Σήμερα γίνομαι 23 ετών

Γεννήθηκα την τελευταία Πέμπτη του Μάρτη πριν από 23 χρόνια.Είναι πολλά?Είναι λίγα?Δεν ξέρω.Χθες το βράδυ έκλεισα μια ημιαπασχόληση πάνω από το σταθερό μιλώντας με μια πολύ καλή φίλη και για λίγο βιώσαμε ταυτόχρονα αυτό το περίεργο συναίσθημα που σου δημιουργεί η επίγνωση πως σε σχέση με άλλους ανθρώπους στον πλανήτη είσαι τυχερός.Είμαστε δεδομένα τυχερές γιατί είμαστε υγιείς , τόσο εμείς όσο και οι δικοί μας.Χιλιοειπωμένο μα τόσο αληθινό που σου τρυπά την καρδιά κατευθείαν στο κέντρο.Διαλέγουμε συχνά να εντοπίζουμε τις ατυχίες μας με ακρίβεια χιλιοστού μα μάθαμε να παραγνωρίζουμε την τύχη μας.Ίσως γιατί η μαμαδίστικη παραίνεση να σκεφτόμαστε τα φτωχά παιδάκια που δεν έχουν να φάνε κάθε όταν τα μακαρόνια με τον κιμά δεν ικανοποιούσαν τον ουρανίσκο μας , κάποιους μας οδήγησε στο να ξεφεύγουμε από τις τύψεις αρνούμενοι να αντιμετωπίσουμε το γεμάτο πιάτο μπροστά μας.Λίγο αργότερα πεινούσαμε και ζητούσαμε γλυκό και πατατάκια.Τα μακαρόνια μας ήταν πια κρύα και ξέραμε ότι θα μας τα ταϊσουν το βράδυ με το ζόρι.Μέναμε αργά το απόγευμα να παλεύουμε στις μύτες των ποδιών μας να φτάσουμε το ράφι με τις σοκολάτες και νευριάζαμε με αυτό που αργότερα μας αποκαλύφθηκε με το όνομα του.Νόμος του Μέρφι.Μάθαμε να εστιάζουμε στον νόμο του Μέρφι.
Όταν ηρεμώ και το καλοσκέφτομαι λέω πως τα πιο πολλά μου όνειρα τα έχω πραγματοποιήσει.Λέω πως είμαι σχετικά τυχερή.Νιώθω πως βαδίζω στον δρόμο μου.Ξέρω πως αν γινόμουν φωνή να ψιθυρίσω στον έφηβο εαυτό μου τι μου συνέβη ως σήμερα δεν θα με πολυπίστευε.Θα νόμιζε πως του κάνω πλάκα.Όχι πως δεν βίωσα αναποδιές..Αντιθέτως..Ίσως απλά τελικά ως έφηβη να ήμουν πιο απαισιόδοξη για να επιβεβαιώσω με την σειρά μου τον γνωστό κανόνα της ταραγμένης από τις ορμόνες εφηβείας.
Κοιτάω πίσω και οι ομορφότερες των αναμνήσεων κλείνονται σε μαγικά διάφανα μπουκαλάκια και ξετυλίγονται σαν φυσημένος καπνός.Τόσο γρήγορα.Σχεδόν σαν παραμορφωμένα φωτογραφικά ενσταντανέ.Οι ομορφότερες των αναμνήσεων είναι παράδοξες γιατί δεν αφορούν σε ιδέες πραγματοποιημένες , σε αποτελέσματα θριάμβων και αγώνων που ευώδωσαν.Είναι στιγμές , βαρύς αέρας , σύννεφα , φυσαλίδες , μπουρμπουλήθρες , βροχή , δεσμίδες φωτός.Για αυτό τώρα στα 23 μου δεν ξέρω αν είναι πολύ ή λίγο , ξέρω μόνο πως είμαι τυχερή και πως από εδώ και πέρα θα προσπαθήσω να διαλέγω να κοιτάω τις πηγές της ευτυχίας μου κατάματα , πριν αυτές γίνουν αναμνήσεις.

