φορα μετα απο πολυ καιρο[εκατονταδες χρονια] και να το κανει πιο καρπερο ενα πολυτιμο δωρο που το χωμα δεν το καταλαβε παρα μονο οταν εγω ειχα φυγει απο αυτο το ονειρο κουρασμενη απο την ξεροκεφαλια του..παντως επιμενω χαζο το χωμα..τοσο καιρο που περασε σκεπασμενο απο την λαβα δεν καταλαβε οτι αυτη του δινει χρονο να ηρεμησει απο την προσμονη της βροχης και μονο αυτης και να μαθει να προσβλεπει και στην ιδια αφου πρωτα μαθει να χαιρεται το μητρικο της κουκουλωμα και να εκτιμα τα νεα στοιχεια που του προσφερε λιγο λιγο..το χαζο!δεν θα ειχα ξυπνήσει[φυγει ]ακομη ευτυχως ωσπου να δω την λαβα εκεινη που αν ημουν και εγω χωμα μαλλον σαν εμποδιο θα την εβλεπα και οχι ως μια νεα ελπιδοφορα αλλαγη οπως και ηταν.αναλογιζομαι τωρα ποσες στιγμες που με αλλαξαν δεν τις παραδεχτηκα παρα μονο πολυ μετα ως καθοριστικες και θετικες.αυτο ειναι πολυ σημαντικο¨ειναι πολλες,τοσες πολλες που ξεπερνουν αυτα τα οποια περιμενω να ζησω για πρωτη φορα η για πολλοστη και τα οποια γνωριζω οτι θελω αφου τα ιδια εκεινα τα ξερω ηδη γιατι ειναι ηδη μεσα μου.
χρειαζομαι αυτα που θελω και τα οποια κυνηγω η τα αναμενω γιατι ξερω οτι θα ερθουν, αλλα μηπως χρειαζομαι πιο πολυ απο ολα να μαθω να χαιρομαι τις στιγμες τις οποιες αν ημουν κεικ θα αντιλαμβανομουν ως τον χρονο κατα τον οποιο θα περιμενα με προσμονη την σοκολατα να με καλυψει,τοτε που η μουσικη θα επαιζε και τα λερωμενα σκευη απο φρεσκα αυγα αλευρι μαγια ζαχαρη και βανιλιες και σοκολατα θα με περιτριγυριζαν?γιατι η ζωη ειναι αυτο που συμβαινει οσο.....οσο ζουμε!

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ_κακό παιδί κάνει ανάβαση στο ουράνιο τόξο

Δεν πάει πολύς καιρός απο τότε που το φθινόπωρο σηματοδοτούσε την αρχή της επανάληψης των βασανών μου.Το σχολείο , η μόνη ευθύνη τότε.Μας έλεγαν τότε πως αυτό , το σχολείο είναι η κύρια μεζούρα του πόσο αποτελεσμάτικοι και πετυχημένοι και αυτόνομοι θα γινόμασταν ως ενήλικες στο μέλλον.''Καταταγείτε μας έλεγαν..'' αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία..Δεν πάει πολύς καιρός από τότε που το φθινόπωρο σηματοδοτούσε την αρχή της επανάληψης των μόνων βασάνων και για αυτό και πολλοί από εμάς μάθαμε να το μισούμε.Ήρθαν και οι εξεταστικές τώρα πια οι οποίες ακόμη πιο βίαια μας αποσπούν από την καλοκαιρινή μας διάθεση άλλους λιγότερο και άλλους περισσότερο.Είναι και ο καιρός..Μια και μόνο βροχερή μέρα μπορεί πράγματι να μας χαλάσει αποτελεσματικά την διάθεση ,εξαιρούνται φυσικά οι μέρες κατά τις οποίες μπορείς να φιλήσεις κάποιον στην βροχή.Δεν θέλει πολύ..