Εδώ και εκεί

Όλα είναι σχετικά.
Η ιστορία με τον Μάινα μου θυμίζει πόσο φοβισμένα στεκόμουν σε μια γωνιά στην έξοδο του ηλεκτρικού περιμένοντας να έρθει να με πάρει από εκεί και να πάμε σπίτι του.Με επιβεβαιώνει με θράσος πως δεν ήμουν μια δειλή φοβική που δεν ήθελα να χωθώ στα στενά της Κυψέλης μετά τις απογευματινές ώρες μόνη.Η Αθήνα γκετοποιείται.Κλέφτες , πρεζάκια , άνθρωποι αποτρελαμένοι , εξαθλιωμένοι , μαφίες με καλάσνικωφ , φανατικοί μουσουλμάνοι , χρυσαυγίτες , αστυνομία αμέτοχος παρατηρητής και συνεργός δημιουργούν ένα μίγμα εκρηκτικό.Οι ιστορίες ξυλοδαρμού γυναικών από φανατισμένους μουσουλμάνους με οδηγούν με σταθερά βήματα ως γυναίκα να νιώθω διπλά ευάλωτη σε μια χώρα η οποία σε ζητήματα ισότητας απέχει κατά πολύ από την Σουηδία μα δεν βίωσε ποτέ διευρυμένα την απόλυτη κυριαρχία του αρσενικού σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας.
Ένα περίπου χρόνο μετά από τα βιαστικά ραντεβού στην πλατεία βικτωρίας βρισκόμουν στην Σαουδική Αραβία σχεδόν πλήρως ενταγμένη ως εικόνα στο περιβάλλον μου να τριγυρνώ στο παζάρι μελαχρινή , λίγο περίεργα ψηλή και με μια εκκεντρικά χρυσαφιά μαντίλα πάνω από την αμπάγια μου.Δεν φοβόμουν.Πάντα στα ταξίδια έχω λίγο από το θράσος του εξερευνητή.Γέλασα με τους φίλους μου κοντά σε αστυνομικούς που μας αγριοκοίταξαν υπενθυμίζοντας μας με το βλέμμα πως είναι Παρασκευή και τις Παρασκευές συχνά κληρώνει απαγχονισμός στην χώρα.Ξελιγώθηκα στο γέλιο ξορκίζοντας την φρίκη η οποία με πλησίασε σε σημείο αναπνοής σε ένα γυάλινο ανσανσέρ κάποιου πολυκαταστήματος στην θέα μιας γυναίκας με τεχνητή απόλυτη συμμετρία του μπροστινού και πίσω μέρους του σώματος της , παραβλέποντας τον άνδρα της που την συνόδευε και το κοριτσάκι της το οποίο σε δυό τρία χρόνια θα βρίσκονταν και αυτό κρυμμένο πίσω από μαύρα πέπλα που θα σύγχιζαν και τον πιο έμπειρο παρατηρητή όταν εκείνος θα έπρεπε να αποφασίσει ποιο κομμάτι του κρανιου της είναι η μύτη και πιο το κοτσάκι.Έπρεπε να αποφασίσω που να σταθώ ,γιατί ναι μεν σε θεοκρατικά μοναρχικά καθεστώτα όπως αυτό της Σαουδικής Αραβίας στην γυναίκα δεν επιτρέπεται να απευθύνεσαι για κανένα λόγο , για αυτό άλλωστε και την τυλίγουν στην απόλυτη ανωνυμία , μα οι δυτικοί μας τρόποι δεν μας αφήνουν το περιθώριο να στριμοχνώμαστε με τον διπλανό tete a tete.Στην ψυχολογία έμαθα πως κάθε λαός έχει άλλο πεδίο επιτρεπτής απόστασης για τους αγαπημένους , άλλο για τους γνωστούς και ένα τρίτο για τους άγνωστους το οποίο οφείλεις να γνωρίζεις και να σέβεσαι με τους Άραβες να έχουν πολυ κοντινότερο από αυτό των Ευρωπαίων σε κάθε περίπτωση , μα ήμουν σίγουρη πως τα δέκα εκατοστα ανάμεσα στην μύτη της και την δική μου θα θεωρούνταν σκανδαλώδη.Μήν γνωρίζοντας λοιπόν πιο είναι το μπρος και πιο το πίσω προτίμησα να κάτσω στο πλάι της , περιμένοντας σκασμένη στα γέλια τους φίλους μου οι οποίοι όταν χώθηκαν τρέχοντας στο ανσανσέρ δοκίμασαν τα ίδια ακριβώς συναισθήματα με εμένα.Στην Σαουδική Αραβία κράταγα πάντα απόσταση ασφαλείας από τα αγόρια τα οποία μας συνόδευαν σε κάθε μας έξοδο μην τυχόν και με γραπώσει κανένας και μου ζητά πιστοποιητικό γάμου για να μην με χώσει σε κανένα μπουντρούμι , ξυλοκοπήσει ή και σκοτώσει.Απόδειξη του παραπάνω αποτελούν οι φωτογραφίες στις οποίες η απόσταση μου από τον κοντινότερο αρσενικό είναι το λιγότερο ενάμιση μέτρο.Δεν είμαι υπερβολική.Στο Μαρόκο νομίζω , χώρα πολύ πιο ελευθεριάζουσα δηλαδή , έφτυσαν και σχεδόν έδειραν συνάδελφο μόνο και μόνο επειδή ήταν δυτική και ο μόνος λόγος για τον οποίο και ξέφυγε ήταν πως δεν αντιστάθηκε για λίγο αφήνοντας τους να ξεθυμάνουν ενώ έπειτα το έβαλε στα πόδια.Τα ήξερα όλα αυτά όταν πέταγα για Jeddah μα τίποτα σχεδόν δεν μπορούσε να με φοβίσει , ούτε και να με καταπιέσει.Δεν σκεφτόμουν απαισιόδοξα , είχα μια ανάγκη για δράση και περιπέτεια τεράστια και σχεδόν τίποτα δεν μπορούσε να με σταματήσει.Έβλεπα περισσότερο την κατάσταση ως προσπάθεια προσαρμογής σε έναν χώρο με συγκεκριμένα ήθη και έθιμα τα οποία ως φιλοξενούμενη έπρεπε να σεβαστω μιας και βρέθηκα εκεί λόγω δουλειάς και ταξιδιωτικής περιέργειας και όχι ως μέλος κάποιας οργανωμένης εκστρατείας για την καλυτέρευση της θέσης των γυναικών στην συγκεκριμένη αραβική κοινωνία.
Ο χρόνος ο οποίος πέρασα εκεί ήταν διδακτικός.Συμπλήρωσα γνώσεις από βιβλία και μου άνοιξαν τα μάτια ως προς το πόσο μπορεί καθετί που εδώ θεωρούμε δεδομένο εκεί να αποτελεί ουτοπία.Γιατί ''άλλο να το ακούς και άλλο να το βλέπεις'' και η θητεία μου ως αεροσυνοδός αυτό μου έμαθε περισσότερο.Οι μέρες στην Σαουδική Αραβία πέρασαν τόσο ανάλαφρα που δεν θα το περίμενα ποτέ.Οι συνθήκες για εμάς ήταν ό,τι καλύτερο.Αυτή την φορά όχι σε κάποιο πεντάστερο ξενοδοχείο μέσα στην πόλη μα μισή ώρα με το αμάξι από το κέντρο , κλεισμένοι στα μικρά μπάνγκαλοουζ μας ανά δυο , ανά τρεις , ανά τέσσερεις τρώγαμε αραβικά πρωινά , αραβικές πίτες αντί για χάμπουργκερ , παραγγέλναμε πίτσα , kfc , mcdonald's και κάποιοι , απ΄ότι κατάλαβα , ακόμη και ναρκωτικά.Στην Ελλάδα είχε χειμώνα και εμείς κάναμε ηλιοθεραπεία γύρω από την πισίνα , βγάζοντας χαζοφωτογραφίες και περνώντας τις στο laptop προσέχοντας μόνο παράλληλα να τις καταχωνιάζουμε και να μην κρατήσουμε καμιά ως screensaver μιας και στον έλεγχο στο αεροδρόμιο μπορούσαν να σου ψάξουν τον υπολογιστή και να σε κατηγορήσουν πως μια φωτογραφία σου με μαγιό είναι κατοχή σκληρού πορνό.Πράξη κολάσιμη.
Βγαίναμε για ψώνια και τουρισμό στην Jeddah με τα έγγραφα τα οποία δικαιολογούσαν παραμονή διήμερη κάθε φορά στην χώρα και όταν πεινούσαμε έπρεπε να κάτσουμε αγόρια και κορίτσια σε διαφορετικό μέρος του εστιατορίου.Συνήθως φυσικά τα αγόρια ξεροστάλιαζαν κοιτώντας μας από απόσταση να τρώμε μιας και οι γυναικείες θέσεις ήταν σε μόνιμη βάση διαθέσιμες , σε αντίθεση με εκείνες των ελεύθερων να απολαύσουν την πόλη ανδρών.Λίγες γυναίκες στον δρόμο , σπάνια μόνες χωρίς την συνοδεία αρσενικού.Μετά από μέρες παραμονής στην χώρα έκανα μια χαζή τελικά παρατήρηση πως δηλαδή δεν είδα ποτέ μέσα σε αμάξι γυναίκα να οδηγεί για να εισπράξω την πληρωμένη απάντηση από προϊστάμενο πως αυτό απαγορεύεται.Βέβαια σκέφτηκα , η οδήγηση προυποθέτει δυο φοβερές απαγορεύσεις για την γυναίκα ,μια κάποια εκπαίδευση και ελευθερία κινήσεων.Στις βόλτες μου με το βανάκι ανακάλυψα ακόμη της πανύψηλες πύλες των σπιτιών οι οποίες δεν επέτρεπαν παρά αυθόρμητους συσχετισμούς των σπιτιών με φυλακές υψίστης ασφαλείας , των οποίων φαντάζομαι πως κύριος λόγος ύπαρξης είναι όχι η έξωθεν εγκληματικότητα μα η προάσπιση της μουσουλμανικής παρθενικής και συζυγικής αθωώτητας των φυλακισμένων τους γυναικών.
Στα μαγαζιά στην αγορά συναντούσες αντιπροσωπείες rolex , boutiques με ρούχα αραβικής σχεδόν haute couture , ζαχαροπλαστεία και κάτι σαν εσωρουχάδικα για πόρνες.Όπου και αν βρισκόσουν όταν σε πετύχαινε η φωνή του μουεζίνη έπρεπε να παρατήσεις κάθε εργασία και αν ήσουν μουσουλμάνος να πέσεις κάτω και να αρχίσεις να προσεύχεσαι.Η αστυνομία παρούσα παντού φρόντιζε να τηρείται η κατανυκτική ατμόσφαιρα.Η προσευχή ακούγοταν από τα μεγάφωνα με ένταση και τότε μαγαζάτορες σταμάταγαν κάθε συναλλαγή , οι πελάτες πετάγονταν έξω να βρουν ένα χώρο να προσευχηθούν , κάποια μαγαζιά κατέβαζαν ρολά και τα πεζοδρόμια και οι παράδρομοι γέμιζαν χαλιά προσευχής και κυρτωμένες πλάτες.Εμείς στέκαμε σιωπηλοί παρατηρώντας τους αστυνομικούς οι οποίοι ως σύμμαχοι του Αλλάχ αγέρωχοι επόπτευαν την προσευχή των υπολοίπων, την θρησκευτική κατάνυξη μεγάλων ομάδων του πληθυσμού μα και την αγανάκτηση πίσω από τα πρόσωπα των εμπόρων για τα χαλασμένα αλισβερίσια.Ποτέ κανείς δεν μας ενόχλησε και ας ήταν προφανές πως δεν ανήκαμε εκεί και πως δεν ήμασταν μουσουλμάνοι , μα τα αγριεμένα βλέμματα ήταν μια ρουτίνα πλέον , ειδικά για εμάς τις γυναίκες.
Στα πολυκαταστήματα συναντούσες , τι αστεία πράγματι για εμάς τους δυτικούς εικόνα , σχεδόν μόνο άνδρες.Άνδρες μόνοι να διαλέγουν κρέμες εντατικής ενυδάτωσης καθοδηγούμενοι τηλεφωνικά από τις γυναίκες τους στην τριανταφυλλένια ευωδιά των ροζ συσκευασιών.Άλλοι χεράκι - χεράκι , σύμφωνοι με το αραβικό έθιμο , να βολτάρουν ψάχνοντας παντοφλίτσες.Εντυπωσιακή εικόνα πράγματι αποτέλεσε και το ''σβησμένο'' με απλοϊκό γραφιστικό τρόπο μέσω της μεγένθυνσης των pixels , κεφάλι ενός δυτικού άνδρα σε αφίσα καταστήματος ανδρικών δυτικών ρούχων.Το ξανθό κεφάλι του και το ασπριδερό δέρμα του δίνονταν ως αίσθηση παρ΄όλη την παραμόρφωση μέσα από τα φωτεινά κουτάκια χρώματος και μας φώναζαν ρατσισμό , φόβο , μίσος.Το μαγαζί πάντως έστεκε εκεί ασάλευτο να προωθεί ψίγματα παγκοσμιοποίησης και δυτικών φράκων και να σκανδαλίζει τα ασάλευτα ήθη των συντηρητικών.Και των νέων.Και των μωρών , τα οποία μας κοίταζαν με απέχθεια διαισθανόμενα το διαφορετικό , το ξένο.Ανθρώπινο ένστικτο διαμορφωμένο άρρωστα σε μια χώρα κλειστή σαν στρείδι.Ο απομονωτισμος είναι πράγματι αρρώστια και για αυτό πάντοτε αυθόρμητα υποστήριζα τις πολυπολιτισμικές κοινωνίες και εκστασιαζόμουν με πόλεις όπως το Λονδίνο.
Στο παζάρι μόνο μπορούσες να συναντήσεις πιο χαμογελαστούς και ομιλητικούς ανθρώπους.Το εμπόριο άλλωστε με τις απαιτήσεις του πάντα έφερνε τον πολιτισμό.Οι έμποροι ήταν ευγενικοί , συνεργάσιμοι και σβέλτοι στην εξυπηρέτηση και προς τα δυο φύλα , ισχυρισμός ο οποίος δεν θα ταίριαζε σε καμιά άλλη ομάδα της χώρας από αυτές με τις οποίες ήρθα σε επαφή.Ντρεπόμουν να κάνω παζάρια , ίσως λογικό για κόρη εμπόρου , ίσως και παράλογο από την άλλη μεριά , φορτώνοντας τα στους υπόλοιπους οι οποίοι αγόγγυστα με έβγαζαν κάθε φορά ασπροπρόσωπη.Έγινα μάρτυρας φίλων μου να αποτρελαίνουν τόσο έναν καταστηματάρχη με τα ανελέητα παζάρια τους που στο τέλος τους αυτός τους έδιωξε με φωνές από το μαγαζί μειώνοντας το απόλυτο σκορ τους στην καπατσοσύνη για μία και μοναδική φορά , μα και αποδεικνύοντας μου παράλληλα πως ο Άραβας έμπορος άμα τα πάρει δεν γίνεται τόσο ''Τούρκος'' όσο φανταζόμουν.Στο παζάρι συναντούσες αραιά και που και μικροπωλητές.Ένας από αυτούς θα μας μείνει ανεξίτηλα χαραγμένος στην μνήμη μιας και πουλούσε ένα από τα πιο περίεργα πράγματα που μπορεί να πουλήσει κανείς στον δρόμο και μάλιστα σε αποκλειστικότητα.Πουλούσε κάτι σαν liposan σε συσκευασία , οφείλω να ομολογήσω πολυτελείας , μαύρη γυαλιστερή με χρυσά γράμματα , τα οποία κρατούσε μέσα σε διάφανο πλαστικό σάκο στο ένα του χέρι , ενώ στο άλλο του χέρι κρατούσε ένα δείγμα ανοιχτού liposan δειγματίζοντας το στους περαστικούς.Επίμονα.Ούτε αυτός μας παρεξήγησε πολύ όταν ένα παιδί από την παρέα ανήσυχο που δεν βρίσκαμε την άκρη για τον λαβύρινθο του παζαριού του είπε να πάρει το εμπόρευμα του και να το βάλει εκεί που ξέρει.Στα ελληνικά του το είπε..Ξέφυγα λίγο από το θέμα.Δεν πειράζει..
Στο αεροδρόμιο , είχαμε επικεφαλής μια γυναίκα ως προϊστάμενη.Το τι τραβούσαμε κάθε φορά για να εγκρίνουν την είσοδο μας στην χώρα μετά από πτήση δεν λέγεται.Αναγκαζόταν συχνά η γυναίκα να φωνάζει αρσενικούς συναδέλφους γύρω της για να υποστηρίξουν τα αναξιόπιστα κατά τους Άραβες λεγόμενα της.Δεν την έπαιρναν στα σοβαρά.Συχνά μας ταλαιπωρούσαν για ώρες.Την μισούσαν επειδή τους μίλαγε ως ίση και τρελαίνονταν να την ταλαιπωρούν.Στο φαρμακείο , ζήτησε αντισυλληπτικά ένα αγόρι για μια κοπέλα που του το ζήτησε ως χάρη και η οποία είχε πρόβλημα υγείας και τα χρειάζονταν και ο φαρμακοποιός του εξήγησε πως είναι παράνομα , συμβουλεύοντας τον να μην πάει και σε άλλο φαρμακείο γιατί εκεί ίσως να έβρισκε τον μπελα του.Η γυναίκα ως μηχανή μωρών.Στα κοσμηματοπωλεία , ο χρυσός που μας φέρνει πιο κοντά ήταν πολύς και λαμπερός μα φθηνότερος απ΄όσο θα ανεχόσουν για να μην μπεις σε σκέψεις.Ήταν χαμηλότερης ποιότητας από αυτόν που διαχειριζόμαστε στην Δύση μα λόγω έλλειψης συγκρίσεων απολύτως κατάλληλος για να χρυσώσει στο χάπι στις φυλακισμένες.Ένα λαμπερό συμβολικό κόσμημα - χειροπέδα χαμηλής ποιότητας να οριοθετεί και αυτό με την σειρα του την δεύτερη θέση αυτής που κάποτε εξοργίστηκε και έγινε Μαινάδα και Αμαζόνα
Χθες εδώ ήταν η μέρα της γυναίκας.Ας αναλογιστούμε την θέση της παγκοσμίως σήμερα , στον 21ο αιώνα και ας αποδεχθούμε την φεμινιστική μας υπόσταση ως μια μορφή πάλης σε έναν αγώνα ο οποίος όχι μόνο δεν έληξε μα με την παγκόσμια οικονομική κρίση φουντώνει και κύριο θύμα του αποτελεί το λεγόμενο ασθενές φύλο.Ας δούμε τον φεμινισμό στην πραγματική του διάσταση πέρα από ξεπερασμένες εξάρσεις μίσους και φόβου απέναντι στον άνδρα.Η φεμινίστρια δεν είναι ξεπερασμένη , δεν είναι αχρείαστη , αξύριστη , ανοργασμική με φθόνο πέους και κρυφολεσβία.Ο φεμινισμός είναι ένας άλλος ανθρωπισμός , γιατί η γυναίκα είναι άνθρωπος παρά την διαφορετική πεποίθηση κάποιων.Ως γυναίκες οφείλουμε να μην κρυβόμαστε πίσω από την αυξημένη ανεργία , τα χρήματα του μπαμπά ή του συζύγου.Να διεκδικούμε επί ίσοις όροις εργασία και συμμετοχή στα κοινά.Ως εργοδότες και ως ψηφοφόροι να μην κάνουμε διακρίσεις υπερ του φύλου μας , γιατί με το να δίνουμε την ευκαιρία σε ανάξιες γυναίκες να μας αντιπροσωπεύσουν ζημιώνουμε διπλά τον φεμινιστικό αγώνα.Ως μάνες ας μάθουμε στους γιους μας να σέβονται το γυναικείο φύλο όσο και το ανδρικό και να μας σέβονται ως μάνες εργαζόμενες , ανεξάρτητες , συναισθηματικές , δίκαιες και ανθρώπινες και όχι σαν άσπιλες και αμόλυντες , παθητικές νοικοκυρές Παναγίες, ανώτερες στην ψυχή των υπολοίπων γυναικών.Για τις κόρες μας ας έχουμε στο νου πως αποτελούμε παράδειγμα και ας δρουμε αναλόγως.Αν δεν πράξουμε τα παραπάνω πως θα έχουμε το δικαίωμα να διαμαρτυρόμαστε για μια κοινωνία η οποία ολοένα και αλλάζει και μας σπρώχνει στον φόβο και την ανοχή?Κάπου θα πρέπει να αναζητήσουμε τις ευθύνες μας οι γυναίκες στην Δύση για την καταπάτηση των δικαιωμάτων μας για να μπορούμε έπειτα να είμαστε δίκαιες με τους γύρω μας και προτίστως με τον εαυτό μας.
Ο τίτλος του άρθρου αυτού είναι ''εδώ και εκεί '' και διάλεξα να περιγράψω κάποιες από τις στυγνότερες εικόνες τις οποίες μπορεί να συναντήσει κανείς σε πρώτο επίπεδο σε μια γωνιά του πλανήτη μας και να τις αντιπαραβάλλω αυτες έμμεσα με την δικιά μας κοινωνία , την φιλελεύθερη.Θεωρώ πως ο στόχος μου επετεύχθει.Όποιος ζει στην Ελλάδα μπορεί να διαβάσει πίσω από την αραβική κοινωνία της Σαουδικής Αραβίας και να βρει , ευτυχώς , ελαφρές αναλογίες.Αυτές τις αναλογίες οφείλουμε να τις σβήσουμε όσο είναι καιρός από τον πολιτισμικό μας χάρτη , γιατί όσο πυκνώνουν οι επαφές μας με γυναίκες αμόρφωτες , δίχως δικαιώματα , κακοποιημένες , ακρωτηριασμένες , σκλάβες , πόρνες κατ ' εντολήν κ.ο.κ τόσο θα χανόμαστε μέσα στην απελπισία , τον φόβο και την ευγνωμοσύνη για την δική μας γιαλαντζί ισότητα με τους άνδρες , χάνοντας κάθε ελπίδα.Άλλωστε όπως άφησα παραπάνω να εννοηθεί , ο εχθρός δεν είναι μόνο οι μετανάστες και η σκληρότερη πολιτισμικά συμπεριφορά τους απέναντι στην γυναίκα για να τους περιορίσουμε και να αφήσουμε έπειτα ανενόχλητη την γυναίκα να εξυψωθεί κοινωνικά , μα και η παγκόσμια οικονομική κρίση η οποία καλπάζει και οδηγεί σε λύσεις μπαλώματα γνώριμες από το παρελθον.Ο Μωάμεθ και ο Χίτλερ έδειξαν τον δρόμο.Ο Μωάμεθ ως έμπορος και έξυπνος σώγαμπρος μιας πλούσιας μεγαλύτερης του χήρας , είδε πρώτος πως η έξοδος της γυναίκας από την ενεργή οικονομία και την κοινωνία θα οδηγούσε σε απόλυτη υποταγή στον άνδρα και την επιθετικότερη κοσμοθεωρία του μα και σε διαχείριση της οικονομίας και την δύναμης που αυτή συνεπάγεται.Ο Χίτλερ έπειτα από πολλούς αιώνες , τον μιμήθηκε και κατάφερε να δαμάσει τους δείκτες ανεργίας του γερμανικού λαού διώχνοντας την γυναίκα από την παραγωγή και ωθώντας την στην παραγωγή άρειων μωρών.Με έναν σμπάρο δυο τρυγόνια λοιπόν.Η γυναίκα ως αριθμός εκμηδενισμένος και ανάξια πλέον για κοινωνική και πολιτική ζωή , τροφός μωρών ταϊσμένων με αξίες συντηρητικές και απάνθρωπες.Σήμερα βιώνουμε κάτι ανάλογο με τις γυναίκες να έχουν τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας ενώ παραδόξως έφτασαν να κατέχουν και τα περισσότερα διπλώματα.Με τα ποσοστά ανεργίας του πληθυσμού να καλπάζουν δημιουργείται πάλι η αίσθηση πως το να έχει η γυναίκα δουλειά είναι μια αχρείαστη πολυτέλεια και έτσι οι γυναίκες ωθούνται στο σπίτι στον χιλιοπαιγμένο ρόλο της νοικοκυράς.Να συγυρίζεις το σπίτι , να ετοιμάζεις το φαγητό και να μεγαλώνεις παιδιά με την βιωμένη αποτυχία της αναζήτησης ενός ρόλου στην κοινωνία καρφωμένη στο μυαλό.Με τις συνθήκες στην αγορά εργασίες δύσκολες μέχρι και για τα αρσενικά τα οποία και παίρνουν την μερίδα του λέοντος στις προσλήψεις , τις προαγωγές , τους μισθούς και τις διευθυντικές θέσεις αφήνοντας σου τα πρωτεία στις απολύσεις , τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις και την ανεργία δεν θες και πολύ για να δηλώνεις απογοητευμένη άνεργη και τέως αδικημένη εργαζόμενη μα νυν περήφανη νοικοκυρά.Λάθος σου...Σε 20 χρόνια από τώρα θα ετοιμάζεις τις πριγκήπισσες σου για έναν καλό γαμπρό και τους γιους σου για τα μεγάλα αξιώματα ενώ στο διπλανό σπίτι ένα βράδυ θα ακούσεις ένα κορίτσι να ουρλιάζει γιατί της κάνουν κλειτοριδεκτομή.Και θα χαίρεσαι που εκτός των άλλων μεγάλωσες τα παιδιά σου σε ένα περιβάλλον με αρχές ελευθερίας και δημοκρατίας όπου η μέρα της γυναίκας γιορτάζεται κάθε Μάρτη.