Το φθινόπωρο μας έμαθαν ότι σηματοδοτεί μια νέα αρχή ,ως εδώ καλά , όλοι εκ φύσεως επιδιώκουμε κάτι το νέο,το καινούργιο, αυτό που δεν μας κάθησε ποτέ καλά ως παιδιά είναι το γεγονός ότι αυτή η αρχή ήταν προδιαγεγραμμένη απο τρίτους ,τώρα πια ενηλικωθήκαμε αλλά οι περισσότεροι λόγω συνήθειας,λόγω κεκτημένης ταχύτητας δυστυχώς καθε σεπτέμβρη ψάχνουμε τρόπο να γίνουμε τα καλά παιδιά αυτά τα οποία θα τα καταφέρουν στα πάντα και αν δεν έχουν κάτι να καταφέρουν γιατί έτσι έτυχε, ακόμη χειρότερα..Να βρουν.!Νομίζουμε υποσυνείδητα οτι θα μας επιβραβεύσει κάποιος για τις δεδομένες επιτυχίες μας.Ίσως αυτος να είναι η τύχη , ίσως ο θεός ,ίσως να είναι το ευρύτερο περιβάλλον_αν τυχόν δράσουμε αρκούντως αποτελεσματικά ώστε η όποια επιτυχία μας να γίνει ευρέως γνωστή και να προκαλέσει κύμα θαυμασμού και ενδιαφέροντος_ , ίσως ακόμη κάποιους από εμάς να μας επιβραβεύσουν οι γονείς μας δείχνοντας μας την αγάπη που ξέρουμε ότι μας έχουν αλλά δεν εξωτερικεύουν και τόσο συχνά έτσι ''αναίτια και αυθόρμητα''.Αυτό το κυνήγι της επιτυχίας τόσο ανθρώπινο μα και τόσο επικίνδυνο μοιάζει με εύθραυστο μονοπάτι στερεωμένο στο πουθενά δίχως αρχή και δίχως τέλος με φόντο εικόνες εξόχως ελκυστικές οι οποίες εναλλάσονται με την ταχύτητα του πιο γρήγορου πράγματος στον κόσμο..του μυαλού μας.Φυσικά δεν το απαξιώνω είναι στην φύση όλων μας αυτο το κυνήγι,μόνο ας θυμόμαστε ότι η επιτυχία ως επιθυμία ανήκει σε ένα υποσύνολο επιθυμιών όπως η επιθυμία για μάθηση,η επιθυμία για αγάπη κτλ. και κατ'αυτό τον τρόπο πρέπει να αντιμετωπίζεται ως άλλη μια επιθυμία.Δεν είναι το μέσο για να αποκτήσουμε τα ουσιώδη στην ζωή η όποια επιτυχία,δεν ειναι το άλφα και το ωμέγα , κανείς δεν θα σε αγαπήσει περισσότερο επειδή πήρες προαγωγή(ούτε φυσικά θα ήθελες κάτι τέτοιο,απλά χωρίς να το καταλαβαίνεις αυτο πας να καταφέρεις) στην πραγματικότητα πολύ πιθανό να μην σε εκτιμήσει καν μια πιθαμή παραπάνω (αν και αυτό μας φαντάζει σύχνα συνειδητή βεβαιότητα..).Η επιτυχία είναι απλά μια συναρπαστική επιθυμία.

Το φθινόπωρο ως σύμβολο μιας ασυνείδητης υποταγής στα θέλω τον γύρω μου.Μια μασκαράτα τραγελαφικών παρεξηγήσεων.Νέα ''θέλω'', νέες νοερές εικόνες ξεδιπλώνονταν ζητώντας επιτακτικά πραγμάτωση και η πλειοψηφία αυτών τελικά αποδείχτηκε να είναι παρεμβολές επιθυμιών αυτών οι οποίοι ήθελα να μου δείξουν πως με παραδέχονται,πως με αγαπάνε..Πως να αγαπήσεις μετά το φθινόπωρο,το μόνο που σου μένει την ώρα της κρίσεως είναι να το κατηγορήσεις αυτό που απλά στάθηκε σύμμαχος -σύντροφος στην οποία δοκιμασιά στην οποία εσύ ψευτοθαραλλέα υπέβαλλες τον εαυτο σου.Μια νέα καινοτόμος ερμηνεία του προκαθορισμένου bad timing..
Ωσπου..Ένα γεγονός στέκεται αφορμή για επαναπροσδιορισμό.

''Καλύτερα ένα τελος με δυνατό φόβο παρά ένας ατέλειωτος τρόμος'' μου είπε πρόσφατα κάποιος.Φέτος τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά για εμένα.Το καλοκαίρι μου το χρησιμοποίησα τελικά ως βροχερό φθινόπωρο το οποίο με φόρτωσε τόσο ψυχολογικά που λύγισα ,σχεδόν έσπασα και το φθινόπωρο τώρα φαντάζει μαγικά απενοχοποιημένο ,δίχως επίπλαστες βαρίες ευθύνες..Κατάλαβα..Πρώτη φορά δεν φταίει η εποχή..Ανυπομονώ να βρέξει και ας ξέρω πως τα πρωτοβρόχια δεν θα με βρουν να τον φιλάω κατω απο την βροχή.Ανυπομονώ να τελειώσω με αυτά που θέλω να γράψω και να αρχίσω να διαβάζω για την εξεταστική.Ανυπομονώ να μου δημιουργήσω νέες ευθύνες της επιλογής μου μπαίνοντας σε νέα ''σχολεία''.Ανυπομονώ να δω όλους μου τους φίλους τώρα που γύρισαν απο τις διακοπές,να αγοράσω στιλό,μολύβια και καλσόν,να επισκεφτώ τους παππούδες μου στην Πελοπόννησο,να ζήσω τριήμερα στην εξοχή,να δουλέψω,να ξαναβγώ στο κέντρο,να χορέψω,να μαγειρέψω χειμωνιάτικα φαγητά,να χουχουλιάσω βλέποντας dvd,να πιω ζεστη σοκολάταααα.Ο κατάλογος είναι ατελείωτος τα θέλω μου είναι πολλά επιτακτικά και νιώθω αισιόδοξη ότι θα καταφέρω το κάθετι.Η βουτιά στον φόβο ήταν απαραίτητη τώρα το μόνο που μου μένει είναι ανάβαση στο ουράνιο τόξο σε μια περίεργη-πρωτόγνωρη για έμενα ομολογουμένως εποχή ,το φθινόπωρο.