Ο Μάρτιος

Είναι ο αγαπημένος μου μήνας.Οι εναλλαγές του καιρού συμβαδίζουν επιτέλους με την εναλλαγή των επιθυμιών και της διάθεσης μου.Δεν αυτοχαρακτηρίζομαι ως κυκλοθυμική από την εφηβεία μου ήδη , θεωρώντας ίσως λανθασμένα πως η λέξη ''κυκλοθυμικός'' προδικάζει την διπολική διαταραχή.Αυτά παθαίνει κανείς αν διαβάζει ψυχολογία από τα μικρατά του.Ξυπνάω λοιπόν ένα πρωί και με περιμένει χιόνι στην κουπαστή της σκάλας θυμίζοντας μου πόσο χαρά μπορεί να φέρει το σπάνιο.Δυο μέρες πριν φυτεύαμε μια αμυγδαλιά στον κήπο , ένα μέτρο από εκεί που δέσποζε εκείνη που έπεσε 10 χρόνια πριν λόγω θυελλωδών ανέμων , για να γιορτάσουμε την άνοιξη που μας ζέστανε και την επέτειο μας.Λασπώσαμε τα παπούτσια μας και μετά τα τρίβαμε στις πέτρες και τα καθαρίζαμε με λάστιχα και μωρομάντηλα για να ανέβουμε στο σπίτι.Μας πρόλαβε η βροχή η οποία ξεκίνησε όταν πατούσαμε το χώμα με την τσάπα για να φύγει ο αέρας από τις ρίζες του δέντρού και έτσι αναβλήθηκε το σχέδιο για το άμεσο φύτεμα και μιας βερυκοκιάς η οποία τώρα στωικά περιμένει την καλοκαιρία στην γλάστρα της.Ανεβήκαμε και οι δυο σχεδόν με τις μύτες την σκάλα , εσύ με τα παπούτσια και εγώ με τις κάλτσες και αυτό μου θύμισε σκανταλιά.Τα σχέδια για το βράδυ ματαιώθηκαν εκ των πραγμάτων.Όπως είχαν ματαιωθεί και τα προηγούμενα.Να γιατί μου αρέσει ο Μάρτης.Απευθύνεται ξεκάθαρα σε αυτούς που δεν θα σκάσουν αν δεν γίνουν όλα όσα προγραμμάτισαν , απευθύνεται στους περιπετειώδεις ονειροπόλους που σχεδιάζουν στο μυαλό πιθανότητες μα πάντοτε γνωρίζουν πως όλα μπορούν ανά πάσα στιγμή να ανατραπούν για να ξεπηδήσει το αναπάντεχο το οποίο δεν είναι εκ προοιμίου κακό.Και στραβά θα συμβούν τον Μάρτη , θα πρέπει να δουλέψω υπερωρίες , να μπω σε ρόλους που δεν αγαπώ μα οφείλω να παίξω , να συμβιβαστώ με το γεγονός πως όλα μαζί δεν γίνονται και θα πρέπει να αναβάλλω την αγορά των βιβλίων που έχω βάλει στο μάτι , να χάσω την ευκαιρία να βρεθώ με δυο αγαπημένες φίλες σε μια σπέσιαλ βραδυά λόγω κακοκαιρίας , να μάθω πως ένα αγαπημένο πρόσωπο που μένει μακριά πάσχει από αλτζχάιμερ και πολλά άλλα που ακόμη δεν γνωρίζω.Τον Μάρτη βρίσκονται όμως σε πλήρη άνθηση οι αμυγδαλιές.Στην Κατεχάκη τα αγριολούλουδα οργιάζουν.Όλα είναι τόσο φρέσκα και μοιάζουν καινούργια.Αυτό πρέπει να δίνει μια κάποια αισιοδοξία.Πήγα για πρώτη φορά στο jamon το οποίο το ξέρω θα μου γίνει συνήθεια.Γιατί όχι?Θυμίζει Ισπανία όσο τίποτα , παίζει μουσικάρα , οι τιμές είναι πολυ καλές , η διακόσμηση στα γούστα μου , το προσωπικό κάτι που σπανίζει , τίμιο.Μας πρότειναν στο τέλος να μην πάρουμε για αρχή δυο γλυκά μα ένα , γιατί κατά πάσα πιθανότητα θα σκαγαμε.Το μόνο μείον του μαγαζιού , το οποίο είμαι βέβαιη για άλλους θα φαντάζει ως συν , είναι η μικρή χωρητικότητα του η οποία φέρνει μια έντονη οικειότητα με τους γύρω.Μάρτης και τριγυρίζω σαν το όρνιο γύρω από την βιβλιοθήκες του μπαμπά μαζεύοντας τίτλους και εικόνες.Κάνω λίστες τον Μάρτιο.Ξαναδιαβάζω όσα αγαπώ πετώντας από επάνω μου την ένταση της εξεταστικής , ανακαλύπτω άλλα που αγόρασα και δεν είχα έπειτα όρεξη να διαβάσω νευριάζοντας με τον ευατό μου για το θράσος μου , τρυπώνω σε σελίδες θεωριών συνομωσίας και management με ένα αίσθημα σαν αυτό του να διαβάζεις super katerina στα 22 σου.Γράφω στο blog μου ό,τι μου κατέβει στο κεφάλι.Χάνομαι σε τουριστικούς οδηγούς και site για την Ρώμη.Σκέφτομαι αν θα ανοίξω και άλλα blog ή αν θα στιμώξω εδώ μέσα τις εμπειρίες μου στο αεροπλάνο και τις πόλεις που τριγύρισα , τις αγαπημένες μου συνταγές , τα εστιατόρια , τα καφέ , τις αγαπημένες μου ταινίες , σκηνοθέτες , βιβλία , μουσική , ζωγράφους , ιστορικές προσωπικότητες , ηθοποιούς και λογοτέχνες.Μάλλον εδώ μέσα θα τα χώσω εδώ που τα λέμε..Το καλοριφέρ κάνει έναν θόρυβο παλιό και προφανέστατα οικείο μιας και εδώ μέσα μεγάλωσα.Φτιάχνω βραχιολάκια για να μην με κάψει ο ήλιος , μα προς το παρόν δεν μου αρέσει κανένα , τα έκανα βιαστικά γαρ.Είμαι αισιόδοξη.
Τέλος του Μάρτη θα γίνω 23.Ναι καλά καταλάβατε τα γενέθλια μου με καθιστούν ως ένα βαθμό αναξιόπιστο φανατικό οπαδό του Μαρτίου.Το παραδέχομαι.Τόσες συγκεντώσεις με πρόσωπα αγαπημένα , τόσες αστείες στιγμές , τόσα ξεκαθαρίσματα κάθε Μάρτη με έκαναν ανέκαθεν με το που μπαίνει ο μήνας να βρίσκομαι σε μια κατάσταση υπερδιέγερσης.Ίσως για αυτό Μάρτη είχα το πιο αξιομνημόνευτο πρώτο ραντεβού 4 χρόνια πριν.Ήμουν πιο ανοιχτή από ποτέ στις πιθανότητες , χαρούμενη και ενθουσιασμένη.Φαντάζομαι πως 4 χρόνια μετά η Κυψέλη που τότε πρωτογνώριζα θα είναι διαφορετική και αυτό με παρηγορεί για το σπίτι με τα σκούρα ξύλινα πατώματα και την άθλια κουζίνα που δεν βλέπω πια.Μάρτιος και τα σούπερ μάρκετ γέμισαν σπαράγγια , θα δω το sleuth στο θέατρο το οποίο ως ταινία με μάγεψε.Πήρα ένα 9 ακόμη.Κάνω επανάληψη στα ιταλικά μου και ξεσκονίζω την ιστορία της τέχνης που θα δώσω τον ιούνη.Τα ιταλικά μουσεία μας περιμένουν!

η εσχατολογία και τα καλέσματα

Σε αυτό το ποστ τι φωτογραφία να βάλει κανείς?Έναν σταυρό να μας φυλάει?Προτίμησα τον κήπο με τις επίγειες απολαύσεις του Ιερώνυμου Μπος.Είναι κάπως αστείο τελικά μα καθ'όλη την πορεία της ανθρωπότητας εμφανίζεται ένας άνθρωπος , μια ομάδα , μια θρησκεία και βασισμένοι ο θεός τους ξέρει σε ποιο σημείο του εγκεφάλου τους μιλούν για επερχόμενη καταστροφή του κόσμου την οποία και συγκεκριμενοποιούν ως προς τον χρόνο.H ανάγκη να συγκεκριμενοποιήθει ο κόσμος μέσω του ορισμού μιας αρχής και ενός τέλους ανάλογου με την αρχή της γέννησης και το τέλος του θανάτου κάθε έμβιου όντος πάνω στην γη οδήγησε κάθε πολιτισμό στην δημιουργία τόσο της εικόνας ενός θεού δημιουργού και μιας κοσμογονίας όσο και στην δημιουργία της αντίστοιχης εσχατολογικής μυθολογίας του..

Φυσικά υπήρξαν και κάποιες εξαιρέσεις στον κανόνα αυτό τον διπολικό.Υπήρξαν εκείνοι οι οποίοι υποστήριξαν την ύπαρξη ενός κόσμου αέναου , άπειρης ηλικίας , δίχως τέλος.Αυτή η θεώρηση του κόσμου αποτέλεσε γέννημα της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας και πιο συγκεκριμένα του Ηράκλειτου και του Αριστοτέλη μα δεν θα μπορούσε αυτή να γίνει αποδεκτή ευρέως μιας και η διαχρονική ανάγκη των ανθρώπων να περιβάλλονται από έναν κόσμο ανάλογο των εμπειριών τους υπερίσχυσε.Είναι εξάλλου αλήθεια πως ένας κόσμος αιώνιος φαντάζει πολύ ξένος βάση των καθημερινών μας εμπειριών όπου όλα τα υλικά είναι φθαρτά.Πιο συγκεκριμένα ,ο μικρόκοσμος του ανθρώπου ταυτιζόμενος με το ανθρώπινο σώμα γίνεται η βάση για να μεταπηδήσει η σκέψη του ανθρώπου μέσω ενός βασικόυ αναλογικού συλλογισμού στην ερμηνεία του μακρόκοσμου , δηλαδή του περιβάλλοντος.Δεν μπόρεσε ο άνθρωπος του παρελθόντος να ξεπεράσει την εμπειριοκρατική θεώρηση του για το σύμπαν , αυτή την εξαίρεση από τα δεδομένα τα γήινα την επιφύλαξε μονάχα για τους θεούς του και αυτή υπό προυποθέσεις μιας και σε κάθε θεότητα όλο και κάποια ανθρωπομορφικά χαρακτηριστικά προσέδωσαν οι άνθρωποι.

Η επιστήμη ήρθε να επαληθεύσει τον βασικό συλλογισμό του πρωτόγονου ανθρώπου.Αρχή υπήρξε , τουλάχιστον για αυτό που απλοποιημένα ονομάζουμε σύμπαν και κάποτε θα υπάρξει και τέλος.Φυσικά το επιστημονικό τέλος του κόσμου αναφέρεται στο τέλος του κόσμου όπως τον ξέρουμε και όχι σε ένα εντυπωσιακό τέλος ενιαίο για τα πάντα και εκπορευόμενο από ένα ανώτερο όν όπως μας διδάσκουν οι θρησκείες ανά τον κόσμο.Επιστημονικά είναι πιθανότερο άλλο τέλος να επιφυλάσσεται για το ανθρώπινο είδος , άλλο για τις κατσαρίδες , άλλο για τον πλανήτη μας και το γαλαξιακό μας σύστημα και άλλο για το σύμπαν το ίδιο.Αν θεωρήσουμε ότι αυτό το οποίο αναμοχλεύει περισσότερο τα υπαρξιακά μας μετά το απόλυτα προσωπικό μας τέλος είναι το τέλος του είδους μας τότε τα σενάρια δεν παύουν να στερούνται ποικιλλίας.Ένας πυρηνικός πόλεμος ,ένας ιός από το διάστημα , ένας γιγαντιαίος μετεωρίτης , μια γενικευμένη περιβαλλοντική καταστροφή θα μπορούσαν να προλάβουν την στιγμή που θα σβήσει ο ήλιος μας , ή την στιγμή εκείνη κατά την οποία η γη θα χάσει τον δορυφόρο της και θα βιώνει βίαιες μετακινήσεις των τεκτονικών της πλακών αποτελείωνοντας μας έτσι εξίσου εντυπωσιακά.Με λίγα λόγια μπορεί κάτι να πάει στραβά ανά πάσα στιγμή.Ή και το αντίθετο.Αν έξελιχθούμε επιστημονικά , αν δεν αλληλοφαγωθούμε , αν δεν εξαντλήσουμε την γη και κάθε άλλο ευνοϊκό για την επιβίωση μας πλανήτη , αν έρθουν με διαστημόπλοια να μας σώσουν τίποτα σαϊεντολόγοι εξωγήνοι , ή τίποτα Ελ ίσως να πάμε για παράταση ξεπερνώντας τον πλανήτη μας σε ηλικία..Ας αφήσω όμως τα της , ακόμη , επιστημονικής φαντασίας μιας και το θέμα μου είναι άλλο σήμερα.
Το θέμα είναι πως όλοι μας , όσοι μεγαλώσαμε με μια στοιχειώδη εκπαίδευση εξοικειωθήκαμε με ποικίλες θεωρίες περί της δημιουργίας του σύμπαντος και του ανθρώπου κατ 'επέκτασιν.Εξοικειωθήκαμε τόσο με τα πάσης φύσεως θρησκευτικά αναπόδεικτα θέσφατα περί μιας δημιουργίας του κόσμου από ένα ανώτερο όν ή περισσότερα , όσο και από θεωρίες επιστημονικές όπως αυτή του big bang , της εξέλιξης και την θεωρία της πανσπερμίας.Δυστυχώς όμως , με δεδομένη την διαχρονικά επικρατούσα άποψη για έναν κόσμο με ημερομηνία λήξης η οποία δεν επίτρεψε παρά την διάδοση των διαφόρων εσχατολογικών θρησκευτικών αληθειών , με στόχο να περιοριστεί η ανθρώπινη διάνοια κατά την γνώμη μου κάτω από ένα πρίσμα φοβικό , η επιστημονική κοινότητα και τα εκπαιδευτικά συστήματα δεν έχουν αντίστοιχα καταφέρει να ενημερώσουν σε ένα ικανοποιητικό ποσοστό τους ανθρώπους σχετικά με τις επικρατούσες επιστημονικές θέσεις γύρω από το τέλος του σύμπαντος , του γαλαξία μας και τις πιθανές άλλες αιτίες τις σχετιζόμενες με το τέλος του ανθρώπινου είδους , με αποτέλεσμα ο κόσμος να παρασύρεται σε μια απολύτως θεοκρατική θεώρηση του τέλους αυτού , της οποίας μόνο αντίβαρο αποτελεί η αθεϊα δίχως φυσικά αυτή όμως από μόνη της να παρέχει την παραμικρή νύξη για να ανακουφιστεί η υπαρξιακή αγωνία αλλά και για να στραφεί ο κόσμος σε νέες πρακτικές ωφέλιμες για το περιβάλλον και την ανάπτυξη της επιστήμης.
Φυσικά η εξοικείωση με τις επιστημονικές θεωρίες περί του τέλους δεν θα αποτελούσε πανάκεια της τάσης περί μπλεξίματος για αυτόν ο οποίος εμφανίζει την προδιάθεση να στηρίζεται στους θρησκευτικούς νόμους γεγονός το οποίο αποδεικνύεται από τους όχι και τόσο σκληροπυρηνικούς θεολόγους και πιστούς οι οποίοι συνδιάζουν για παράδειγμα την θεωρία του big bang με την ύπαρξη του θεού.Μάλιστα ακόμη περισσότερο αποδεικνύει τo παραπάνω η ύπαρξη ανά τους αιώνες ανθρώπων οι οποίοι ανακαλύπτουν στις επιδημίες , στις μεγάλες φυσικές καταστροφές , στους πολέμους θεϊκή παρέμβαση για την αρχή του τέλους.Φράσεις όπως ''έρχονται τα ύστερα του κόσμου'' και ''θα πέσει φωτιά να μας κάψει'' είναι πολύ διαδεδομένες στην χώρα μας , ιδιαίτερα σε μεγαλύτερης ηλικίας άτομα τα οποία έχουν βιώσει καταστάσεις τραυματικές όπως αυτές του δεύτερου παγκόσμιου πόλεμου ή του εμφυλίου και απηχούν αυτή την σύνδεση μεταξύ ανεξέλεγκτων καταστροφών και της αίσθησης της απελπισίας η οποία τους στρέφει στην υπαρξιακή αναζήτηση και από εκεί στον μονόδρομο της θρησκείας και σε ιστορίες όπως αυτή της Δευτέρας Παρουσίας και της έλευσης του Αντίχριστου.
Είναι βεβαιωμένο πως οι περισσότεροι άνθρωποι στα δύσκολα στρέφονται προς τον θεό για να ανακουφιστούν , να βρουν μια απάντηση στο αβέβαιο.Το ερώτημα για την προέλευση της ζωής , το νοήμα της μα επίσης και ο φόβος για τον θανατο , η αγωνία για το τι θα ακολουθήσει μετά από αυτόν και το τέλος του ανθρώπινου είδους αποτελούν υπαρξιακά ερωτήματα στα οποία οι θρησκείες έχουν προνοήσει να απαντήσουν.Δεν θα ήταν υπερβολή να υποθέσει κανείς πως μέσω αυτών των υπαρξιακών μας προβληματισμών αρχικά δημιουργήθηκε το θρησκευτικό αίσθημα στις κοινωνίες μας , αίσθημα το οποίο εκμεταλλεύτηκαν οι εκπρόσωποι των διαφόρων θρησκειών ανά τον πλανήτη τάζοντας πιλάφια , γυναίκες , γαλήνη , ευτυχία , καλύτερο κάρμα κ.ο.κ στους πιστούς αν αυτοί υπέκυπταν στους θείους νόμους , καταδικάζοντας παράλληλα τους άπιστους και τους αμαρτωλούς σε αιώνια τιμωρία.Το τέλος του ανθρώπινου είδους φαντάζει μονόδρομος στρωμένος με αγγελικά φτερά για τους περισσοτέρους.Κάπου εδώ αρχίζουν τα δύσκολα γιατί πολλοί πιστοί εκεί έξω ζουν ζωές δεσμευμένες με κάποια θεωρία εσχατολογική , κορωνίδα των οποίων είναι τα χριστιανικά διδάγματα περί της έλευσης του Αντίχριστου , του Αρμαγεδδώνος , της Δευτέρας Παρουσίας , της κρίσης των δικαίων και αδίκων και ούτω καθεξής μην έχοντας την παραμικρή επιστημονική ενημέρωση για το δεδομένο τέλος του κόσμου μας , ανεξαρτήτως θεϊκών παρεμβάσεων.Για τους πολλούς ο κόσμος και ο άνθρωπος θα πάψουν μέσω της θείας παρέμβασης τότε που θα το περιμένουμε λιγότερο ίσως , παρακάμπτοντας νόμους φυσικούς και κάθε μαζί κάθε επαφή με την ως τώρα βιωμένη πραγματικότητα..!Δημιουργούνται έτσι τα δύο μεγάλα και αιώνια προβλήματα με τις θρησκείες κατά την γνώμη μου , το πρώτο είναι μια αίσθηση αιτιοκρατίας σε τροχιά γύρω μόνο από τον θεό και τις ανεξιχνίαστες για το ανθρώπινο μυαλό βουλήσεις του η οποία αφήνει τον πιστό με στόμα ανοιχτό μπροστά στην επερχόμενη ''δίκη'' του με κριτήρια φτιαγμένα για υπεράνθρωπες αγγελικές μορφές και το δεύτερο είναι επακόλουθο του πρώτου μιας και ο πιστός παροπλισμένος μπροστά στο χάος ασχολείται περισσότερο με τις τύψεις του και την απέλπιδα προσπαθεια του να σώσει με κάθε τρόπο την ψυχή του παρασυρόμενος έτσι σε έναν τρόπο ηθικής διαβίωσης θεσπισμένο για άλλες εποχές δίχως να λαμβάνει υπ 'όψιν του φυσικά το άμεσο περιβάλλον του και τα εκρηκτικά προβλήματα του.Εδώ θα το συγκεκριμενοποιήσω δίνοντας ένα παράδειγμα , ''Ου φονεύσεις'' προσπαθεί και στην πορεία της ζωής του αμολάει 5 κουτσούβελα σίγουρος πως αυτό όχι μόνο δεν αντιτίθεται στον ελεήμονα θεό του μα αντιθέτως επιβάλλεται από αυτόν για να αυξάνεται και να πληθύνεται.Δεν του περνά του κακομοίρη από το μυαλό πως αν υπάρχει θεός και αξίζει να τον σεβόμαστε ως μάγκα σίγουρα δεν θέλει να δει τον πλανήτη ωσάν κονσέρβα με σαρδέλες , γιατί στην τελική αν αυτό ήθελε αυτό και θα έφτιαχνε εξ αρχής.Τώρα αν ο θεός μας είναι ένα αργόσχολο εφηβάκι το οποίο παίζει κάτι σαν age of empires με στρατηγικό σχέδιο να εξαλείψει κάθε ανανεώσιμο πόρο και να εξαντλήσει κάθε περιθώριο δημιουργίας νέων παικτών προτού δώσει τέλος στην πίστα , τότε ναι ίσως και να έχει δίκιο ο πολύτεκνος κακομοίρης που δεν αγοράζει προφυλακτικά.
Σύμφωνα με την ισχυρή πλειοψηφία πάντως οι ευθύνες μας οι ατομικές και κατ΄επέκτασιν οι ευθύνες μας ως ανθρώπινο είδος σχετικά με την κατάσταση του πλανήτη και την υποχρέωση μας να μεταδώσουμε στα παιδιά μας μια γη όσο το δυνατόν λιγότερο στραπατσαρισμένη και αφιλόξενη εκμηδενίζονται σε σημασία.Θέλω να πω πως εσύ το είχες προβλέψει , οι τυφώνες πολλαπλασιάστηκαν τα τελευταία χρόνια , οι παγοι λιώνουν , η στάθμη της θάλασσας ανεβαίνει , η παγκόσμια θερμοκρασία ανεβαίνει , η τρύπα του όζοντος ξεχυλώνει , ο Αμαζόνιος συρρικνώνεται , οι ωκεανοί δηλητηριάζονται , τα ζώα πεθαίνουν με στόχο να μας υποδείξουν την οργή του θεού και το επερχόμενο τέλος.Πόλεμοι , τρομοκρατικές επιθέσεις , μανιακοί δολοφόνοι , τερατογενέσεις , πυρηνικά εργοστάσια που στάζουν ραδιενέργεια , οι όχι και τόσο νέες πια ταυτότητες , το Α.Μ.Κ.Α σημαδεύουν την έλευση του Αντίχριστου και μας σπρώχνουν στην πόρτα της κολάσεως.Ένας απειλητικός κομήτης , η διάδοση ενός νέου ιού πιθανώς εξωγήινου σε κάνουν να σιγουρεύεσαι.Φοβάσαι.Ίσως πιο πολύ από ποτέ.Αλλά δεν φταις και τόσο γιατί σε μια κοινωνία όπου περιτριγυρίζεσαι από τεχνολογικά επιτεύγματα και μπόλικη επιστημονική επιγευση δεν νοιάστηκε κανείς να σε ενημερώσει για τις επιστημονικές προόδους στην ουσία τους και να σου επεξηγήσει όλα αυτά που σε ταλανίζουν υπαρξιακά προτίστως , αφήνοντας σε μόνο να τα βλεπεις όλα κάτω από το πρίσμα θρησκευτικών αναχρονισμών.Βιώνεις έτσι το παράδοξο να ζεις φυτεμένος σε τετραγωνικά γεμισμένα φως μα μέσα σου να είσαι ''μαύρα μεσάνυχτα''.
Ζούμε σε παράξενα χρόνια μεσαιωνικής υφής κατά τα οποία η φιλοσοφία και ο ανθρωπισμός παραγκωνίστηκαν όταν ακριβώς δημιουργήθηκε η ελπίδα πως θα εγκαθιδρυθούν ενώ η θρησκεία και οι επιστήμη μπλέκονται βάναυσα δημιουργώντας ένα μίγμα απογοητευτικό.Αναλογικά το ίδιο χαζά τα μπλέκαμε και στον Μεσαίωνα τότε που ο παγανισμός , ο ανιμισμός , η μαγεία , με λίγα λόγια ο αποκρυφικισμός βασίλευαν ενώ η επιστήμες ήταν είτε σχεδόν σε εμβρυακή μορφή είτε μπλεγμένες με παραεπιστήμες.Παράδειγμα αυτού του μπλεξίματος αποτέλεσε η αλχημεία κατά τα χρόνια του μεσαίωνα η οποία με μη επιστημονικές μεθόδους κατά την προσπάθεια της να δημιουργήσει χρυσό , να βρει το ελιξήριο της ζωής , μα και τον λεγόμενο παγκόσμιο διαλύτη , την ουσία δηλαδή η οποία θα μπορούσε να διαλύσει όλες τις υπόλοιπες κατάφερε να συστήσει τους ανθρώπους με τις χημικές ιδιότητες πολλών δομικών στοιχείων της ύλης , θέτοντας τις βάσεις για την γρηγορότερη επιτυχία της επιστήμης της χημείας αργότερα.Τότε κάτι βγήκε τελικά δίνοντας τροφή στους υπέρμαχους της θεώρησης της ιστορίας ως μιας γραμμικής αύξουσας πορείας , όλη αυτή η παρανόηση κάπου οδήγησε τελικά και ας κάηκαν στην πορεία βιβλία , άνδρες , γυναίκες και γατιά.Ο Μεσαίωνας έσβησε και αναδύθηκε μέσα από τις στάχτες του ο φοίνικας της Αναγέννησης.Σήμερα ο σκοταδισμός ο οποίος επικρατεί οδηγεί σε μεμψιμοιρία , ανακυκλούμενο φόβο , απόρριψη της επιστήμης ως κάτι το ακατανόητο και βαρετό είναι χειρότερος από αυτόν τον μεσαιωνικό γιατί επιβιώνει σθεναρά στην εποχή της γρήγορης πληροφορίας αποκαλύπτοντας έναν άνθρωπο βέβαιο γνώστη του παγκόσμιου μέσου όρου πέους μα αδιάφορο μπροστά στα μυστήρια της ζωής και στην προσπάθεια την επιστημονική για λύση τους.Το μέσα μας όμως εξακολουθεί να καίει ανικανοποίητο και δεν φιμώνεται.
Φοβισμένοι άνθρωποι ψάχνουν να ανακουφίσουν τις ανασφάλειες τους μέσα από τις ψευδοπροφητείες μοναχών , τρελοπαπάδων , σαλών και κουνημένων οι οποίοι φωνάζουν πως ''ο καιρός γαρ εγγύς'' για την έλευση του Αντίχριστου και την αρχή του τέλους.Στρέφονται σε αυτές τις φωνές όπως στρέφεται το νεαρό ηλιοτρόπιο προς την εντονότερη πηγή φωτός , στοχεύοντας στο παραχάιδεμα της ανεπάρκειας τους να ακολουθήσουν νέες πρακτικές , νέες οδούς.Προτιμούν να ακολουθούν εικόνες γνώριμες και ας προμηνύουν αυτές βέβαιη καταστροφή.Προεξοφλώντας το ουράνιο τέλος τους αποποιούνται του αγώνος για ζωή και δημιουργία.Μετανοείτε λοιπόν , αν δεν μπορείτε να κάνετε κάτι άλλο πιο εποικοδομητικό..
Μα δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι όμως για όλους εσάς που ψυχανεμίζεστε ημερομηνίες για την έλευση του εξαποδώ..Πως είστε τόσο σίγουροι πως θα είναι συνεπής στο ραντεβουδάκι του?Εμένα προσωπικά η ζωή με έμαθε να αμφισβητώ ακόμη και την προσέλευση φίλων στο πάρτυ μου και ας με έχουν ενημερώσει προηγουμένως για αυτην.Και αν η πίστη μου ήταν καναπεδάκι με καπνιστό σολωμό και αγγουράκι μετρημένο για την περίσταση θα είχε από καιρό σαπίσει.

ο Διονύσιος Σολωμός επιβίωσε

ΑΠ' ΤΑ ΚΟΚΑΛΑ ΒΓΑΛΜΕΝΑ- THE BURGER PROJECT

''Απ΄τα κόκαλα βγαλμένα των Ελλήνων τα ιερά'' του Διονύσιου Σολωμού προσπαθούν να επιβιώσουν , τόσο σημειολογικά , μέσα από την έξοχη κατά την γνώμη μου διασκευή των the burger project , αναμειγμένα με τον disco ύμνο των seventies ''i will survive'' των Freddie Perren και Dino Fekaris , όσο και και σχεδόν κυριολεκτικά μέσα από την ταινία του Σωτήρη Γκορίτσα η οποία θα βγει στους κινηματογράφους στις 31/3/2011 , στην οποία απ' ότι καταλαβαίνω παρουσιάζεται το χρονικό ενός ειδικευόμενου γιατρού στο Ε.Σ.Υ ο οποίος θα προσπαθήσει να κάνει την διαφορά σε ένα σύστημα με τις γνωστές σε όλους μας τραγελαφικά παράλογες δομές.Η ταινία είναι βασισμένη στο βιβλίο του Γιώργου Δενδρινού ''Απ' τα κόκαλα βγαλμένα'' των εκδόσεων ''Κέδρος''.
Αν η ταινία έχει την μισή ευρηματικότητα του κομματιού των the burger project είμαι σίγουρη πως θα την παρακολουθήσω ευχάριστα την εβδομάδα των γενεθλίων μου.Μου άρεσε πάρα πολύ τόσο ο συνδιασμός των στίχων από τα δύο τραγούδια , όσο και η μουσική η οποία με τον μαλακό ρυθμό και το ελαφρώς κοροιδευτικό πνευστό στην αρχή και έπειτα με την μελωδία την συγκενεύουσα με τα κλασσικά western , των οποίων τα soundrack προτιμά και ο ταραντίνο για να συνοδεύουν τις ταινίες του λέει από μόνη της μια ενδιαφέρουσα ιστορία.Το τραγούδι ταιριάζει στο θέμα της ταινίας , πράγμα πάντοτε καλό , μα με εξέπληξε ευχάριστα κυρίως γιατί αποτελεί ένα φρέσκο τραγούδι το οποίο βεβαιωμένα θα ταίριαζε ως μουσική υπόκρουση στην ζωή του μέσου νεοέλληνα σήμερα υπενθυμίζοντας του διακριτικά την κρίσιμη κατάσταση του , δίνοντας όμως παράλληλα τον τόνο για μια αισιόδοξη κινητοποίηση.

η περιέργεια

Το πιο ενδιαφέρον ανθρώπινο χαρακτηριστικό το οποίο και μοιραζόμαστε με τα ζώα είναι ,μετά φυσικά από το συναίσθημα της αγάπης , η περιέργεια.Έχω πάντα την αίσθηση ότι όσο πιο αυθεντικά περίεργος είσαι για την ζωή και τα συμπαραμαρτυρούντα της τόσο πιο αξιαγάπητος μοιάζεις και εσύ αλλά και ο σκύλος σου ο οποίος ψάχνει αγωνιωδώς να βρει το κρυμμένο του μπαλάκι κάτω από ένα βουνό από διακοσμητικά μαξιλαράκια του καναπέ.Τυχαίο?Δεν νομίζω..Η περιέργεια και η αγάπη συμπυκνώνουν όλη την δημιουργική ενέργεια της ζωής.Δεν μπορείς παρά να θαυμάζεις την ανάγκη κάποιου να χώνεται σε νέα μυστήρια , σε νέες καταστάσεις , σε νέες εικόνες ρουφώντας έτσι πολύτιμο οξυγόνο , αποποιούμενος το προφανές και την ρουτίνα του.
Έχοντας περάσει μια ζωή περιτριγυρισμένη από γάτες και σκύλους παρατήρησα νωρίς πως όταν κάτι τους παραξενεύει , το πρώτο πράγμα που κάνουν μηχανικά για να περιεργαστούν το μυστήριο της εκάστοτε κατάστασης είναι να γείρουν το κεφάλι τους μια προς τα δεξιά και μια προς τα αριστερά μη χάνοντας όμως ούτε για κλάσμα του δευτερολέπτου τα μάτια από τον στόχο.Αυτή τους η κίνηση είναι τόσο δεδομένη και χαρακτηριστική που δεν μπορεί να είναι παρά μια κίνηση έμφυτη η οποία έχει να κάνει με την βασική ανάγκη του εγκεφάλου να αναγνωρίζει το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται για να μπορέσει να δώσει έπειτα τις αντίστοιχες εντολές προσαρμοζόμενο στο περιβάλλον του , με στόχο φυσικά κατ' αρχήν την αυτοσυντήρηση του οργανισμού.Στρέφουν αυθόρμητα το κεφάλι στο πλάι για να εντοπίσουν μια καλύτερη οπτική γωνία για την καταλάβουν τι βρίσκεται μπροστα στα μάτια τους , εξαντλούν κάθε δυνατότητα εγκεφαλική.Μια κίνηση η οποία σου θυμίζει πως δεν φτάνει ποτέ να κοιτάς , είναι απολύτως απαραίτητο και να βλέπεις.Αναγνώριση του περιβάλλοντος μετά από λύση των διαφόρων μυστηρίων της ζωής ο στόχος και εργαλείο η περιέργεια , η οποία δεν σκότωσε την γάτα , όχι τουλάχιστον παραπάνω απ΄ότι θα την σκότωνε μια ζωή απάθειας συνυφασμένη με ατέλειωτο σύρσιμο από τον ένα καναπέ στον άλλο.Γύρε και εσύ στο πλάι το κεφάλι την επόμενη φορά που θα αντιμετωπίσεις ένα νέο φαινομενικά άλυτο πρόβλημα , μελέτησε ολόπλευρα το πρόβλημα και ίσως έτσι στραβολαιμιασμένος να ανακαλύψεις μια εικόνα σχετικά γνώριμη ή έστω ένα φως στο τούνελ του σκοταδιού που σε άφηνε προηγουμένως απορημένο.Προχώρα σε αυτό που σχηματικά ονομάζουμε αλλαγή οπτικής γωνίας , δηλαδή σε μια διαδικασία - βήμα για την επίλυση γνωστικών κενών και την ικανοποίηση της ζωντανής σου περιέργειας.Αν τολμάς αποποιήσου την τάση σου να θεωρείς τα πάντα δεδομένα και παντοτινά και τόλμα να ξεκινάς να μαθαίνεις από το μηδέν σαν ένα περίεργο παιδί , σαν ένα περιέργο γατί.Εμπιστεύσου το ένστικτο της περιέργειας το οποίο σου κινεί το ενδιαφέρον , λύσε νέα μυστήρια , βρες πολλαπλές λύσεις σε ένα λυμμένο από παλιά αίνιγμα , δοκίμασε να ανακαλύψεις την μυρωδιά σε ένα χάδι , μην φοβάσαι το παράδοξο , το καινοτόμο , κυνήγησε την παρόρμηση σου να ακολουθήσεις αυτο που σου κινεί το ενδιαφέρον ερευνώντας το.Λίγα πράγματα μπορεί να είναι τόσο ενδιαφέροντα στη ζωή όσο αυτή η διαδρομή στην οποία σε ωθεί η αυθεντική περιέργεια , λίγα πραγματα μπορεί να είναι τόσο δημιουργικά και σωτήρια για την ψυχή.Τα κατοικίδια μας υπακούουν σε αυτό τον νόμο-ένστικτο της ζωής αυθόρμητα , όπως και τα παιδιά μας , ζώντας την ζωή στο έπακρο ενώ εμείς συχνά κρυβόμαστε γύρω από μακάβριες παροιμιακές φράσεις και φοβικά συμπλέγματα τα οποία σχετίζονται με την λανθασμένη μας αντίληψη πως αν είμαστε αρκετά προσεκτικοί και συγκρατημένοι μπορούμε να προβλέψουμε και να αποφύγουμε τις κακοτοπιές , τα λάθη.Η περιέργεια δεν σκότωσε την γάτα γιατί απλά το καλό το παλικάρι ξέρει και άλλο μονοπάτι.Και αυτό δεν το λέω εγώ , αυτό το συνιστούν εκατό μελετητές εγκεφάλων (βλέπε γνωστικοί ψυχολόγοι, ψυχίατροι και γιατροί) των οποίων στόχος είναι πρώτον να μην βγείς νωρίς στην εγκεφαλική σύνταξη του αλτζχάιμερ και δεύτερον να μην σε χτυπήσει η υποτονία της κατάθλιψης βλάπτοντας την παραγωγικότητα σου και χρεώνοντας παράλληλα το σύστημα υγείας.

Επιλέγω να μαζεύω εικόνες

Τρέφω απεριόριστο σεβασμό στους ανθρώπους που επιλέγουν.Η επιλογή , είναι σκέψη και σκεπτόμενος βεβαιώνεσαι πως υπάρχεις.Κάποτε παραπονέθηκα σε έναν άνθρωπο πως δεν μπορώ να νιώσω κοντά του γιατί κρατά τις προτιμήσεις του προστατευμένες και από τον ίδιο του τον εαυτό ακόμα , μέσα σε ένα μπαούλο μυστικοπάθειας , προτιμώντας να αποδέχεται το κάθε τι με έναν εκνευριστικά απαθή τρόπο.Υποψιαζόμουν πως κατά κάποιο τρόπο φοβόταν να ανακαλύψει τον ίδιο του τον εαυτό , μιας και ολοένα γαντζώνονταν από όποια πιθανή και απίθανη εκδοχή της πραγματικότητας.Γενικότερα όσο περίεργα ξένος μου φαίνεται ένας επαστάτης χωρίς αιτία άλλο τόσο δεν μπορώ να καταλάβω τον άνθρωπο ο οποίος με μια ασιατικής φιλοσοφίας ιδιοσυγκρασία πηγαίνει αβίαστα με το ρεύμα , ήσυχος και μακάριος πως ακολουθεί τον σωστό και μόνο δρόμο.Νομίζω πως για να είναι κανείς πραγματικά ευτυχισμένος πρέπει να βρει τον δρόμο του , τον δικό του , προσωπικό δρόμο.Αυτός ο δρόμος σίγουρα οφείλει να περνά μέσα από την διαδικάσία της επιλογής.Μπορεί φυσικά να υπάρχουν και αυτοί οι κοινωνοί του αστικού μύθου του κωλοφαρδισμού οι οποίοι δίχως να σκέφτονται , δίχως να επιλέγουν βρίσκονται πάντα στο σωστό μέρος την σωστή ώρα καταφέρνοντας έτσι να ξεπεράσουν δίχως προβλήματα κάθε αρνητική εκδοχή της πραγματικότητας.Αν υπάρχουν , γιατί εγώ πιστέψτε με δεν έχω συναντήσει κανέναν , μάλλον αποτελούν εξαίρεση σε έναν κανόνα συμπαντικής επιβράβευσης του ερευνητή , του εξερευνητή , του δημιουργού , του ταξιδιώτη , του ανθρώπου εκείνου ο οποίος επιλέγει να παρατά την πεπατημένη όταν αυτή δεν τον ικανοποιεί και να προχωρά σε νέα μονοπάτια.Προσωπικά όταν η πραγματικότητα για κάποιο λόγο με απογοητεύει λιγάκι στρέφομαι προς τις εικόνες που έχω αγαπήσει , ψάχνω μεσα στο μυαλό μου , στις μνήμες , στις φωτογραφίες , στον κινηματογράφο , στα ταξίδια , στις σελίδες των βιβλίων , στα πρόσωπα να βρω την ουσία της ύπαρξης.Οι αγαπημένες εικόνες μου , έχουν όλες έναν κοινό παρονομαστή.Είναι όλες παράγωγα επιλογών μου , μάλιστα τις περισσότερες πάσχισα για να τις αποκτήσω , τις ονειρεύτηκα , τις έπλασα στο μυαλό μου και τις είλκυσα τελικά με ευλάβεια σε ένα πολύτιμο σημείο του μυαλού μου να με συντροφεύουν στις δύσκολες στιγμές.
Κάθε φορά που τα πράγματα δεν πάνε όσο καλά θα ήθελα φροντίζω να εκτιμώ περαιτέρω τις εικόνες του παρελθόντος και του παρόντος ενώ παράλληλα με πιάνει μια ακατανίκητη επιθυμία να ανακαλύψω νέες.Εν τω μεταξύ δεν υπάρχει πιο καλή δικαιολογία για να είσαι λίγο απογοητευμένος , σε έναν κόσμο με φοβερά προβλήματα όπου το να δηλώνεις σχετικά στενοχωρημένος δίχως κάποιον ιδιαίτερο λόγο καταντά το λιγότερο προκλητικό , από την μη απολύτως εμπνευσμένη από το μυαλό σου πραγματικότητα.Εκτός και αν είσαι γυναίκα , σε αυτη την περίπτωση ίσως σου μένει επίσης σαν επιλογή το να προφασιστείς ορμονικά προβλήματα..Τι φεμινιστικό..

πέτα την γιαγιά από το λεωφορείο

Μιας και το αμάξι μου ήταν μη διαθέσιμο , χθες έπρεπε να μπω έστω σε ένα λεωφορείο να γλιτώσω μερικά ευρώ από την επέλαση των απεργιών των μέσων μαζικής μεταφοράς ,οι οποίες απ' ότι έχω καταλάβει γίνονται από κάτι νεοαστραπόγιαννους τιμητές της επανάστασης των κολίγων οι οποίοι ειναι κατά βάση ενάντια στις εντολές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και υπέρ του να αφυπνίσουν τον λαό οποίος δεν έχει δυστυχώς καταλάβει πόσο πλήττονται τα συμφέροντα του.Μιλάμε για τους ίδιους ανθρώπους βέβαια με αυτούς που στρογγυλόκατσαν σε θέσεις εργασίας μόνιμες και αποδοτικές με την βοήθεια των κυβερνώντων.Το γεγονός ότι παλεύουν ενάντια στο Δ.Ν.Τ και στις κυβερνήσεις που μας το επέβαλαν κόβοντας και ράβοντας είναι φυσικά προφανές , απεργούν οι άνθρωποι...
Το πόσο με εκνευρίζει όταν κατεβαίνουν ανθρωποι σε απεργίες μονάχα όταν πλήττονται τα άμεσα συμφέροντα τους πρέπει να το ψάξω?Σχεδόν δεν αποδέχομαι αυτή την τόσο εγωιστική και κοντόφθαλμη διάθεση των μαζών και μάλιστα θεωρώ πως με αυτή τους την στάση μάλλον κακό παρά καλό κάνουν στο όποιο δίκαιο επαναστατικό πνεύμα το οποίο ως ανθρώπινα όντα οφείλουμε να έχουμε κατά όσων κατάφορα αδίκως μας επιβάλλονται.Πιο συγκεκριμένα , θεωρώ πως με το να κατεβαίνει ο κάθε παρτάκιας σε πορεία κάθε όταν το αποφασίζουν τα συνδικαλιστικά όργανα του κλάδου του _και λέω όργανα γιατί λίγο διαφέρουν οι συνδικαλιστές σε ήθος από το μέσο όργανο του συστήματος_ προσκαλώντας μας γενικώς και αορίστως εμάς τους υπόλοιπους πολίτες να αντισταθούμε ενάντια στην καταπάτηση των άμεσων και αμφιλεγόμενων συμφερόντων τους και μπλέκοντας τα αυτά τους τα συμφέροντα με τα δικαιώματα μας ως πολίτες , ουσιαστικά οδηγεί τον λαό σε δικαιολογημένη άρνηση να λάβει μέρος στο θέατρο αυτό του παραλόγου , ειδικά όταν ο μέσος πολίτης για να λάβει μέρος σε οποιαδήποτε απεργία πρέπει να ρισκάρει την επισφαλή του θέση εργασίας.Παράλληλα , δημιουργώντας με αυτό τον τρόπο η κάθε ομάδα αδικημένων σποραδικές μικρές εστίες φωτιάς στο δάσος της αδικίας το μόνο που καταφέρνει είναι να εξαγριώνει τον μέσο πολίτη , ο οποίος για τους δικούς του λόγους διαλέγει να μην είναι αλληλέγγυος με τα μικροσυμφέροντα των απεργών , δυσκολεύοντας του την ζωή και αφήνει ακόμη το περιθώριο στην πολιτεία να παίζει τον απίστευτο ρόλο του καλού εν τέλει απεργοσπάστη.Όλα τα παραπάνω με οδηγούν στην σκέψη πως κοροϊδεύουμε τους Ιάπωνες που απεργούν με τις κόκκινες κορδέλες στο μπράτσο φορεμένες , μα μήπως θα ήταν μια κάποια πρόσκαιρη λύση για τα δικά μας μέτρα?Ίσως αν βρισκόμασταν ξαφνικά κυκλωμένοι από ένα πλήθος κόκκινων κορδέλων συμπεριλαμβανόμενης και της δικής μας να συνειδητοποιούσαμε όλοι θέλοντας και μη πως ήρθε η ώρα για μια πραγματικά μεγάλη απεργία πέρα από ατομικιστικά συμφέροντα.Ξέρω πως θα γελάσει ο μέσος Έλληνας με ένα τέτοιο ενδεχόμενο μα αυτό θα συμβεί ίσως και για καλό γιατί μια επαναστατικού χαρακτήρα μεγάλη απεργία όλων μας σε αυτή την χώρα και μια πιθανή ανατροπή του πολιτικού μικρόκοσμου μας θα ήταν ίσως λανθασμένη σε μια χώρα εντόνων μικροπολιτικών συμφερόντων και γενικώς χαλασμένης πολιτικής ταυτότητας.Άλλωστε ζούμε σε μια χώρα όπου γριά απαίτησε να μπει σε λεωφορείο με κόσμο στοιβαγμένο σαν κουτί με σαρδέλες και μπήκε γεμίζοντας μας περηφάνια με τα κοσμητικά επίθετα με τα οποία έλουσε έναν σαραντάρη επειδή δεν κόλλησε στην μπροστινή του για να της κάνει χώρο και έπειτα από μια στάση ένω κατέβηκαν δυο άνθρωποι δεν άφηνε μια άλλη γρια να μπει με την δικαιολογία πως το λεωφορείο δεν την χωρούσε!

2010 ?2011 calling

Κοντεύουν Χριστούγεννα.Η εποχή με τα πολύχρωμα λαμπάκια , το δέντρο , τα γλυκά , το αντάμωμα των ανθρώπων και την υπόσχεση στον εαυτό μας να γίνουμε πιο συνεπείς με τα θέλω μας , πιο αντικειμενικοί με τα πρέπει μας , ικανότεροι για ουσιαστική επικοινωνία με τον εαυτό μας και τους γύρω μας πλησιάζει.Η χρονιά αυτή η οποία κοντεύει να τελειώσει με βρίσκει όπως πάντα σε ένα μεταίχμιο.Τίποτα το συνταρακτικό ευτυχώς.Νομίζω για την ηλικία μου έχω ζήσει πολλά συνταρακτικά ως τώρα , τα οποία και επιδίωξα ως επί το πλείστον.Τώρα ζητώ την ηρεμία μέσα από μικρές καθημερινες ιεροτελεστίες τις οποίες τείνω να καθιερώσω στον μικρόκοσμο μου.Με δυσκολία μπορώ να θυμηθώ την εποχή που αυτά τα απλοικά τα κορόιδευα.Αυτή η χρονιά η οποία σε λίγο θα τελείωσει μου έμαθε πιο πολύ από το οτιδήποτε πως τα νεόκοπα όνειρα μου πέρασαν σε άλλο επίπεδο , έγιναν πιο άμεσα , πιο απλοϊκά.Δεν είναι μόνο πως μεγαλώνω και προφανώς κατά κάποιο τρόπο ωριμάζω.Δεν είναι μόνο αυτό και συνεπώς δεν φοβάμαι πως βαδίζω γοργά στο μονοπάτι του σαπίζω-μέσα-στην-απελπισία-της-καθημερινότητας-ξεχνώντας-τα-παιδικά-και-εφηβικά-μου-όνειρα-χαρίζοντας-σε-ανήλικα-χέρια-τα-σκονισμένα-μου-παραμύθια-και-τις-βιντεοκασέτες-μου.Απλά πέρασα το σημείο κατά το οποίο αμφισβητούσα τα τρελά μου όνειρα ως μη πραγματοποιήσιμα και έπειτα πίστεψα σε αυτά και σε έμενα ξεφυσώντας πλέον μόνο για τα απλοϊκα και ακίνδυνα.Κατάλαβα πως κουβαλάω τα μεγάλα μου όνειρα τόσο καιρό τώρα και με τόση μανία που αν ξεκίνησαν σαν άπιαστες εκλάμψεις απλώς συμβατές μαζί μου έγιναν πια κομμάτια μου.Είδα τον εαυτό μου ψύχραιμα και έμοιαζα λίγο σαν τον σκύλο που κυνηγάει ανελέητα την ουρά του.Αστεία εικόνα την οποία εδώ και λίγο καιρό την άφησα πίσω μου.Το μεταίχμιο πάνω στο οποίο ισορροπώ δεν είναι άξιο λόγου , είναι σημείο της κίνησης μου μέσα στην ζωή , η οποία πάντα θα κυλά και θα μας παρασύρει σε καταστάσεις , ιδιότητες και εποχές.
Τα χριστούγεννα θα μας θυμίζουν πάντα την εποχή που ήμασταν παιδιά.Το λατρεύω αυτό το αίσθημα.Ο ρομαντικός ιδεαλισμός και ο ιδεαλιστικός ρομαντισμός στο πικ τους πασχίζουν να συναντηθούν με την πραγματικότητα.Τα παιδικά μας χρόνια ξαναζούν μπροστά στα μάτια μας και με λίγη φαντασία παίρνουν νέες διαστάσεις και μας αναδιαμορφώνουν.Η ντουλάπα - είσοδος σε έναν φανταστικό κόσμο οδηγεί όχι σε ένα χιονισμένο τοπίο δράσης ενάντια στην βασιλεία μιας μάγισσας μα σε ένα ζεστό κρεβάτι παρέα με κάποιον αγαπημένο νιώθοντας ευτυχία που ξεπέρασες τους σκόπελους της ημέρας και σχεδιάζοντας ηρωικά το σαββατοκύριακο σου.Η νυχτερινή πτήση παρέα με τον Πήτερ και η προσγείωση στην Χώρα του Ποτέ μεταφράζεται σε ανάλαφρα όνειρα κατά τα οποία κολυμπάς στον αέρα με στύλ πρόσθιο πάνω από γνώριμα ηλιόλουστα μέρη και προσγειώνεσαι πρωί στο κρεβάτι σου γνωρίζοντας πως είδες το αγαπημένο σου όνειρο και αυτό είναι ένα από τα αγαπημένα σου δώρα σε όλο το σύμπαν.Πέφτεις όχι σε μια λαγουδένια τεράστιων διαστάσεων σκοτεινή τρύπα , μα με τα μούτρα σε παλιές φωτογραφίες και παλιά τηλέφωνα με σκοπό να μην αναβάλλεις άλλο την συνάντηση με αγαπημένα πρόσωπα.Οι γιορτές είναι σχεδόν εδώ και ο νέος χρόνος μας περιμένει στην γωνία , εύχομαι πραγματοποιώντας πολλά από τα όνειρα μας και εμπνεύοντας μας νέα.Όσα όνειρα δεν θα πραγματοποιηθούν δεν θα χαθούν απαραιτήτως σε έναν στρόβιλο σκοτεινής ανυπαρξίας μα ανάλογα με το πόσο αποτέλεσαν κομμάτια μας ή ήταν καπρίτσια ξενικά από την ιδιοσυγκρασία μας θα μας περιμένουν κάπου στο μέλλον ίδια έως παραλλαγμένα λιγάκι ή θα μας προσπεράσουν αγέρωχα καθιστώντας μας κουτούς αν θα τρέξουμε πίσω τους , ψιθυρίζοντας μας ''έι,ψιτ δεν πρέπει να ονειρεύεσαι με όνειρα ξένα''...

Φοβόμουν

Είναι 4 το βράδυ και θα έπρεπε , το λιγότερο , να με νανουρίζω σε ένα σκοτεινό δωμάτιο , αντιθέτως έχω ανάψει το πολύφωτο , τα κίτρινα χριστουγεννιάτικα φωτάκια , την νεκρή δίχως αποκωδικοποιητή τηλεοραση μου και ακούγοντας Dean Martin γράφω αυτές εδώ τις σειρές.Όλα όσα έμοιαζαν να με φοβίζουν κατά καιρούς είναι πολύ χαζά τελικά.Εντατική βιβλιοφαγία , ένα βεβιασμένο καφεδάκι με μια από τις πιο αγαπημένες μου φίλες , όνειρα για το μέλλον , η πολυτέλεια απομάκρυνσης από αντιπαθητικές μορφές , ο ήλιος , ο σκύλος , ο γάτος , εσύ που πάντα με αγαπάς , η δίδυμη ρόζ ζακέτα η χαρισμένη από την μαμά , μικρές δόσεις αστρόσκονης..Ο χρόνος κυλά παράδοξα και αυτά που νόμιζα για δεδομένα και με φόβιζαν τώρα μοιάζουν με ρετρό αστείο.Θέλω να πάρω ρίσκα ξανά και δεν φοβάμαι την προετοιμασία για να ανοίξω τα φτερά μου.Ακατάπαυστες ευχάριστες σκέψεις με κατακλύζουν και τίποτα τελικά δεν μπορεί να τις δικαιολογήσει αν δεχτούμε τον άνθρωπο σαν φύσει απαισιόδοξο.Γυρνάω στην φυσική μου κατάσταση.Είναι τόσο σαχλή αυτή η ανάρτηση , νυστάζω λίγο , σβήνω τα πολύ προσωπικά.Χαμογελάω με τις σκέψεις μου.Πόσο εύκολα σχηματίζουν οι ωραίες αναμνήσεις γαϊτανακι στο μυαλό.Δεν περιγράφω άλλο..